a
Θεωρώ σκόπιμο να κάνω μια εκτενή εισαγωγή γι αυτό το κείμενο. Το έτος που εξετάζουμε είναι 1986. Μια από τις απόλυτες χρονιές για το λατρεμένο μου thrash metal (κατά γενική ομολογία). Εκτός του ότι αρχίζει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον των οπαδών που θέλανε κάτι πιο βαρύ και γρήγορο από το παραδοσιακό heavy metal, άρχισε να πηγαίνει σε μονοπάτια πιο ακραία και βάναυσα, ήδη από τη τρίτη χρονιά ύπαρξης του. Και εάν δίσκοι όπως το “Bonded by blood” των EXODUS, το “Spreading the disease” των ANTHRAX ή το “Feel the fire” των OVERKILL έδιναν σαφή ορισμό στο είδος, δίσκοι όπως το “Hell awaits” των SLAYER και το “Seven churches” των POSSESSED άνοιγαν παράλληλα μονοπάτια που ούτε οι ίδιοι ήξεραν που θα τους πάνε. Το 1986, οι Αμερικανοί εδραίωσαν εαυτούς, στην παγκόσμια thrash σκηνή, με τα “Master of puppets” (METALLICA), “Reign in blood” (SLAYER), “Peace sells…but who’s buying?” (MEGADETH) και “Darkness descends” (DARK ANGEL) να αγκαλιάζονται με θέρμη. Οι δε δίσκοι των SLAYER/DARK ANGEL, ως και σήμερα θεωρούνται σημείο αναφοράς του ακραίου ήχου.
Αλλά, η Αμερική δεν ήταν η μόνη που απασχολούσε το κόσμο. Κάπου στη κεντρική Ευρώπη, ειδικότερα στη Γερμανία, κάτι πιτσιρίκια επίσης έμελλε να απασχολήσουν. Η αρχή έγινε δειλά-δειλά το 1984 με το “Sentence of death” EP των DESTRUCTION, που αποτελεί τη πρώτη επίσημη κυκλοφορία από Γερμανικό συγκρότημα του είδους. Το 1985, με κάτι μνημεία ουγκανίλας και ωμής ενέργειας επ’ ονόματι “Endless pain” (KREATOR), “In the sign of evil” EP (SODOM), “Infernal overkill” (DESTRUCTION) οι τύποι φώναξαν “είμαστε εδώ, είμαστε βρωμιάρηδες, είμαστε λυσσασμένοι, θα μας ακούσετε θέλετε δε θέλετε”. Η τεχνική αρτιότητα δεν ήταν το δυνατό τους σημείο (πλην των σταθερά αρτιότατων παικτικά DESTRUCTION), ωστόσο ο στόχος επετεύχθη. Ο πλανήτης γύρισε τα βλέμματα σε αυτούς τους Γερμαναράδες που τόσο βίαια έπαιζαν ένα δικό τους χαρμάνι thrash metal. Τη χρονιά 1986, όλα άρχισαν να σοβαρεύουν ωστόσο. Οι DESTRUCTION σπρώξανε την τεχνική της σκηνής μα και τη δική τους με το “Eternal devastation”, οι SODOM έδωσαν στο κόσμο ένα από τα πρώτα black/thrash άλμπουμ, το “Obsessed by cruelty”, ενώ οι KREATOR…έβγαλαν το άλμπουμ το οποίο αποτελεί αντικείμενο του σημερινού κειμένου. “Pleasure to kill”.
