Το 15ο στούντιο άλμπουμ των Γερμανών thrashers, KREATOR, κυκλοφορεί στις 10 Ιουνίου από τη Nuclear Blast και στο Rock Hard, μαζευτήκαμε κι ακούσαμε το δίσκο τους και μία και δύο και τρεις και όσο χρειάστηκε για να μπορέσουμε να γράψουμε την άποψή μας για έναν από τους πιο πολυαναμενόμενους δίσκους του 2022. Διαβάστε λοιπόν τι έχει να πει η συντακτική ομάδα του Rock Hard για το “Hate uber alles”.
Ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε και για τον 15ο δίσκο των Γερμανών thrashers, KREATOR. Μακράν, το αγαπημένο μου Ευρωπαϊκό thrash metal σχήμα, με πληθώρα αγαπημένων δίσκων. Το άλμπουμ αυτό, κυκλοφορεί πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το “Gods of violence”, αλλά υπάρχει λόγος γι’ αυτό, αφού μεσολάβησε η πανδημία, που όπως φαίνεται, μόνο καλό έκανε στους KREATOR σε ότι έχει να κάνει με το δίσκο, αφού πήραν το χρόνο τους και δούλεψαν τα τραγούδια με ακόμα μεγαλύτερη λεπτομέρεια.
Οι Γερμανοί, είναι ένα σχήμα που έχει επιτύχει κάτι πραγματικά μοναδικό για τα χρόνια που είναι στο κουρμπέτι, καθώς είναι το μοναδικό σχήμα που έχει καταφέρει να αποκτήσει δύο διαφορετικές γενιές οπαδών. Τους παλαιάς κοπής, που μεγάλωσαν με τα “Pleasure to kill”, “Extreme aggression” και “Coma of souls” και τους νεότερους, που πρωτοήρθαν σε επαφή μαζί τους μετά το “Violent revolution” κι αυτό είναι που τους έχει κάνει ένα σχήμα με πολύ πλατιά βάση οπαδών, με διαφορετικές ηλικίες, κάτι ασύλληπτο, ιδιαίτερα για thrash metal σχήμα. Γιατί το αναφέρω αυτό; Διότι, πάρα πολύ απλά, όταν έχεις βρει το μυστικό για την επιτυχία, είναι δύσκολο να παρεκκλίνεις.
Κι όμως, ο Mille Petrozza και η παρέα του, κατάφεραν να κάνουν αρκετά μικρά πράγματα, που να διαφοροποιούν το υλικό του “Hate uber alles” από τους προκατόχους του. Ξεκινάμε από την παραγωγή, που έφυγαν από τη «σιγουριά» του Jens Bogren κι εμπιστεύτηκαν τον ήχο τους στον Arthur Rizk των ETERNAL CHAMPION, που έχει δουλέψει με τους POWER TRIP, τους UNTO OTHERS ή τους CAVALERA CONSPIRACY κι όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, αυτή η αλλαγή, μόνο καλό τους έκανε.
Μέσα στο άλμπουμ έχουν δύο τραγούδια που είναι αρκετά διαφορετικά απ’ όσα έχουν κάνει στο παρελθόν. Το “Midnight sun”, που έχει βγει και σε video clip, έχει γυναικεία φωνητικά, μ’ έναν πολύ ασυνήθιστο τρόπο, είναι η αλήθεια και δεν κώλωσαν να το παρουσιάσουν πριν την κυκλοφορία του δίσκου, δείχνοντας πόσο το στηρίζουν. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν τρελάθηκα. Θεωρώ ενδιαφέρον το πείραμα, αλλά όχι ιδιαίτερα επιτυχημένο. Του το δίνω όμως του Mille, επειδή ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο και το έκανε, όσο κι αν ξενίσει τους οπαδούς του. Δεύτερο «διαφορετικό» τραγούδι, είναι το “Become immortal”, που το ξεκίνημά του θυμίζει IRON MAIDEN εποχής Di’ Anno και τα χορωδιακά φωνητικά είναι «καρφί» το “Mordor” των RUNNING WILD (με ολίγη από ACCEPT). Αυτό είναι πραγματικά εξαιρετικό τραγούδι! Μιας και ανέφερα τα χορωδιακά φωνητικά, αυτά υπάρχουν σε αρκετά τραγούδια και δεν μειώνουν το θυμό και τη λύσσα που βγάζει η πλειοψηφία τους.
Κατά τ’ άλλα, υπάρχουν πολλά γρήγορα τραγούδια, επιπέδου και ύφους “Phantom Antichrist” κι “Enemy of God”, όπως το ομώνυμο του δίσκου, το “Killer of Jesus” που τερματίζει το κοντέρ, το “Demonic future” που θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιονδήποτε από τους 4-5 προηγούμενους δίσκους και σπάει τα κοντέρ με την ταχύτητά του. Υπάρχουν mid-tempo τραγούδια που «σκοτώνουν» όμως και χαρίζουν μεγάλη ποικιλία στον ήχο, σε αντίθεση με όσους πιστεύουν ότι ένας thrash metal δίσκος πρέπει απλά να παίζεται σε υψηλές ταχύτητες από την αρχή μέχρι το τέλος. Ακούστε το “Crush the tyrants” με τον σαρωτικό του ρυθμό, το “Strongest of the strong” που είναι φτιαγμένο για live ύμνος με φοβερές μελωδίες στην κιθάρα που θα μπορούσαν να ανήκουν και στους ARCH ENEMY. Γιατί, όμως, το “Conquer and destroy” με την κολλητική του μελωδία, πάει πίσω; Χώρια που ανεβάζει απότομα ταχύτητες στο κουπλέ. Το “Pride comes before the fall”, είναι ένα εξίσου καλό τραγούδι, παρότι προτελευταίο το tracklisting, με έντονο METALLICA feeling, που σε κάνει να χτυπάς το πόδι ρυθμικά. Ο δίσκος κλείνει με το θεοσκότεινο “Dying planet”, όπου ο Petrozza εκφράζει για μία ακόμη φορά τις οικολογικές του ανησυχίες, ενώ πρέπει να σημειώσω ότι λατρεύω το αλά CORONER (“Last entertainment”) πέρασμα στη μέση, με την απαγγελία.
