“Liquid evolution”
Τόσα χρόνια είχαν να βγάλουν δίσκο οι LIQUID TENSION EXPERIMENT, ήταν αδύνατο να μην συνομιλούσαμε με κάποιο από τα μέλη τους για το τι συνέβη κι έβγαλαν δίσκο 20+ χρόνια μετά το “II”, αλλά και να μην ανιχνεύσουμε τι συμβαίνει στο στρατόπεδο των DREAM THEATER, που ο επόμενος δίσκος τους έχει ήδη ηχογραφηθεί. Ο Σάκης Φράγκος, συνομίλησε, όπως πάντα, σε πολύ φιλικό ύφος με τον Jordan Rudess, πληκτρά και των δύο αυτών σχημάτων, ο οποίος όχι μόνο υπήρξε απόλυτα ειλικρινής, αλλά δεν έχασε την ευκαιρία να παίξει στο πιάνο και διάφορες μελωδίες! Διαβάστε λοιπόν τι συνέβη με την εκ νέου συνεργασία με τον Mike Portnoy, τι να περιμένουμε από το νέο άλμπουμ των DREAM THEATER, αλλά και τι πιστεύουν τα μη εμπλεκόμενα μέλη στους LIQUID TENSION EXPERIMENT, για τη συνεργασία των υπολοίπων με τον Portnoy. Και φυσικά, πολλά ακόμη…
Είμαι βέβαιος ότι η πανδημία σας βοήθησε να βρείτε ελεύθερο χρόνο, εκτός περιοδειών, ώστε να βρεθείτε μαζί, ξανά. Ποιος ήταν αυτός που πρότεινε την ιδέα των LIQUID TENSION EXPERIMENT στους άλλους; Ήταν απλά το γεγονός ότι ο John Petrucci και ο Mike Portnoy δούλεψαν μαζί για το “Terminal velocity” του John;
Κοίτα, αυτό το project θέλαμε να το κάνουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσα μηνύματα είχαμε ανταλλάξει με τον Mike και τον John τα τελευταία χρόνια, αλλά οι συνεχείς υποχρεώσεις, τα γεγονότα με τον Mike που έφυγε από τους DREAM THEATER… Συνέβησαν τόσα πράγματα, που έκαναν το reunion απλά απίθανο να συμβεί για πολλά χρόνια. Με τον καιρό όμως, «γιατρεύτηκαν οι πληγές». Είναι σαν να πέφτεις για ύπνο με συννεφιά και όταν ξυπνήσεις να έχει βγει ο ήλιος και να έχει ξαστεριά. Εγώ ήμουν έτοιμος να παίξω με τους LIQUID TENSION EXPERIMENT οποιαδήποτε στιγμή, ανεξάρτητα από το πρόγραμμα της περιοδείας μου, τη σόλο καριέρα μου ή οτιδήποτε άλλο. Το κλείσιμο στα σπίτια μας, βεβαίως και λειτούργησε θετικά προς αυτήν την κατεύθυνση, αφού όλοι ήμασταν μέσα στο ενδεχόμενο ενός νέο δίσκου LTE, οπότε αρχίσαμε τα μηνύματα ο ένας στον άλλον, ότι είναι μία πολύ καλή περίπτωση να κάνουμε το άλμπουμ αυτό, κανονίσαμε τις λεπτομέρειες και να ‘μαστε εδώ να μιλάμε για το “LTE3”.
Είχε υπάρξει κάποια περίοδος στο παρελθόν που να ήσασταν πραγματικά κοντά σ’ ένα νέο άλμπουμ των LIQUID TENSION EXPERIMENT;
Νομίζω πως παλιότερα, είτε δεν υπήρχε ο χρόνος, είτε δεν υπήρχε η επιθυμία στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, να κάνουμε κάτι τέτοιο.
