30th Anniversary of “Lightning strikes”
Για τους Ιάπωνες η χώρα μας φαίνεται τόσο εξωτική, όσο φαίνεται η Ιαπωνία σε εμάς. Εκεί κάποιοι ‘Ελληνες έχουν καταφέρει να εμφανιστούν ζωντανά, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν, οι Ιάπωνες LOUDNESS έπαιξαν και στην Ελλάδα. Παρά την μεγάλη αγορά για τον χώρο του hard rock και metal, οι καλλιτέχνες που ξεπήδησαν από την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, είναι ελάχιστες συγκριτικά με το μέγεθος του πληθυσμού, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς, περιορίστηκαν στην χρήση της δικής τους γλώσσας. Μπορεί το J-Pop και J-Rock να έχουν τεράστιες πωλήσεις και μεγάλη απήχηση, όμως οι στίχοι σίγουρα περιορίζουν τις κυκλοφορίες γεωγραφικά.
Γράφω τα παραπάνω, για να επαινέσω την προσπάθεια των LOUDNESS να σπάσουν το κατεστημένο και να καθιερωθούν ως σοβαρό προϊόν εξαγωγής της Γιαπωνέζικης μουσικής βιομηχανίας, από τις αρχές τις δεκαετίας του ’80. Κανείς άλλος δεν το κατάφερε αυτό όπως ο Akira Takasaki και η παρέα του. Μια μπάντα που μόχθησε για να περάσει τα σύνορα, τραγουδώντας στίχους δίχως να γνωρίζουν Αγγλικά, παίζοντας σε ξένες χώρες όταν το μόνο που γνώριζαν ήταν η ουτοπία της Γιαπωνέζικης πραγματικότητας. Στην πορεία έκαναν λάθη, όπως το να αντικαταστήσουν τον εμβληματικό τραγουδιστή τους, με τον (καθόλα συμπαθή και άκρως ταλαντούχο) Mike Vescera ή να εξελιχθούν ως το σόλο όχημα του εμβληματικού και βιρτουόζου κιθαρίστα τους, σε μουσικά μονοπάτια που δεν ταίριαζαν στην ιστορία τους.
Οι LOUDNESS όμως, τα τελεταία χρόνια έχουν ξαναβρεί τον δρόμο τους. Με σταθερά βήματα, έχουν επιστρέψει στο κλασικό heavy metal για το οποίο τους λατρεύουν οι ντόπιοι και τους σέβονται οι υπόλοιποι. Το “The sun will rise again” ήταν άκρως επιτυχημένο ως άλμπουμ, με στιβαρές συνθέσεις και εξαιρετικό ήχο, εδραιώνοντας την υστεροφημία τους. Η μπάντα διατηρεί έναν στενό δεσμό με το κοινό της στην Ιαπωνία, παίζοντας αρκετές φορές κάθε χρόνο σε όλη την χώρα, κυκλοφορώντας ζωντανά DVD, πουλώντας merchandise και τελευταία βγάζοντας επετειακές επανακυκλοφορίες. Τα 30 χρόνια του “Lightning strikes” ήταν μια αξιόλογη αφορμή, αφού παραμένει η πιο επιτυχημένη δουλειά τους εκτός Ιαπωνίας. Ήταν και αφορμή για μένα, να τους δω στο τελευταίο σόου τους, μέσα στην ίδια τους τη χώρα, όπου σίγουρα οι ίδιοι αισθάνονται πιο άνετα σε σχέση με τις εμφανίσεις τους στο εξωτερικό.