Πλάκα στην πλάκα, τα ανέφερα όλα τα τραγούδια, πολύ απλά, επειδή δεν υπάρχει filler. Οι KREATOR κατάφεραν να μας δώσουν ένα δίσκο που να έχει όλα όσα ζητάμε από αυτούς, χωρίς να είναι καλογυαλισμένος και «τέλειος», έχει τον απαραίτητο θυμό, έχει υψηλές ταχύτητες, μελωδίες, τρομερά mid-tempo τραγούδια, αλλά και στοιχεία που διαφοροποιούν το “Hate uber alles” από τις προηγούμενες δουλειές τους. Τι παραπάνω να κάνει ο δόλιος ο Petrozza δηλαδή;
Και μην ξεχνάτε, την τεράστια αλήθεια που λέει το ρεφρέν το ομώνυμου τραγουδιού: “Hate is the virus of this world”…
8 / 10 (γεμάτο και παχύ)
Σάκης Φράγκος
Οι KREATOR αποτελούν μία από τις ελάχιστες μπάντες της γενιάς τους, οι οποίοι όχι μόνο πέρασαν εκείνο το οδυνηρό για το thrash διάστημα, αλώβητοι, αλλά επέστρεψαν δυνατότεροι και κατάφεραν να είναι πιο δημοφιλείς από ότι ήταν ποτέ! Και αν ακούγεται υπερβολικό γιατί εδώ πάντα τους γουστάραμε, τα νούμερα είναι αφιάψευστα και για ακόμη μία φορά, το (υπέροχο σε πολλά) Γαλατικό μας χωριό, δεν είναι ο γνώμονας για την κάθε μπάντα.
Δεν ξέρω αν έχουν κάποια μυστική συνταγή από τον γείτονά τους τον Πανοραμίξ, αλλά το γεγονός ότι κατάφεραν να κερδίσουν ξανά παλαιότερους οπαδούς, αλλά ταυτόχρονα να κάνουν τέτοιο γκελ στη νεολαία και τις επόμενες γενιές από αυτές στις οποίες ήταν ήδη γνωστοί, είναι κατόρθωμα πραγματικά. Ελάχιστες μπάντες ανήκουν λοιπόν σε αυτήν την κατηγορία (METALLICA και MAIDEN προφανώς δεν είναι σε καμία συζήτηση γενικότερα, αφού αποτελούν μία δυάδα-φαινόμενο).
Το καλύτερο, είναι ότι οι KREATOR, δεν έχουν βγάλει καν μέτριο δίσκο εδώ και ούτε που ξέρω πόσα χρόνια! Και το σερί των τελευταίων, είναι σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο, κάτι που συνεχίζει και το 15ο παρακαλώ άλμπουμ τους, “Hate uber alles”. Το ότι είναι πολιτικοποιημένη μπάντα (με την σωστή έννοια), δεν είναι νέο. Επομένως, δεν θα μπορούσαν να παρεκκλίνουν από αυτήν την κατεύθυνση ούτε στο νέο τους δίσκο, με τα όσα γίνονται τριγύρω μας τα τελευταία χρόνια.
Τι ακούσαμε στο “Hate uber alles”; Ποιοτικότατο thrash metal, the Kreator way που λέμε, με τον πειραματισμό να μην λείπει και πάλι από τη μουσική τους. Άλλωστε αυτόν τον είχαν πάντα, κάποτε λιγότερο, κάποτε περισσότερο. Εδώ, θα ακούσουμε χορωδιακά φωνητικά, θα ακούσουμε γυναικεία φωνητικά (αν και για να είμαι ειλικρινής, ο τρόπος και η μίξη μου χαλάνε το κομμάτι και μιλάω για το “Midnight sun”), θα ακούσουμε κάποιες πινελιές από “Endorama” (το λατρεύω, κράξτε ελεύθερα), θα ακούσουμε trademark KREATOR, αλλά όπως μας έχουν καλομάθει, στο σήμερα. Παραδοσιακοί και μοντέρνοι μαζί, με full ενέργεια και τον Mille λες και δεν τον έχει ακουμπήσει ο χρόνος. Ούτε η αλλαγή του μπασίστα τους κατάφερε να τους επηρεάσει, καθώς δεν είναι λίγο ένα επί 25 χρόνια μέλος σου να φεύγει (ο Christian “Speesy” Giesler). Ο αντικαταστάτης του, μέχρι τώρα power-ας Frederic Leclercq (ex- DRAGONFORCE), φρόντισε πάντως να μην υπάρξει κανένα κενό. Έξτρα point για το intro του δίσκου, αναφορά στον Ιταλό σκηνοθέτη Sergio Corbucci, γνωστό από τις ταινίες με Bud Spencer και Terence Hill, αλλά και τόσα spaghetti Western.
Στα 46 λεπτά του, ο δίσκος κυλάει νεράκι. Και μπορεί όλα τα κομμάτια να μην είναι «κορυφαία», αλλά κακό κομμάτι δεν υπάρχει. Οι KREATOR είναι στη ζώνη του λυκόφωτος και ευτυχώς για εμάς, δεν δείχνουν ικανοί να βγουν από εκεί.