Τα προηγούμενα χρόνια, εσύ ήσουν ο πρώτος που «έσπασε τον πάγο» με τον Mike Portnoy. Πως το είχαν δει αυτό τα υπόλοιπα μέλη των DREAM THEATER;
Είναι προφανές ότι υπήρχαν κάποιες εσωτερικές ταραχές (σ.σ. το είπε γελώντας, αφού χρησιμοποίησε την έκφραση “inner turbulence”), αφού κάθε μέλος έχει διαφορετική σχέση με τον Mike, αλλά σε προσωπικό επίπεδο, είμαι αρκετά άνετος στο να ξεπερνάω μερικές καταστάσεις κι εκτιμώ όλα τα χρόνια που περάσαμε με τον Mike στις περιοδείες και την πλάκα που είχαμε, παρότι είχαν συμβεί πολλά περίεργα πράγματα, σε διάφορα επίπεδα. Είναι όμως ένα πρόσωπο που το αγαπάω πολύ και είναι φίλος μου. Εμείς, είχαμε μείνει πάντα σε επαφή, αλλά όπως σου είπα, κάθε μέλος αντιμετωπίζει διαφορετικά τις καταστάσεις. Ο John Petrucci όμως, που είναι πολύ σημαντικός για το άλμπουμ των LIQUID TENSION EXPERIMENT (γέλια) έχει μία πάρα πολύ καλή σχέση με τον Mike Portnoy και την είχε ακόμα κι όταν οι καταστάσεις ήταν δύσκολες. Οι γυναίκες τους είναι οι καλύτερες φίλες, για παράδειγμα, οπότε δεν ήταν δύσκολο να λυθούν όποιες παρεξηγήσεις και όλα δούλεψαν όπως έπρεπε.
Ο δίσκος ξεκινά με το “Hypertension”, ένα τραγούδι που όλοι οι οπαδοί των LIQUID TENSION EXPERIMENT, περιμέναμε με ανυπομονησία… Εκατομμύρια νότες, όπως αρμόζει στο άνοιγμα ενός τέτοιου δίσκου…
Καταιγίδα από νότες. Όντως! Αν ακούσεις αυτό το λεπτό που γίνεται ο χαμός από τις συνεχόμενες νότες, έχει δύο επιλογές. Είτε να σταματήσεις το κομμάτι, είτε να φωνάξεις “Yes, they’re back!!!”.
Νομίζω ότι οι οπαδοί σας, από το trailer και μόνο, αναφώνησαν αυτό το “Yes, they’re back”!!! Αν δεν κάνω λάθος, αυτό ήταν το τελευταίο τραγούδι που γράψατε, επειδή θέλατε να ανοίγει το δίσκο ένα κομμάτι σαν το “Paradigm shift” ή το ‘Acid rain”. Είχατε μία συγκεκριμένη φόρμουλα στο μυαλό όταν συνθέτατε τα κομμάτια;
ΠΑΝΤΑ υπάρχει μία φόρμουλα όταν έχεις να κάνεις με τον Portnoy και τον Petrucci. Λειτουργούν συνεχώς με αυτόν τον τρόπο και νομίζω ότι είναι ένας από τους λόγους που έχουν γίνει επιτυχημένοι κι ένας από τους λόγους που εκτιμώ πάρα πολύ όντας μέλος των DREAM THEATER. Είμαι ένας συνθέτης που ζει και αναπνέει για να γράφει μουσική, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό «καλουπώματος». Ξέρεις, εγώ δεν ασχολούμαι με την αρχιτεκτονική των κομματιών, την αρχιτεκτονική του δίσκου, πως θα ενώνεται με τον προηγούμενο, πράγματα δηλαδή που λατρεύουν οι οπαδοί, τα concept πίσω από τα άλμπουμ, τον τρόπο που ενώνονται ή σχετίζονται διάφορα πράγματα. Όλα αυτά είναι πολύ cool.
…και όπως καταλαβαίνω, έχουμε πολλά από αυτά στο “LTE3”, όπως για παράδειγμα το “Chris and Kevin’s amazing Odyssey”, που έχει να κάνει με το “Chris and Kevin’s excellent adventure”, αλλά και το ‘Chris and Kevin’s bogus journey” (γελά ο Jordan)… Υπάρχουν πολλά μικρά πραγματάκια μέσα στο άλμπουμ που μοιάζουν με τα προηγούμενα. Όπως αυτός ο ήχος σαν “wow” που ακούγεται στο τέλος του “Hypersonic”, που είναι ίδιος με αυτόν του “When the water breaks” από το “LTE2”…
Ακριβώς (γέλια)… Για συνέχισε!!!
Φυσικά υπάρχουν και τα ντουέτα. Εσύ με τον John κι ο Mike με τον Tony Levin. Αυτό είναι μέρος της «αρχιτεκτονικής» που μου περιέγραφες.
