a
Για τους οπαδούς του βρετανικού neo progressive και ειδικότερα για όσους ακολουθούν την μπάντα ορόσημο του είδους στην Αγγλία τα τελευταία δέκα και χρόνια, τους *FROST, τότε μάλλον γνωρίζετε τον μουσικοσυνθέτη, παραγωγό και κιθαρίστα της μπάντας, John Mitchell. Πρόκειται επιπλέον και για την κινητήριο δύναμη της σόλο μπάντας του με τίτλο LONELY ROBOT που είναι δραστήρια από το 2015 μέχρι και σήμερα όπου και κυκλοφορεί τον καλύτερό της δίσκο, με τίτλο “A model life”. Και, για άλλη μια φορά, παρατηρούμε έναν δραστήριο, δημιουργικό και σκεπτόμενο καλλιτέχνη που επηρεάστηκε σε πρακτικό όσο και συναισθηματικό επίπεδο από την πανδημία με αποτέλεσμα να μετουσιώσει όλη την, αρνητική όσο και θετική, ενέργειά του σε ένα άλμπουμ που μπορεί να αγγίξει πολλή κόσμο με το μουσικό όσο και στιχουργικό του περιεχόμενο. Πάμε να δούμε περί τίνος πρόκειται.
Ο Mitchell δηλώνει επηρεασμένος από τον Eric Clapton, προφανώς ένα ουσιαστικό σημείο αναφοράς για πολλούς Άγγλους μουσικούς από πολλές γωνίες του μουσικού χάρτη. Ωστόσο, και αυτό ίσως που τοποθετεί το project LONELY ROBOT στην κατηγορία prog, είναι που στα 53 λεπτά του “A model life” αφουγκράζομαι το πνεύμα του Peter Gabriel, όχι από την προτιμότερη για σκληροπυρηνικούς prog οπαδούς εποχή των GENESIS, αλλά από σχεδόν κάθε φάση της σόλο του καριέρας, ακόμα και τα ατμοσφαιρικά singer-songwriter soundtrack όπως του animation “Wall-E”. Πως μπορούμε να περιγράψουμε αυτό το είδος και γενικά το έργο ενός τόσο ιδιόμορφου και εκκεντρικού καλλιτέχνη όπως του Gabriel; Μάλλον εξίσου ιδιόμορφο και εκκεντρικό. Κάπως έτσι ηχεί και το “A model life” των LONELY ROBOT. Ακόμα περισσότερο, θα έλεγα πως πρόκειται για μια μουσική απόδοση του αγγλικού καιρού… όχι, δεν είναι καθόλου βαρετό άλμπουμ. Τουναντίον. Η φαινομενικά απαλή και απλή μουσική του Mitchell κρύβει μια ζεστή και γλυκόπικρη μελαγχολία και πολλές αποχρώσεις του γκρι που απαιτούν υπομονή και επιμονή από τον ακροατή που ενδεχομένως ελπίζει σε ένα prog με πολλές εξάρσεις. Αντ’ αυτού, θα ανακαλύψει και θα ανταμειφθεί μ ένα όντως εκκεντρικό μίγμα που διαμορφώνεται στο σταυροδρόμι όπου συναντώνται οι KING CRIMSON, BEATLES, RENNAISSANCE, MICHAEL NYMAN, COLDPLAY, εν ολίγοις πολλές και αντικρουόμενες τάσεις της βρετανικής σκηνής που πιστεύω μετουσιώνονται στο έργο του Gabriel και, εν έτει 2022, σ’ αυτό του Mitchell.
Στα δέκα κομμάτια του δίσκου, ο Mitchell καταφέρνει να εμπλουτίσει pop ύμνους μ’ ένα πανόραμα ήχου και συναισθηματικών διακυμάνσεων μεταφρασμένα σε πιάνο, samples, υπόκωφες μελωδίες και υπέροχα μελωδικά και ηλεκτρισμένα σόλο που σπάνε το γκρίζο του αγγλικού ουρανού σαν αχτίδες φωτός, προτού το γκρίζο και η μελαγχολία επιστρέψουν. Αυτό το γκρίζο μετουσιώνεται επίσης άψογα στη φωνή του Mitchell που είναι αρκετά μελωδική όσο και κάπως γέρικη, με έμφαση στην ερμηνεία παρά τους εντυπωσιασμούς. Μέχρι τώρα, υπάρχουν αρκετές ομοιότητες με το έργο των *FROST και την χαρακτηριστική απόδοση του βρετανικού neo progressive. Η ειδοποιός διαφορά εδώ είναι πως ο δυναμισμός έχει δώσει τη θέση του στο συναίσθημα και μια μουσική σαφώς πιο υπόκωφη και απαλή που γέρνει αρκετά προς την pop και singer-songwriter πλευρά. Και αυτό το γουστάρω πολύ, γιατί ωραίο και το prog των επικών διαρκειών, έξαλλων εναλλαγών και μουσικότητας, αλλά ενίοτε θες και μια μουσική που τα ισορροπεί όλα στην υπηρεσία όμορφων ρεφραίν και μιας εθνικής σχολής με αναγνωρίσιμη μουσική ταυτότητα που βρίσκει άξιο αντιπρόσωπο στο project LONELY ROBOT.
Και μ’ αυτά και κείνα, ανακάλυψα στο “A model life” όχι μόνο έναν παλιό φίλο που είχα ξεχάσει κάπου σε μια Ανατολική λονδρέζικη γειτονιά ή μια εργατική συνοικία στο Μπέρμινχαμ, αλλά και μια από τις πιο όμορφες εκπλήξεις του 2022 που, ασχέτως αν βρεθεί στα highlights της χρονιάς ή όχι, σίγουρα θα με συντροφεύει για πολύ ακόμα.
Φίλιππος Φίλης
7,5 / 10