7,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Η αρμάδα του Mille Petrozza έφτασε αισίως στο 15ο full length album της, δύο χρόνια πριν κλείσει 40 (!) χρόνια ενεργούς δράσης. Μετά την επιστροφή στον thrash ήχο με το “Violent revolution” το 2001, ακολουθούν μια πορεία που κυκλοφορούν ένα αρκετά καλό δίσκο – “Hordes of chaos”, “Gods of violence” – και ο αμέσως επόμενος είναι πάρα πολύ καλός έως άριστος όπως έγινε αρχικά με το εκπληκτικό “Enemy of god” και μετά με το φοβερό “Phantom antichrist”. Ήρθε λοιπόν η σειρά του “Hate über alles” που συνεχίζει αυτήν την «παράδοση», χωρίς να είναι, όμως, αψεγάδιαστος όπως οι προαναφερθέντες δίσκοι.
Είναι πραγματικά απίστευτο πως καταφέρνουν να έχουν τόσο καλό ομότιτλο, με το album, κομμάτι. Σε αυτό το δίσκο υπάρχουν πολλά επαναλαμβανόμενα φωνητικά μέρη σε στυλ χορωδίας σε κομμάτια όπως το “Strongest of the strong”. Ο δίσκος έχει ποικιλία σε ένταση και ταχύτητες και δεν κουράζει μετά από πολλές ακροάσεις, γεγονός που εξηγείται από το πόσο εμφανώς έχει δουλευτεί κάθε μέρος του. Τα lead κιθαριστικά θέματα δένουν άψογα με τα σολαρίσματα του Sami Yli-Sirniö, ο οποίος ακυρώνει με το παίξιμό του όσους τους κατηγόρησαν για φλερτ με το power metal στο, προ πενταετίας, “Gods of violence”. Αποκορύφωμα είναι το “Conquer and destroy” που είναι για εμένα το απόλυτο δείγμα του τι είναι οι KREATOR σήμερα. Τους αξίζουν τα εύσημα που καταφέρνουν μετά από τόσα χρόνια να είναι τόσο καλοί συνθέτες χωρίς να χρησιμοποιούν φόρμες επαναλαμβανόμενες που είναι βαρετές. Και όχι μόνο αυτό αλλά και να τολμούν να βάλουν ακόμα και γυναικεία φωνητικά από την Sofia Portanet στο καταιγιστικό “Midnight sun” με έναν τρόπο τόσο ιδιότυπο, που θα μπορούσε να είναι και ολόκληρος πειραματικός δίσκος όπως το παρεξηγημένο “Endorama”. Και μάλλον ο Mille έχει μπει σε φάση απολογισμού με τους στίχους του “Become immortal”, στο οποίο επισημαίνει πόσο σημαντικό είναι να θυμόμαστε από που ξεκινήσαμε σε ό,τι κάνουμε. Hate is the virus of this world…μεγάλη αλήθεια γι’ άλλη μια φορά!
Καταληκτικά θα βρείτε αρκετά νέα στοιχεία στον ήχο τους, ο οποίος δεν ξεφεύγει από την συνθετική σφραγίδα που συνεχώς εξελίσσουν στην ύστερη εποχή τους. Θαρρώ πως οι οπαδοί τους θα το χαρούν όπως κι εγώ, ανυπομονώντας να ακούσουν live ύμνους σαν το “Demonic future” ή το “Killer of jesus”.
8,5 / 10
Λευτέρης Τσουρέας
Στα χαρακτηριστικά που έκαναν μεγάλη μπάντα, εμπορικά και κυρίως καλλιτεχνικά, τους KREATOR, δεν είναι μόνο η ποιοτικότατη δισκογραφία τους. Ούτε το γεγονός πως πρέπει να λογίζονται στους στυλοβάτες ολόκληρου του ακραίου τμήματος στο metal οικοδόμημα, είτε αυτό λέγεται thrash, είτε black (το πρώτο κύμα του προσκυνά το “Endless pain”) είτε death metal. Είναι κι η τάση του αρχηγού Mille να μην καταλαβαίνει από τις εκάστοτε μόδες και από τα «θέλω» των οπαδών και να κάνει αυτό που ορίζει η συνείδησή του. Αυτό τον έκανε να περάσει από το πρωτόλειο black/thrash του ντεμπούτου (πόσο αστείο και πωρωτικό συνάμα αυτό το «Τόουτλ ντέατ»!) στα ανώτατα καθαρά thrash επίπεδα, να βάλει στη μουσική του industrial και gothic και γενικά να κάνει 3-4 φορές γενικό restart, πάντα επιτυχημένα.
Εδώ και 20 χρόνια, όλα δείχνουν πως οι φάσεις του πειραματισμού και της εξερεύνησης τελείωσαν για τους συμπαθέστατους Γερμανούς. Ο Mille ακολουθεί τη γνωστή του, “post 2000” πεπατημένη, γράφει στο νέο ύφος που ο ίδιος καθιέρωσε, αυτό δηλαδή που συνδυάζει το thrash με το κλασσικό heavy metal κι έχει κατασταλάξει στο στυλ που του δίνει δύο σημαντικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, τα οποία τόσοι και τόσοι ψάχνουν, αλλά λίγοι βρίσκουν: στη δημιουργία νέων οπαδών και στη διατήρηση στον χρόνο. Βέβαια, αυτό είναι νόμισμα με δύο όψεις. Οι KREATOR είναι παραπάνω από επιτυχημένοι, σε σχέση με άλλες «γεροντάρες», αλλά όπως γίνεται πάντα, όταν ακολουθείς την ίδια μανιέρα για πολλά χρόνια, θα ρίξεις το επίπεδό σου, θες δε θες. Εκτός αν είσαι AC/DC, SAXON και κάποιοι ακόμη, μετρημένοι στα δάκτυλα.