Ακριβώς αυτό. Το έπιασες απόλυτα. Θέλαμε να έχουμε μία συνέπεια και συνέχεια με τους προηγούμενους δίσκους. Σκεφτόμουν από τη δική μου την πλευρά, τη δική μου συνεισφορά, ποιο είναι το σημαντικό στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε απαράλλακτο και πέρα από τα γρήγορα σημεία, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η μελωδία και οι αλλαγές των ακόρντων που έχουν ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Που πηγαίνουν στη χαρούμενη πλευρά των πραγμάτων. Και προσπάθησα να συνεισφέρω πάρα πολύ σ’ αυτόν τον τομέα στο δίσκο. Ναι, μπορούμε να παίζουμε shred στον απόλυτο βαθμό, αλλά ήθελα να σιγουρέψω ότι θα υπάρχει κι αυτό το στοιχείο, οπωσδήποτε. Υπήρχε ένας συνδυασμός θεμάτων που είχα σκεφτεί από πριν και θεμάτων που μας βγήκαν ότι ήμασταν εκεί, μαζί. Είμαι πολύ χαρούμενος που βλέπω ότι αυτό το στοιχείο που ήθελα να βάλω, βρίσκεται εκεί σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχει ένα τραγούδι, το “Liquid evolution”, που είναι ο ορισμός των LIQUID TENSION EXPERIMENT. Πρόκειται για μία σύνθεση ουσιαστικά, η οποία όμως έχει πάρα πολύ έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Αυτό είναι οι LIQUID TENSION EXPERIMENT. Σε ότι αφορά τα ντουέτα που είπες, ξέραμε από πριν ότι θέλαμε να κάνουμε ένα ντουέτο με τον John, όπως είχαμε κάνει στο “State of grace” ή το “Hourglass”. Ήμουν διακοπές και μου ήρθε αυτό το θέμα στο μυαλό (σ.σ. γύρισε και μου το έπαιξε στο πιάνο), το έστειλα στον John και το Mike και μου είπαν ότι τους άρεσε πάρα πολύ κι έπρεπε να το χρησιμοποιήσουμε στο δίσκο. Δεν είχα κάτι παραπάνω από αυτή τη μελωδία, αλλά πάνω σ’ αυτή, χτίσαμε ένα κομμάτι παρέα με τον John.
Τι μαγική μελωδία, αλήθεια… Είναι πολύ σημαντικό να γράφεις μουσική για να κάνεις τον κόσμο χαρούμενο στην κατάσταση την οποία βιώνουμε. Αρκετή κατάθλιψη έχουμε όλοι μας και νομίζω ότι πρέπει να ακούσουμε και μουσική που μας ανεβάζει ψυχολογικά.
Μπράβο. Αυτός ήταν και ο σκοπός μας όταν γράψαμε το δίσκο. Έχει στοιχεία metal, αλλά είναι ένας θετικός δίσκος, proggy, λίγο πιο ελαφρύς, με πολύ ματζόρε.
Ακόμα και η είδηση της επανασύνδεσης, καθ’ αυτή, του Mike με σένα και τον John, αλλά και τον Tony Levin, δίνει θετικά vibes… Όταν βρεθήκατε, προφανώς υπήρχε μία αμηχανία, έτσι; Αλλά δε νομίζω να υπήρχε μόλις πιάσατε τα όργανά σας και αρχίσατε να παίζετε…
Από τη στιγμή που μπήκαμε στο στούντιο, όλα πήγαν πάρα πολύ ομαλά, λες και δεν είχε περάσει χρόνος. Άλλαξε την αίσθηση του χρόνου για εμένα. Για θυμήσου πόσα χρόνια είχαν περάσει από την τελευταία φορά που βρέθηκα στο στούντιο με τον Mike Portnoy και ξαφνικά, χωρίς να περάσει ένα δευτερόλεπτο, βρίσκεσαι και πάλι μαζί και όλοι είναι χαρούμενοι, γνωρίζουν τι να κάνουν, σαν να μην κύλησε καθόλου ο χρόνος. Νομίζω ότι δεν υπήρχαν αλλαγές πέραν του ότι ο Mike ήταν πιο ξένοιαστος, πιο ήπιος, πιο ώριμος, θα έλεγα.
