Είναι ίσως νωρίς να για μια τέτοια πρόβλεψη για φέτος, αλλά μάλλον η συγκεκριμένη βραδιά θα είναι στο top-5 των συναυλιακών εμπειριών μας… Πολλοί ίσως την τοποθετήσουν σαν μια μοναδική εμπειρία ζωής και δεν θα έχουν άδικο.
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από την τότε εμφάνιση των LEPROUS στο An Club που δεν μετρούσες πάνω από 250 άτομα… Mετά από 5 μόλις χρόνια αυτή η μπάντα κατάφερε να παίζει σε ένα Fuzz που είχε σχεδόν 900 άτομα μέσα και το σημαντικότερο όλων, να κτίσει μια μοναδική σχέση με το ελληνικό κοινό. Είμαι σίγουρος πως αν έρχονταν ΑΥΡΙΟ κιόλας, θα ήμασταν ακόμη περισσότεροι εκεί. Ιδιαίτερα μετά από όλα όσα είδαν τα ματάκια μας και άκουσαν τα αυτάκια μας, τα οποία κάνουν μακράν την συγκεκριμένη εμφάνιση ως την ΚΑΛΥΤΕΡΗ τους επί ελληνικού εδάφους και αν υπάρχει Θεός σε λίγα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολο πλέον να τους δούμε ζωντανά στην χώρα μας. Η μπάντα πλέον αγγίζει δυσθεώρητα ύψη και άνετα παρουσιάζουν την εικόνα ενός συγκροτήματος για μεγάλα στάδια και ακροατήρια. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Ομολογώ πως δεν ήξερα τους MARATON πριν την ανακοίνωση του συγκεκριμένου live αλλά ακούγοντας το περσινό ντεμπούτο τους “Meta” το οποίο βρήκα άκρως ικανοποιητικό, είχα μια περιέργεια να δω τι μπορούν να κάνουν και ζωντανά στη σκηνή. Με έναν αρκετά επικοινωνιακό τραγουδιστή (Fredrik Bergersen Klemp) που μπορεί να κτίσει μια σχέση με το κοινό (αλλά πρωτίστως κάνει καλά την δουλειά του) και με την υπόλοιπη μπάντα να βγαίνει με πάθος το οποίο κρύβει ακόμη την απειρία τους συναυλιακά, κατάφεραν να κερδίσουν στο τέλος την προσοχή και την αποδοχή όλων στο club. Ίσως και κάποιους νέους φίλους της μουσικής τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά από ένα μισάωρο απέδωσαν άρτια το ιδιαίτερο neo-prog που παίζουν και αν δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα στην αρχή ο ήχος, αυτό διορθώθηκε στην συνέχεια. Δώστε μια ευκαιρία στο “Meta” οι φίλοι του prog ίσως ανακαλύψετε κάτι αρκετά ενδιαφέρον.

Από την άλλη, οι Γάλλοι KLONE ήταν το κατάλληλο intro πριν έρθει ο απόλυτος χαμός με τους LEPROUS . Χωρίς να μπορώ να πω ότι ανήκω στην πλευρά των οπαδών τους, απόλαυσα με το παραπάνω το σετ τους και την όλη ατμόσφαιρα που κατάφεραν να δημιουργήσουν με το ταξιδιάρικο στυλ τους. Ικανοποιητική σκηνική παρουσία και απόδοση με έναν ήχο που τους βοήθησε αρκετά να μεταφέρουν τα συναισθήματα του prog (wannabe PORCUPINE TREE) rock που παίζουν. Αλίμονο βέβαια αν δεν είχαν και την εμπειρία να το κάνουν μετά από 20 χρόνια παρουσίας. Το θερμότατο χειροκρότημα στο τέλος νομίζω τα λέει όλα. Μπορεί να μην γίνουν ποτέ το κυρίως πιάτο στο γεύμα μου, μιας και δύσκολα θα βάλω να ακούσω κάποιο άλμπουμ τους στο σπίτι, αλλά σίγουρα θα χαρώ να τους ξαναδώ ζωντανά.

