a
Το ημερολόγιο γράφει 3 Ιουλίου 2019. Ημέρα Τετάρτη. Ο Αμνός του Κυρίου (ευλόγησον), η θεϊκή μπαντάρα από το Richmond της Virginia, οι τεράστιοι LAMB OF GOD, 9 χρόνια μετά το μακελειό του 2010 στο Fuzz (πως ζήσαμε τότε….) επιστρέφουν για μια επανάληψη του τότε “ντέρμπι”. Στο πλευρό τους οι AETHERIAN, τα δικά μας παιδιά, που είχαν τη τιμή και την ευκαιρία να παίξουν σε ένα κατάμεστο Gazi Music Hall. Όπως ήδη ενδεχομένως ξέρετε, οι συνάδελφοι καλύψανε τα γεγονότα που έλαβαν χώρα προχθές στους DREAM THEATER, με τις μπάρες, με τα fan zones, όλα αυτά τελοσπάντων δεν θα επεκταθώ, διαβάστε το άρθρο για περισσότερα. Πάμε στο θέμα μας τώρα.
AETHERIAN λοιπόν. Ένα μελωδικό death metal συγκρότημα στο ύφος των γιγάντων DARK TRANQUILLITY και των σπουδαίων INSOMNIUM, από τα όχι απλά αξιόλογα αλλά από αυτά που είναι έτοιμα να κάνουν το σπουδαίο επόμενο βήμα. Είχα παρατηρήσει παλιότερα μια στατικότητα στην σκηνική παρουσία του τραγουδιστή, κάτι που συζητούσαμε και με τον εκλεκτό συνάδελφο Άγγελο Κατσούρα μόλις λίγα λεπτά πριν ανέβουν στο σανίδι. Και λες και το ξέρανε….ένας άκρως κινητικός τραγουδιστής, και η απόδοση της μπάντας, αεράτη και αντάξια υψηλού επιπέδου. Πανέτοιμοι για το επόμενο βήμα, αν ρωτάτε εμένα. Να τους πάρει μια μπάντα ανάλογου ύφους για περιοδεία, να τους χαρούν και έξω! Το κοινό από κάτω τους ήξερε, τους γούσταρε, έκανε χαμό για πάρτη τους, και ζεστάθηκε ιδανικά για το επερχόμενο μακελειό. Δε ξέχασαν να ευχαριστήσουν το κόσμο αλλά και όποιον βοήθησε για να γίνει η εμφάνιση τους. Το ιδανικό ορεκτικό πριν το μεγάλο μακελειό….
Γιάννης Σαββίδης
Για να μην τα πολυλογούμε και πρήζουμε τον κόσμο μια κι έχουν σφίξει οι ζέστες και δεν υπάρχει υπομονή… στεγνά, στυγνά, αναντίρρητα, αναμφισβήτητα και σε κάθε πρόταση με απόλυτη συναίσθηση του τι εκφράζω, είδαμε τη συναυλία της δεκαετίας στη χώρα μας, για όσο κράτησε τουλάχιστον. Οι LAMB OF GOD απέδειξαν με τον πλέον πειστικό τρόπο ότι δεν είναι απλά το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου τουλάχιστον την τελευταία 20ετία, αλλά έκαναν τέτοια συναυλιακή επίδειξη δύναμης, που στα πρώτα δευτερόλεπτα της εμφάνισης τους ήδη είχαν σβήσει ακόμα κι αυτή τη μεγαλειώδη εμφάνιση του 2010. Πέρασαν 9 χρόνια από τότε και τους περίμενε όλος ο κόσμος σαν τρελός. Η αμέσως προηγούμενη μέρα στον ίδιο χώρο και η «εμπειρία» που είχαν όλοι με τους DREAM THEATER και τα πέριξ της διοργάνωσης, κάνανε δυστυχώς κόσμο (λογικά και δίκαια) να φοβηθεί τις συνθήκες και να μη ρισκάρει τυχόν ατυχήματα. Έτσι δυστυχώς πολλοί «κάψανε» την επιλογή να έρθουν σ’ αυτή την αρχισυναυλιάρα με όσα είδαν ή άκουσαν αντίστοιχα, κι έτσι χάσανε την τεράστια ευκαιρία να γίνουν μέρος της ιστορίας, μίας ιστορίας που γράφτηκε με χρυσά γράμματα και την οποία οι Έλληνες οπαδοί (και η μπάντα) θα θυμούνται για δεκαετίες και δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ, όπως ήδη δεν είχε ξεχαστεί η εμφάνιση του 2010.