Το Zepp είναι ένας εξαιρετικός συναυλιακός χώρος, που στεγάζει ονόματα μεγέθους MEGADETH και ANTHRAX (που παίζουν τον Μάιο) και οι LOUDNESS το γέμισαν εύκολα. Παρότι παίζουν 4-5 φορές το χρόνο στο Τόκυο. Παρότι δεν έχουν νέα δουλειά εδώ και σχεδόν 3 χρόνια. Παρότι δεν διευρύνουν το κοινό τους, πράγμα εμφανές από τη ηλικία όλων εκεί μέσα. Όμως οι Ιάπωνες είναι πιστοί, ως μέρος της κουλτούρας τους. Αν τους κερδίσεις, δύσκολα θα τους χάσεις και θα είναι δίπλα σου σε κάθε ευκαιρία. Αυτό ανταποκρίνεται και στην μουσική πραγματικότητα, αφού ανάμεσα στα 1500 άτομα, διακρίνεις εύκολα μπλουζάκια από όλες τις δεκαετίες ύπαρξης της μπάντας, ενώ η ηλικία μερικών εύκολα σε κάνει να πιστεύεις ότι θα τους έχουν δει ακόμα και στα πρώτα τους βήματα. Σίγουρα και στις εμφανίσεις του “Lightning strikes” πριν 30 χρόνια.
Οι ίδιοι οι LOUDNESS προκειμένου να τους ικανοποιήσουν, όχι μόνο αφιερώνουν το μεγαλύτερο μέρος του σετ στο επετειακό άλμπουμ, αλλά γεμίζουν σχεδόν δυόμιση ώρες, με εκπλήξεις κι επιτυχίες, ντυμένες με υπέροχα φώτα, αλλά και οι ίδιοι ανταποκρίνονται στην πρόκληση να γυρίσουν το χρόνο πίσω και να βγουν με κουστούμια αντάξια της δεκαετίας του ’80. Άσε που έφτιαξαν και περούκες αντίστοιχες της εμφάνισης που είχαν τότε. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές μπάντες να το τολμούσαν αυτό σε τέτοιο βαθμό. Άλλωστε μιλάμε για συγκρότημα επιπέδου… JUDAS PRIEST θα έλεγα. Τουλάχιστον στη χώρα τους εκεί είναι. Η αλήθεια είναι πως μεταξύ αστείου και σοβαρού, αναβιώνουν την ατμόσφαιρα της επετείου με τον καλύτερο τρόπο, ενώ δίνουν την ευκαιρία στο πιστό τους κοινό να δει ένα διαφορετικό show.
Πρωτίστως όμως είναι η μουσική και οι LOUDNESS μας αποζημιώνουν με εξαιρετικές εκτελέσεις από αγαπημένα τραγούδια όπως το (πιο DOKKEN έπος τους) “Shadows of war”. Ας μην ξεχνάμε πως η Γιαπωνέζικη έκδοση του “Lightning strikes” κυκλοφόρησε υπό αυτό το όνομα. Επίσης, το “Let it go” είναι από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Ο ήχος είναι γεμάτος και καθαρός, η τετράδα γεμίζει την μεγάλη σκηνή με την παρουσία της και τα τραγούδια, εκτός από πιστές εκτελέσεις, δέχονται επιμηκύνσεις άλλωτε με την βοήθεια του κοινού, που ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του Niihara και άλλωτε με τα εκτεταμένα σόλο του Takasaki. Τα riff του χτίζουν τα τραγούδια που έχουμε ακούσει αλλά λες και πέρνουν νέα μορφή με τον ογκώδη ήχο της κιθάρας και την σύγχρονη αισθητική τους. Βέβαια, ως ο μεγαλύτερος Guitar God της χώρας, απολαμβάνει τον ρόλο του στα σόλο του. Και είναι αρκετά αυτά. Γνωρίζει όμως ότι τα μάτια και τα αυτιά όλων είναι στραμένα πάνω του. Ακόμα και όταν, για encore, βγήκε να παίξει σόλο…. τύμπανα . Ναι, ο βιρτουόζος κιθαρίστας έκανε drum solo! Και ήταν και καλό! Έτσι για να μας θυμίσει πως οι LOUDNESS είναι η δική του μπάντα.