Γιώργος Καραγιάννης

LEPROUS και Ελληνικό κοινό έχουν εδώ και πολλά χρόνια δημιουργήσει μεταξύ τους μία πολύ ξεχωριστή σχέση, η οποία διατηρεί τα στοιχεία του κεραυνοβόλου έρωτα και του ολοένα και μεγαλύτερου εθισμού όσο περνάνε τα χρόνια. Πότε ήταν 2010 που τους είδαμε πρώτη φορά πλάι στους THERION μαθαίνοντας τι εστί το φαινόμενό τους και πότε ήρθε το 2020 και πέρασαν άλλες 5 εμφανίσεις τους η μία καλύτερη από την άλλη, ουδείς το κατάλαβε. Η συγκεκριμένη μάλιστα για την περιοδεία του –πριν την κυκλοφορία του- αμφιλεγόμενου “Pitfalls” ήταν η τρίτη μέσα σε ενάμιση χρόνο, καθώς μας ήρθαν το Σεπτέμβριο του 2018 για το “Malina” και τον περασμένο Ιούλιο είχαν την ατυχία να γίνουν έρμαιο στις ανορεξίες του ηχολήπτη, σε μία μέρα που ούτως ή άλλως τους περίμεναν όλοι στη γωνία για κράξιμο επειδή «τόλμησαν» να εμφανιστούν στο ίδιο φεστιβάλ με τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ SLAYER. Οι LEPROUS από τη στιγμή που έβγαλαν χαρακτήρα εκείνη τη μέρα και δε μάσησαν από τα γελάκια μερικών και τον ωχαδερφισμό «αντρίλας» που κατέκλυσε το ΟΑΚΑ εκείνο το βράδυ, ήταν σίγουρο ότι μας ετοίμαζαν εκπλήξεις, αλλά κανείς δεν περίμενε ότι στο τέλος της βραδιάς, από άποψη πληρότητας εμφάνισης, θα ξεπερνούσαν ακόμα και την headline εμφάνιση του 2015 στο An Club.

Έτσι, και πάλι με την προσθήκη του τσελίστα τους Raph Browne ο οποίος έδωσε τον τόνο για την αρχή, εφορμούν στη σκηνή με το “Below”, μέσα σε πρωτοφανείς επευφημίες από το κοινό που έκανε λες και δεν τους είχε δει ποτέ. Κοινό που έφτασε τετραψήφιο αριθμό ατόμων και που ήταν το πολυπληθέστερο σε επίσκεψη τους στη χώρα μας, έχει μεγάλη σημασία αυτό, καθώς η μπάντα όχι απλά μαλακώνει και υποτίθεται ότι χάνει παλιότερους οπαδούς, αλλά το νούμερο αυτό δείχνει ότι θα μεγαλώσει κατά πολύ μελλοντικά. Ο ήχος είναι εκπληκτικός, ακόμα καλύτερος από αυτόν που είχαν και οι KLONE πριν (εξαιρετική η εμφάνιση τους όπως και των MARATON). Το pop ηχόχρωμα του “I lose hope” δεν ενοχλεί απολύτως κανέναν μέσα στο Fuzz Club, και το γνώριμο “Stuck” έρχεται να φέρει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση του κοινού προς τη μπάντα. Ο Einar Solberg σε απίστευτη κατάσταση, έχει όρεξη και αφού πρώτα ρωτάει αν και ποιοι ανακάλυψαν τη μπάντα από τη συναυλία με τους SLAYER και βλέπει τρία χέρια να σηκώνονται, πετάει τη μυθική ατάκα «3 στους 10 χιλιάδες, δεν είναι καθόλου άσχημα, σας ευχαριστούμε». Στη συνέχεια λοιπόν μας αναφέρει ότι αυτό που άλλαξε από την τελευταία φορά είναι ότι έχει αρχίσει και μιλάει.

