Δηλώνω συναισθηματικά δεμένος με τους LEVIATHAN. Οι συγκυρίες ήταν εκείνες που με οδήγησαν στο να ασχοληθώ με το πρώιμο υλικό της μπάντας από το Κολοράντο όταν η φλόγα του underground φούντωνε σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ακόμα και σήμερα θεωρώ κυριολεκτικά αξεπέραστο το ομώνυμο EP τους, ένα σπάνιο δείγμα καλλιτεχνικής ιδιοφυίας κινούμενο ανάμεσα σε δύο κόσμους που για να κατορθώσεις να ακουστείς αν μη τι άλλο πρωτότυπος και όχι κοπτοράπτης ήχων, απαιτούσε περίσσια δεξιοτεχνία. Τη διέθεταν από την πρώτη στιγμή, με την συνέχεια να μας επιφυλάσσει τρεις εξαιρετικά καλοστημένους δίσκους στο πνεύμα του prog metal των 90s (“Deepest secrets beneath”, “Riddles, poetry, questions & outrage”, “Scoring the chapters”). Κι αίφνης, αποφάσισαν πως η τότε διαμορφωμένη κατάσταση δεν ευνοούσε το όραμα που είχαν για την μουσική αποχωρώντας χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες.
Επειδή όμως, το αίμα νερό δεν γίνεται και με αφορμή το reunion show που πραγματοποιήθηκε το 2010 και κυκλοφόρησε με τον τίτλο “Resurrected (Reunion show 2010)”, οι LEVIATHAN αποφάσισαν να ενεργοποιηθούν εκ νέου και έκτοτε επιχειρούν να καλύψουν το χαμένο έδαφος με τα “At long last, progress stopped to follow ”, “Beholden to nothing, braver since then” και “Can’t be seen by looking: Blurring the lines, clouding the truth”. Ο κιθαρίστας John Lutzow είναι το μοναδικό μέλος από το αρχικό σχήμα και δείχνει να μην το βάζει κάτω, συνεχίζοντας σε γενικές γραμμές το ύφος των Αμερικανών, προσπαθώντας βέβαια να το προσαρμόσει στις απαιτήσεις της εποχής. Προοδευτικό metal, λοιπόν. Το ορθόδοξο. Όπως κάποιοι –λίγοι είναι αλήθεια στην Ελλάδα- το λάτρεψαν παράφορα. Δίχως νεωτερισμούς, μακριά από μανιέρες που απομακρύνουν το μεταλλικό στοιχείο από τον πυρήνα του, με “νορμάλ” χρονικά συνθέσεις (κοντά στα πέντε λεπτά) και λογική διάρκεια για progressive άλμπουμ (λίγο πάνω από 60 λεπτά).
Όσο και να επιδιώκω να πείσω τον εαυτό μου πως οι LEVIATHAN έχουν πολλά να πουν ακόμα στους λάτρεις του ιδιώματος και πως με το έβδομο κατά σειρά άλμπουμ τους “Words waging war”, περί ου ο λόγος, είναι σε θέση να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω από μία απλή αναφορά στις μουσικοκριτικές κάποιων ελάχιστων webzines ή στις συζητήσεις μιας χούφτας αθεράπευτα ρομαντικών, μάλλον κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Σαφώς και δεν πρόκειται για υλικό που περνά απαρατήρητο. Διαθέτει ορισμένες άξιες λόγου στιγμές (ιδιαίτερα στο πρώτο μισό του δίσκου) που εγείρουν μνήμες του παρελθόντος αλλά ταυτόχρονα εισπράττω μια εικόνα εν γένει δυσκολίας στο να συγκροτηθεί ένα στιβαρό σύνολο συνθέσεων που θα κρατήσει σε επαγρύπνηση τους μύστες τους ιδιώματος. Σκόρπιες όμορφες ιδέες λοιπόν, ακουστικά μέρη που προσδίδουν διαφορετική νότα, τα χαρακτηριστικά κιθαριστικά του Lutzow, trade mark 30 σχεδόν χρόνων αλλά και τα ζεστά φωνητικά του Raphael Gazal να παραπέμπουν στον Paul Rarick των συμπατριωτών τους prog rockers TILES. Έντονες ηχητικές μετατοπίσεις δεν παρατηρούνται σε σχέση με τους προκατόχους του, είναι μάταιο ωστόσο να αναζητούμε μετ’ επιτάσεως τον συνθετικό οίστρο των 90s. Είναι παντελώς άτοπο και εκτός συζήτησης. Τα στιγμιαία χαμόγελα και το “πετάρισμα” της καρδιάς μας είναι προϊόν της ύπαρξης συναισθημάτων που δεν ξεφτίζουν στον χρόνο. Η de facto παραδοχή όμως πως το υφιστάμενο status δεν είναι αυτό που θα τους χαρίσει ότι δεν κέρδισαν στην πιο δημιουργική τους περίοδο, είναι σε τελική ανάλυση αυτή που περιγράφει κυνικά μεν αλλά απόλυτα ρεαλιστικά ότι μας αποκαλύπτει το “Words waging war”…
6 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
