Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, μας βρήκε στο Ilion Plus όπου οι Αθηναίοι progressive metallers LIGHTFOLD θα παρουσίαζαν με έναν ιδιαίτερο τρόπο το νέο, δεύτερό τους άλμπουμ “Deathwalkers”. Και λέω ιδιαίτερο, διότι δεν υπήρξε «ανοικτή» πώληση εισιτηρίων, αλλά περιορισμένος αριθμός και μάλιστα η διάθεσή του έγινε incognito. Secret gig δηλαδή! Φυσικά και το ROCK HARD αποδέχτηκε την τιμή που του έγινε να παραστεί και παρακάτω θα διαβάσετε όλα όσα παρακολουθήσαμε.
Περίπου στις 23:00 λοιπόν, και ενώ είχε προηγηθεί μια ωραία ατμόσφαιρα με πολλά πηγαδάκια και συζητήσεις μεταξύ φίλων (ο περιορισμένος και στοχευμένος αριθμός εισιτηρίων έκανε αυτό το live να μοιάζει με σύναξη μιας μεγάλης παρέας εκατό περίπου ατόμων), οι πρώτες νότες της εισαγωγής “Death as a beginning” και οι πρώτες εικόνες στο video wall πίσω από την σκηνή δημιούργησαν ένα όμορφο ατμοσφαιρικό «τοπίο» για να έρθουν τα μέλη της μπάντας και να λάβουν θέσεις. To “Save me” σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη του άλμπουμ, αλλά κάπου εκεί τρώμε την πρώτη κρυάδα: δεν ξέρω αν ήταν θέμα του ηχολήπτη της μπάντας ή της ακουστικής του χώρου, αλλά ο ήχος ήταν πραγματικά κακός. Αλλάζοντας θέση και δοκιμάζοντας να ακούσω την μπάντα από διαφορετικές γωνιές του venue, δεν άλλαζε κάτι προς το καλύτερο, δυστυχώς. Η μπάντα δεν πτοείται, και προσπαθεί να δώσει τον καλύτερό της εαυτό, ειδικά ο μυστηριώδης (ως εκείνη την ώρα) τραγουδιστής Martin Deathwalker, του οποίου η πραγματική ταυτότητα αποκαλύφθηκε όταν και έβγαλε την μάσκα… Ο Θανάσης Μπερτσάτος των POWER CRUE λοιπόν κρατά το μικρόφωνο των LIGHTFOLD και παρατήρησα πως πολύς κόσμος μάλλον δεν περίμενε να τον δει σε αυτόν τον ρόλο!
Τα κομμάτια του άλμπουμ παρουσιάζονται ένα – ένα, οι μουσικοί αποδίδουν μεμονωμένα ικανοποιητικά, ο ήχος πάει και έρχεται (άλλοτε βελτιώνεται άλλοτε γυρίζει στα πρότερα επίπεδα), αλλά δυστυχώς λείπουν πράγματα από αυτό το live. Την μπάντα συνοδεύουν στα φωνητικά η Παυλίνα Κωνσταντίνου και ο Νίκος Ρουσσάκης (αμφότερα ωραία τα ντουέτα με τον Μπερτσάτο), αλλά ο Σάββας Μπετίνης (όσο καλά και να τα πήγε ο Διογένης Ville στον ρόλο αυτό) έλειψε στα «δαιμονικά» φωνητικά του εξαίσιου “The Battle”. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην μικροσκοπική Ελένη Νότα η οποία στα τύμπανα έδωσε μια από τις καλύτερες «παραστάσεις» που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία δεν ξέρω και γω πόσα χρόνια. Μπράβο της. Οι Θανάσης Λαμπράκης (κιθάρα), Χάρης Πολυμενέας (πλήκτρα) και Διογένης Ville (μπάσο) δυστυχώς χαντακώθηκαν, ειδικά ο δεύτερος, από τον ήχο. Κρίμα, γιατί ξέρω τις δυνατότητές τους και υπό Κ.Σ, θα είχαν παρουσιάσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα.
Το outro του “At the gates of Heaven” σηματοδοτεί την λήξη της βραδιάς, με την μπάντα να ευχαριστεί δια μέσου του αρχηγού της Θανάση Λαμπράκη το κοινό το οποίο παραβλέποντας τις όποιες δυσκολίες, χειροκροτεί και αναγνωρίζει τόσο τις προθέσεις, όσο και τις δυνατότητές της. Για τον δίσκο τους τα έχουμε πει, είναι μια πολύ καλή δουλειά, προσεγμένη, ιδανικό άκουσμα για κάθε φίλο του progressive metal. Δυστυχώς όμως πρωτίστως ο ήχος και δευτερευόντως το γεγονός πως αυτό ήταν το πρώτο τους live ως νέα σύνθεση πια, υποβάθμισαν το τελικό αποτέλεσμα. Επίσης, το όλο θεατρικό concept χρειάζεται πολύ δουλειά και συνεχείς πρόβες, ώστε να παρουσιαστεί όπως του αρμόζει στην σκηνή. Όταν το group καταφέρει να έρθει στο επιθυμητό επίπεδο, θα μιλάμε για ένα οπτικοακουστικό θέαμα υψηλών προδιαγραφών. Ως τότε, δουλειά και πάλι δουλειά. Εύχομαι τα καλύτερα, και ελπίζω την επόμενη φορά που θα τους δω, να έχουν ήδη ξεχαστεί όλες οι ατέλειες. Καλοτάξιδο το άλμπουμ σας, κύριοι.
Κείμενο – ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Μαρίλη Αντωνέλλου, Αλεξάνδρα Αλεξίου