Μάλιστα, πηγαίνοντας το παραπέρα, μας λέει ότι εκτός από «ευχαριστώ», αν είχε πολλά κέφια θα έλεγε απλά «πάμε», κι ότι παρότι είναι κάτι νέο γι’ αυτόν και προσπαθεί να το καθιερώσει ανάμεσα στα τραγούδια, νιώθει λίγο άβολα ακόμα μ’ αυτό. Η μπάντα βγάζει φαρμακερά βέλη τα οποία καρφώνονται στις καρδιές του κόσμου και μόνο περιοδεία του “Pitfalls” δε θυμίζει το σετ, καθώς το “The valley” είναι η πρώτη ΤΕΡΑΣΤΙΑ στιγμή της βραδιάς, σε μία συγκλονιστική εκτέλεση όπου ο κόσμος ξεσπάει σε υστερικά χειροκροτήματα, για να ακολουθήσει καπάκι απροειδοποίητα το “Foe” (οι άνθρωποι με ένα του-πα κι ένα οοο-οοο-οοο βγάλανε ύμνο ζωής, ψάξτε το δεύτερο) και τον κόσμο να ξεφεύγει επικίνδυνα (και μία αίθουσα να τραγουδάει «ΟΟΟ-ΟΟΟ-ΟΟΟ» και φωνές ήδη να κλείνουν), ενώ στον απόηχο του, κι ενώ το κομμάτι κόβεται πριν ολοκληρωθεί, μπαίνει το “The flood” με το κοινό να μην πιστεύει τι ακούει. Ξέρουμε όλοι όσοι τους αγαπάμε πολύ ότι οι εμφανίσεις τους είναι συντριπτικά υπέρ του τελευταίου άλμπουμ πάντα, αλλά εδώ είχαμε σετ-όνειρο, έτσι το “From the flame” αποδεικνύεται ήδη κλασικό και είναι που προετοιμάζει άπαντες για δύο νέα κομμάτια, το καθηλωτικό “Observe the train” (υπέροχη προσθήκη με το πανέμορφο βιντεάκι στο background) και το κολλητικό “Alleviate” που το περιμέναμε όλοι.

Ο Einar Solberg που το χαμόγελο του έχει φωτίσει όλη την αίθουσα και είναι το σημείο αναφοράς της βραδιάς ειδικά μετά τα όσα πέρασε με τον δαίμονα της κατάθλιψης, κάνει ένα απίστευτο αυτοσχεδιασμό με τη φωνή του λίγο πριν μπει το “The cloak” που ανατριχιάζει και τον πλέον άνιωθο, ενώ το κύριο σετ τελειώνει με μία απίστευτη σε χτίσιμο, απόδοση και αντίκτυπο εκτέλεση του “Distant bells”. Τα νέα κομμάτια πραγματικά ακούγονται τρομερά σε ζωντανές συνθήκες και τα φώτα σβήνουν, με τη μπάντα να επιστρέφει ξανά μέσα σε ιαχές φανατικών. Στο “The price”, τα ουρλιαχτά γίνονται μεγαλύτερα από ποτέ, και γινόμαστε μάρτυρες της στιγμής της βραδιάς, όπου πάνω στην πώρωση του, ο Solberg παραπατάει και φεύγει από τη σκηνή αύτανδρος, κυριολεκτικά ο άνθρωπος έφυγε με το κεφάλι κάτω προσπαθώντας να κρατηθεί από τα πλήκτρα τα οποία παρέσυρε κι αυτά, ευτυχώς δεν χτύπησε σοβαρά και τον είδαμε να γελάει με αυτό που του έτυχε, έχασε 2 στροφές προφανώς, αλλά επέστρεψε δριμύτερος σαν να μη συνέβη τίποτα με τη φωνή ακόμα δυνατότερη, δείχνοντας ευελιξία πάνω στη στιγμή. Φυσικά όταν το κομμάτι τέλειωσε, ρώτησε το κοινό «πως νιώθετε που παρακολουθήσατε την πιο ντροπιαστική στιγμή της ζωής μου;» με το κοινό να του επιφυλάσσει έκπληξη.

