a
Το πείραμα της Frontiers ήταν γνωστό. Κάποια περίοδο, στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, είχε πιάσει τον πάλαι ποτέ ταλαντούχο Σουηδό κιθαρίστα Magnus Carlsson και τον είχε ξεζουμίσει, βάζοντάς τον να γράφει μουσική για 3-4 δίσκους το χρόνο (εξ ου και το «πάλαι ποτέ ταλαντούχος», αφού κανείς δεν μπορεί να γράφει τόση ποιοτική μουσική σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα…
Δεν θυμάμαι αν το πρώτο project του Carlsson ήταν οι STARBREAKER (με τους Harnell, Macaluso, Grossi) ή οι ALLEN / LANDE, λίγη σημασία έχει. Εμείς θα ασχοληθούμε με τους ALLEN / LANDE, δηλαδή τα άλμπουμ που τραγουδούσαν ο Russell Allen (SYMPHONY X) και ο Jorn Lande. Για τρεις δίσκους, τους έγραψε τα κομμάτια ο Carlsson και στον τέταρτο, ανέλαβε τα ηνία ο Timo Tolkki. Μετά το ντεμπούτο τους, για εμένα, ακολούθησαν μία πτωτική πορεία κι ανέκαμψαν σχετικά στο τέταρτο άλμπουμ τους. Μελωδικό power metal, με εξαιρετικές ερμηνείες και ρεφρέν που προσπαθούσαν να σου κολλήσουν στο κεφάλι, έχοντας όμως, τις δύο –ίσως- κορυφαίες φωνές του ιδιώματος.
Κάπου εδώ, νομίζω ότι αρχίζετε να στραβώνετε!!! «Τι μας λες ρε μπαρμπα-Φράγκο»; “Lione-Conti” γράφει η παρουσίαση, όχι “Allen / Lande”. Νομίζετε φίλοι μου. Αντικαταστήστε τον Russell Allen με τον Fabio Lione (ANGRA, RHAPSODY), τον Jorn Lande με τον Alessandro Conti (LUCA TURILLI, TRICK OR TREAT) και τους Magnus Carlsson ή Timo Tolkki με τον Simone Mularoni (DGM) κι έχετε έτοιμη στα μάτια σας την ιταλική εκδοχή των ALLEN / LANDE!!! Ανεξάντλητος ο Serafino Perugino, αφεντικό της Frontiers, έχει μία μοναδική ικανότητα να μας προσφέρει ξαναζεσταμένο φαγητό με διαφορετικό περιτύλιγμα!!! Ποιος ο λόγος να ακούσουμε ένα project β’ κατηγορίας, αλήθεια; Δεν λέω, έχει συμπαθητικές στιγμές, αλλά όπως και οι ίδιοι ομολογούν, είναι η ιταλική version των ALLEN / LANDE, μόνο που όσο και να συμπαθώ τον Lione και τη φωνή του, όλο το εγχείρημα, είναι σαν να βλέπεις Champion’s League και μετά να σου βάζουν να δεις αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος. Έχει σχέση; Αν είσαι φίλος των ομάδων που αγωνίζονται, θα βρεις ένα σχετικό ενδιαφέρον, αλλά στο τέλος θα παραδεχτείς ότι το θέαμα απέχει παρασάγγας από αυτό το Τσου-Λου. Το ίδιο ακριβώς κι εδώ. Ας κάτσει ο ταλαντούχος Mularoni, να γράψει έναν ωραίο δίσκο με τους DGM (που και αυτοί –μεταξύ μας- είναι οι SYMPHONY X των φτωχών, τίμια μπάντα, με ωραίους δίσκους, μέχρι εκεί όμως) και να προσέξει μη γίνει η νέα καραμέλα της Frontiers και κάψει το ταλέντο που έχει. Αν είναι να το κάνει, ας μπει όπως ο Carlsson σε μία μπάντα όπως οι PRIMAL FEAR, να έχει ένα σταθερό εισόδημα τουλάχιστον.
Υπάρχει κάτι άλλο να πω; Μου άρεσαν κάποια τραγούδια, όπως το “Crosswinds” που κλείνει το δίσκο, το PRIEST-ικό “Outcome”, ή το “Destruction show”, που θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι FIREWIND, από την άλλη δεν υπάρχει λόγος να αντιγράφει τόσο πολύ τους KAMELOT στο “Misbeliever” για παράδειγμα. Προσπεράστε ή ακούστε το streaming. Ενισχύστε πιο αυθεντικά σχήματα, με μεγαλύτερη ουσία.
5 / 10
Σάκης Φράγκος
