Έχω πολλάκις πει και γράψει πως οι επιστροφές καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, μετά από πολλά χρόνια αποχής από τα τεκταινόμενα, εγκυμονούν κινδύνους. Πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι κατώτερο των όποιων προσδοκιών, οι οποίες (προσδοκίες εννοείται) έχουν δημιουργηθεί από το όνομα, την πρότερη δισκογραφία ή ακόμη και κάποιες ζωντανές εμφανίσεις του εκάστοτε καλλιτέχνη. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, έχουμε μεγάλες, καθόλα ευχάριστες εκπλήξεις ή μια εκπλήρωση των προσδοκιών αυτών. Ως προς αυτό, μεγάλο, σημαντικότατο ρόλο όταν μιλάμε για συγκροτήματα παίζει κατά πόσο κάποιος-οι από τους μουσικούς που τα απαρτίζουν, είναι ενεργός-οί με τον οποιονδήποτε τρόπο. Στην περίπτωση των LIONHEART, κάτι τέτοιο ισχύει…
Το ντεμπούτο τους ήρθε το 1984. Πολύ ωραίος δίσκος το “Hot tonight”. Χαρακτηριστικό δείγμα του τόσο λατρεμένου μας βρετανικού A.O.R, και αλήθεια δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο η μπάντα εντάχθηκε από κάποιους στο δεύτερο «κύμα» του N.W.O.B.H.M. Δυστυχώς συνέχεια δεν δόθηκε, αλλά κάποιοι εκ των συντελεστών του δίσκου εκείνου, συνέχισαν την πορεία τους κάνοντας σπουδαία πράγματα. Ο Dennis Stratton με τους PRAYING MANTIS, o Steve Mann και ο Rocky Newton με τους MSG… Έπρεπε να έρθει η αναβίωση του A.O.R και του μελωδικού rock για να ξανασμίξουν (με ελαφρώς νέα σύνθεση) οι «Λεοντόκαρδοι» και να κυκλοφορήσουν το 2017 το αξιοπρεπέστατο “Second nature”. Πλέον έφτασαν στο τρίτο τους official album, με την σύνθεση της μπάντας αυτή την στιγμή είναι η εξής: Lee Small (φωνητικά, πρώην SHY), Dennis Stratton και Steve Mann (κιθάρες/φωνητικά), Rocky Newton (μπάσο/φωνητικά) και Clive Edwards (τύμπανα).
Το “The Reality of Miracles” δεν είναι απλά ένα άλμπουμ μελωδικού rock. Μαζί με τα κλασσικά AOR στοιχεία της Γηραιάς Αλβιώνας, περιέχει αντίστοιχα από το παιχνιδιάρικο, «πουτ@νιάρικο» hard rock των Η.Π.Α, κάποια (λίγα, αλλά πολύ «χτυπητά») από το ατόφιο heavy metal και από το neo-classical hard rock των RAINBOW και Malmsteen (μικρά διαμαντάκια τα “Five tribes” και “The first man”) καθώς και αναφορές σε πομπώδεις, μεγαλόσχημες μπάντες όπως οι TEN, MAGNUM και BALANCE OF POWER. Για την απόδοση των μελών δεν χρειάζεται να γραφτεί κάτι, το να μην ανταποκρίνονται αυτοί οι μουσικοί στις απαιτήσεις ενός τέτοιου άλμπουμ είναι περίπτωση σπανιότερη και από το να μην βρεις άμμο στην έρημο Σαχάρα. Οι LIONHEART λοιπόν ξεπερνούν με άνεση το “Second nature”, καταθέτουν τον οβολό τους σε μια χρονιά η οποία έχει φερθεί πολύ καλά στο μελωδικό rock (σε αντίθεση με μας που μας έχει ταράξει στα χαστούκια) και θέτουν υποψηφιότητα, ως μια από τις καλύτερες μπάντες του χώρου, για ένα από τα καλύτερά του άλμπουμ, για φέτος πάντα.
8/10
Δημήτρης Τσέλλος
