Επιστροφή στην κανονικότητα για τους Γερμανούς, βετεράνους πια progsters, LONG DISTANCE CALLING, μετά από δύο εξαιρετικά αποκλίνοντα από τον παραδοσιακό τους ήχο άλμπουμ, που ωστόσο έφεραν έναν ανανεωτικό αέρα στις τάξεις του συγκροτήματος. Το “Boundless” είναι κυριολεκτικά ένας δίσκος χωρίς δεσμά και όρια, που σκοπό έχει να οδηγήσει την μπάντα στο επόμενο επίπεδο. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε για μια “back to the future” κατάσταση, όπου η μπάντα με ξεκάθαρο βλέμμα στο μέλλον, δανείζεται την συνταγή των πρώτων δύο δίσκων.
Αν με ρωτούσε κάποιος πριν από δέκα περίπου χρόνια να ονοματίσω το καλύτερο post metal/instrumental συγκρότημα, οι LDC μαζί με τους RUSSIAN CIRCLES θα ήταν σίγουρα τα πρώτα ονόματα που θα μου έρχονταν στο μυαλό. Μιλάμε για συγκροτήματα που εξέφρασαν με τον καλύτερο τρόπο ένα πολύ ιδιαίτερο ιδίωμα, στο οποίο δεν ανήκουν και πολύ, όπου η post φιλοσοφία συναντά την βιρτουόζικη metal επιθετικότητα. Βέβαια στην πορεία και οι δύο μπάντες λοξοδρόμησαν, οι μεν RUSSIAN CIRCLES προς πιο post rock μονοπάτια, οι δε LDC προς πιο prog/modern metal φόρμες. Με το “Boundless” οι Γερμανοί επιθυμούν να επιστρέψουν στην πρότερη κατάστασή τους, χωρίς όμως να ακυρώνουν όλη την πορεία που έχουν χαράξει τα τελευταία χρόνια.
Η επιβλητική έναρξη που κάνει το “Out There” (παρεμπιπτόντως εξαιρετικό video clip), προϊδεάζει εν πολλοίς την μορφή που θα έχει ο δίσκος στη συνέχεια. Δυνατές, και ελαφρώς πιο μεταλικές, κιθάρες δείχνουν τον δρόμο προς την “αλλαγή” που αναφέραμε νωρίτερα. Από εκεί και πέρα κάθε κομμάτι του δίσκου, παρά την συμπαγή ομοιογένεια που το διέπει, έχει και κάτι διαφορετικό να προσθέσει. Για παράδειγμα, το “Ascending” που ακολουθεί, αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο συνδετικό κρίκο με τους RUSSIAN CIRCLES, ενώ κομμάτια όπως τα “On The Verge” και “Like A River” έχουν μια πολύ πιο post rock μουσική ματιά, λοξοκοιτώντας προς GOD IS AN ASTRONAUT επιρροές. Τα “In The Clouds” και “The Fas Side” από την άλλη, αποκαλύπτουν το prog παρόν της μπάντας. Ωστόσο ακόμα και αν κάποια κομμάτια μπορεί να μην έχουν την πολυπλοκότητα ή τον αυθορμητισμό του παρελθόντος, διαθέτουν έναν άρτιο ήχο που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Ο δίσκος έχει δουλευτεί, και μάλιστα πολύ.
Από την πρώτη κιόλας ακρόαση, θα έλεγα ότι υπήρξε μια τεράστια ανακούφιση, μιας και ο όλος ο πειραματισμός των δύο προηγούμενων δίσκων, με τον Petter Carlsen και τον Martin Fischer πίσω από το μικρόφωνο, πήγε περίπατο. Οι LONG DISTANCE CALLING φαίνεται πως έχουν επιστρέψει για τα καλά σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, απευθυνόμενοι ξανά στο κοινό που τους ανέδειξε. Όσοι έχετε δεύτερες και τρίτες σκέψεις για το αν πρέπει να δώσετε χρόνο στον δίσκο, θα εκπλαγείτε από το τελικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για την καλύτερη δισκογραφική δουλειά της μπάντας, τα τελευταία πολλά χρόνια!
8/10
Νίκος Ζέρης
