KREATOR – An essential guide

Οι KREATOR, μαζί με τους VADER και τους DAGOBA, εξαπολύουν νέα συναυλιακή επίθεση, το Σάββατο 20/1 στη Θεσσαλονίκη και την Κυριακή 21/1 στην Αθήνα κι ο Γιώργος Καραγιάννης βρήκε μίας πρώτης τάξεως αφορμή να μας γράψει έναν οδηγό για τη δισκογραφία τους…
Ο διαχωρισμός γίνεται σε τέσσερις κατηγορίες! Τα αριστουργήματα (masterpieces), τους πολύ καλούς δίσκους (must have), τους αμφιλεγόμενους (50-50) και τους πραγματικά κακούς που σας συστήνουμε να τους αποφύγετε (avoid).

MASTERPIECES

“Coma of Souls” (1990)
Είμαι σίγουρος ότι αρκετοί θα διαφωνήσουν, που θεωρώ το συγκεκριμένο άλμπουμ ως το καλύτερό τους, αλλά στην περίπτωση των KREATOR, δύσκολα θα βρεις να συμφωνούν όλοι για το αγαπημένο τους άλμπουμ. Όταν έχεις μια πληθώρα από σπουδαίες κυκλοφορίες, οι οποίες εκφράζουν και διαφορετικές ηλικίες και target group, είναι λογικό. Εδώ οι ίδιοι πολλές φορές με τα χρόνια αλλάζουμε άποψη.
Στο συγκεκριμένο άλμπουμ οι Γερμανοί thrashers, έφτασαν στο ωριμότερο σημείο της μέχρι τότε πορείας τους και έκλεισαν τον πρώτο κύκλο της καριέρας τους με απόλυτη επιτυχία. Η μελωδία βγαίνει προς τα έξω με αποτέλεσμα ακόμη και οι κλασικομέταλλοι να χτυπιούνται με άνεση σε κομμάτια όπως το ομώνυμο η το “People of the Lie”. To “Coma of Souls” και το “Extreme Aggression”, ήταν ουσιαστικά, τα άλμπουμ που έκαναν και το breakthrough της μπάντας και σε ένα άλλο κοινό, πέραν της βάσης που είχαν στην Ευρώπη. Το όλο αυτό επίτευγμα έγινε και με την βοήθεια του mastermind Randy Burns, που έβαλε τα μαγικά χεράκια του στην παραγωγή και συμμάζεψε τον ήχο της μπάντας στα “Extreme Aggression” και “Coma of Souls”.
10 / 10

“Extreme Aggression” (1989)
Το πείραμα του “Terrible Certainty” ήρθε η ώρα να αποδώσει καρπούς, η μπάντα ανακάλυψε τον ήχο της, η μάλλον αυτό που ο κάθε metalhead έχει στο μυαλό του σαν τον ήχο των KREATOR. Μεστός, στακάτος, επιθετικός, με δολοφονικά riff και βιτριολικά φωνητικά. Εδώ υπάρχει και το αγαπημένο μου κομμάτι τους, το “Some Pain Will Last”, που ακόμη και τώρα μετά από τόσα χρόνια μου σηκώνει την τρίχα σε βαθμό που θα ξαναβγάλω μαλλί στην καράφλα. Ο δίσκος είναι αυτό που λέει και ο τίτλος του, ακραία επιθετικότητα. Αγάπησέ το ή μίσησέ το, αλλά αν δεν σου αρέσει, άδειασέ μας το δρόμο γιατί δεν ανήκεις στην πλευρά μας φίλε. Ιστορικό το βίντεο του “Betrayer”: Αθήνα με αποσπάσματα από την Ακρόπολη και την γλυκιά γριούλα όταν ξεκινά το βίντεο, που κάθε φορά όταν μπαίνει στα ελληνικά κλαμπ ακούς από παντού «η γιαγιά, η γιαγιά!!». Tip για όσους δεν το ξέρουν, το κανονικό εξώφυλλο που πρωτοκυκλοφόρησε ο δίσκος, είναι από τα αθλιότερα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Μετά από μερικές μέρες ευτυχώς το άλλαξαν, γιατί θα χαντάκωνε ένα σπουδαίο άλμπουμ… Και ναι το περιτύλιγμα φυσικά και έχει σημασία!
10 / 10

