a
Σε συνέχεια της κάλυψης του προηγούμενου Σαββάτου, κατηφορίσαμε έτι μια φορά προς τον γνωστό χώρο στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης και στο νούμερο 289, για τη δεύτερη μέρα του Ladies Of Metal festival. Λιγότερες οι μπάντες αυτή τη φορά, αλλά όχι μικρότερης ποιότητας σε καμία των περιπτώσεων. Ας ξεκινήσουμε χωρίς πολλές φιοριτούρες γιατί γίνανε πολλά και όμορφα πράγματα.
Πρώτη μπάντα που ανέβηκε στη σκηνή ήταν οι MARIALENA, το προσωπικό σχήμα της Μαριαλένας Τρίκογλου, γνωστή στους underground κύκλους με τους HORRORGRAPHY που κινούνται στο χώρο του συμφωνικού doom metal. Το προσωπικό της σχήμα από την άλλη, κινείται καθαρά στον συμφωνικό metal ήχο, κάτι το οποίο ταιριάζει βεβαίως και με το υπόβαθρό της ως soprano. Το σχήμα φέροντας απλά το όνομα της, ανέβηκε στη σκηνή, παίζοντας το υλικό από το πρώτο της άλμπουμ “Vanity”, που μετράει ήδη 2 χρόνια κυκλοφορίας χοντρικά, ως ένα από τα άλμπουμ που βγήκαν στο καιρό της πρώτης καραντίνας. Ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε χωρίς να υφίσταται η σύνθεση που είδαμε επί σκηνής, και με την οποία, όπως μας ενημέρωσε, ετοιμάζει το δεύτερο της πόνημα, με παραγωγή από τον Διονύση Χριστοδουλάτο (SORROWFUL ANGELS).
Στα κομμάτια του “Vanity”, προσδόθηκε ο χαρακτήρας μιας μπάντας παρά ενός project (σημαντική λεπτομέρεια), ενώ το καινούργιο κομμάτι που παίχτηκε (“Endless”), μαρτυρά αυτή την αλλαγή και τη σαφή βελτίωση που αυτή συνεπάγεται. Κερασάκι στη τούρτα η διασκευή στο “Sahara” των NIGHTWISH (“out of the box” επιλογή από τους διάσημους Φινλανδούς, όπως και το “Last ride of the day” από τους MUTE TALE τη πρώτη μέρα – αμφότερα από την εποχή της Anette Olzon στο συγκρότημα) που εκτός του ότι έδειξε τη βασική τους επιρροή, έδειξε και το δέσιμο της μπάντας γενικότερα. Δυνατό ξεκίνημα, και φαίνεται πως τα καλύτερα έπονται για αυτή τη προσπάθεια.
Συνέχεια με μια μπάντα που περίμενα πως και τι επί σκηνής, τους DISILLUSIVE PLAY. Ένα εκρηκτικό μίγμα progressive στοιχείων, hard’n’heavy δομών και μοντέρνων επιρροών, που με το πρώτο του πολύ ωραίο άλμπουμ “Open arms” (2018) (από το οποίο ακούσαμε το “Alpha”, με κέρδισε, τόσο επί σκηνής, όσο και στουντιακά! Απέδειξαν, παίζοντας υλικό κατά 80% από τον επερχόμενο δίσκο τους, ανακοινώνοντας το τίτλο του δίσκου (“Parallel lives”), καθώς και τους εκλεκτούς καλεσμένους που αυτό θα έχει: την Ηλιάνα Τσακιράκη (ENEMY OF REALITY) και τον Μάριο Καραναστάση (THE SILENT WEDDING). Ο δε τελευταίος, ανέβηκε στη σκηνή μαζί τους, στο ομώνυμο κομμάτι του επερχόμενου δίσκου, σε ένα συγκλονιστικό ντουέτο με τη τραγουδίστρια της μπάντας, Αντιγόνη, που για μένα ήταν το αποκορύφωμα της εμφάνισης τους και λόγω του στιχουργικού θέματος (διάλογος γονέα με ένα παιδί που θα έκανε σε μια παράλληλη ζωή).
Το υλικό φάνηκε στα αυτιά μου πιο progressive, πιο «θυμωμένο» από το ντεμπούτο, αλλά συνάμα ανώτερο συνθετικά. Κερασάκι στη τούρτα τόσο η διασκευή στο πασίγνωστο “Cum on feel the noise” των SLADE (στην εκτέλεση των QUIET RIOT), όσο και το (όπως ανακοινώθηκε) video clip του επερχόμενου δίσκου “Queen of the night”. Εμφάνιση ενδεικτική του επιπέδου τους, παρά το μικρό τεχνικό πρόβλημα του ενός κιθαρίστα, που δε τους έκοψε στιγμή τη φόρα. Αν μη τι άλλο, ενδεικτικό του επαγγελματισμού που τους διακατέχει. Ανυπομονώ πραγματικά να ακούσω αυτό το υλικό στη πλήρη του μορφή όταν έρθει η στιγμή. Κάπου εδώ να σημειώσω, πόσο όμορφο ήταν που οι ίδιοι οι DISILUSIVE PLAY, σε ένδειξη ευγενούς άμιλλας και καλή φιλικής σχέσης ήταν στην προηγούμενη μέρα, στη συναυλία των THE SILENT WEDDING.
