a
Αν έχουν ένα καλό οι KORN, είναι ότι σε κάθε album τους θα περάσεις καλά. Άλλες φορές περισσότερο, άλλες λιγότερο. Γιατί ξέρεις εκ των προτέρων ότι αυτό που θα σου προσφέρουν θα είναι προσεγμένο, με κολλητικά refrains και με υποδειγματική παραγωγή. Η υπ’ αριθμόν 14 στουντιακή δουλειά τους δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Το “Requiem” βρίσκει τους KORN σε μια (ακόμη) μεταβατική περίοδο. Ο Davis έχασε σε πολύ μικρό διάστημα τη σύζυγο και τη μητέρα του. Ο Fieldy βρίσκεται ακόμη σε ένα διάλειμμα μακράς διαρκείας και ουδείς δε γνωρίζει πότε θα επανέλθει στις επάλξεις. Ο ίδιος ο οργανισμός των KORN ταλαιπωρήθηκε διαδοχικά από την πανδημία, με αποτέλεσμα οι λιγοστές συναυλίες που έδωσαν για την προώθηση του προκατόχου “The nothing” να περάσουν από χίλια κύματα και με προσωρινούς αντικαταστάτες σε κιθάρες, μπάσο και ντραμς.
Οποιοσδήποτε άλλος, με τόσες ταλαιπωρίες, θα τα είχε παρατήσει. ΟΙ KORN βρήκαν αυτές τις αναποδιές σαν μιας πρώτης τάξεως έμπνευση για δημιουργικότητα. Και το τελικό αποτέλεσμα τους δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό. Γιατί το “Requiem” καλύπτει αρκετές από τις προσδοκίες που ανέφερα στην αρχή.
Πέρα από τα αναμενόμενα standards (refrains, παραγωγή), εκείνα τα στοιχεία που υποβοηθούν το τελικό αποτέλεσμα είναι η μικρή συνολική διάρκεια (λίγο παραπάνω από μισάωρο), αλλά και η μέση διάρκεια τραγουδιών, οπού κανένα δεν ξεπερνά το τετράλεπτο, παράγοντες που κάνουν το album συμπαγές και ευκολοάκουστο. Επίσης υπάρχει και αυτή η διάχυτη αισιοδοξία που υπάρχει στη μουσική, με πολλές ματζόρε μελωδίες, που σου φτιάχνουν τη διάθεση ρε παιδί μου. Βλέπεις για παράδειγμα τίτλο “Let the dark do the rest” και ακούς αυτό το break στη μέση και ένα ασυναίσθητο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο.
Τα μόλις εννιά τραγούδια δείχνουν ότι υπήρξε εκτεταμένη δουλειά στο κάθε ένα από αυτά, αλλά κάπου εκεί στη μέση υπάρχει μια μικρή κοιλιά (“Hopeless and beaten”, “Penance to sorrow”) που χαλάνε λίγο το σύνολο και δε βοηθούν ιδιαίτερα στη ροή. Και αυτό γιατί τα υπόλοιπα επτά που διανθίζουν το “Requiem” είναι από πολύ καλά έως άψογα. Οπότε μετά από μισή ώρα, δεν έχεις απολύτως πρόβλημα να το ακούσεις ξανά ολόκληρο από την αρχή.
Το ”Requiem” είναι ένα album που συντηρεί το όνομα των KORN, χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες και χωρίς να κάνει το impact που μας είχαν συνηθίσει μέχρι και πριν μια δεκαετία. Μια αρκετά τίμια προσπάθεια πέντε ταλαιπωρημένων ανθρώπων, που προσπαθούν να χαμογελάσουν και αξίζουν σαν ανταπόδοση τουλάχιστον μια ακρόαση από εμάς τους ακροατές τους.
7,5 / 10
Γιώργος Κόης
