“Delirium tremens”
Οι Ιταλοί LACUNA COIL, έρχονται για συναυλίες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα (18 και 19 Νοεμβρίου αντίστοιχα) και το Rock Hard, γράπωσε την ευκαιρία να μιλήσει με την μούσα του σχήματος, Cristina Scabbia, σε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη για τα 20 χρόνια του γκρουπ, το τελευταίο τους άλμπουμ, αλλά και φυσικά τις επερχόμενες εμφανίσεις τους στην Ελλάδα.
Cristina χαίρομαι που τα ξαναλέμε, αφού έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που μιλήσαμε και 15 χρόνια από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στο Λονδίνο.
Πότε; Στο Astoria;
Αυτή δεν ήταν η τελευταία, αλλά μια από αυτές.
Φαντάσου ότι το Astoria δεν υπάρχει πια (γέλια).
Ποιό θα έλεγες πως είναι το αγαπημένο σου άλμπουμ;
Χμ, κάθε δίσκος αποτελεί ένα μέρος της πορείας μας. Θα έλεγα το “Delirium” επειδή είναι το πιο φρέσκο, αλλά κι επειδή είναι πολύ έντονος δίσκος για μένα, για προσωπικούς λόγους. Θα μπορούσα για άλλους λόγους να διαλέξω π.χ. το “Comalies” επειδή με αυτό μας έμαθε πολύ κόσμος ή το “Karmacode” επειδή πούλησε περισσότερο από όλους, ακόμα και το “In a reverie” επειδή ήταν το ντεμπούτο μας. Θα ήταν αδύνατον να διαλέξω.
Αναφέρθηκες στο “Delirium”. Το άλμπουμ σας βρήκε με τα 3/6 του κορμού που κράτησε η μπάντα, σκοτεινή θεματολογία αλλά και με έναν ήχο αρκετά πιο σκληρό και μοντέρνο. Γιατί έτσι;
Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω πως απ’ έξω φαίνονται περισσότερες διαφορές απ’ ότι εκ των έσω. Ακόμα κι όταν γράφαμε το “Broken crown halo”, δύο μέλη ηχογράφησαν τα τύμπανα και κιθάρες, αλλά ήταν ήδη εκτός συγκροτήματος. Είχαν ήδη αποφασίσει να αποχωρήσουν πριν τις ηχογραφήσεις, αν και τελικά έγραψαν τα μέρη τους, μπήκαν στην φωτογράφηση κι αποσύρθηκαν αργότερα. Η πραγματική αλλαγή ήταν η αποχώρηση του άλλου μας κιθαρίστα σε αυτό τον δίσκο. Όμως οι συνθέτες παραμένουν κατά βάση οι ίδιοι, δηλαδή εγώ κι ο Andrea για τα φωνητικά και ο Marco για το κύριο μέρος των συνθέσεων. Ακόμα και ο drummer μας, ο Ryan, ήταν εδώ και χρόνια μαζί μας, ως τεχνικός του Criz.
Με την ευκαρία της επιστροφής σας στην Ελλάδα, θέλω να κάνουμε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, άλλωστε στην περιοδεία, εκτός από το “Delirium”, γιορτάζετε τα 20 χρόνια καριέρας. Πώς αποφασίσατε να ορίσετε μία συναυλία για τον εορτασμό των 20 χρόνων;
Έχουμε το τραγούδι “1.19” και οι οπαδοί μας έχουν ανακυρήξει την 19η Ιανουαρίου σε LACUNA COIL Day! Έτσι ήταν ιδανική για να γιορτάσουμε την επέτειό μας και για να το κάνουμε ιδιαίτερο, αντί για μια περιοδεία. Θα το μαγνητοσκοπήσουμε βέβαια. Διαλέξαμε το Λονδίνο, επειδή θα ήταν ευκολότερο για όλους που θέλουν να ταξιδέψουν. Πέραν αυτού ετοιμάζουμε και άλλες εορταστικές δραστηριότητες, όπως το βιβλίο “Nothing stands in our way” που ολοκληρώνουμε αυτή την στιγμή και θα είναι μια συλλογή από αναμνήσεις και φωτογραφίες, από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι σήμερα. Κι άλλες εκπλήξεις που έρχονται.