Πάμε όμως στο νέο τους πόνημα, το οποίο τυγχάνει και το πρώτο του μπασίστα Frédéric Leclercq (πρώην DRAGONFORCE, HEAVENLY, SINSAENUM κ.α), ο οποίος συμπληρώνει τους Petrozza, Sami Yli-Sirniö και Jürgen “Ventor” Reil από το 2019. O δίσκος ξεκινά με την εισαγωγή “Sergio Corbucci Is dead”, ως φόρο τιμής στον μεγάλο σκηνοθέτη των spaghetti westerns, μέγιστη επιρροή του Tarantino και δημιουργό του «Μισθοφόρου», του «Ναβάχο Τζο» και του «Τζάνγκο» (Franco Nero rules, μη λέμε τα αυτονόητα τώρα) για να μπει το ομώνυμο, προορισμένο για hit, κομμάτι. Δυστυχώς όμως, η συνέχεια δεν είναι ανάλογη. Τα τραγούδια μπορεί να μην είναι αφόρητα μέτρια ή κακά, αλλά ούτε και θα πρέπει να θεωρηθούν κάτι το άξιο ιδιαίτερης αναφοράς. Ξεχωρίζει το συναυλιακό “Strongest of the strong”, ενώ δυνατές στιγμές πρέπει ακόμη να θεωρηθούν το “Conquer and destroy” με την υποβόσκουσα Maiden-ίλα του και το “Pride comes before the fall”. Κρίμα για το αργό, επικό “Crush the tyrants” που χαντακώνεται από το κακό του refrain. Με μια πιο ταιριαστή (επικολυρική) προσέγγιση στο σημείο αυτό, θα μπορούσε να είναι ως και η κορυφή του δίσκου. Κρίμα και για το “Dying planet”, που θα έπρεπε να είναι μικρότερο και αμεσότερο. Η ατμόσφαιρά του είναι ιδιαίτερη.
Πάντως, το τραγούδι που «κέρδισε» περισσότερο απ’ όλα την προσοχή μου είναι το “Become immortal” και αυτό όχι για την μεγάλη του αξία ή την ιδιαιτερότητά του, αλλά γιατί είναι μια εντελώς heavy metal σύνθεση, που έχει «επηρεαστεί», για να το πω… κομψά (χεχε), από τον ύμνο “Mordor” των RUNNING WILD. Στον αντίποδα, οι πλέον αδύναμες στιγμές του album είναι δύο: Η πρώτη, το “Killer of Jesus”. Κοπάνημα άνευ λόγου και αιτίας, παραλίγο να ανήκει στην ίδια κατηγορία και το “Demonic future”, αλλά αυτό γλύτωσε στην τελευταία στροφή και αμφιταλαντεύεται. Ευτυχώς, δεν ακούμε μουσική με τον αυχένα, και αν ακόμη υπάρχει κόσμος που το πιστεύει αυτό, κάτι έχει χάσει θεωρώ… Η δεύτερη είναι το “Midnight sun” που θέλει να είναι πειραματικό αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς. Συμβολή σε αυτό έχουν τα φωνητικά της Sofia Portanet, που ακούγονται εντελώς παράταιρα. Credits από μόνα τους βέβαια, αποτελούν το όπως πάντα υπέροχο εξώφυλλο του Eliran Kantor και η εξαιρετική παραγωγή από το πιο hot όνομα στον χώρο της κονσόλας αυτή τη στιγμή, τον Arthur Rizk, μακριά από τις «κομπρεσαρισμένες» ψηφιακές παραγωγές που λυμαίνονται τον χώρο.
Οι KREATOR δεν έχουν να αποδείξουν κάτι. Ούτε να πετύχουν. Υπάρχουν για να καλύπτεται η ανάγκη των ιδίων να παίζουν μουσική και των οπαδών τους να ακούν νέο υλικό και να τους βλέπουν επί σκηνής. Υπό αυτό το πρίσμα, αρκεί σε όλους μας να κυκλοφορούν έστω αξιόλογους δίσκους και να δίνουν καλές συναυλίες. Αποδεδειγμένα, γίνονται και τα δύο. Το “Hate Über Alles” λοιπόν είναι ένα αξιόλογο album (ως εκεί), που δε κοιτά στα μάτια κανένα από τα πραγματικά μεγάλα της δισκογραφίας του group, αλλά το προστατεύει από διασυρμούς που έχουμε δει να συμβαίνουν κατά καιρούς και ίσως αφήσει, προϊόντος του χρόνου, 1-2 τραγούδια στο live set του group. Τέλος, να πω πως μπορεί η Nuclear Blast να αναφέρει τον Arthur Rizk ως παραγωγό των POWER TRIP και CAVALERA CONSPIRACY, αλλά κάποιοι ξέρουμε από πού προέρχεται και που ανήκει πραγματικά. Και ο Mille το δείχνει και σε όσους δεν το ξέρουν, με το ETERNAL CHAMPION t-shirt που φορά, στο promo unboxing video.
ΥΓ: Κάποιες φορές, οι νότες παίζουν ένα όμορφο παιχνίδι, χωρίς να το θέλουν ακόμη και οι ίδιοι οι δημιουργοί. Όποιος λοιπόν μου βρει το riff του ΕΠΟΥΣ “Iron eagle” των JAG PANZER μέσα στο album, κερδίζει τον σεβασμό μου.
