Για να ξεκινήσουμε από τα βασικά: Πόσοι από εσάς που είστε 35+, είχατε πάει στις συναυλίες που είχαν δώσει οι LABYRINTH όταν είχαν βγάλει το θρυλικό “Return to heaven denied”; Φεβρουάριος του 1999 ήταν, να σας βοηθήσω και στο «Ρόδον» πρέπει να ήμασταν 150 νοματαίοι. Παρότι μιλούσαμε για έναν από τους κορυφαίους power metal δίσκους όλων των εποχών, αλλά επιλέγαμε να πάμε μόνο στους STRATOVARIOUS και τους GAMMA RAY, τι να κάνουμε; Λες και τότε βλέπαμε συναυλίες με τον ρυθμό που τις βλέπουμε τώρα…
Τέλος πάντων, οι Ιταλοί power progsters, 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Return to heaven denied”, βγάζουν live δίσκο, όπου παίζουν ολόκληρο το δίσκο (με την προσθήκη του “In the shade”, από το ντεμπούτο τους, που τραγουδούσε ο Fabio Lione) στο φεστιβάλ της εταιρίας τους, της Frontiers. Στα ντραμς έχουν τον φοβερό John Macaluso, στα φωνητικά υπάρχει ο Roberto Tiranti (που για τις ανάγκες των στούντιο δίσκων αρχικά ονομαζόταν Rob Tyrant) και φυσικά τα ιδρυτικά μέλη, κιθαρίστες Olaf Thorsen και Andrea Cantarelli. Τρομερή σύνθεση κι εννοείται ανεπανάληπτο setlist, αφού μιλάμε για έναν δίσκο που για εμένα είναι στην τριάδα των κορυφαίων power metal δίσκων. Τι με χαλάει; Υπήρξα υπέρμαχος της παρουσίας του Tiranti πίσω από το μικρόφωνο, αυτό όμως που άκουσα στο live, μ’ έκανε να βλαστημάω… Μην πιστέψετε ότι δεν τραγουδάει σωστά, αποφασίζει όμως έτσι, στο ξεκούδουνο, επειδή γουστάρει, να ανεβαίνει οκτάβες και να τσιρίζει χωρίς λόγο, σαν σειρήνα ασθενοφόρου, κάνοντας ανυπόφορη την ακρόαση κομματιών όπως το “Moonlight”, το “In the shade” και διαφόρων άλλων. Πραγματικά θα ήθελα να μάθαινα, οι υπόλοιποι συναίνεσαν σ’ αυτό το αίσχος ή το έκανε επειδή γούσταρε; Να μην σχολιάσω και τους «αμανέδες» σε άλλα κομμάτια όπως το “The night of dreams”… Τραγωδία!
Αν εξαιρέσει κανείς αυτό το (χοντρό) ατόπημα στα φωνητικά, ο δίσκος, είναι μια χαρά και δίνεται η ευκαιρία να μάθει ίσως κάποιος, τους Ιταλούς. Θα ήταν λάθος μεγάλο όμως, να πούμε ότι έφταιγε η ρουφιάνα η τύχη που δεν τους έμαθαν όσοι θα ήθελαν. Διότι ήταν σε μεγάλη εταιρία τότε (Metal Blade), αλλά μετά έβγαλαν το ανοσιούργημα EP, “Timeless crime” και την αθλιότητα “Sons of thunder”, τινάζοντας τα πάντα στον αέρα. Ενώ και οι επόμενοι δίσκοι τους, δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να συγκριθούν με το “Return to heaven denied”. Οπότε είναι δεδομένο ότι μιλάμε για διάττοντα αστέρα κι ως έτσι τους βλέπω ακόμα και σήμερα…
6 / 10
Σάκης Φράγκος