Μια μέρα σαν τη σημερινή οι KREATOR λοιπόν, αφού μας έκαναν να νιώσουμε “Ατελείωτο Πόνο”, μας μιλήσανε για την “Ευχαρίστηση Να Σκοτώνεις”. Έμπνευση για το δίσκο πήρανε από το “Facets of death” (1978), σύμφωνα με τον ίδιο το Mille Petrozza, Ο μέγας ηγέτης των Γερμανών, ισχυρίζεται πως κάθε κομμάτι πραγματεύεται έναν διαφορετικό τρόπο για να πεθάνεις. Και όχι μόνο στο στιχουργικό κομμάτι όπως μπορεί να διαπιστώσει όποιος ακούει το δίσκο, είτε είναι η πρώτη είτε η νιοστή ακρόαση. Εκτιμώ, ότι το “Pleasure to kill”, είναι ένα από τα πρώτα άλμπουμ στην ιστορία του thrash metal που όχι μόνο δίνουν το στίγμα μιας σκηνής, αλλά αποτελούν και death metal πριν το death metal. Αυτή η εκτίμηση δεν αποτελεί φυσικά μόνο μια εικασία μου, όπως θα δούμε παρακάτω. Ενδεικτικά παραπέμπω σε πολλές δηλώσεις του George “Corpsegrinder” Fisher των μεγάλων deathsters CANNIBAL CORPSE, που είχε πει, αυτολεξεί “οι CANNIBAL CORPSE δεν θα υπήρχαμε χωρίς τους KREATOR” σε όσες περιπτώσεις αναφέρθηκε το όνομα των Γερμανών θεών. Το δε εξώφυλλο – κόσμημα του Phil Lawvere αποτελεί εκτός από τη πρώτη εμφάνιση του δαίμονα – μασκοτ της μπάντας, έναν ορισμό του είδους, οπτικά μιλώντας.
Ωραία. Όμορφα τα είπαμε, όμορφα φέραμε τη ζωή μας μέχρι εδώ. Τώρα, ξεκινάει το βασανιστήριο. Μπαίνουμε “κάτω από τη γκιλοτίνα” (έτσι για να μπούμε στο πνεύμα της δισκάρας), και αξιολογούμε αυτό το διαμάντι αίματος, σπέρματος και ωμής βιας. Πάμε και ο Mille ας μας συγχωρέσει.
The “Pleasure to kill” countdown:
8) “Command of the blade” (3.58): Ξεκινάμε άχαρα, με έναν άκρως αγαπημένο ύμνο του δίσκου, έναν οδοστρωτήρα οδοστρωτήρων. Ατόφια Γερμανική βία με Ventor στο μικρόφωνο, κι όμως ο δίσκος έχει και καλύτερα κομμάτια ακόμα! Επίσης, εδώ, γίνεται λόγος για τον δαίμονα της Γερμανικής μυθολογίας που εν τέλει ονόμασε το συγκρότημα. Τον Kreator. Αποτελούσε έναν βάναυσο πολεμιστή του βασιλιά, σύμφωνα με το μύθο (“Warrior of the king, mission to kill!”) που εκτελούσε μια πρώιμη μορφή αυτού που αργότερα θα λέγαμε “συμβολαία θανάτου” (“Death to all, his aim is to give you! Command of the blade, he will laugh! As you fall, his aim is to give you… deaaaaaaath!”). Και όταν τελείωνε, δεν υπήρχε τίποτε άλλο, πέρα από την επόμενη αποστολή (“The Kreator rides back to his kingdom, to receive another command!”) και η αίσθηση ότι εκείνος κάνει κουμάντο όπου περπατάει.
Τιμήθηκε με διασκευή από τους Τσέχους deathsters KRABATHOR
7) “Carrion” (4.49): Από τα αγαπημένα μου κρυφά διαμαντάκια του δίσκου, που δε θεωρώ πως δίνεται η απαραίτητη προσοχή όταν μιλάμε για τα κομμάτια του δίσκου. Μεγάλο ατού, και ένα από τα δείγματα riff-o-ανάπτυξης που θα βλέπαμε τον επόμενο καιρό από τους KREATOR. Στιχουργικά δε, μιλάμε για θάνατο από πυρηνικό όλεθρο (“Hear the sound of bombs as they fall! Don’t cry, you’ll die, so crawl! Fear the next day if you survive, ‘cause there ain’t no place for new life”) μπλέκοντάς το με την καφροσατανική θεματολογία του “Endless pain” (“Open your eyes if you can and see everything burn! Zombies will come out of their graves to see the corpses turn!”, “Satan and his legions will be their guides, he’ll make the world a slave to his hellish might”). Από τα κομμάτια που θα μπορούσαν να είναι και εκεί μέσα, αλλά δένουν τις δύο εποχές μεταξύ τους, ως πιο εξελιγμένα συνθετικά.