7 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
17 χρόνια οπαδός KREATOR. Η απόλυτα αγαπημένη μου Γερμανική μπάντα. Όχι μόνο στο thrash, όχι μόνο στο metal, η αγαπημένη, γενικά. Κατακόρυφη άνοδος, καθολική αποδοχή, υγιείς καλλιτεχνικοί πειραματισμοί, εμπορική καταξίωση… Απ’ όπου κι αν το πιάσεις η πορεία των thrash θεών από το Essen. Ειδικά τα τελευταία 20 χρόνια, τους έχουν μεγαλώσει εμπορικά απίστευτα, κάτι το οποίο αντικατοπτρίζεται με στόμφο στο πόσο περιοδεύουν, τι χώρους γεμίζουν με άνεση, και από το ότι έχουν χτίσει μια ολόκληρη γενιά που έχει βιώσει ως “δικά της” τα άλμπουμ αυτής της περιόδου, με τον ίδιο τρόπο που η ακριβώς προηγούμενη βίωσε την δεκαετία του ‘90 της μπάντας, ή ακόμα και την πρώτη κλασσική πεντάδα. Μεγάλο επίτευγμα να είσαι 40 χρόνια μπάντα, και να φέρνεις διαρκώς νέους οπαδούς.
Έτσι λοιπόν, εν μέσω ενός κόσμου σε έκρυθμη γενικά κατάσταση, βγήκε το 15o άλμπουμ, 5 χρόνια μετά το “Gods of violence”, με τίτλο “Hate uber alles”. Είναι η πρώτη φορά, που κάποιος τίτλος δίσκου είναι στη μητρική τους γλώσσα. Από κομμάτια είχαμε το “Realitätskontrolle” instrumental από το “Renewal” (1992), και από Γερμανικούς στίχους, είχαμε το μισό “Fallen brother” από το “Gods of violence”. Παρατηρούμε πριν πατήσουμε “play” ότι έχουμε πτώση στη διάρκεια: 51 το προηγούμενο, 46 τούτο εδώ. Αν μη τι άλλο, πιο συμπαγές. Μπαίνει η εισαγωγή “Sergio Corbucci is dead” που ξεκινάει ακουστικά, χτίζεται ορχηστρικά, μέχρι να μπει το φερώνυμο κομμάτι του δίσκου, και πρώτο single έρχεται με σφαλιάρες Γερμανικές, να μας θυμίσει ποιους ακούμε και τι στο διάολο παίζουν. Είχα να ακούσω τόσο “ΠΑΡΤΑ ΣΤΗ ΜΑΠΑ” μπάσιμο σε δίσκο KREATOR από το “Hordes of chaos” και ένιωσα πολύ χαρούμενος γι’ αυτό! Και μια και είπα “Hordes of chaos”, το ομώνυμο με το “Killer of Jesus”, δημιουργούν δολοφονική δυάδα επιπέδου “Hordes of chaos”/”Warcurse”. Ανυπομονώ να μπουν έτσι σε live…ΘΕΕ ΜΟΥ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΘΕΕ ΜΟΥ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Σταδιακά το “Crush the tyrants” ως βαρύ και ασήκωτο κομμάτι κατεβάζει τις ταχύτητες, χωρίς να θυσιάζει όγκο ούτε επιθετικότητα. Το έτερο single “Strongest of the strong”, με την έξυπνη μελωδία που μου θύμισε “Golden age” από “Endorama”…το ίδιο ύπουλα μπαίνει στο μυαλό σου και δε βγαίνει. Mid-tempo KREATOR στα καλύτερα τους, με τον πιστό σύντροφο στις κιθάρες Sami-Yli Sirnio να ξεσαλώνει, δείχνοντας μας γιατί ο Mille τον εμπιστεύεται όλα αυτά τα χρόνια τυφλά. Μοιράζονται και μια όμορφη αρμονία μαζί που ποτίζει όμορφα το κομμάτι, χωρίς να το παρακάνει μελωδικό. Η μελωδία συνεχίζεται με μια “επική” πλευρά των KREATOR στο “Become immortal”, που μάλλον επηρεάστηκαν από την μπάντα του παραγωγού τους (ETERNAL CHAMPION) κι έγραψαν κάτι κοντινό. Τώρα, από την άλλη, είδαμε τον Mille Petrozza να κάνει unboxing του boxset του νέου δίσκου, με μπλούζα τους, οπότε έτσι εξηγούνται πολλά. Σαν πιο “μαρσαριστό” “Hail to the hordes” και πιο heavy metal από ποτέ. Σπάει όμορφα το δίσκο στη μέση (11 κομμάτια θυμίζω), χωρίς να αλλοιώνει το χαρακτήρα του. Θεωρώ τοποθετήθηκε σοφά εκεί που μπήκε.
Και επανερχόμαστε στο γκάζι, σταδιακά, σαν θάλασσα που από λάδι γίνεται πιο ορμητική, με το “Conquer and destroy” που έρχεται και παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα του. Μοναδικό διάλειμμα το υπέροχα μελωδικό του ρεφρέν, που ίσα σε αφήνει να ανασάνεις. Το πιο σπουδαίο, είναι ότι οι μελωδίες σε αυτό το δίσκο είναι από τις πιο εμπνευσμένες που έχουν γράψει εδώ και καναδύο δίσκους σίγουρα οι KREATOR. Είναι πιο έξυπνες από ποτέ, τρυπώνουν στον εγκέφαλο σου, δε βγαίνουν ούτε με λοβοτομή, και δε κόβουν επ’ ουδενί τη “φόρα” του κομματιού. Φοβερό τέτοιο παράδειγμα κατά την άποψη μου είναι και το τρίτο single “Midnight sun” με την κυρία Sofia Portanet να δανείζει τη φωνή της σε ένα κομμάτι που υπό άλλες συνθετικές συνθήκες (άλλη μπάντα δηλαδή) θα γινόταν απλά άλλος ένας οδοστρωτήρας στο παλμαρέ της. Οι KREATOR φέρθηκαν πανέξυπνα με το εισαγωγικό riff, χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα τύμπανα από κάτω για να το μετατρέψουν σε κάτι μοναδικό συνθετικά.