Δεν είναι κάπως παράξενο να συνειδητοποιείς ότι συμπληρώνεις 20 χρόνια στην μουσική βιομηχανία;
Ναι, κατά κάποιον τρόπο, διότι δεν το σκέφτεσαι πως περνά ο χρόνος τόσο γρήγορα. Ακόμα νιώθουμε φρέσκοι και γεμάτοι ενέργεια, ως μπάντα κι αυτό είναι που κάνει το συναίσθημα παράξενο. Δεν το καταφέρνουν πολλοί και δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι μετά από 20 χρόνια θα επιβιώναμε.
Αλλά κι επειδή δείχνουμε και σκεφτόμαστε όπως οι 25άχρονοι, έτσι;
Ναι, ναι (γέλια) ακριβώς!
Μιλώντας για περιοδείες, θα μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποια από αυτές, για οποιοδήποτε λόγο;
Υπάρχουν διάφορες αναμνήσεις. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μόνο μια περιοδεία, θα έλεγα πως αυτή με τους TYPE OF NEGATIVE. Ήταν μια από τις επιδραστικές μπάντες για εμάς στις αρχές, μια από τις αγαπημένες μας. Όταν μας δόθηκε η δυνατότητα να περιοδεύσουμε μαζί τους στις ΗΠΑ, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και πέραν του ότι ήταν φοβεροί μουσικοί, αποδείχθηκε πως ήταν και καταπληκτικοί άνθρωποι. Βέβαια ξεχωριστή θέση έχουν τα Ozzfest, η περιοδεία με τους MOONSPELL που μας έδειξε πως τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει, ακόμα κι όταν το μισό συγκρότημα ουσιαστικά εγκατέλειψε στα μισά, αλλά συνεχίσαμε με την βοήθεια των Πορτογάλων αδερφών μας. Επίσης το Gigantour με τους MEGADETH, MOTORHEAD και VOLBEAT στις ΗΠΑ. Πολλές καλές αναμνήσεις.
Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που έτυχε να σας πετύχω, στην Νέα Υόρκη στο Gigantour.
Αλήθεια! Ήταν φοβερά!
Όταν κοιτάς πίσω στο χρόνο, υπάρχουν τραγούδια που σε κάνουν να κοκκινίσεις, όπως μας συμβαίνει όταν βλέπουμε παλιές μας φωτογραφίες;
Κοίτα, όταν ακούω το πρώτο ΕΡ και το ντεμπούτο μας, διαπιστώνω πόσο αφελείς ήμασταν και πόσο αθώοι, αφού πραγματικά δεν γνωρίζαμε τίποτα για την μουσική βιομηχανία. Με κάνει να χαμογελάω. Από την άλλη θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι πιο ντροπαλός, ακόμα και στις ηχογραφήσεις, ενώ ακόμα και η τεχνική μου δεν ήταν τόσο καλή…
Διακρίνω ένα χαμόγελο όταν το λες αυτό… (γέλια)
Ναι (γέλια) δεν ντρέπομαι γι’ αυτό! Ανέκαθεν προσπαθούσαμε από καρδιάς, ασχέτως είναι ήμασταν οι πιο καλοί μουσικοί ή συνθέτες, έβγαινε από μέσα μας. Στις αρχές ήταν τελείως διαφορετικό όμως γιατί δεν ξέραμε τον τρόπο (γέλια).
Μεταμορφώθηκες όμως μέσα από αυτή την εικοσαετή καριέρα σε μια εξαιρετική τραγουδίστρια και έμπειρη εκτελέστρια επί σκηνής, που ξέρει πώς να ψυχαγωγήσει το κοινό. Πώς έγινε αυτή η μεταμόρφωση;
Πιστεύω ότι ο χρόνος και η εμπειρία. Δεν ήμουν ποτέ ντροπαλή στην παρέα μου, αλλά αυτό άλλαζε όταν έβγαινα στην σκηνή διότι δεν με ενδιέφερε το να ψυχαγωγήσω το κοινό. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να εκτελώ τα τραγούδια, να δίνω παράσταση και να χρειάζεται ενδιάμεσα από τα τραγούδια να έχω επαφή με το κοινό, διότι δεν με ενδιέφερε αυτό. Έτσι πρέπει να παραδεχτώ πως το έμαθα, επειδή είναι μέρος της δουλειάς. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αγνοείς την κρίση του καθενός και νομίζω πως είναι εμπειρία ζωής. Με έκανε πιο δυνατή ως τραγουδίστρια και πιο δυνατή σαν άνθρωπο.