6) “Death is your saviour” (3.59): Δεύτερη μπουνιά Γερμανικού τύπου μετά το “Ripping corpse” τούτο εδώ! Ισχυρό, ούγκανο και καταστροφικό όσο ο πολέμαρχος τύπου Genghis Khan που απεικονίζεται γλαφυρά στους στίχους (“Mighty wargod fight till death! Hunt the people, let no one rest! Show your planet who is the lord! Take the weapons made to strike!”), και προσωπικά μιλώντας, μια από τις αγαπημένες μου στιγμές που παίρνει τα ηνία ο Ventor φωνητικά. Φωνή όχι μόνο ούγκανη, αλλά κατάλληλη στο χρώμα της για να ακούγεται σαν τον ίδιο τον χαρακτήρα που το κομμάτι περιγράφει. Το ρεφρέν ιλιγγιώδες σε ταχύτητα, έπος επών, που είναι σχεδόν crossover υφής στη ταχύτητα εκφοράς λέξεων! Αδιανόητο πως ο Ventor το τραγουδάει ενώ παίζει τύμπανα μαζί…και τι τύμπανα…ο άνθρωπος έχει πάρει κηροζίνη μαζί με μαζούτ για πρωινό και πηγαίνει καροτσάκι την υπόλοιπη μπάντα!
5) “Riot of violence” (4.59): Μπήκαμε στη πρώτη πεντάδα και είναι “μετρημένα κουκιά” που λένε. Ξεκινάμε με μια από τις πλέον παραδοσιακές στιγμές όπου ο Ventor παίρνει ηνία και μοιράζεται μόνο στο ρεφρέν τα φωνητικά με τον Mille. Mid-tempo σύνθεση, με πάρα πολύ έξυπνες riff-ολογικές αλλαγές, που πάλι, προλογίζουν πολλά και διάφορα πράγματα που θα λάμβαναν χώρα στους KREATOR από την επόμενη κιόλας χρονιά. Επίσης, εδώ, έχουμε ψήγματα κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού από τους Γερμανούς θεούς, μια και εδώ πραγματευόμαστε μια φυσιογνωμία εγκαταλελειμένη από τη κοινωνία, που βιαίως τον έφτυσε αμάσητο στους δρόμους (”A man lies in the corner, covered with blood”), και που αναγκάζεται να σκοτώσει για να επιβιώσει (“I’d rather not go wild tonight, but I must save myself”). Μπορούσε να είναι η ιστορία του οποιουδήποτε εκδικητή εκεί έξω, μπορεί να είναι η δική σου. Σοβαροί προβληματισμοί από έναν μόλις 18 ετών Mille Petrozza.
Τιμήθηκε με διασκευή από μια αδελφή μπάντα ως προς τους κοινωνικούς προβληματισμούς της, τους Βρετανούς grind πιονέρους NAPALM DEATH.