Το “Demonic future” ξεκινάει με τον πιο “old school” τρόπο που θα μπορούσε να ξεκινήσει κομμάτι KREATOR, και μαντεύω ότι αν παιχτεί live, θα αγαπηθεί όπως κομμάτια τύπου “World war now”. Άλλο ένα κομμάτι με πανέξυπνες μελωδίες. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτή η απραξία έκανε καλό στους λατρεμένους μου Γερμανούς, που δούλεψαν τη παραμικρή λεπτομέρεια. Και επειδή κάποια στιγμή, παραδοσιακά, ακούμε τον Mille σε καθαρότερα φωνητικά, να σου το “Pride comes before the fall”, τραχύ και απειλητικό, παρά το mid-tempo του χαρακτήρα του (έχει και τα γρήγορα ξεσπάσματα του, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε!). Να πω εδώ, πόσο πολύ μου αρέσει η επιπλέον ωμότητα/τραχύτητα που έφερε στη παραγωγή ο Arthur Rizk (POWER TRIP, ENFORCED), χωρίς να είναι ντεμέκ old school. Τόσο – όσο. Κολακεύει το κολασμένο παίξιμο του Jurgen “Ventor” Reil (κατάπιε κηροζίνη ο άνθρωπος, ασταμάτητος), o οποίος στα 55 του, βαράει σαν 25άρης. Θεωρώ ότι ενισχύει τη φρεσκάδα και ορμή της μπάντας, που ήρθε ανανεωμένη σε αυτό το άλμπουμ με Frédéric Leclercq στο επίσημο δισκογραφικό του ντεμπούτο. Και μια και αναφέρθηκε ο μέγας μάγκας, να του δώσουμε ότι ανανέωσε τους KREATOR σε καίρια σημεία, συγγράφοντας ένα συγκλονιστικά βαρύ και σκοτεινό κομμάτι, που μας κρατούσε για το τέλος.
“Dying planet” κυρίες και κύριοι. Έχω ακούσει KREATOR ατμοσφαιρικούς, εσωτερικούς, πομπώδεις, περιπετειώδεις ή οτιδήποτε άλλο θέλετε να χρησιμοποιήσετε για να περιγράψετε τα πιο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια της μπάντας. Εδώ όμως, έχουμε άλλα κόλπα! Αν είναι δυνατόν, να νιώθεις τέτοια μαυρίλα, σε ένα κομμάτι όπως αυτό, που σέρνεται σαν απειλητικό άμορφο πλάσμα. Γνωρίζοντας το παρελθόν του Frederic, με τους SINSAENUM φανταζόμουν ότι ενδεχομένως να φέρει κάτι τέτοιο στο τραπέζι. Αλλά κάτι τόσο βαρύ, με τόσο υποχθόνιο στα όρια του death/black riffing, όχι παιδιά, δε το περίμενα να το κάνουν οι KREATOR. Η αφήγηση του Mille προς το τέλος, ενώ κλείνει το μάτι ούτως ειπείν, την αντίστοιχη του “The ancient plague”, δεν έχει κάτι πομπώδες, σαν το ευχάριστο φινάλε μιας όμορφης ταινίας, παρά το δυσοίωνο που γλαφυρά αποτυπώνεται στο τίτλο και στους στίχους φινάλε του πλανήτη μας.
Οι KREATOR παίζουν μπάλα σε ένα γήπεδο μόνοι τους, ξεκάθαρα. Δεν έβγαλαν απλώς ένα άλμπουμ που ξεπέρασε το “Gods of violence” (για “Phantom antichrist” ούτε λόγος), αλλά ένα ολόφρεσκο, πολυδιάστατο μοντέρνο thrash αποτέλεσμα, που επιφυλάσσει μακροζωία στους Γερμανούς, καθιστώντας τους όντως, δυνατότερους των δυνατών όπως λένε και οι ίδιοι. Τα υπόλοιπα είναι να έχουμε να λέμε. KREATOR BIS ZUM TOD!
9 / 10
Γιάννης Σαββίδης
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Petrozza, τα τελευταία 20 χρόνια, έχει βρει μία ηχητική πατέντα την οποία τηρεί ευλαβικά και σχεδόν απαρέγκλιτα. Σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι…τουλάχιστον, όχι πια. Όπως και να έχει, με αυτό τον τρόπο οι KREATOR κατάφεραν και επαναπροσδιόρισαν τον ήχο τους με εντυπωσιακά αποτελέσματα κάτι καθόλου εύκολο στο συγκεκριμένο χώρο. Το “Hate uber alles” κινείται πάνω-κάτω στα ίδια μονοπάτια με τα 3-4 προηγούμενα άλμπουμ και τολμώ να πω ότι σε σημεία είναι ακόμη πιο μελωδικό ενώ ο Petrozza δεν διστάζει να πειραματιστεί και με γυναικεία φωνητικά κάτι που φανερώνει μία διαρκή αναζήτηση νέων και ρηξικέλευθων ιδεών.
