Όχι άδικα, οι LEPROUS αποτελούν μία από τις νέες δυνάμεις του προοδευτικού χώρου στο rock/metal, με τη δισκογραφία τους να προκαλεί το ενδιαφέρον, αλλά να μη διαθέτει μέχρι σήμερα το αλμπουμ ορόσημο, που θα τους βάλει για τα καλά στην elite. Διανύοντας την δεύτερη προς τρίτη εβδομάδα ακροάσεων του νέου τους δίσκου, υπό τον τίτλο “Malina”, μπορώ να προβλέψω με σχετική ασφάλεια, ότι πλέον διαθέτουν «εισιτήριο πρώτης θέσης» για την καθολική αποδοχή και επιτυχία.
Με τα “Coal” και “The Congregation”, παρουσίασαν μία πιο σκοτεινή και ατμοσφαιρική πτυχή της μουσικής τους, δίνοντας λιγότερη έμφαση στην «περιπέτεια» που διέθεταν οι συνθέσεις του “Billateral”. Το “Malina” έρχεται να γεφυρώσει αυτό το χάσμα των δύο διαφορετικών προσεγγίσεων και το τελικό αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό.
Με τις κιθάρες να έχουν μειωθεί αρκετά, αλλά να γεμίζουν τις συνθέσεις καίρια και όχι αλόγιστα, οι LEPROUS επιλέγουν να τοποθετήσουν σε πρώτο πλάνο τα πλήκτρα και τη, για ακόμη μία φορά, μαγευτική φωνή του Einar Solberg. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η drum’n’bass εισαγωγή του “Bonnevile”, με τις φωνητικές μελωδίες και τα dubs να στρώνουν επί ένα τρίλεπτο ηχητικά layers, έτοιμα να υποδεχτούν τα djent-οειδή (sic) riffs της κορύφωσης. Βέβαια, δεν υπάρχουν εδώ μόνο «δύσκολα» περιστατικά. Οι LEPROUS καταφέρνουν να γράψουν πιο περιεκτικά και απλά σε αρκετές περιπτώσεις (πχ στο κομμάτι “Stuck”), όπου μπλέκουν όμορφα την MUSE πτυχή της μουσικής τους, με διάφορα «εξωγενή» στοιχεία (εν προκειμένω με την χρήση βιολιού και ορχήστρας, προς το τέλος της σύνθεσης). Αντίστοιχα αξιοθαύμαστη δουλειά φαίνεται να έχει γίνει και στα refrains (όπου αυτά υπάρχουν), τα οποία και αναδεικνύονται υπέροχα, ένεκα της έμφασης στη λεπτομέρεια κατά την ηχογράφηση των φωνητικών (χαρακτηριστικό παράδειγμα η ερμηνεία του Solberg στο “From the Flame”).
Για το τέλος, κρατάμε το νέο στοιχείο που έβαλαν οι LEPROUS στη μουσική τους. Και αυτό δεν είναι άλλο, από την απόλυτη ελευθερία. Σε καμία περίπτωση, σε κανένα σημείο, δεν ακούς ένα αλμπουμ που υπακούει σε φόρμες ενός είδους, μίας επιρροής, μίας εποχής, ακόμα και του ίδιου του στυλ που έχει υιοθετήσει το group. Ένα pop πέρασμα από πλήκτρα συνυπάρχει με τις post επαναλήψεις θεμάτων, ενώ λίγο πριν απολαμβάνουμε ένα djent γέμισμα και λίγο παρακάτω μας περιμένει ένα νευρικό, τζαζίστικο jam. Και όλο αυτό να μην ακούγεται ως αχταρμάς, αλλά αυστηρά καθορισμένο άθροισμα θεμάτων με αρχή-μέση-τέλος. Συγνώμη αλλά αυτό λέγεται και αριστούργημα.
Αλέξανδρος Τοπιντζής
9/10