4) “Choir of the damned”/”Ripping corpse” (5.20): Ναι, κλέβω λιγάκι, αλλά σκασίλα μου! Μαζί πάνε τούτα εδώ, γιατί έτσι προορίζονταν ανέκαθεν να είναι! Η εισαγωγή του “Choir of the damned” που προλόγιζε το μακελειό που θα ακολουθούσε, και αποτελούσε ψήγμα μιας αναπόφευκτης εξέλιξης που θα ερχόταν με το “Terrible certainty” όπου οι δομές θα γίνονταν πιο περιπετειώδεις. Μελωδική, σχεδόν λυρική με το τρόπο της, σαν τη ποιητική περιγραφή ενός ολοκαυτώματος. Που έρχεται με το σκάσιμο στο πιατίνι στην εισαγωγή με το riff στο παρασκήνιο να λυσσομανάει και τον Ventor να απασφαλίζει αμέσως μετά! Μεγαλειώδες βρωμόξυλο, Γερμανικής συμμορίας στα στενά του Essen, που διαλύει κάθε αμφιβολία ότι αυτούς εδώ τους Γερμανούς πρέπει να τους προσέξουμε! Στιχουργικά, έχουμε να κάνουμε με το ζόμπι που έρχεται και θα σε σκοτώσει. Απλά και όμορφα. Ή όπως λέει ο ίδιος ο Mille: “Await the death by the blade, run before it’s too late, await the axe in your back, as the ripping corpse attaaaaaaaaaack”.
Αξίζει να αναφερθεί η βραχύβια death/thrash μπαντάρα του Erik Rutan (MORBID ANGEL, HATE ETERNAL, CANNIBAL CORPSE) επ’ ονόματι RIPPING CORPSE που το μοναδικό τους διαμάντι “Dreaming with the dead” (1991) αποτελεί μια από τις τελειότερες αποδείξεις της επιδραστικότητας του “Pleasure to kill”. Τιμήθηκε με διασκευή από τους Σουηδούς deathsters CENTINEX και τους Νορβηγούς blacksters URGEHAL.
3) “Pleasure to kill” (4.11): “ARE YOU READY TO KIIIIIIIIIILL? ARE YOU READY TO KILL….EACH….OTHER? PLEASURE TO….PLEASURE TO….PLEASURE TO KIIIIIIIIIIIIIIILL”. Όσοι έχετε βρεθεί σε συναυλία KREATOR όχι μόνο θυμηθήκατε πολλά, αλλά το διαβάσατε με την χαρακτηριστική τσιρίδα του του Petrozza. Από τα κομμάτια που ορίζουν, προσδιορίζουν και καθορίζουν τον ήχο των KREATOR. Σήμα κατατεθέν της πρώτης εποχής, συνώνυμο της λύσσας, της βιας και της φανερής αλητείας της πρώιμης περιόδου, πριν την είσοδο Tritze και τον ελαφρύ εξευγενισμό/ωρίμανση των KREATOR. Το θέμα πολύ συνηθισμένο για όλο το thrash metal μετά από αυτές τις εποχές, αλλά όχι για τότε. Μανιακός δολοφόνος που ζει για τη σφαγή των θυμάτων του, με σύντροφο το πιστό του αλυσοπρίονο (“Listen now to the motor of my chainsaw, open your eyes and don’t be scared”), χωρίς οίκτο και αγάπη (“Look into my eyes, do you see any love? The only thing is agony!”), μόνο ένα στόχο:
My only aim is to take many lives, the more the better I feel!!
My only pleasure is to hear many cries from those tortured by my steel!!
The colour of your blood from your open body is all I wanted to see!!
Tasting the blood from your lips as you die means satisfaction to me!!
PLEA-SURE-TO-KILL!!
Τιμήθηκε με διασκευή πολλάκις, με τους δικούς μας ROTTING CHRIST, τους γείτονες Ιταλούς NECRODEATH να χρήζουν αναφοράς. Εξέχουσες οι εκτελέσεις ωστόσο, των Αμερικανών deathsters ANGELCORPSE και των Σουηδών blacksters NAGLFAR, που γλαφυρά κατέδειξαν την ακραία φύση του κύριου riff που είναι βγαλμένο από την ίδια τη κόλαση. Τελεία και παύλα.