Παρατήρησες κάτι διαφορετικό στο παίξιμο του Mike μετά από 10+ χρόνια που είχατε να παίξετε μαζί; Το ρωτάω γιατί έχει παίξει πολλά διαφορετικά πράγματα απ’ ότι στους DREAM THEATER, στο μεταξύ.
Δεν παρατήρησα κάτι διαφορετικό. Συνεχίζει να παίζει πάρα πολύ ωραία. Ίσως να βλέπω μία άλλη προοπτική του παιξίματός του, επειδή συνήθισα να παίζω με άλλους ντράμερ στο μεταξύ, όπως τον Mike Mangini που δουλεύουμε πολλή ώρα μαζί. Το να είμαι σ’ ένα δωμάτιο με τον Portnoy, την ενέργειά του και το drumming του, είχα τη δυνατότητα να το αξιολογήσω διαφορετικά. Μπορεί να κάνει πράγματα διαφορετικά από το παρελθόν, αλλά εγώ δεν σκεφτόμουν έτσι. Δεν σκεφτόμουν αν έχει αλλάξει η τεχνική του, απλά εκτιμούσα τη μουσικότητά του, αφού γνωρίζει πάρα πολύ καλά πώς να κάνει το σωστό γέμισμα την κατάλληλη στιγμή. Έχει και καταπληκτική μνήμη και αγαπά τόσα πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής, που του δίνει τη δυνατότητα εκεί που παίζει να λέει «τώρα θα κολλάει πολύ ένα John Bonham γέμισμα» και παρακάτω να λέει «και τώρα θα ταίριαζε ένα παίξιμο σαν του Ringo Starr” και τελικά όλο μαζί, γίνεται “Mike”. Είναι κάτι μοναδικό να βλέπεις το μυαλό του σε δράση…
Πρέπει να είναι απόλαυση να δουλεύεις με τόσο χαρισματικούς ντράμερ όπως τον Portnoy, τον Mangini, τον Marco Minnemann…
Απόλαυση, πραγματικά. Μαθαίνω τόσα πράγματα από αυτούς… Κάθε φορά που παίζω με τους DREAM THEATER, είναι σαν να πηγαίνω στο σχολείο! Ο Mike Mangini είναι πραγματική ευφυΐα με τους αριθμούς και τον ρυθμό. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άλλος που μπορεί να σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο. Εκπληκτικός, δεν χάνω μάθημά του (γέλια). Και ο Marco Minnemann, έχει τέτοια δυναμική, τέτοια ροή στο παίξιμό του και δεν έχω ξαναδεί ντράμερ να πιάνει το ρυθμό τόσο γρήγορα. Είμαι πολύ τυχερός που έχω τη δυνατότητα να δουλεύω με τέτοιους μουσικούς. Θα πρέπει να πω όμως, ότι ήταν φοβερό που ξαναδουλέψαμε με τον Tony Levin μετά από 20 χρόνια μαζί στο στούντιο. Είχαμε παίξει στο Levin / Minnemann / Rudess project, δεν είχαμε βρεθεί στο στούντιο όμως παρέα. Μπήκαμε στο στούντιο και παίξαμε ένα jam για μισή ώρα και είπαμε, «Οκ, το έχουμε».
Εμείς, οι οπαδοί των DREAM THEATER, συνηθίζουμε να λέμε ότι το ντεμπούτο των LIQUID TENSION EXPERIMENT, έσωσε την καριέρα των DREAM THEATER, αφού τους έδωσε την απαραίτητη ώθηση. Παρότι δεν χρειάζονται κάτι τέτοιο τώρα οι DREAM THEATER αφού βρίσκονται σε πολύ καλό φεγγάρι -δεν είμαστε στο 1998- πιστεύεις ότι αυτή η μουσική περιπέτεια θα βοηθήσει το βασικό σας συγκρότημα; Το λέω αυτό, επειδή εσύ κι ο John είστε οι βασικοί συνθέτες και στους DREAM THEATER.