Όπως ήδη θα σας έχει γράψει ο τίμιος Σαββίδης, οι AETHERIAN κάνανε την εμφάνιση της ζωής τους και έχουν περάσει στο άλλο επίπεδο. Ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ στα παιδιά και ειδικά στον τραγουδιστή τους, ο οποίος φαίνεται ότι άκουσε τις συμβουλές αρκετών και το παλικάρι όργωσε τη σκηνή, πήρε σημαία και την ανέμισε, εκπληκτική παρουσία, τους έχει σηκώσει στο Θεό και τους εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα, με σκληρή δουλειά και αφοσίωση που δεδομένα κάνουν, δεν πρόκειται να πάνε χαμένοι και αν συνεχίσουν έτσι –κι ακόμα καλύτερα που μπορούν- θα αφήσουν εποχή. Η ώρα έχει πάει 21:45 ακριβώς όπως προβλεπόταν βάσει προγράμματος. Τα φώτα σβήνουν, ακούγεται ένας γνώριμος λόγος που είναι ικανός να βάλει φωτιά στο Gazi Music Hall… Whoever appeals to the law against his fellow man is either a fool or a coward. Whoever cannot take care of themselves without that law is both. For a wounded man shall say to his assailant, “If I live, I will kill you. If I die, you are forgiven.” Such is the rule of honor… Το μέρος που περιγράφω ήδη ο κόσμος το απήγγειλε ΔΥΝΑΤΑ περιμένοντας αυτό που ήξερε ότι ακολουθεί. Ή που μάλλον νόμιζε ότι ήξερε γιατί αυτό που ακολούθησε δεν το φανταζόταν ούτε ο πιο αισιόδοξος.
“Omerta” λοιπόν και από το πρώτο δευτερόλεπτο πραγματικά δεν έχω λόγια να περιγράψω το μεγαλείο των LAMB OF GOD επί σκηνής. “What’s up Athens” φωνάζει ο Randy Blythe για να βάλει φυτίλι στην ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Να μιλήσω για ήχο; ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ! CD! Να μιλήσω για διοργάνωση; ΑΨΟΓΗ! Ούτε ένα άτομο στις σκάλες, ούτε διαχωριστικά, ούτε κονσόλες στη μέση του χώρου (αν είναι δυνατόν), ούτε μισή πιθαμή του χώρου που να μην αερίζεται. Συγχαρητήρια στους διοργανωτές που με το επίπεδο τους κάνανε κι αυτοί με τον τρόπο τους τη συναυλία αξέχαστη. Όσο για τη μπάντα; Οι κιθάρες σέρνουν το βάρος του άξονα της γης σε κάθε κατέβασμα χορδής, και ο Willie Adler και ο Mark Morton στιβαροί και αλάνθαστοι, ο John Campbell που μοιάζει με τον Γκάνταλφ τον λευκό αφού σκότωσε τον Μπάλρογκ και πήρε λέβελ κι αναβαθμίστηκε, γεμίζει με τη λευκή μαλλούρα και τα λευκά του μούσια τη σκηνή, αλλά εκεί που έχουμε χαζέψει Ο-Λ-Ο-Ι είναι με τον νέο ντράμερ Art Cruz. Παρένθεση εδώ, με Chris Adler και τα σχετικά δε μπλέκεις, μιλάμε για τον απόλυτο μετρονόμο και ντράμερ που είχε εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια και έκανε μέχρι και τον Mustaine να βγάλει κόμπλεξ όταν δεν έμεινε μόνιμα στη μπάντα.
O Art Cruz όμως μάγκες είναι απλά δολοφονικός. Είναι μηχανάκι. Είναι τιμωρός. Είναι ΤΟΣΟ ακριβής στα μέρη του Chris που νομίζεις ότι ακούς Playback. Κάνει και παράλληλο headbanging με την δεμένη του ραστοκοτσίδα να ανεμίζει, σκέτος Βούδας δικέ μου. Πήγα με πολύ επιφύλαξη παρότι είχα δεί βιντεάκια που δεν χάνει στεκιά, αλλά ο άνθρωπος (;) είναι από άλλο πλανήτη. Τόσο πολύ που –μην πέσετε να με φάτε, είμαι ο πλέον αυστηρός σε LOG θεματα- παρότι λατρεύω τον Chris Adler περισσότερο από κάθε μέλος τους, θα ήθελα πολύ ο τύπος να μείνει μόνιμος σε περίπτωση που ο Adler δεν είναι σε θέση να ξαναπαίξει. Και φυσικά κερασάκι στην τούρτα ένας υπέροχα ευδιάθετος Randy Blythe, τον φοβόμουν μην έχει κλείσει η φωνή αλλά ο τύπος όρισε τι θα πει frontman. Αεικίνητος, τσιτωμένος, όργωσε τη σκηνή, κούναγε πέρα-δώθε το μικρόφωνο, πηδούσε σαν τον Τζόρνταν στα νιάτα του ψηλά, κοπανούσε το κεφάλι που δεν κοπανιόταν και ζήτησε συγνώμη από τον κόσμο που δεν είχε έρθει, λέγοντας ότι δεν είχε ιδέα γιατί τους πήρε 9 (και όχι 10 όπως είπε) χρόνια να ξανάρθουν. Έχω εγώ πλήρη ιδέα πάντως, το μπάτζετ τους έχει ανέβει 300% περίπου από τότε, γιατί πολλοί παραπονέθηκαν για το εισιτήριο.