“Pleasure to Kill” (1986)
Μετά από ένα ντεμπούτο που μας πρόσφερε όλη την παιδική αθωότητα, ωμότητα και επιθετικότητα μιας μπάντας που ξεκινά το ταξίδι της στα μονοπάτια της ακραίας μουσικής, εδώ τα πράγματα σοβάρεψαν επικίνδυνα. Μάλλον πολύ επικίνδυνα. Θα μπορούσα να το περιγράψω ως το πιο λυσσασμένο άλμπουμ στην ιστορία του thrash metal. Βανδαλισμός και θανατική ποινή σε όποιον ακούσει το άλμπουμ αυτό σε χαμηλές εντάσεις. Εδώ η συνταγή συνεχίζεται με τα διπλά φωνητικά, αν και οι διαφοροποιήσεις δεν είναι τόσο εμφανείς σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ. Ο Ventor δίνει την ερμηνεία της ζωής του στο “Riot of Violence”, o Mille στο “Under the Guillotine” έχοντας σταθεροποιήσει κάπως το στυλ που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια. Το “Pleasure to Kill” στέκεται δίπλα στα άλμπουμ που όρισαν αυτό που λέμε thrash metal, όπως το “Reign in Blood”, αφήνοντας πίσω όλη την Γερμανική και Ευρωπαϊκή εν γένει σκηνή του thrash. Ένα άλμπουμ που πρέπει να έχεις σε CD, βινύλιο, κασέτα, μπλουζάκι, κάλτσες, στρινγκ η σε ότι άλλο έχει κυκλοφορήσει.
10 / 10   

“Enemy of God” (2005)
Αυτό είναι το “Extreme Aggression” μιας ολόκληρης νέας γενιάς. Και μόνο αυτή η πρόταση φτάνει νομίζω να περιγράψει τι ακριβώς γίνεται εδώ μέσα. Θυμάμαι ακόμη την έκπληξη μου τότε. Το κεφάλι, στα αχαμνά και τρεχάτε ποδαράκια μου. Ένα άλμπουμ που ξεχειλίζει μίσος για το “Matrix” που ζούμε εδώ και αρκετά χρόνια. Αν το “Pleasure to Kill” έβγαζε την οργή της νιότης, το “Enemy of God” βγάζει την οργή που νιώθει ένας μεσόκοπος που έπαιξε με τους όρους ενός συστήματος και αφού εξαπατήθηκε, βρέθηκε στην άλλη πλευρά με οργή στοχευόμενη που καμιά φορά είναι ακόμη πιο επικίνδυνη από την οργή της νεότητας.
“I want to KILL you… take away your life… in torture as you die!”
Τρομακτικής ποιότητας thrash metal, μετά από 20 χρόνια δημιουργίας. Πόσες μπάντες ξέρετε που να βγάζουν Masterpieces μετά από τόσα χρόνια καριέρας;
10 / 10