Αν ήσουν ντροπαλή επί σκηνής, η διαδικασία αυτή πρέπει να ήταν ιδιαίτερα επίπονη για σένα, αφού περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους τραβούσες τα φώτα της δημοσιότητας και τα βλέμματα του κοινού, ως η όμορφη θηλυκή παρουσία!
Νομίζω ισχύει με όλες τις κοπέλες, αφού ο χώρος είναι ανδροκρατούμενος (γέλια)… Είναι αναπόφευκτο.
Είχατε περιπτώσεις, όπου η προσοχή που προσέλκυες εσύ, έγινε αντικείμενο συζήτησης και αντιδικίας ανάμεσα στο συγκρότημα; Αυτό που αποκαλώ NO DOUBT-moment;
(γέλια) Νομίζω είχαμε μια πολύ έντονη διαφωνία στα πρώτα μας βήματα. Τότε, ήταν εξαιρετικά σπάνιο να βρίσκεται μια γυναίκα σε metal συγκρότημα, αλλά αυτό είναι πολύ πιο φυσιολογικό. Ήταν δύσκολο για κάποιους να αποδεχτούν ότι εγώ είμαι στο εξώφυλλο ενός περιοδικού, αντί για ολόκληρη την μπάντα, αλλά ποτέ δεν έγινε πραγματικό πρόβλημα για τους LACUNA COIL. Αυτό διότι από νωρίς συνειδητοποιήσαμε πως αυτό είναι ένα εργαλείο που μπορεί να μας ωφελήσει και αφήσαμε τον εγωισμό μας απ’ έξω. Απ’ όποια πλευρά κι αν το κοιτάξεις, μια γυναίκα είναι επόμενο να αποσπάσει μεγαλύτερη προσοχή στον χώρο κι έτσι πρέπει να αποδεχτείς ότι αυτό φέρνει μεγαλύτερη προώθηση και μεγαλύτερη απήχηση στην μπάντα. Από την άλλη όμως, μπορεί να είσαι όμορφη ή μια καλή τραγουδίστρια, αλλά αν δεν έχεις πίσω σου μια καλή μπάντα, τότε απλά δεν έχεις μέλλον.
Επικρατεί αυτός ο αλτρουισμός σε όλες τις πτυχές της μπάντας;
Είμαστε πολύ δημοκρατικοί, ακόμα και στο συνθετικό μέρος. Μπορεί ο Marco να είναι ο κύριος συνθέτης μας, αλλά όλοι έχουμε λόγο. Είναι σημαντικό να μην ερωτευτείς την ιδέα σου και να είναι ανοιχτός στην επικοδομητική κριτική των άλλων μελών. Συζητάμε τα πάντα, ακόμα κι όταν διαφωνούμε ή ακόμα κι όταν μαλώνουμε, αυτό δεν διαρκεί. Βάζουμε το συμφέρον της μπάντας πρώτο.
Σε ρωτώ, διότι είσαι Ιταλίδα, είμαι Έλληνας και ξέρουμε καλά τι σημαίνει Μεσογειακό αίμα!
(γέλια) Σίγουρα! Κάποιες φορές οι καυγάδες μπορεί να είναι αρκετά άσχημοι (γέλια) Αλλά τελικά καταλήγουμε με χαμόγελο.
Πώς ισορροπείτε τα μέρη του Andrea και τα δικά σου φωνητικά;
Δεν τα μοιράζουμε για να υπάρχει μια κατανομή 50-50. Για πολλούς είναι περίεργο, αλλά προσπαθούμε να λάβουμε τις φωνές μας ως όργανα που ταιριάζουν στην σύνθεση. Κάποιες φορές ο ένας μας γράφει ιδέες για τα φωνητικά του άλλου. Αρκεί να ταιριάζει στο τραγούδι ασχέτως ποιός τραγουδά περισσότερο.