2) “Under the guillotine” (4.40): Στην εκπνοή της “κατάταξης”, μια ανάσα από τη κορυφή, το αγαπημένο μου γρήγορο κομμάτι του δίσκου. Εκπληκτικό “σπάσιμο” στη μέση, με ένα αρκούντως τεχνικό riff για τα δεδομένα των τότε KREATOR, που θα έπρεπε να σκίστηκαν στις πρόβες για να βγει σωστά, και σίγουρα πρόδρομος όσων ακολούθησαν. Στιγμή παραφροσύνης, στιγμή αιματοχυσίας και μακελειού και στιγμή Μεσαιωνικού τύπου βασανιστηρίων. Θέμα μας ο δήμιος, η γκιλοτίνα και η σε δημόσια θέα εκτέλεση. Δύσμοιρε εγκληματία, δεν ήξερες τι σε περίμενε…δεν ήξερες πως η υπερηφάνεια σου δεν θα σε οδηγήσει πουθενά (“Too proud to scream, too proud to beg for mercy”) και πλέον, η επιλογή δεν υφίσταται: “You will die, by the executioner’s haaaaaaand!!”. Στην ύστατη ώρα πριν κατέβει η λεπίδα, κλαις, συνειδητοποιώντας το βαρύ του παραπτώματος σου (“Tears are running, down your cheeks, as you see the axe of death”). Τώρα πες αντίο στην αχρείαστη ζωή σου. Να ζήσουμε να (μην) σε θυμόμαστε! UNDEEEEEER THE GUIIIIILLOTINE!!
Τιμήθηκε από τους Ολλανδούς deathsters SINISTER στη συλλογή διασκευών “Dark memorials” για τα 25 χρόνια του συγκροτήματος.
1) “The pestilence” (6.58): ΜΕΓΑΛΕΙΟ. ΕΠΟΣ. ΣΦΑΓΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ. Ένα κομμάτι που μόνο του θα μπορούσε να συνδέσει τις δύο εποχές της μπάντας εντός της ευρύτερης πρώτης και “κλασσικής” εποχής της. 7 λεπτά κομμάτι από μια μπάντα που είχε πάντα κατά νου τα 3λεπτα 4λεπτα κομμάτια; Αυτό για τον ούγκανο KREATOR-άκια που τους άκουγε από τα demo ως TORMENTOR, θα ήταν αρκετό για να τους πει ότι το γύρισαν στο “progressive”. Κι όμως, οι KREATOR εξέλιξαν τη τραγουδοποιία τους ως έφηβοι ακόμα. Αποτελεί το ισοδύναμο του “Dying victims” από το ντεμπούτο. Δείγμα ότι δειλά δειλά, κάτι παραπάνω θέλουν να κάνουν από το σκέτο “τρέχα τρέχα τρέχα, δείρε δείρε δείρε”. Mid-tempo ξεκίνημα, έρπον για δεδομένα KREATOR, αλλά καθόλου ακίνδυνο. Μιλάμε εδώ για κομμάτι που αφορά την Μαύρη Πανώλη, άλλωστε. Πρέπει να έρπει σαν τον θάνατο, και μετά, όταν ξεφεύγει η ασθένεια….αρχίζει το γλέντι πάνω στα κορμιά των δύσμοιρων που έχει προσβάλλει! Σε μορφή στίχων, που ακόμα και σήμερα με ανατριχιάζουν:
There must be a parasite in their brains
Terror is their only aim
Gods of war and fallen kingdoms
Prayed for it in times of decay
A curse of the unity of the undead
Has reached the poisoned souls
Middle Ages, time of the pestilence
Cruelty of unreached thrones
THE PESTILEEEEEEEEENCE!