Και συνεχίζουμε, δίνοντας τη σκυτάλη στη δεύτερη μπάντα του εξωτερικού που εμφανίστηκε στο festival. Λέγονται BARBARA BLACK, μετράνε ήδη 8 χρόνια ύπαρξης, και μας έρχονται από την πρωτεύουσα Μαδρίτη της Ισπανίας. Το ύφος τους είναι ένα ογκώδες hard rock με πολλά μοντέρνα και groove στοιχεία, και μια γερή δόση γρεζιού ειδικά στη φωνή της τραγουδίστριας. Εντύπωση μου έκανε η διασκευή στο “The beautiful people” του MARILYN MANSON, που όχι μόνο δεν ακούστηκε παράταιρη, αλλά “κούμπωσε” με το ύφος της μπάντας! Επίσης, όπως και στους ANDY ROCKS τη πρώτη μέρα, οφείλω να θαυμάσω τον τσαμπουκά με τον οποίο βγήκαν στη σκηνή και κέρδισαν το εγκάρδιο χειροκρότημα των παρευρισκομένων.
Βγήκαν με αέρα headliner και σίγουρα κέρδισαν οπαδούς που ως εκείνο το σημείο, ίσως και να μην ήξεραν την ύπαρξή τους, πολλώ δε μάλλον να τους άκουγαν! Ακούσαμε υλικό από το πρώτο τους EP “Spiritual rock” (2016), αλλά και το ντεμπούτο τους “Ad libitum” (2017) κατά κύριο λόγο, και διασκεδάσαμε στο έπακρο. Εντύπωση έκανε το κλείσιμο της εμφάνισής τους με την τραγουδίστρια να ντύνεται σαν “Queen of flies” που ήταν και ο τίτλος του κομματιού με το οποίο μας αποχαιρέτισαν. Εμείς από τη μεριά μας λέμε “εις το επανιδείν”, και παρακολουθούμε τα βήματα τους στενά διότι σίγουρα το αξίζουν.
Κάπως έτσι, φτάνουμε στους headliners MEDEN AGAN, οι οποίοι αποτελούν ξεκάθαρα μια από τις ποιοτικότερες μας συνεισφορές στο είδος γενικά. Η φωνή της Δήμητρας Παναρίτη δισκογραφικά τους ανέβασε επίπεδο, κάτι το οποίο αποτυπώθηκε στο “Catharsis” (2018) (για τον γράφοντα, αποτέλεσε “βάλσαμο” από το συνώνυμο του έκτρωμα που έβγαλαν οι αγαπημένοι του MACHINE HEAD εκείνη τη χρονιά). Έτσι, όσοι τους παρακολουθούμε, μόνο μπορούμε να έχουμε προσδοκίες για ακόμα περισσότερα και καλύτερα πράγματα. Το μπάσιμο στη σκηνή με το “The purge” αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Progressive διάθεση που τους ανεβάζει σκαλιά πάνω από το μέσο όρο με riffs να φεύγουν δεξιά και αριστερά, από τα χέρια του ηγέτη και βασικού συνθέτη της μπάντας Diman Κουτσογιαννόπουλου και την Δήμητρα πάνω από όλους, να δίνει στα κομμάτια αυτό το επιπλέον χρώμα με το πολυδιάστατο της φωνής της, που τα ανεβάζει ένα επίπεδο επιπλέον. Μας έδωσαν και μια γεύση από τον επερχόμενο δίσκο τους, που θα μπουν να γράψουν τον Ιούνιο (“Moth”, “Rejection” και “Time through space”), που αποδεικνύει ό,τι διατύπωσα περί προσδοκιών προηγουμένως. Επίπεδο ανεβασμένο, δικαιώνοντας της προσδοκίες που δημιούργησε ο προκάτοχός του. Το υπόλοιπο υλικό, ήρθε κυρίως από το “Catharsis” με τρία κομμάτια μόνο από το “Lacrima dei” (2014) (“Divine wrath”, “Embrace the sorrow”, “Everlasting pain”).
Το κλείσιμο του set ήρθε με το “Lustful desires” ενώ για φινάλε της βραδιάς, είχαμε όλες τις κοπέλες της ημέρας σε μια εξαιρετική εκτέλεση του κλασσικού “Ever dream” των NIGHTWISH (ο γράφων συγκινήθηκε υπέρ του δέοντος, μια και το συγκεκριμένο αποτελεί από τις πλέον αγαπημένες του στιγμές των Φινλανδών), που έκλεισε με τον εμφατικότερο τρόπο μια σπουδαία διοργάνωση. Ανέβηκε στο τέλος και η Μάριαν Νικολάου της Angels PR που την χιλιοευχαρίστησαν με μια φωνή όλοι και όλες για το τρέξιμο που έριξε προκειμένου να γίνει αυτό το φεστιβάλ πραγματικότητα.
Και σε αυτή την όμορφη νότα κλείνουμε και το κείμενο μας, με την ανταπόκριση του Ladies of metal. Σαν ROCK HARD, ευχόμαστε πάντα τέτοια και του χρόνου με υγεία!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