Ολοκληρώνοντας την εικοσαετία και ανατρέχοντας στην καριέρα σας, πρέπει να έχει φέρει πολλές αναμνήσεις. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που μπορείς να μοιραστείς μαζί μας;
(γέλια) Είναι λίγο δύσκολο να συνοψίσεις 20 χρόνια καριέρας μέσα σε λίγα λεπτά μιας συνέντευξης. Για μένα το πρώτο που μπορώ να σκεφτώ, είναι η εξέλιξή μου. Βλέπω μια γυναίκα γεμάτη αυτοπεποίθηση, σε σχέση με ένα ντροπαλό κορίτσι που δεν έχει ιδέα πώς να ηχογραφήσει ένα τραγούδι, ή πως να γράψει ένα τραγούδι, ή η σκηνική μου παρουσία. Όταν γυρίζω το χρόνο πίσω βλέπω και όλα αυτά που έχουμε καταφέρει και πόσο δύσκολο θα ήταν να ξεκινούσαμε ξανά. Είναι σχεδόν η μισή μου ζωή και δύσκολο να το συνοψίσω! (γέλια)
Προτιμάς φεστιβάλ ή να παίζεις σε club;
Εξαρτάται. Τα μικρά σόου έχουν μια αμεσότητα, ενώ στα φεστιβάλ αυτό χάνεται. Αντίθετα στα φεστιβάλ υπάρχει μια υπέροχη ατμόσφαιρα, επειδή ο κόσμος έρχεται να διασκεδάσει και να δει πολλούς καλλιτέχνες. Δεν ξέρω τι προτιμώ, αλλά μου αρέσουν και τα δυο.
Τι θα βρούμε μέσα στην τσάντα σου όσο περιοδεύεις;
Τα απολύτως απαραίτητα. Οι στολές μου, μακιγιάζ, λίγα ρούχα, παπούτσια κι εσώρουχα που χρειάζεσαι για να επιβιώσεις. Μαθαίνεις να πακετάρεις μόνο τα απαραίτητα.
Ένα από τα πράγματα που μοιράζεσαι στην σελίδα σου στο Facebook, είναι η αγάπη σου για το Star Wars. Άρα συμμερίζεσαι την αγωνία μου για το επερχόμενο επεισόδιο, έτσι;
(γέλια) ΝΑΙΙΙ! Βέβαια. Είμαι λίγο απογοητευμένη, διότι δεν θα είμαι σπίτι μου πριν τις 16 του μήνα, ενώ κυκλοφορεί μια μέρα πριν. Πρέπει να προσέχω να μην πετύχω τίποτα spoiler γιατί ανυπομονώ.
Κάνω λάθος, ή υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στις εμφανίσεις της μπάντας και τα κυρίαρχα χρώματα της σειράς;
Χμμμ, διαφωνώ. Τα αγαπημένα μου χρώματα είναι το μαύρο, το πορτοκαλί και το κόκκινο, αλλά δεν είναι από το Star Wars, απλά σύμπτωση είναι.
Θέλω να σταθούμε λίγο στα δυο υπέροχα βίντεο που κάνατε στο “Delirium”. Είναι εξαιρετικά και φαίνεται να έχετε δώσει αρκετή ενέργεια στην παραγωγή τους.
Ευχαριστώ. Ήταν η πρώτη φορά που κάναμε τους ηθοποιούς. Η διαδικασία πήρρε 5 ημέρες κι έλαβε χώρα σε ένα εγκαταλελημένο σανατόριο, θυμίζοντας κάτι από “True detective”. O σκηνοθέτης έγραψε την ιστορία και μας άρεσε πολύ που είχαμε την ευκαιρία να υποδυθούμε χαρακτήρες, βασισμένους στην ιστορία των στίχων.