Οι μεταστροφές μετά το δεύτερο ρεφρέν μεταξύ των riffs είναι δείγμα της εξέλιξης που ήταν εδώ απλά ήθελε το κατάλληλο σπρώξιμο για να συμβεί. Αυτό ερχόταν από τον Jorg Tritze που θα επιδρούσε σαν καταλύτης στην πρόοδο των KREATOR σε παικτικό και συνθετικό επίπεδο. Η μεγαλειώδης στιγμή που απλά ο Mille ωρύεται “Worms and rats attack your brain, you stare at the sun as you pray…” αποτελεί CANNIBAL CORPSE riff πριν καν ιδρυθούν οι διάσημοι Αμερικανοί deathsters, και εξηγεί την δήλωση του Fisher πιο πάνω (ή σωστότερα, τη σωρεία δηλώσεων) υπερ της σημασίας των KREATOR στην ύπαρξη τους. Χώρια που η riff-άρα λίγο πριν επιστρέψει στο τελευταίο ρεφρέν το κομμάτι είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές στην ιστορία των KREATOR….τι να λέμε άλλο τώρα!
Τιμήθηκε με διασκευή από τους Αμερικανούς blacksters NOKTURNE, ενώ φυσικά έδωσε όνομα και στους Ολλανδούς deathsters PESTILENCE.
Ο δίσκος εξεράγγη εμπορικά, για τα δεδομένα των KREATOR του ‘86, που πριν τη κυκλοφορία του “Pleasure to kill” να μετρούσαν 5 συναυλίες όλες κι όλες. Αποτέλεσμα αυτού, η περιοδεία με DESTRUCTION και RAGE εκτός Γερμανίας, καθώς και κάτω από τους Ελβετούς θεούς CELTIC FROST. Παράλληλα, δεν έκατσαν στα αυγά τους και συμπεριέλαβαν στην δεύτερη κιθάρα τον Jorg Tritze με τον οποίον στη σύνθεση τo πρώτo αποτελεσμα ήταν την ίδια χρονιά το εμβληματικό b-side “After the attack” το 1986, που λειτούργησε σαν τέλειος προπομπός του “Terrible certainty”. Μάλιστα, το “Pleasure to kill” έχει επανακυκλοφορήσει με το “After the attack” σφήνα μέσα στη σειρά των κομματιών, έχοντας το τίτλο “After the attack”. H σπανιότητα αυτής της έκδοσης, την έκανε περιζήτητη, και πλέον, όποιος θέλει να το αποκτήσει, δεδομένου του ότι αυτή χτυπάει τριψήφια νούμερα, μπορεί απλά να αποκτήσει τη συλλογή “Past life trauma” και να τελειώνει η συζήτηση.
Το “Pleasure to kill” σήμερα, 36 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, αποτελεί κορωνίδα του ακραίου ήχου και σημείο μηδέν για πόσα πολλά πράγματα που είμαι σίγουρος ότι ο Mille και o Ventor ούτε που φαντάζονταν ότι θα λάμβαναν χώρα. Επίσης, αναλαμβάνει να κλείσει μια για πάντα τη πόρτα στη πρώτη φάση της πρώτης περιόδου των KREATOR, δίνοντας τη σειρά της σε μια μπάντα που έκτοτε και μέχρι και τις μέρες μας, εξελίσσεται, εκπλήσσει και κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από εμένα και από τον οποιονδήποτε αγκάλιασε το έργο της. Η συνέχεια από εδώ ήταν μόνο προς τα πάνω, με γνώμονα τη μουσικότητα, το στιχουργικό βάθος και την καλλιτεχνική έκφραση.
Ελπίζω να χαρήκατε το κείμενό μου όσο εγώ που το έγραψα. Δεν σκιαγραφείται έτσι εύκολα το μεγαλείο ενός “Pleasure to kill” αλλά εγώ, έβαλα τα δυνατά μου. Η σειρά σας σίγουρα διαφέρει από τη δική μου, έστω και στο ελάχιστο, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει, μπροστά στη χαρά του να το βάλατε να ξαναπαίξει και να θυμηθήκατε όλους τους λόγους που το αγαπήσατε. Και διάολε, είναι πολλοί.
Γιάννης Σαββίδης
