Πιστοί στο ραντεβού τους, οι Νορβηγοί KVELERTAK παραδίδουν την τρίτη τους δουλειά, τρία χρόνια μετά το “Meir”, ενός δίσκου που αν και στ’ αυτιά μου αποτελεί έναν πανάξιο διάδοχο του εκρηκτικού ντεμπούτου τους, ένα μεγάλο μέρος του κοινού βρήκε αισθητά κατώτερο. Η ξεκάθαρα πιο παραδοσιακή προσέγγιση του “Meir” συνεχίζεται κατά βάση και στο “Nattesferd”, με τις 80’s επιρροές της μπάντας να είναι και πάλι στο προσκήνιο, είτε από το φάσμα του κλασικού heavy metal, είτε του hard rock, μιας και λόγος για punk κιθάρες και ρυθμούς πλέον μπορεί να γίνει σε αρκετά λιγότερες στιγμές.
Η μπάντα φαίνεται ν’ ακολουθεί τρόπον τινά μια πορεία αντίστοιχη των ηρώων τους TURBONEGRO, από ένα πιο hardcore/punk background σε κάτι πιο soft, παράλληλα όμως και κατά περίεργο τρόπο διατηρώντας το rock n’ roll πνεύμα ακέραιο, κάτι που αν χαθεί, τότε θα μιλάμε για πλήρη αποτυχία. Η αλήθεια είναι πως το “Nattesferd” αν και με τις πρώτες ακροάσεις άφησε ένα αίσθημα απογοήτευσης, -το οποίο δεν έχει φύγει τελείως μιας και αποτελεί σίγουρα την πιο αδύναμη στιγμή τους- σίγουρα έχει μετριαστεί και με κάθε ακρόαση το άλμπουμ ακούγεται όλο και καλύτερο.
Αυτό που μου έφταιξε είναι οι ίδιες οι συνθέσεις, οι πιασάρικες στιγμές που σου θα κολλήσουν άμεσα που υπήρχαν σε αφθονία στο “Kvelertak” κυρίως αλλά και στο “Meir” εδώ είναι λιγότερες, ενώ υπάρχουν και σημεία σχεδόν αδιάφορα. Όλο αυτό βέβαια πολύ πιθανό να οφείλεται και στους ρυθμούς που είναι πιο σαφώς πιο πεσμένοι. Υπέρ αυτού συνηγορεί και το γεγονός πως τα δύο καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι και τα πιο up-tempo και ξεσηκωτικά. Ο λόγος για το ομώνυμο ΕΠΟΣ με το καλύτερο βασικό riff του δίσκου και το κάργα συναυλιακό “Bronsegud”. Αν κανείς όμως ξεπεράσει την αρχική ξενέρα και αφιερώσει χρόνο στον δίσκο θ’ αρχίσει να εκτιμά όλο και περισσότερα πράγματα, όπως την ζεστή, οργανική παραγωγή, -αυτή την φορά χωρίς το χέρι του Kurt Ballou- ή τα πολύ σπάνια αλλά όμορφα ενσωματωμένα blastbeats που διατηρούν τους δεσμούς με το παρελθόν και θα συνειδητοποιήσει πως πρόκειται για έναν διαφορετικό μεν, αλλά καλογραμμένο και προσεγμένο δίσκο.
Όπως είπαμε, η σύγκριση το αδικεί καθώς τα 2 προηγούμενα άλμπουμ είναι από τα πιο φρέσκα και εντυπωσιακά που έχει να επιδείξει ο rock/metal ήχος για την τρέχουσα δεκαετία και το “Nattesferd” δεν κουβαλάει τα ίδια επίπεδα έμπνευσης, ωστόσο στην τελική ανάλυση αποτελεί ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα, για όποιους κάτι τέτοιο αρκεί. Κρατάμε τα θετικά, προβληματιζόμαστε ελαφρώς με τ’ αρνητικά και ελπίζουμε να επανακάμψουν.
7 / 10
Νίκος Χασούρας