MUST HAVE

“Violent Revolution” (2001)
Μετά από μια δεκαετία που δεν ενθουσίασε πάρα πολύ τους φίλους της μπάντας και ο λόγος ήταν φυσικά οι απανωτοί πειραματισμοί, οι KREATOR επανήλθαν στο προσκήνιο με ένα άλμπουμ που τότε δεν περίμενε κανείς. Ουσιαστικά αν είχαν διαλύσει όλο αυτό το διάστημα, θα μπορούσε να ήταν η συνέχεια του τρομερού “Coma of Souls” με μια μοντέρνα, ανανεωμένη πνοή στα riff και ένα άγγιγμα από το Σουηδικό melodeath. Το θαύμα πάντως έγινε και οι KREATOR βρέθηκαν ξανά στο επίκεντρο, δημιουργώντας μια νέα γενιά οπαδών αλλά κατάφεραν να συγκινήσουν πολλούς από τους παλιούς φίλους τους. Το άλμπουμ σφύζει από ζωή και επιθετικότητα, διανθισμένη όμως με μοναδικές μελωδίες και ο Mille ακούγεται ξανά εκείνο το ουρλιαχτό οργής που αγαπήσαμε. Ακόμη και τώρα, 17 χρόνια μετά, ακούγεται σύγχρονο λες και κυκλοφόρησε εχθές. ‘Ένας νέος, ένδοξος κύκλος είχε μόλις ανοίξει.
9 / 10

“Endless Pain” (1985)
– “Ρε καθυστερημένε, σου λέω τραγουδούν δυο διαφορετικές φωνές, είναι σα να παίζουν δύο μπάντες”.
– “Τι λες μωρέ μπετόστοκε αφού ο Mille τραγουδά στην μπάντα”.
– “Έλα ρε για νέο μου το λες; Εγώ φταίω που κάθομαι και μιλάω σε σένα για μουσική που δεν θυμάσαι τι έφαγες χθες”.
Στο Γυμνάσιο δεν είχαμε για τι να τσακωθούμε και τσακωνόμασταν για ότι βλακεία μπορεί κανείς να φανταστεί. Η μικρή αλλά τρελαμένη ομάδα των μεταλλάδων, μετρημένη στα δάχτυλα του ενός χεριού, είχε κάθε μέρα λόγους να τσακώνεται, ειδικά όταν δεν είχε λεφτά να αγοράσει τα άλμπουμ και οι αντιγραμμένες κασέτες δεν είχαν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Αργότερα βγήκα αληθινός, ότι όντως δύο άτομα τραγουδούν στο συγκεκριμένο άλμπουμ σε απόλυτη ισότητα κομματιών.
Ο Ventor που ακολούθησε το στυλ «μεθυσμένος-παραπληγικός» και ο Mille που προσπάθησε να μιμηθεί την 80χρονη μάγισσα γιαγιά του. Όπως και να έχει αυτό έδωσε ένα διαφορετικό χρώμα στο άλμπουμ με τα μισά κομμάτια να ακουμπούν το την thrash πλευρά των πραγμάτων και τα άλλα μισά αυτό που ονομάζουμε first wave of black metal. To άλμπουμ είναι λιγότερο αλητήριο από το “In the Sign of Evil” των SODOM ή το “Sentence of Death” των DESTRUCTION, αλλά παραμένει στην ίδια κατεύθυνση με την ωμή οργή και την παιδική επιθετικότητα που πάντα συναρπάζει.
Πίνεται μονορούφι, ειδικά αφού είσαι ήδη σε υψηλή αλκοολική κατάσταση με την παρέα σου και όλο και κάποια ζημιά θα γίνει στον τριγύρω χώρο. Οι TORMENTOR έδωσαν το δικό τους φόρο τιμής στον άρχοντα του σκότους.
Υ.Γ. Το κομμάτι “Total Death” είναι η τέλεια κλεψιά μιας και το βασικό riff είναι το “Mad Butcher” των DESTRUCTION και το ρεφραίν είναι το “Strike of the Beast” των EXODUS!
8,5 / 10 