Καταλαβαίνω τι εννοείς και πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει στον ΑΠΟΛΥΤΟ βαθμό. Πρώτα απ’ όλα, όταν ένας μουσικός δουλεύει με άλλους ανθρώπους, έχει τόσα πολλά να μάθει. Και είναι μία πολύ σημαντική εμπειρία για εμένα και τον John, να κάνουμε κάτι έξω από τους DREAM THEATER. Είχαμε εικόνα τι είναι οι LIQUID TENSION EXPRIMENT, αλλά είναι πολύ σημαντικό να ανοίξεις αυτήν την πόρτα και να αφεθείς σ’ αυτό το μουσικό ταξίδι. Παίζαμε και γελούσαμε, λέγοντας ότι είναι σαν να κάνουμε νέο άλμπουμ DREAM THEATER.
Πάμε τώρα στο νέο άλμπουμ των DREAM THEATER, αφού το μελετήσαμε!!! Τη στιγμή που μιλάμε, έχει ήδη γραφτεί και αν δεν κάνω λάθος, ο James ηχογραφεί τα φωνητικά του, έτσι δεν είναι;
Για την ακρίβεια, ο James μόλις τελείωσε τα φωνητικά του και πλέον μένει να γίνει η μίξη, το mastering και η παραγωγή και γενικά όλα τα πράγματα που χρειάζονται για να τελειώσεις ένα δίσκο.
Ακούγεστε πολύ ενθουσιασμένοι γι’ αυτόν το δίσκο. Ότι σχόλιο έχω διαβάσει από διάφορα μέλη του γκρουπ, είναι διθυραμβικό. Ειλικρινά, δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που σας άκουσα να μιλάτε με τόσο ενθουσιασμό για δίσκο που ηχογραφείτε!
Αυτό συμβαίνει, πολύ απλά, επειδή θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε γράψει ποτέ, είτε ένας πολύ καλός υποψήφιος για καλύτερος δίσκος (γέλια). Μπορώ με πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη, να σου πω ότι είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχουμε κάνει. Ο λόγος που το λέω, είναι ότι είμαστε καλοί στο να μαθαίνουμε από τις άλλες μας εμπειρίες. Ας το πάρουμε από ηχητικής άποψης. Πως ακούγεται το μπάσο ή η κιθάρα, πως ηχογραφούμε τα τύμπανα, πως ασχολούμαστε με τα πλήκτρα, τα μικρόφωνα των φωνητικών. Συνεχώς ανεβαίνουμε επίπεδο και δεν είμαστε από τους ανθρώπους που ξεχνάμε ποια πράγματα μας αρέσουν όταν τα δοκιμάζουμε είτε μεταξύ μας, είτε με άλλους μουσικούς, ώστε να τα βάλουμε στον ήχο μας και να γίνουμε καλύτεροι. Ηχητικά, λοιπόν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι είναι καλύτερος ο δίσκος. Είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι πλέον έχουμε το δικό μας «αρχηγείο», όπου μπορούμε να συγκεντρωθούμε απόλυτα στη μουσική μας και πέρασα υπέροχα ψάχνοντας τους καλύτερους ήχους, τα virtual όργανα, τις χορωδίες, καινούργια software. Σε κάθε επίπεδο, νομίζω ότι ανεβήκαμε level και πάνω απ’ όλα, περάσαμε υπέροχα συνθέτοντας και γράφοντας το δίσκο. Θυμάμαι, κάποιο βράδυ που είχαμε τελειώσει τις ηχογραφήσεις των οργάνων (όχι τα φωνητικά ακόμα), που πηγαίνοντας προς τα αυτοκίνητά μας, είπα στον John Petrucci «μπορεί να μεγαλώνουμε, αλλά δεν γινόμαστε πιο αργοί! Είναι τρελό! Νιώθω ότι έχουμε ολοένα και περισσότερη ενέργεια» και γελούσαμε, επειδή είναι αλήθεια. Νομίζω ότι αργά ή γρήγορα θα πρέπει να βγάλουμε δική μας σειρά με βιταμίνες. Νέο προϊόν από τους DREAM THEATER! (γέλια)
Ώπα!!! Ο Petrucci έχει το δικό του λάδι για τα μούσια. Εσύ θα πάρεις τις βιταμίνες. Μην τα θέλει όλα δικά του!
Ναι! «Βιταμίνες DREAM THEATER! Τις παίρνετε και βγάζετε μαλλιά, σαν τα δικά μου» Χαχαχαχαχαχα!
