Δεύτερη φορά, μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα, που βρίσκω μπροστά μου τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Lögan Heads. Η πρώτη ήταν όταν άκουσα το πάρα πολύ καλό “Livin’ on the bad side” των CRIMSON STORM, το οποίο και παρουσιάσαμε στο 195ο Vol. των Underground Halls. Τώρα, o Ιταλός φίλος μας επανέρχεται με τους LÖANSHARK και με τους Aless Oppossed (επίσης μαζί με τον Heads στους CRIMSON STORM) και Angel Smolski (RAPTORE) να τον πλαισιώνουν.
Την πορεία τους τη ξεκίνησαν το 2017 και το 2018 κυκλοφόρησε ένα πρώτο EP με τίτλο “The warning session”, ακολουθούμενο από δύο singles, τα “Midnight shooter/Red light blues” και “Fast, heavy, loud ‘n’ proud”. Το υλικό ακούστηκε στους underground κύκλους, άρεσε και να τώρα οι LÖANSHARK στην RPM/ROAR, να κάνουν πολύ γρήγορα το μεγάλο βήμα και να κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους “No sins to confess”.
Power trio λοιπόν οι LÖANSHARK. Γενικά, τα βλέπω με μεγάλη συμπάθεια τα power trios. Μου δίνουν την αίσθηση και την εντύπωση του απλού, του λιτού και απέριττου, που δεν θέλει και εν τέλει δεν χρειάζεται πολλά φτιασίδια για να ξεχωρίσει και να εκτιμηθεί. Πάντως, στο καθαρό heavy metal που παίζει η τριάδα, αυτό είναι εύκολο να επιτευχθεί και το “No sins to confess” είναι δίσκος – λουκουμάκι για όλους όσους θέλουν το heavy metal τους να κοιτά μονίμως «πίσω» και να θυμίζει συγκεκριμένα συγκροτήματα του παρελθόντος.
Η μουσική των LÖANSHARK έχει μέσα της πολύ από RUNNING WILD, MALICE (υποτιμημένοι μικροί θεοί), JUDAS PRIEST ενώ κάπου – κάπου θα σου έρθουν στο νου και οι πρώιμοι (μέχρι το 1984 δηλαδή) RIOT. Πουθενά δεν τίθεται θέμα αντιγραφής, να τονιστεί αυτό, αλλά η έμπνευση είναι δεδομένο ότι προέρχεται από αυτές τις μπάντες και επ’ αυτού δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαφορετικής άποψης. Έτσι, «δημοκρατικά». Οι ίδιοι, θέτουν στο τραπέζι και θρυλικά ονόματα της ισπανικής metal σκηνής όπως οι MURO, BARON ROJO ή PANZER. Δεκτόν!
Ο Lögan Heads δεν έχει καμιά σπουδαία φωνή, είναι σαφέστατα καλύτερος ως κιθαρίστας αλλά τραγουδά ok, με στυλ και σε «χωράφια» που τα πάει καλά. Το rhythm section ομοίως, κάνει αυτό που πρέπει, με τον τρόπο που πρέπει και όλα κυλούν πανέμορφα. Όντως, η ροή του άλμπουμ είναι πολύ καλή και υπάρχουν αρκετά τραγούδια, κυρίως στο πρώτο μισό του, που θα σε κάνουν να πατήσεις το “repeat”. Εγώ θα έδινα μάλιστα τον τίτλο των κορυφαίων στα “Machine gunner”, “Midnight shooter” και “Wet ‘n’ wild”. Ή μήπως… “Wet ‘n’ running wild”; (για όποιον κατάλαβε)
Το artwork του Stanislav Atanasov, μιλά από μόνο του. Όπως και στο αντίστοιχο των CRIMSON STORM, έτσι κι εδώ έχουμε μια αναβίωση της ατμόσφαιρας των 80s ταινιών δράσης: Ένα αμάξι, neon φώτα, πολύβουοι ουρανοξύστες, τα πάντα ταιριαστά σέξι γυναικεία πόδια να φορούν τις απαραίτητες γόβες, ένα περίστροφο έτοιμο να «κελαηδήσει»… Εντελώς old school καταστάσεις, για old school οπαδούς ανεξαρτήτου ηλικίας. Ενδεικτικότατη προθέσεων και η διασκευή στο “Open fire” των cult metallers MARSAILLE.
Ο βαθμός που ακολουθεί, αφορά όπως πάντα ακροατές που συγκινούνται από τέτοιου είδους ακούσματα. Μη λέμε τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά, ακόμη και οι ίδιοι μεταξύ τους βαθμοί μπορεί να έχουν τεράστια διαφορά, όταν πρόκειται για δίσκους και συγκροτήματα που έχουν μεταξύ τους τόση σχέση, όση έχω εγώ με την αεροναυπηγική. Μόνο να διαχειριστεί σωστά το πάθος του για τη μουσική ο Lögan Heads, γιατί αν συνεχίσει να βγάζει δίσκους κάθε χρόνο ή και δυο μέσα στη χρονιά, το «κάψιμο» (αγγλιστί, “burn out”) είναι πιο δεδομένο και από μποτιλιάρισμα στον Κηφισό.
Καλή αρχή, LÖANSHARK!
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