“Hordes of Chaos” (2009)
Η καθολική επιτυχία του “Enemy o God”, ανέβασε τις απαιτήσεις μας στα ύψη.
Θα μπορούσαν οι KREATOR να ανταποκριθούν σε κάτι τέτοιο; Ο Mille, έπαιξε λίγο διαφορετικά την παρτίδα όμως αυτή τη φορά, προσπαθώντας να μην επαναλάβει τα δύο προηγούμενα, δημιούργησε ένα άλμπουμ που σφύζει από ενέργεια, με ταχύτητες στο τέρμα, αλλά και με μια πρωτοφανή μελωδικότητα για δίσκο των KREATOR.
Τα MAIDEN στοιχεία, δίνουν και παίρνουν εδώ και μπορώ να πω ότι ακούγοντας το άλμπουμ, μετά από τόσα χρόνια μου αρέσει περισσότερο από τότε. Σίγουρα κατώτερο του “Enemy of God”, αλλά όμως κρατά ψηλά τον πήχη της ποιότητας, κρατώντας επίσης αυτό το «επαναστατικό» κλίμα των τελευταίων άλμπουμ.
Το κεντρικό riff του  “Hordes of Chaos” ποιο κομμάτι μιας πασίγνωστης αμερικάνικης μπάντας σας θυμίζει; Βρείτε το και κερδίστε μια βρώμικη κάλτσα του Lars Ulrich από την περιοδεία του “And Justice For All”.
8,5 / 10

“Phantom Antichrist” (2012)
Εδώ η μελωδική στροφή που πήρε η μπάντα με το “Hordes of Chaos”, έγινε παραπάνω από εμφανής, ειδικά με τα πιο mid-tempo θέματα που ακολουθεί το συγκεκριμένο άλμπουμ, χωρίς να λείπουν βέβαια οι thrash εκρήξεις. Αν υπήρχε όρος melothrash τότε θα τον κέρδιζε το συγκεκριμένο άλμπουμ. Επιπλέον τα ρεφραίν αποκτούν ένα πιο επικό χαρακτήρα. Εδώ ξεκίνησε και η μεγάλη φαγούρα από τους παλιούς οπαδούς της μπάντας ότι οι KREATOR, παίζουν πλέον στην Mainstream κατηγορία. Δεν θα τους δώσω άδικο, αλλά το εμπορικό δεν είναι απαραίτητα και κακό και τουλάχιστον εδώ ο δίσκος τιμά τους δημιουργούς του με το όλο αποτέλεσμα. Θα περίμενες ποτέ ότι θα άκουγες κομμάτια σαν το “Your Heaven My Hell” ή το “Until Our Paths Cross Again” από τους KREATOR; Προσωπικά στον Mille, δίνω το απόλυτο respect, που μετά από τόσα χρόνια δημιουργίας, κατάφερε να περάσει νέους ήχους σε ένα είδος που από μόνο του είναι τόσο περιοριστικό.
8 / 10

50 / 50

“Outcast” (1997)
Αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ της δεύτερης πειραματικής περιόδου της μπάντας και ο μόνος λόγος που βρίσκεται στο 50/50 είναι αυτός ακριβώς. Ο ήχος απέχει μακράν από το κλασικό thrash κοπάνημα. Μετά την αποτυχία του “Renewal” και το απαίσιο “Cause for Conflct”, ο Mille βρήκε αυτό που ήθελε να κάνει από την αρχή ως πείραμα αλλά δεν τα είχε καταφέρει. Δυναμικό, σκοτεινό, απόκοσμο με ωραίες κιθάρες που θύμιζαν σε σημεία τα στακάτα περάσματα των CORONER μιας και πλέον στην κιθάρα ήταν ο τεράστιος Tommy Vetterli. Αντιμετωπίστηκε τότε με ανάμεικτα συναισθήματα αν και κέρδισε το στοίχημα στο τέλος και σε αυτό βοήθησε πολύ το “Phobia”, το οποίο παραμένει (και θα παραμείνει μάλλον) μόνιμη ευχή και κατάρα σε κάθε συναυλιακό set της μπάντας. Εδώ το πείραμα με τα Industrial στοιχεία δένει πολύ σωστά και με κομμάτια επίσης διαφορετικά και σκοτεινά, όπως το ομώνυμο η το ανατριχιαστικό “Black Sunrise”, η μπάντα δείχνει να περνά σε άλλα συνθετικά επίπεδα με άνεση και μαεστρία. Είναι ένα άλμπουμ που αξίζει γενικότερα την προσοχή σας και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από εσάς που δεν το έχετε ακούσει ακόμη θα το βρείτε αρκετά ενδιαφέρον. Ακόμη και αν δεν είστε φίλος του thrash metal.  Θα μου πείτε τώρα… γιατί αυτός ο βαθμός; Γιατί οι KREATOR, έπεσαν στην παγίδα των πολλών κομματιών που, σχεδόν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, κάποια θα είναι filler. Αν έλειπαν τρία κομμάτια ο δίσκος θα έπαιρνε, ένα 8.5-9, αλλά τώρα μένει στο…

