Οι Έλληνες progsters LEAVING TOMORROW είναι ένα από τα πιο καλά κρυμμένα διαμάντια της σύγχρονης ελληνικής σκηνής. Υπάρχουν από το 2002 αλλά κυκλοφόρησαν το πρώτο τους πλήρες άλμπουμ το 2009. Προσωπικά, είχα τη τύχη να τους ξέρω και παρακολουθήσω από τα πρώτα τους βήματα και να βρεθώ ακόμα και σε πρόβες τους όταν ήμουν φοιτητής. Από τότε, δεν έχω σταματήσει να αναζητάω τη μουσική τους και να παρακολουθώ με θαυμασμό τη πρόοδο τους καθώς μιλάμε για συγκρότημα που δουλεύει μεθοδικά και με προσήλωση, προσφέροντας προσεγμένες συνθέσεις που μαρτυρούν πραγματικό ταλέντο αλλά και δουλειά. Όντως, σχεδόν είκοσι χρόνια από την ίδρυση τους, οι LEAVING TOMORROW έχουν γράψει δύο ολοκληρωμένους δίσκους αλλά η ποιότητα των συνθέσεων αναδεικνύει μια τριάδα μουσικών που δεν γράφει μουσική στο πόδι, αλλά παίρνει το χρόνο της για να χτίσει χημεία μεταξύ των μελών της και για να γράψει άρτιες συνθέσεις. Ήδη με το πολύ καλό ομώνυμο ντεμπούτο τους ανακαλύψαμε ένα τρίο που λειτουργεί σαν καλά κουρδισμένη και λαδωμένη μηχανή μ έναν βιρτουόζο κιθαρίστα (με μια επίσης γήινη και ζεστή φωνή) που ζωγραφίζει με μεράκι, αλλά χωρίς υπερβολές, πάνω σ’ έναν στέρεο καμβά που είναι το έξοχο rhythm section των LEAVING TOMORROW.
Όπως προανέφερα, τα παιδιά δουλεύουν με προσήλωση και μεράκι, αναπτύσσουν τη μεταξύ τους χημεία και δεν αναλώνονται σε πρόχειρες συνθέσεις. Το δεύτερο τους άλμπουμ “Morningdom” είναι ξεκάθαρα το αποτέλεσμα μιας τέτοιας σκληρής εργασίας. Παράλληλα, το άλμα σε ποιότητα από το ντεμπούτο μέχρι το “Morningdom” είναι τεράστιο με τη μπάντα να έχει εξελίξει περαιτέρω το μοναδικό της prog rock. Μιλάμε για μια από τις ελάχιστες μπάντες που τιμά το prog rock των SOCRATES, αναμειγνύοντας άψογα παραδοσιακές φόρμες με τζαζ, ροκ και κλασσική μουσική με μια λιτότητα και απλότητα που μας ταξιδεύει σε εποχές που το prog rock λεγόταν art rock, όταν ήταν μεν πολύπλοκό αλλά γήινο και άμεσο. Εδώ, ο Αλέξης Δούτσης ζωγραφίζει με όπλο του μια Stratocaster με ελάχιστη παραμόρφωση και εφέ, και μ ένα ύφος που μαρτυρά την εξαιρετική του μουσική παιδεία – Hendrix, Uli Jon Roth και φυσικά Γιάννη Σπάθα, με τις αναφορές στο έπος “Mountains” να συνεπαίρνουν τον ανυποψίαστο ακροατή. Προσωπικά, μένω ενεός κάθε φορά που ακούω τα σημεία εκείνα που η κιθάρα ακούγεται σαν κλαρίνο χωρίς να ηχεί επιτηδευμένα ή σαν δήθεν κλείσιμο του ματιού. Είναι φανερό πως ο Δούτσης έχει βρει τον τρόπο να ενώσει την ηπειρώτικη μουσική και τεχνοτροπία με το ροκ και την κλασσική μουσική σαν άλλος Γιάννης Σπάθας. Μιλάμε για έναν εξαιρετικό κιθαρίστα και εν γένει μουσικό με άποψη που δείχνει πως είναι και μαθητής. Λατρεύω το λιτό και απέριττο του παίξιμο με ισόποσες δόσεις ταχύτητας και τζαζ βιρτουοζιτέ αλλά πάντοτε στην υπηρεσία του εκάστοτε κομματιού, όχι δηλαδή επιδεικτικά σόλο αλλά ουσιαστική συνεισφορά στο κομμάτι. Τα instrumental κομμάτια και μέρη γενικότερα είναι εντυπωσιακά και τρομερά καλοδουλεμένα και ο Δούτσης ξέρει ακριβώς ποιες πινελιές να προσθέσει, πόσο και που. Οι πινελιές του όμως δεν θα είχαν καμία αξία χωρίς τον σκελετό που κρατά τον ζωγράφο, εδώ το μπάσο του Κωστή Ραΐση και τα τύμπανα του Δημήτριου Κατσίκη (είπαμε, less is more, με λίγα μουσικά όργανα και λιτότητα αλλά τρομερά καλοπαιγμένες και γραμμένες συνθέσεις). Το rhythm section όχι μόνο είναι στέρεο και ουσιαστικό αλλά, όπως και η κιθάρα του Δούτση, ζωγραφίζει σε φάσεις με όμορφες τζαζ μπασογραμμές και εναλλαγές στο ρυθμό στα τύμπανα, φέρνοντας στο νου τους χρωματισμούς του Neil Peart, με σεβασμό στον ακροατή που ψάχνει για κάτι ουσιαστικό αντί για φλυαρίες.
Όντως, είναι δύσκολο να γράψεις ουσιαστική μουσική με νόημα, διάθεση και όμορφες διακυμάνσεις και αυτό ακριβώς καταφέρνουν οι LEAVING TOMORROW με το “Morningdom”, έναν δίσκο απαιτητικό με πλούσιες αναφορές σε μια εποχή που η ροκ μουσική άρχισε να συναντά το fusion και τη κλασσική μουσική, και συνάμα χωρίς να κουράζει (τα 48 του λεπτά δεν είναι ούτε λίγα ούτε πολλά). Το “Morningdom” είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο ουσιαστικούς και καλλιτεχνικούς δίσκους για το έτος που μόλις ξεκίνησε και μέσα στο οποίο εύχομαι να ανέβει η δημοτικότητα των LEAVING TOMORROW γιατί το αξίζουν και με το παραπάνω.
8,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