Η πλειονότητα των συνθέσεων είναι εξαιρετική αν και οφείλω να τονίσω ότι λείπει το μεγάλο στοιχείο της έκπληξης χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Επαναλαμβάνουμε απλώς ότι είναι ο τρόπος σύνθεσης των ύστερων KREATOR. Απόλυτα highlights είναι σίγουρα τα “Strongest of the strong” (μακράν η κορυφαία και πιο πιασάρικη στιγμή του δίσκου), “Conquer and destroy” (με το απίστευτο μελωδικό intro) και το αναμενόμενο ομώνυμο κομμάτι. Θα ήταν παράλειψη εάν δεν κάναμε ειδική αναφορά στην αψεγάδιαστη παραγωγή του Arthur Rizk (ETERNAL CHAMPION) αλλά και στο σταθερά…παρανοϊκό παίξιμο του Ventor.
Κλείνοντας, θα πω το εξής: πολλοί ενδεχομένως θα παραπονεθούν για την «τετριμμένη» ή έστω πεπατημένη οδό που ακολουθεί ο Petrozza από το “Violent revolution” και μετά. Αναρωτιέμαι, αλήθεια, πόσες μπάντες ξέρετε εκεί έξω με μία καριέρα σχεδόν 40 χρόνων οι οποίες διατηρούνται στην κορυφή με καλλιτεχνικά άρτιες κυκλοφορίες; Πόσοι μπορούν, αλήθεια, να περηφανευτούν ότι ανανέωσαν ουσιαστικά το thrash ιδίωμα καθιστώντας το επίκαιρο και γιατί όχι προσβάσιμο σε μεγαλύτερη μερίδα οπαδών; Πιστέψτε με…δεν είναι πολλοί. Ο Petrozza και οι KREATOR είναι οι εξαιρέσεις και το “Hate uber alles” είναι ένα ακόμη σημαντικό λιθαράκι στο πλούσιο οικοδόμημα των Γερμανών θρύλων.
7,5 / 10
Σάκης Νίκας
Νέο άλμπουμ για τους θρυλικούς thrashers KREATOR και το γεγονός αυτό από μόνο του ήταν ικανό να σημαίνει συναγερμό στις τάξεις των συντακτών του ROCK HARD. Με τον απλό, λιτό αλλά περιεκτικό τίτλο του, το “Hate uber alles” είναι το δέκατο πέμπτο άλμπουμ των Γερμανών, και πρώτο με τον μπασίστα Frederic Leclercq, (ex- DRAGONFORCE, LOUDBLAST) που ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο να αντικαταστήσει τον Christian Giesler ο οποίος κατείχε αυτή τη θέση από το 1995.
Είναι αλήθεια ότι οι KREATOR τα τελευταία χρόνια έχουν παρεκκλίνει από το αμιγώς thrash metal μονοπάτι. Ακούγονται πιο πιασάρικοι, πιο μελωδικοί, χωρίς να χάνουν την επιθετικότητα τους. Καταλαβαίνω ότι αυτό μπορεί να ξενερώνει τους πιο σκληροπυρηνικούς οπαδούς, δεν μπορούμε όμως να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι έχουν καταφέρει να προσελκύσουν μια νέα γενιά οπαδών που να γουστάρει τη μουσική τους. Win some, lose some, που λένε και στο χωριό μου.
Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα δείγματα που διέρρευσαν από το άλμπουμ, μου άφησαν ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία το ομώνυμο και το “Strongest of the strong”, τυπικά KREATOR δείγματα της πρόσφατης εποχής, από την άλλη το εντελώς πειραματικό “Midnight sun” με τα γυναικεία φωνητικά, για πρώτη φορά στην καριέρα τους, δεν μπορώ να πω ότι με έκαναν να πετάξω και από τη χαρά μου, όμως μου προκάλεσαν περισσότερο την περιέργεια για το τελικό αποτέλεσμα. Εξάλλου οι KREATOR -και αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε- ποτέ δεν έμειναν στάσιμοι και πάντα εξερευνούσαν τον ήχο τους, χωρίς να λογαριάζουν τις επιπτώσεις, απλά ακολουθώντας το ένστικτο τους.
Τι εντυπώσεις, λοιπόν, μου άφησε το “Hate uber alles”; Δεν θα πω πολλά, εξάλλου είναι ομαδική κριτική και θα διαβάσετε και τις απόψεις και των υπόλοιπων παιδιών. Ο δίσκος τα έχει όλα. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο δίσκος αποτελεί ένα κράμα παλιών και νέων KREATOR, με αρκετές καινοτομίες, που κρίνονται απόλυτα επιτυχημένες. Έχει καθαρόαιμες thrash συνθέσεις όπως το ομώνυμο και το “Killer of Jesus”, γυναικεία φωνητικά στο “Midnight sun”, χoρωδιακά περάσματα στο καταιγιστικό “Conquer and destroy”, τραχύτητα στο “Crush the tyrants”, χωρίς να λείπουν και οι πιο μελωδικές στιγμές, πάντα φιλτραρισμένες όμως υπό το πρίσμα των KREATOR όπως για παράδειγμα το “Pride before the fall”. Όσο για τον επίλογο που ανήκει στο “Dying planet”, τα σχόλια περιττεύουν. Ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ σκοτεινό έπος που συνέγραψαν ο Mille με τον “rookie” Frederic, αρκετά διαφορετικό για KREATOR που όμως καταφέρνει μέσα σε επτά λεπτά να αφήσει τον ακροατή με το στόμα ανοιχτό. Από τις καλύτερες και πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές του δίσκου.
Να πούμε και λίγα λόγια για την απόδοση της μπάντας που ακούγεται πιο σφιχτοδεμένη από ποτέ. Οι κιθάρες των Mille και Sami ξερνούν φλόγες, ο Frederic Leclercq είναι πραγματική αποκάλυψη καθώς ακούγεται σαν να βρίσκεται χρόνια στους KREATOR, όσο για τον Ventor, είναι συγκλονιστικός πίσω από τα τύμπανα, βάζοντας τα γυαλιά σε πολλούς νεότερους συναδέλφους του με την απόδοση του.