7,5 / 10

“Τerrible Certainty” (1987)
Από την πρώτη, ιστορική περίοδο της μπάντας αυτό ήταν το πιο αδύναμο άλμπουμ, μιας και ξέχωρα από το ότι είχε να καλύψει τον πιο λυσσασμένο δίσκο του thrash metal και μιλώ φυσικά για το “Pleasure to Kill”, όντως η ποιότητα έχει πέσει αρκετά στις συνθέσεις και η παραγωγή δεν είναι όσο γεμάτη θα έπρεπε. Γενικότερα βγάζει σαν άλμπουμ, ένα μπερδεμένο συναίσθημα. Σαν η μπάντα να ήθελε να πάει σε ένα διαφορετικό μονοπάτι, χωρίς να χάσει όμως την ακρότητα και την αποδοχή των οπαδών της. Για μένα πάντως παραμένει ένα σημαντικότατο άλμπουμ., κυρίως διότι βοήθησε τους KREATOR να κάνουν ένα βήμα που τους οδήγησε στη δημιουργία δίσκων σαν το “Extreme Aggression” και το “Coma of Souls”. Το “Terrible Certainty”, είναι ουσιαστικά πιο κλισαρισμένο thrash metal, χάνοντας την ατμόσφαιρα του θανάτου και την μαυρίλα των πρώτων άλμπουμ. Η προσχώρηση στην μπάντα του Jorg Trzebuatiwski στην κιθάρα, κατέστρεψε αρκετά κομμάτια με κάποια από τα πιο απαίσια solo που έχουν γραφτεί στο thrash. Στο “As the World Burns” που ξεχωρίζει, τα φωνητικά κάνει ο αγαπημένος μας Ventor, ενώ θα βρείτε κάποια πραγματικά καλά κομμάτια εδώ, όπως το “Storming With Menace”. Οι φανατικοί thrashers το έχουν σε μια cult θέση στην καρδιά τους, αλλά όσο για τους υπόλοιπους καλό είναι να του ρίξουν ένα άκουσμα πριν δώσουν τα λεφτάκια τους.