Έτσι, την παραλίγο αμηχανία κάλυψαν οι φωνές όλων “Einar-Einar-Einar”, με τον ίδιο να μην το πολυπιστεύει και να απαντάει «δεν καταλαβαίνω γιατί με επευφημείτε, θα έστεκε περισσότερο αν η τούμπα ήταν στη σκηνή κι όχι κάτω από αυτήν, αλλά σας ευχαριστώ». Το “The sky is red” που κλείνει το “Pitfalls” κλείνει και τη συναυλία με μία εκτέλεση όπου όλοι τους το βιώνουν στο έπακρο, το κοινό μαζεύει τα σαγόνια του και στο τέλος ενώ μας χαιρετάνε, έχουμε όλοι μας πάρει απόφαση ότι θα τους ξαναβγάλουμε έξω με το έτσι θέλω. Μάλλον άλλο που δεν ήθελε και η ίδια η μπάντα, αλλά οι ιαχές “LEPROUS-LEPROUS-LEPROUS” έσκισαν τον αέρα, η μπάντα λοιπόν ξαναβγαίνει με τον Solberg να αναφέρει ότι έχει να το κάνει αυτό πολλά χρόνια αλλά φυσικά το αξίζουμε και όταν ρωτάει ποιο θέλουμε να ακούσουμε, ομόφωνα το κοινό ξελαρυγγιάζεται υπέρ του “Slave”, το οποίο παρουσιάζεται κι αυτό σε μία καθηλωτική εκτέλεση, η οποία στο τέλος περιλαμβάνει και ένα απίστευτο σάλτο του ντράμερ-κθουλοειδές Baard Kolstad, ο οποίος σαν γνήσιος thrasher φτάνει μέχρι τη μέση του Fuzz με το stage diving, βάζοντας και τα χέρια πίσω από το κεφάλι του σαν περήφανος κονιόρδος και προτρέποντας τους υπόλοιπους και ειδικά τον Solberg να ακολουθήσουν.

O Solberg αναφέρει ότι «είχα ήδη την μη εθελοντική μου πτώση της βραδιάς, οπότε θα μου επιτρέψετε να μη γίνω παραπάνω ρεζίλι», η μπάντα αποχωρεί οριστικά μετά από 105’ πλήρους εμφάνισης, μακράν η καλύτερη τους στη χώρα μας (μέχρι την επόμενη) και με το κοινό να μην πιστεύει αυτό που είδε. Σίγουρα δε μπορούμε να πούμε ότι οι συναυλίες τους δεν είναι κορυφαίες, αλλά αυτή τη φορά μάλλον ξεπέρασαν όλες τις προσδοκίες, ακόμα και των πιο αισιόδοξων. Και το καλύτερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι δείχνουν να μπορούν ακόμα καλύτερα μελλοντικά. Βλέποντας τον Solberg να λάμπει έτσι και να δείχνει (ελπίζουμε μόνιμα) να έχει αφήσει τις δύσκολες στιγμές που πέρασε πίσω του και τη μπάντα (ειδικά τον Kolstad που δε χαλιναγωγείται ούτε με αλυσίδες) σε ΤΕΤΟΙΑ κατάσταση, έχουμε να περιμένουμε μόνο μεγάλες στιγμές από αυτούς. Μία από τις τρείς καλύτερες μπάντες που δράσανε στην προηγούμενη δεκαετία και που δείχνουν ότι μπορούν να ορίσουν τις εξελίξεις και για τη δεκαετία του ’20. Πιστεύω ότι και μετά την ανταπόκριση αυτή, οι 6 φορές που τους έχουμε δει δεν είναι καθόλου απίθανο να έχουν γίνει 16 μέχρι το τέλος της επόμενης δεκαετίας. Μπορώ να τους βλέπω και κάθε μέρα και είναι από τις πολύ λίγες μπάντες που μπορώ να εμπιστευτώ τυφλά, όσο κι αν μαλακώσουν, κι όσο κι αν λοιδωρηθούν ως φλώροι και παράταιροι μελλοντικά.

ΟΟΟΟΟΟΟ-ΟΟΟΟΟΟΟ-ΟΟΟΟΟΟΟΟ-ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ-ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ-ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ…

Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη