Ακούγοντας αυτό το άλμπουμ, έψαξα να βρω την ταυτότητά μου και κάποιο λογαριασμό ΔΕΚΟ, για να επιβεβαιώσω το όνομά μου. Το σχήμα ειδικεύεται στο FFM (female fronted metal) όπως το όρισαν οι DELAIN, EPICA, EVANESENCE. Ογκώδεις κιθάρες και στιβαρό ρυθμικό κομμάτι, με πιασάρικες συνθέσεις, που βασίζονται στον όγκο και την επανάληψη της κύριας μελωδίας. Θα τους αδικούσα αν έλεγα, ότι είναι κακοί μουσικοί ή ότι η τραγουδίστρια Kobra Paige δεν έχει αξιόλογη φωνή.
Παραγωγή που δίνει έμφαση στην ομοιογένεια, τον όγκο και την μελωδία που θα σου μείνει στο ραδιόφωνο. Συνθέσεις που τονίζουν το λυρικό και το δυναμικό της τραγουδίστριας, αλλά… Αυτό το αλλά. Προτιμώ τις παλιοσειρές σαν την Ann Boleyn (HELLION), Doro, Leather, Ann Wilson, παρά τη νεότερη γενιά, που συνδυάζει τόσο πολύ το nu metal, το power riffing με την όπερα, όπως την εννοεί ο φίλος του Heavy metal. Τραγούδια σαν το “Human empire” κραυγάζουν την επιρροή VICIOUS RUMORS και ίσως είναι ο δρόμος που θα έπρεπε να επιλέξουν, αλλά δεν θεωρώ ότι έχουν ξεκάθαρη εικόνα για την κατεύθυνση που θέλουν να κινηθούν.
Για τους φίλους του ιδιώματος, οι Καναδοί, θα αποτελέσουν ακόμη μια θετική καταγραφή στα κιτάπια των σχημάτων, για την επόμενη συλλογή. Αντικειμενικά, έχουν τις συνθέσεις για να σε κρατήσουν. Επειδή όμως ο λογαριασμός ρεύματος που βρήκα γράφει Μπασμπαγιάννης και όχι Σαμοΐλης, Γανίτης ή Τσέλλος, θα προσπεράσω. Η διασκευή στο “The chain” (FLEETWOOD MAC) με πείθει, ότι έχουν όλη τη διάθεση αλλά όχι τις ικανότητες να ξεχωρίσουν, ειδικά αν έχετε ακούσει την αντίστοιχη των SHARK ISLAND.
Σχήμα για τους φίλους του ήχου και μόνο.
6,5 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