7 / 10

“Gods of Violence” (2017)
Εδώ θα φάω λίγο μουρμουρητό… Συγνώμη βρε παιδιά, αλλά για κάποιο λόγο το συγκεκριμένο άλμπουμ, δεν κάθεται καλά μέσα μου. Ναι έχει υπέροχη, καλογυαλισμένη παραγωγή και έναν ήχο διαστημικό. Τα κομμάτια είναι προσεγμένα αρκετά, έτσι ώστε να πουλήσει και να σκαρφαλώσει στα charts. Κάτι που έγινε με το πρώτο νούμερο ένα των KREATOR, στην Γερμανία και το αξίζουν, άσχετα αν το άλμπουμ δεν με ενθουσίασε, για τα τόσα χρόνια πίστη και αφοσίωση στο metal και στη μουσική. Προσωπικά, πάντα όμως βρήκα το άλμπουμ πολύ επιτηδευμένο και εκεί που υπάρχουν κάποια πολύ καλά και πωρωτικά riff, έρχεται ένα ρεφραίν το οποίο αδικεί τις όποιες καλές ιδέες. Είμαι εγώ εκτός τόπου και χρόνου που ακούω μελωδικές γραμμές α-λα AMON AMARTH; Μπορεί το “Phantom Antichrist” να έδειξε τα πρώτα δείγματα της στροφής προς έναν πιο επικό ήχο, αλλά στο “Gods of Violence” είναι ολοφάνερο. Ενώ σαν ακροατής είμαι υπέρ της αλλαγής και της εξέλιξης, αυτό το επικό thrash (αν μπορείς να το ονομάσεις έτσι) δεν μου κάθεται καλά στα αυτιά μου. Υπάρχουν φυσικά κάποια καλά κομμάτια, όπως το “Totalitarian Attack” που σπάει σβέρκους και το εκπληκτικό “Death Becomes My Light” που αν και είναι και το πιο progressive κομμάτι στο άλμπουμ, σε συνεπαίρνει με την ατμόσφαιρα του. Πραγματικά φοβερή σύνθεση. Από εκεί και πέρα όμως δεν βρίσκω κάτι να με ενθουσιάζει. Από τότε που άκουσα το “Satan is Real”, δεν μπορώ να μην γελάσω με την παιδικότητα ενός τέτοιου κομματιού. Είναι διαφορετικό να είσαι 18 χρονών και να ουρλιάζεις για πτώματα και για τον απόλυτο θάνατο και άλλο να είσαι μετά τα 50 και να γράφεις τέτοιους στίχους που θα ταίριαζαν σε γκρουπ γυμνασιακών ετών (ακόμη χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο με την γνωστή ζωντανή εμφάνιση με τους GHOST για το συγκεκριμένο κομμάτι). Είναι ή δεν είναι το “Hail to the Hordes” η επιτυχία που δεν έγραψαν στον τελευταίο δίσκο τους δεκάδες μπάντες του melodeath/folk metal; Δεν λέω είναι ωραίο να δανείζεσαι πράγματα από ότι καινούργιο και ποιοτικό κυκλοφορεί και να επεκτείνεις τον ήχο σου αλλά άλλο αυτό και άλλο να ακολουθείς επιτηδευμένα αυτό που θα πουλήσει. Από εκεί που ήταν μια μπάντα, πρωτοπόρος του μοντέρνου thrash ήχου, κατάφερε να φέρει τον ήχο τους σε ένα extreme metal συνονθύλευμα που τουλάχιστον σε μένα δεν κάθεται καλά. Στοιχηματίζω πάντως από τώρα ότι σε δέκα χρόνια, δύσκολα θα παίζουν κάποιο κομμάτι από το συγκεκριμένο άλμπουμ τους ζωντανά. Time will tell.
6,5 / 10

“Renewal”
Αυτό είναι και το πρώτο άλμπουμ που άκουσα από τους Γερμανούς και συνεχίζω να έχω την ίδια άποψη με τότε. Ενώ το άκουγα ευχάριστα δεν δημιουργεί ιδιαίτερες συγκινήσεις. Έχει τέσσερα πολύ καλά κομμάτια, αλλά από εκεί και πέρα πιο πολύ σου αρέσει ο τρόπος που έδεσε ο νέος, πιο industrial ήχος που πέρασε η μπάντα, ο οποίος να τονίσω ότι όμοιο του δεν έχω ξανακούσει, αλλά και  η γενικότερη μουντή πιο εσωτερική ατμόσφαιρα του άλμπουμ, παρά τα ίδια τα κομμάτια. Τους βγάζω το καπέλο πάντως γιατί αν και βρισκόντουσαν στα ύψη σε δημοτικότητα αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν την πεπατημένη και μας έδωσαν κάποια πολύ ιδιαίτερα κομμάτια να θυμόμαστε. Δεν είναι ο δίσκος που συγκινεί τον μέσο οπαδό της μπάντας, αντίθετα τότε έφαγαν τρελή «γιούχα»  πράγμα που τους οδήγησε στην βεβιασμένη επιστροφή στα πιο thrash μονοπάτια. Go at your own risk!
6 / 10