Βέβαια ο Niihara είναι πλέον εξίσου καταλυτικός στην ταυτότητα της μπάντας. Από τις ιδιαιτερότητες του να τους παρακολουθείς εντός Ιαπωνίας, είναι πως κάποια από τα τραγούδια τα αποδίδουν με τους Ιαπωνικούς τους στίχους όπως στο αγαπημένο “Loudness” από το “Birthday eve” του 1983, κάτι που φαίνεται να βοηθά των εκφραστικό τραγουδιστή στην απόδοσή του. Μια απόδοση που είναι καλύτερη από κάθε άλλη φορά που τους έχω παρακολουθήσει. Από το ιστορικό “Loudness” μέχρι το πρόσφατο “The sun will rise again”. Μιλάμε για κάποιον που δεν είχε ποτέ φωνή με ιδιαίτερο εύρος ή τόσο ξεχωριστή, όμως το πάθος του και το γρέζο του, είναι χαρακτηριστικά.
Αφού εστιάζουν στα μέσα της δεκαετίας του ’80, έχουμε την ευκαιρία να ευχαριστηθούμε τα μελωδικά riff του Takasaki, σε ένα ύφος που αργότερα έσβησε κάπως από το ρεπερτόριό του. Όλες αυτές οι εκλάμψεις που τον καθιέρωσαν ως δείγματα τις κιθαριστικής του ευφυίας, δίπλα στα βιρτουόζικα σόλο του. Έτσι, ακόμα και μπαλάντες τύπου “Ares’s lament” (η πρώιμη και ακατέργαστη εκδοχή του “So lonely”) ταιριάζουν ιδανικά, σαν κομμάτια από παζλ. Το ίδιο και το “Streetlife dreams” ή το “Dark desire” με τα VAN HALEN χρώματα.
Μπορεί τα μπλουζάκια στα 32 ευρώ να φεύγουν στο λεπτό, από τον ίδιο κόσμο που έχει ήδη πολλά ακόμα από το συγκρότημα, όπως και οι πετσέτες, οι σημαίες και οι αφίσες, όμως περισσότερο πρόσεξα την γωνία που προωθούσε το ίδρυμα που δημιούργησαν στην μνήμη του Munetaka Higuchi, με τον κόσμο να το υποστηρίζει θερμά. Ο drummer έχασε την μάχη με τον καρκίνο πριν λίγα χρόνια, αλλά οι υπόλοιποι φροντίζουν και για την δική του υστεροφημία. Βέβαια πρέπει να τονίσω, πως ο «νέος» Masayuki Suzuki χαίρει της εκτίμησης του κόσμου, κάτι που φάνηκε και στο σόλο του, ενώ έχει δέσει απόλυτα με το συγκρότημα.
Στο σύνολό της, η βραδιά ήταν υπέροχη, όπως πρέπει να είναι οι συναυλίες. Στιγμές νοσταλγίας, χαράς, δυνατής μουσικής και με κάποιες εκπλήξεις (όπως για μένα ήταν το “Rock shock” από το ντεμπούτο τους, ή τα δυο κομμάτια μέσα από το “Spiritual canoe” του 2001) για να κρατήσουν το ενδιαφέρον και όταν ολοκληρώνονται (με το καταιγιστικό “S.D.I.” από το “Hurricane eyes”) να νοιώθεις γεμάτος. Μπορεί να είναι μια εορταστική συναυλία για το “Lightning strikes”, όμως αυτό δεν σημαίνει πως το έπαιξαν ολόκληρο, ή με την ίδια σειρά. Αντιθέτως, το ανακάτεψαν με πολλά ιστορικά τους κομμάτια και μας ταξίδεψαν στον χρόνο.
Επειδή ανακάλυψα σχετικά αργά τους LOUDNESS, αυτή η συναυλία ήταν διασκεδαστική κι εκπαιδευτική συνάμα. Η ομορφιά του να συνδυάζεις τρομερό ταλέντο, με ποιοτικές συνθέσεις και όμορφα ρεφραίν, με μελωδικά riff. Για άλλη μια φορά η «Βροντή από την Ανατολή» δεν απογοήτευσε.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