H συνέχεια καταστροφική τόσο πολύ που το “Ruin” απλά βάζει ταφόπλακα στο κοινό. Θα πεί κάποιος «από το 2ο κομμάτι ρε τενεκέ»; ΝΑΙ ΡΕ! Από το 2ο κομμάτι το κοινό έχει ήδη παραδώσει πνεύμα, δεν αντέχει αυτό που βλέπει, πηδάνε, βαράνε, στριγγλίζουν ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ μέσα στο χώρο, πάρε “Walk with me in hell”, παράκρουση, πάρε “Now you’ve got something to die for”, φόνος εκ προμελέτης, πάρε “As the palaces burn” στο καπάκι, μάνα καημένη με χάνεις. Τα καινούργια (4 ετών μόλις) “512”/”Engage the fear machine” αποδεικνύουν ότι το υλικό του “Sturm und drang” ακούγεται σούπερ συναυλιακά, το “Blacken the cursed sun” είναι τρομερά ευχάριστη προσθήκη, στο “Hourglass” το κοινό ξαναξεφεύγει και η στροβιλιστή ριφφάρα του “Descending” αποδεικνύει έναν βασικό λόγο που το “Sacrament” είναι το κορυφαίο τους άλμπουμ. Το “Still echoes” άτυπα κλείνει το κύριο μέρος της συναυλίας, καθώς το “Laid to rest” τραντάζει συθέμελα το χώρο και το τελειωτικό “Redneck” επίσημα βγάζει το κοστολόγιο ανακαίνισης του χώρου. 70’ μόλις, με τα “Wrath”/”Resolution” δυστυχώς να αγνοούνται πλήρως και να μας χαλάει το γεγονός ότι η συναυλία δεν έκλεισε με τον πατροπαράδοτο τρόπο, δηλαδή το “Black label” και το περίφημο wall of death.
Κι όμως με το χέρι στην καρδιά, αν παίζανε έστω τα 2-3 κομμάτια που λείψανε, δηλαδή το προαναφερθέν, το “Set to fail” και το “Desolation” δεν ξέρω αν θα γλυτώναμε. Προσωπικά κι έχοντας εμπειρία τέτοιων καταστάσεων, από την ένταση και το κοπάνημα πήγε να μου βγει η καρδιά από το στήθος από την ταχυπαλμία, ο κόσμος δεν άντεχε στη θέα τέτοιας δεμένης ομάδας, τέτοιου απύθμενου οργασμού, είχαν κλατάρει όλοι, μικροί, μεγάλοι, σφίχτες, χοντροί. Από το πρώτο δευτερόλεπτο crowd surfing, τσιρίδες, βρωμόξυλο, ο καθένας από τους περίπου 2 με 2μιση χιλιάδες περίπου οπαδούς το χάρηκε με την ψυχή τους, άλλοι βγαίνανε υποβασταζόμενοι από φίλους, η κούραση στα χαμηλωμένα βλέφαρα εμφανής, ήδη σήμερα πολλοί που δε γουστάρουν καν τη μπάντα αναρωτιούνται γιατί δεν ήρθαν βλέποντας βιντεάκια, δεν είχε κανείς τη διάθεση να ψελλίσει έστω «λίγο παίξανε» γιατί όντως ήτανε λίγο. Η ευτυχία και ένταση στα πρόσωπα όλων μαρτύρησε την μεγαλύτερη παραδοχή ότι το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου ήρθε, μας πήρε το σκαλπ και τώρα κάνουμε βουντού να μην περάσουν άλλα 9 χρόνια να ξανάρθουν. Συγχωρέστε την όποια υπερβολή μπορεί να θεωρήσετε ότι διαβάζετε, αλλά με το συμπάθιο, δεν ήσασταν εκεί να το δείτε. Όσοι ήταν στα μάτια μου είναι ήρωες γιατί βγήκαν ζωντανοί , σώοι και τρίποδες. Κι αν κινδυνεύσαμε να πέσουμε στα γόνατα με την απόδοση τους, μας σήκωσαν οι ίδιοι στο θεό. Δεν είναι οι αμνοί του θεού. Είναι ο ίδιος ο ΘΕΟΣ._
RIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIISEEEEEEEEEEEEEEEEEEE, AGAIN WE WILL RIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIISEEEEEEEEEEEEEE!
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
