Μετά τη δισκάρα (ύστερα από πολλά χρόνια), που έβγαλαν φέτος οι RAMMSTEIN, ήρθε η ώρα για τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά του ιδιόρρυθμου frontman της γερμανικής μεγαμπάντας, Till Lindemann, με τίτλο “F & M”, την οποία κυκλοφόρησε και πάλι σε συνεργασία με τον μουσικό τιτάνα που ακούει στο όνομα Peter Tägtgren.
Tο ντεμπούτο τους, “Skill in pills” (2015), χαρακτηρίστηκε ως αποτυχία από τους περισσότερους. Προσωπικά όμως, το λάτρεψα, παρόλη την «ανωριμότητά» του στιχουργικά. Αφού ξέρουμε πόσο περίεργος είναι αυτός ο άνθρωπος. Ακόμη και στους RAMMSTEIN, δεν έχουμε και τόσο ποιοτικούς στίχους, αν εξαιρέσεις κάποια τραγούδια. Σε αυτόν το δίσκο, ακούσαμε όλη την πορνοδιαστροφική διάσταση του μυαλού του Lindemann, ντυμένη από catchy ρυθμούς στο στυλ των PAIN του Tägtgren. Στο “F & M”, ο Lindemann αφήνει τα αγγλικά, λογικά γιατί όπως έχει πει στο παρελθόν δεν αισθάνεται άνετα να τραγουδά σε αυτήν τη γλώσσα. Ναι, ΟΚ, είναι σαφώς πιο άνετος στη μητρική του γλώσσα, αλλά θεωρώ ότι αυτή η προφορά που είχε στο ντεμπούτο των LINDEMANN, έκανε το αποτέλεσμα ακόμα πιο θελκτικό. Το τραγούδι “Steh auf”, με το παρανοϊκό videoclip, ήταν το πρώτο δείγμα που άκουσα από το δίσκο και ομολογώ ότι το γούσταρα πολύ, όπως και το “Ich weiß es nicht” που ακολούθησε. Δυστυχώς όμως, αυτά ήταν και τα μοναδικά τραγούδια που μου άρεσαν από τα 11 συνολικά του “F & M” (13, αν βάλεις τη deluxe edition). Πραγματική απογοήτευση! Τι να το κάνω που τραγουδάει πιο «άνετα»; Τα κομμάτια είναι άγευστα και μερικά από αυτά υπερβολικά βαρετά. Συνδυασμός RAMMSTEIN και PAIN, αλλά με σαφώς πιο βαρύγδουπο ύφος κατά το πλείστον, σε σχέση τουλάχιστον με το “Skill in pills”. Φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς, και ιδιαίτερα οι θαυμαστές του Till, θα το εκτιμήσετε. Προσωπικά, στη προσωπική του δουλειά, προτιμούσα αυτήν την τρέλα, την ανωμαλία βρε αδερφέ. Κρίμα δηλαδή, γιατί ήταν ένας δίσκος που «τσακώθηκα» για να αναλάβω και το μετάνιωσα, αφού από τα πρώτα ακούσματα, κρέμασα μία φάτσα λες και άκουγα depressive BM!
Δεν ξέρω που οδεύουν οι Lindemann και Tägtgren, αλλά αν αυτό θα είναι το ύφος τους από εδώ και πέρα, με έχασαν. Σαν fan και των δύο τεράστιων αυτών καλλιτεχνών, επιφυλάσσομαι για το μέλλον και περιμένω κάτι αντίστοιχο με το ντεμπούτο τους ή τέλος πάντων στο ύφος των δύο πρώτων τραγουδιών του “F & M”. Αν θέλω να ακούσω κάτι «σοβαρό», έχω πολλά άλλα είδη και σχήματα που το αντιπροσωπεύουν.
6.5/10
Γιώργος Δρογγίτης