Βρήκες τον πρώτο σου πελάτη, μου φαίνεται! Χαχαχαχα!
Γελάω με τον κόσμο που συνεχώς μου γράφει «Θεέ μου, έχεις μαλλιά»!!! «Ναι, αν δεν τα ξυρίσεις, θα βγουν». Χαχαχαχα!
Πρέπει να σου πω ευθέως κάτι που σκεφτόμουν τον τελευταίο καιρό… Με τον Portnoy να παίζει μαζί σας και τώρα να ηχογραφείτε δίσκο με τους DREAM THEATER, ο Mike Mangini αισθάνθηκε όσο άνετος έπρεπε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων; Εννοώ, ότι ήταν βέβαιο ότι θα άρχιζαν οι σπέκουλες για επιστροφή του Portnoy, τα σχόλια στα social media κι όλα αυτά. Χρειάστηκε να συζητήσετε μεταξύ σας;
Νομίζω ότι είναι άνετος. Γνωρίζει ότι ξέρουμε πως είναι εκπληκτικός, χωρίς αμφιβολία. Εντάξει, σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο γι’ αυτόν να παίζουμε με τον Portnoy, με όλο αυτό το παρελθόν, σίγουρα πολλοί οπαδοί γράφουν ηλιθιότητες. Νομίζω όμως ότι έχει περάσει αρκετός καιρός, συνειδητοποιεί πόσο σημαντικοί είναι οι LIQUID TENSION EXPERIMENT για την ιστορία μας, για τις ζωές μας και το αποδέχεται. Αυτό το vibe υπάρχει γενικώς. Το ίδιο ισχύει και για τον James. Όπως είπα «ο χρόνος γιατρεύει και όλοι προχωράμε μπροστά». Με συγχωρείς που θα σε κόψω, αλλά τελειώνει ο χρόνος μας και θα κλείσει το Zoom…
Οπότε προλαβαίνεις οριακά να μου πεις για ποιον λόγο κυκλοφορείς σόλο δίσκο και τον βγάζεις από το Bandcamp κι όχι από τη Mascot Records, που είχες βγάλει το τελευταίο σου σόλο άλμπουμ.
Ευχαριστώ πάρα πολύ που το ανέφερες στην κουβέντα μας, Το “A chapter in time” είναι ο καινούργιος σόλο δίσκος μου και είναι το πιο προσωπικό άλμπουμ που έχω κάνει. Ήταν σαν ένα μουσικό ημερολόγιο, με πάρα πολλά συναισθήματα, αφού γράφτηκε κατά τη διάρκεια του σκληρού lockdown κι ένιωθα ότι έπρεπε να εξωτερικεύσω τα συναισθήματά μου με τη μουσική μου. Πήγα λοιπόν στο στούντιο, βρήκα τον κατάλληλο ήχο και άφησα τη μουσική να βγει από μόνη της. Χρησιμοποίησα το bandcamp επειδή ήθελα να δω αν θα μπορούσα να βγάλω και λίγα χρήματα από το δίσκο. Αν το έκανα με διαφορετικό τρόπο, δεν θα έβγαζα τίποτα. Δεν πρόκειται να βγάλει κανείς λεφτά από τις streaming πλατφόρμες.
Γιατί όχι από τη Mascot λοιπόν;
Δεν πήγα στη Mascot, επειδή είναι ένα πολύ προσωπικό, ambient άλμπουμ, όχι rock. Όταν βγάλω rock άλμπουμ, πολύ ευχαρίστως να το συζητήσω με τη Mascot ή οποιαδήποτε άλλη εταιρία. Το “A chapter in time” όμως, ήθελα να το κάνω μόνος μου, μέσα από το bandcamp. Με κάποιον τρόπο ο μουσικός πρέπει να επιβιώσει και ο μόνος τρόπος να βγουν κάποια χρήματα, έστω και λίγα, είναι αυτός.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου. Ήταν για μία ακόμη φορά, πολύ μεγάλη ευχαρίστηση που σε είδα και τα είπαμε.
Κι εγώ χάρηκα πολύ που σε είδα πάλι Σάκη. Ελπίζω όλο αυτό που συμβαίνει να τελειώσει σύντομα και να ξαναβρεθούμε από κοντά. Ελπίζω να σου άρεσε το “LTE3”.
Σάκης Φράγκος