Υπάρχει αυτό το concept με τα ψυχιατρεία στο “Delirium”, που με οδηγεί στην επόμενη ερώτηση. Τι είναι αυτό που σας οδήγησε να γράψετε έναν ολόκληρο δίσκο βασισμένο σε πνευματικές ασθένειες;
Δυστυχώς ήταν προσωπικές μας εμπειρίες. Κάποιοι από εμάς έχουν συνδεθεί με πνευματικές ασθένειες σε προσωπικό ή οικογενειακό επίπεδο. Αφιέρωσα πολύ χρόνο σε κέντρα θεραπείας για να μάθω περισσότερα και να γράψω επί τούτου.
Ήταν μια καθαρτική εμπειρία Cristina; Είναι ένα θέμα όλο που γίνεται πιο αποδεκτό ως θέμα συζήτησης, προτρέποντας ανθρώπους που βιώνουν το πρόβλημα να το εκφράσουν.
Εν μέρη ήταν, επειδή έγραφα για κάτι που γνωρίζω. Στο τέλος κατέληξε να είναι μια καθαρτική εμπειρία, αλλά ήταν σημαντικό που γράφαμε για κάτι που γνωρίζουμε. Είναι σίγουρα πιο αποδεκτό στις μέρες μας, αλλά θεωρώ σημαντικό να γνωρίζεις το αντικείμενο. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή από το να γίνεις προσβλητικός, λόγω άγνοιας ή επειδή είναι cool. Εμείς προσπαθήσαμε να το προσεγγίσουμε με σεβασμό. Βέβαια χρειάζεται να το αποδώσουμε και οπτικά, οπότε επιλέξαμε ρούχα από μια άλλη εποχή για να είναι πιο έντονο. Πάντως, πιστεύω πως χρειάζεται να συζητιέται περισσότερο και να τύχει μεγαλύτερης αποδοχής, επειδή πολύ κόσμος το βιώνει και φοβάται να το εξωτερικεύσει.
Από τους στίχους στην μουσική του “Delirium”. Παρατήρησα μια στροφή σε πιο Αμερικάνικο ήχο τα τελευταία χρόνια, κάτι που φαίνεται κι από τους παραγωγούς που έχετε επιλέξει.
Δεν είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Αφομοιώσαμε περισσότερο τα τελευταία χρόνια από την Αμερικάνικη μουσική πραγματικότητα, επειδή περάσαμε μεγάλο χρονικό διάστημα εκεί. Όμως παραμένουμε Ευρωπαϊκή μπάντα και μας αρέσει να περιοδεύουμε στην Ευρώπη, όπως κάναμε μέσα στο 2017. Όταν γράψαμε τον προηγούμενο δίσκο, ήμασταν στις ΗΠΑ, σε επαφή καθημερινά με την δική τους πραγματικότητα. Άλλωστε η μουσική που γράφεις είναι αποτέλεσμα αυτών που βιώνεις. Σήμερα δεν θα έλεγα πως βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, αφού αφοσιωθήκαμε στην Ευρώπη. Κάθε άλμπουμ είναι διαφορετικό κι εξαρτάται στις εμπειρίες μας την εκάστοτε περίοδο.
Στις αρχές συνεργαστήκατε εκτενώς με τον Waldemar Sorychta. Πόσο συνέβαλλε στην ταυτότητα των LACUNA COIL;
Νομίζω πως μας βοήθησε πάρα πολύ. Ένας καλός παραγωγός παίρνει αυτό που έχεις και το βελτιώνει, δίχως να το αλλάζει σε βαθμό που να γίνεται αγνώριστο. Με τον Waldemar μάθαμε πολλά. Ακόμα και το πώς να είμαστε στο στούντιο. Χωρίς αυτόν τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και του ωφείλουμε πολλά.
Είναι από τους ανθρώπους που εκείνη την εποχή βρισκόταν παντού, αλλά πλέον έχει αποτραβηχτεί.
Ναι, αλλά είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Μέχρι σήμερα διατηρούμε την φιλία μας και τον θεωρούμε μέλος των LACUNA COIL, παρότι δεν συνεργαζόμαστε.
Μιλώντας για συνεργασίες, ήθελα την άποψή σου σχετικά με το πόσο έχει ωφεληθεί η μπάντα από αυτές. Δεν αναφέρομαι σε πωλήσεις, αλλά κατά πόσο έχετε αντλήσει συμβουλές και γενικότερα κατά πόσο έχουν μεγαλώσει τους ορίζοντές σας.
