a
Η παραγωγικότητα των LEVIATHAN μετά την επανάκαμψή τους, αποτελεί ανερυθρίαστα αντικείμενο προς μελέτη. Καταγραφή δεδομένων για του λόγου το αληθές. Έξι άλμπουμ από το 2011 και μετά, με τα τέσσερα τελευταία εξ αυτών να έχουν χρονολογική απόσταση δύο ετών. To “SOIL” καταγράφει τις προθέσεις της τετράδας να διατηρήσουν τα όποια κεκτημένα διαθέτουν αλλά και τα ερείσματά τους στον μαγικό κόσμο του progressive metal.
Για να είμαστε ειλικρινείς, βέβαια, τα πάντα έχουν να κάνουν με underground πρόσημο, από την στιγμή που το ιδίωμα στο οποίο ηχητικά ανήκουν σε επίπεδο απήχησης στο δίπολο fanbase/media δεν φαίνεται ότι μπορεί πλέον να συγκινήσει τις μάζες (πάντα θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις) όπως στην δεκαετία του ’90. Όχι ότι οι Αμερικανοί έκαναν θαυμαστή καριέρα στο παρελθόν, αν μη τι άλλο, όμως, το “Leviathan” EP και τα full length “Deepest secrets beneath”, “Riddles, questions, poetry & outrage” και “Scoring the chapters” έχουν καταγραφεί στην μνήμη αρκετών θιασωτών του προοδευτικού παρακλαδιού του metal ως κυκλοφορίες που κοσμούν τον χώρο και τοποθέτησαν τους LEVIATHAN ψηλά στην εκτίμησή τους.
Mε δισκογραφικό καταφύγιο πλέον την Steel Gallery, οι Αμερικανοί ηχητικά δεν δείχνουν να παρεκκλίνουν ούτε στο ελάχιστο από τα παγιωμένο ύφος τους, δίχως, ωστόσο, να σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι προσεγγίζουν την ποιότητα και τον λυρισμό του πρώιμου υλικού τους. Γεγονός που σίγουρα μας βάζει σε δεύτερες σκέψεις κατά πόσο η τετράδα έχει να προσφέρει κάτι αξιοσημείωτο στο σύγχρονο progressive metal. Οι απαιτήσεις και οι συνθήκες που επικρατούν πλέον έχουν αλλάξει ριζικά και οι προϋποθέσεις που μπορούν να οδηγήσουν στην (όποια) εφήμερη επιτυχία μοιάζουν με δυσεπίλυτο μαθηματικό πρόβλημα.
Ο mainman και μοναδικό μέλος από τα 90s, John Lutzow (κιθάρα και μπάσο εδώ) σε συνεργασία με τον έτερο κιθαρίστα John Sellers, καταθέτει την ψυχή του και δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία πως προσπαθεί με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο να κρατήσει τους LEVIATHAN σε ένα ικανοποιητικό δισκογραφικό momentum. Το ζήτημα με τα επίπεδα -και σε ορισμένες περιστάσεις- άνευρα φωνητικά του Βραζιλιάνου Rafael Gazal παραμένει και δεν θα καθιστούσε υπερβολή ο ισχυρισμός της μη συμβολής του στο συνολικό αποτέλεσμα με τον τρόπο που θα ανέμενε ακόμα και ένας μουσικόφιλος που έχει επιδερμική σχέση με την μπάντα. Απουσιάζει η ερμηνεία εκείνη που θα αναβαθμίσει τις συνθέσεις, θα τους προσδώσει χρώμα και εκρηκτικότητα, που θα σε καθηλώσει με την παρουσία της και θα σταθεί πολύτιμος αρωγός στην προσπάθεια όλου του οργανισμού να “κρατηθεί” στις επάλξεις. Η μοναξιά των “Light caressing scream” και “Lost fool” και οι λίγες διάσπαρτες αξιόλογες στιγμές στα υπόλοιπα πέντε κομμάτια, πάντως, δεν στέκονται αρκετές να απαγκιστρώσουν το “Stories…” πάνω από την χρυσή μετριότητα. Κρίμα…
6 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