To “Hate uber alles” είναι ο πιο ποικιλόμορφος και ολοκληρωμένος δίσκος των KREATOR εδώ και πολύ καιρό. Ένας δίσκος γεμάτος πάθος, έμπνευση και αστείρευτη δημιουργικότητα. Δεν μπορώ παρά να μην υποβάλλω τα σέβη μου στον Mille και τους υπόλοιπους για αυτή την εξαιρετική δουλειά. Τόσο οι παλαιότεροι, όσο και οι νεότεροι οπαδοί, θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι. Για μια ακόμη φορά, οι KREATOR μεγαλούργησαν.
Λιώστε τον μέχρι τελικής πτώσεως.
8, 5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
Δέκατο πέμπτο άλμπουμ για τους Γερμανούς thrashers, με μία πλούσια δισκογραφία στην πλάτη τους που παρατηρώντας την με την ασφάλεια που μας προσφέρει ο χρόνος φανερώνεται η εξέλιξη και η ωριμότητά τους, οι ανησυχίες και η αποστασιοποίηση κάποιες φορές από τα εκάστοτε μουσικά metal δρώμενα, ο thrash metal επαναπατρισμός και η μελωδικότερη προσέγγιση στις πιο πρόσφατες δουλειές τους.
Ο Mille Petrozza αποτελεί μία από τις σημαντικότερες περσόνες του ευρωπαϊκού metal ήχου και του παγκόσμιου thrash metal ιδιώματος και με την τελευταία τους δουλειά “Hate über alles” ακούγεται σχεδόν άφθαρτος και με περίσσεια έμπνευση. Με τον Ventor σταθερά πίσω από το drum-kit όπως και τον έτερο κιθαρίστα και συνεργάτη του για παραπάνω από είκοσι χρόνια Sami Yli-Sirniö, αυτή τη φορά στο μπάσο συναντούμε για πρώτη φορά σε δισκογραφική δουλειά τον Γάλλο Frédéric Leclercq των SINSAENUM και πρώην μέλος των DRAGONFORCE.
Σημαντική λεπτομέρεια για μένα αποτελεί και η συνεργασία τους στην παραγωγή με τον αρκετά περιζήτητο τα τελευταία χρόνια, Arthur Rizk. Μέλος σε δύο από τα πιο hot συγκροτήματα του underground metal αυτή τη στιγμή, τους ETERNAL CHAMPION και SUMERLANDS και γνωστός για τις συνεργασίες του με τους POWER TRIP, CODE ORANGE, SACRED REICH και SOULFLY αλλά και με αρκετά πιο underground συγκροτήματα, o Arthur Rizk σαν να «ταρακούνησε» τον Petrozza, προσδίδοντας στους KREATOR την ίδια στιγμή έναν ήχο μοντέρνο αλλά λιγότερο φορτωμένο και διαφορετικό απ’ αυτόν που είχαν στους τελευταίους τους δίσκους.
To “Hate über alles” με την πρώτη ακρόαση ακούγεται φρέσκο, αναζωογονητικό και καλύτερο απ’ ό,τι περιμέναμε. Δεν είχα μεγάλες προσδοκίες μιας και τα “Phantom antichrist” και “Gods of violence” δεν συγκαταλέγονται στις αγαπημένες μου δουλειές τους, με το τελευταίο ειδικά να ηχεί υπερβολικά μελωδικό στα αυτιά μου και δεν παραβλέπω το γεγονός πως οι KREATOR μέσω αυτών των δίσκων έχουν δημιουργήσει έναν νέο πυρήνα οπαδών που τους στηρίζει σταθερά. Αυτό φαίνεται, άλλωστε, από την επιλογή των τραγουδιών τους στις συναυλίες τους τα τελευταία χρόνια. Το “Hate über alles”, παρόλα αυτά, αποτελεί ένα φοβερό KREATOR άλμπουμ τελευταίας κοπής.
Υπάρχουν τα γνώριμα μανιασμένα thrash metal riff του παρελθόντος με το έμπα του δίσκου στο ομώνυμο τραγούδι και στο φοβερό “Killer of Jesus” που το διαδέχεται, με το βασικό του riff να υπενθυμίζει πόσο επιδραστικοί ήταν οι KREATOR για τον σουηδικό μελωδικό death metal ήχο ενώ το ίδιο απολαυστικοί ακούγονται και όταν πέφτουν οι ταχύτητες όπως στο “Crush the tyrants” ή σε ένα από τα hit του δίσκου το “Strongest of the strong” με τις χαρακτηριστικές του μελωδίες όπως και με τα “Conquer and destroy” και “Midnight sun” και στο πιο ανθεμικό “Become immortal”. Το κλείσιμο του δίσκου με το “Dying planet” στο οποίο ο Leclercq συνεισφέρει συνθετικά, τους βρίσκουμε σε διαφορετικά και πιο πειραματικά μονοπάτια που είχαν χρόνια να κινηθούν και δεν μας χαλάει αν εντρυφήσουν περισσότερο στο μέλλον αλλά αυτό που μας μένει και ενισχύεται με την κάθε ακρόαση για το “Hate über alles” είναι πως πρόκειται για ένα ισορροπημένο άλμπουμ, μεστό και συγκροτημένο και το βασικότερο βρίσκει τους KREATOR ακμαίους και ορεξάτους ύστερα από αρκετά χρόνια.
7,5 / 10
Κώστας Αλατάς