Νομίζω πως βοήθησαν στο να μας μάθει ένα νέο κοινό. Βέβαια υπάρχει μεγάλη ικανοποίηση στο να συνεργάζεσαι με καλλιτέχνες που εκτιμάς και σέβεσαι, αλλά από την άλλη είναι ένας τρόπος να προωθείς την μπάντα, για να φτάσεις σε κοινό που δεν σε έχει ξανακούσει ή που δεν θα είχε την ευκαιρία να σε ακούσει. Για κάθε συνεργασία ένιωθα υπέροχα, αφού αγαπώ τον καθένα από τους καλλιτέχνες αυτους και όλες ήταν υπέροχες εμπειρίες.
Μετά από τόσες συνεργασίες, περιοδείες και τόσα φεστιβάλ, θυμάσαι την τελευταία φορά που θαμπώθηκες από έναν rock-star;
Νομίζω αυτό έγινε όταν γνώρισα τον Lemmy. Θυμάμαι όταν τον είδα για πρώτη φορά στο πάρκινγκ, όπου ήταν όλα τα λεωφορεία μας πριν φύγουμε για την περιοδεία. Ήμουν τόσο ντροπαλή. Πώς πλησιάζεις τον Lemmy; (γέλια) Όταν μιλήσαμε όμως, ήταν τόσο ευγενικός! Του ανέφερα για ένα κρεμαστό που φορούσε, πολεμικό κειμήλιο βέβαια και με προσκάλεσε στο λεωφορείο του για να μου δείξει πόσα άλλα έχει. Για μένα ήταν μια απίστευτη στιγμή, όπου έπρεπε να τσιμπηθώ. Δεν πίστευα ότι ήμουν στο λεωφορείο του και ο Lemmy μου μιλούσε λες και γνωριζόμασταν για χρόνια (γέλια).
Πάντως σε μια άλλη κουβέντα, θα μου εξηγήσεις το πώς ο Θεός Lemmy, είχε αυτή την φοβερή σχέση με τις γυναίκες, διότι νομίζω πως πολλοί άντρες δεν μπορούν να το καταλάβουν.
Κοίτα, δεν είχα τέτοιο ενδιαφέρον προς τον Lemmy (γέλια).
Ούτε καν υποννοώ κάτι τέτοιο, αλλά ως γυναίκα που τον έχει γνωρίσει καλά, συνδυάζεις την φιλική σχέση και το θηλυκό στοιχείο. Ελπίζω αυτά τα δύο να αρκούν! (γέλια)
Σίγουρα ήταν πραγματικός gentleman, ευγενικός και φιλικός. Μόλις τον γνωρίσεις για λίγο, καταλαβαίνεις πως ο Lemmy ήταν ο εαυτός του 24 ώρες την μέρα και δεν δίνει δεκάρα για το τι σκέφτονται οι άλλοι. Είτε επί σκηνής, είτε εκτός, ήταν πάντα ο πραγματικός εαυτός του. Αυτή η αυτοπεποίθηση αποτελεί μαγνήτη για πολλές γυναίκες. Είχε κάτι αυθεντικό!
Θα ήθελα να κλείσουμε έτσι ευχάριστα την συζήτησή μας.
Ανυπομονώ να επιστρέψουμε στην Ελλάδα. Θυμάμαι πόσο θερμό είναι το κοινό εκεί, κάτι που μας δίνει επιπλέον ενέργεια και είμαι σίγουρη πως θα έχουμε μια υπέροχη ατμόσφαιρα. Επιπλέον, θα μείνω και 2 μέρες μετά στην Αθήνα για να ανακαλύψω την φανταστική αυτή πόλη με την τεράστια ιστορία και χαίρομαι που επιτέλους θα έχω τον χρόνο ως τουρίστρια.
Είμαι σίγουρος πως πολλοί θα προσφερόταν να σε ξεναγήσουν Cristina. Η πόλη έχει πολλά να δεις κι ελπίζω να προλάβεις. Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι να περάσεις καταπληκτικά σε αυτή σου την επίσκεψη στη χώρα μας!
Κι εγώ ευχαριστώ Γιώργο! Ήταν ωραία η συζήτησή μας.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