ΑVOID

“Endorama” (1999)
Αχ, αχ, αχ τι κάνει ο έρωτας. Μη γελάτε ρε αλήτες! Όλοι έχουν δικαίωμα να παραστρατήσουν όταν περνάνε κάποιες δύσκολες προσωπικές στιγμές. Έτσι έγινε και εδώ με τον Mille, όπου έδειξε μια άλλη πλευρά του εαυτού του, πράγμα που εμένα δεν με χάλασε τόσο, όσο το ότι το ίδιο το άλμπουμ είναι μέτριο. Όλα πηγαίνουν καλά μέχρι και το πέμπτο κομμάτι και μετά μια θάλασσα από εύκολα τσιχλοφουσκέ τραγουδάκια που γράφουν οι μπάντες τις σειράς. Κρίμα, διότι το “Endorama” κατάφερε να είναι ο πρώτος gothic metal δίσκος από thrash μπάντα. Στο ομώνυμο κομμάτι συναντάμε την ιδιοφυία που λέγεται Tilo Wolff (LACRIMOSA) που ντουέτο με τον Mille, δημιούργησαν το “Temple of Love” του thrash metal. Τι όχι; Όταν χορεύετε τα “Dominion” και τα “Lucretia My Reflection” στα γκοθ κλαμπζζζ είναι καλά όμως ε;;;
5 / 10

“Cause for Conflict” (1995)
Θα ήθελε να ήταν το συγκεκριμένο άλμπουμ, έστω και αυτό που λέει ο τίτλος του. Μια αιτία δηλαδή για διαμάχη. Αλλά δεν είναι ούτε καν αυτό. Αντίθετα είναι ξεκάθαρα, το πιο αδιάφορο άλμπουμ που έβγαλαν ποτέ οι Γερμανοί με την έμπνευση τους τότε να έχει φτάσει στο ναδίρ. Μόνο και μόνο, το ότι φτιάχτηκε σαν ένα «συγνώμη» της μπάντας για το “Renewal”, το θεωρώ το λιγότερο, απαράδεκτο. Καμία μπάντα δεν πρέπει να είναι έρμαιο του τι θέλει από αυτή ο οπαδός της. Αν είσαι καλλιτέχνης θα πρέπει να δημιουργείς αυτό που σε εκφράζει. Έτσι εδώ η προσπάθεια επιστροφής σε σκληρότερα μονοπάτια, απέτυχε με τραγούδια που περνάνε απαρατήρητα, με έναν ήχο που μπορώ να το περιγράψω ως «βιομηχανικό thrash». Επίσης κλείνει το μάτι αρκετά στο “Divine Intervention” των SLAYER, που και αυτοί έκαναν την ίδια εποχή μια στροφή στον ήχο τους με πολύ καλύτερα αποτελέσματα όμως. Ο τελευταίος δίσκος με τον Blackfire στην κιθάρα, έμελλε να είναι και ο χειρότερός τους. Στο άλμπουμ αυτό απουσιάζει και ο Ventor στα τύμπανα, που τα αρκετά τότε προβλήματα με τις ναρκωτικές ουσίες ανάγκασε την μπάντα να τον απομακρύνει. Στη θέση του μπήκε ένα τρελαμένος νεαρός, ο Joe Cangelosi, ο οποίος «έτρεχε» όλα τα κομμάτια σε υψηλές ταχύτητες ( σε σημεία στο άλμπουμ είναι εύκολο να παρατηρήσεις ότι ξεφεύγει ) και αξέχαστο θα μου μείνει, εκείνο το live που έκαναν οι KREATOR στο Ρόδον το 1996, που κατάφερε να παίξει σε τέτοιες ταχύτητες που τα 15 κομμάτια του σετ, διήρκησαν μόλις 50 λεπτά! Αγοράζετε μόνο από αρρωστάκια που θέλουν να συμπληρώσουν δισκογραφία, οι υπόλοιποι φάτε τα σουβλάκια!
4 / 10

Γιώργος Καραγιάννης