a
Η Κυριακή δεν ξέρω κατά πόσο είναι πετυχημένη μέρα για live. Το άραγμα στο καναπέ και η παντόφλα είναι σαφώς δελεαστικά πράγματα για το κυριακάτικο βράδυ. Από την άλλη, οι LUCIFER αξίζουν μιας παραπάνω εξόδου, το δίχως άλλο. Με τη δεύτερη άποψη συνασπιστήκαμε περίπου 300-350 άνθρωποι, όπως τους έκοψα με το μάτι, οι οποίοι κατά τη τακτική του Κολοκοτρώνη «αραία – αραία να φαινόμαστε καμιά κατοσταρέα» έδωσαν την εντύπωση μιας περίπου γεμάτης πλατείας. Πριν όμως από τους LUCIFER, είδαμε και ακούσαμε τους Έλληνες…
… HALF GRAMME OF SOMA. Το άλμπουμ τους “Groove Is Black” που κυκλοφόρησε πέρυσι, στους ένδον κύκλους των οπαδών του ψυχεδελικού stoner έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, όπως με πληροφόρησε φίλος ο οποίος το κατέχει καλά το άθλημα. Εγώ θα σας πω ποια εντύπωση μου άφησε η μπάντα, από εκείνη την εμφάνιση και μόνο. Όπως προείπαμε, ψυχεδελικό stoner rock παίζουν τα παιδιά, με «φευγάτες» κιθάρες και όλα τα συναφή. Τι μου άρεσε; Το rhythm section. Πολύ ωραία προσέγγιση, με groovy στυλ και μπροστά το μπάσο. Τι δεν μου άρεσε; Η φωνή. Δεν ξέρω, επίπεδη μου φάνηκε. Να μου πεις, αυτό το στυλ τι περιμένεις να έχει; Τον Eric Adams; Όχι βέβαια, αλλά ακόμη και με παιδιά που τους αρέσει η όλη φάση όταν το συζήτησα, το ίδιο άκουσα. Όπως και να ’χει, υπάρχουν σαφείς ικανότητες και δυνατότητες και η μπάντα μπορεί να πάει μπροστά.
Φτάνει η ώρα των LUCIFER, οι οποίοι με δύο δίσκους (Ι-ΙΙ) και με μια all – star (στη πράξη, όχι στα ονόματα) σύνθεση, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει rock. Ο Nicke Andersson στα τύμπανα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, οι κιθάρες δημιουργούσαν ένα πολύ ωραίο δίδυμο και το μπάσο όπως έπρεπε, σταθερό, διακριτικό αλλά όχι δευτεραγωνιστής. Μελωδίες άλλοτε σε doomy ύφος, άλλοτε σε πιο straight rock, να παντρεύουν τους BLACK SABBATH με τους JEFFERSON AIRPLANE, πάντα με μια πανέμορφη 70’s essence να κυριαρχεί. Η μπάντα έπαιζε πιο δυνατά και δυναμικά από το studio, τα κομμάτια απέκτησαν άλλη δυναμική στη σκηνή, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο, τη παράσταση έκλεψε η Johanna τόσο με τη φωνή της, όσο και με τη σκηνική της παρουσία. Αιθέρια, σχεδόν αέρινη, μου θύμιζε μια Janis Joplin στο σώμα της Anneke… ή το αντίθετο. Λικνιζόταν, χόρευε και τραγουδούσε με μια φωνή επιβλητική η οποία διατηρήθηκε σε υψηλά επίπεδα ακόμη και μετά από κατανάλωση αλκοόλ και τσιγάρων επί σκηνής. Οι διασκευές στα “Take Me Away (Together As One)” από Paul Stanley και “Dancing with Mr.D” από ROLLING STONES ήρθαν και «έδεσαν» με το υλικό από τα δύο τους άλμπουμ, με τη μερίδα του λέοντος να ανήκει στο “II” όπως είναι φυσικό, καθώς αυτό κυκλοφόρησε φέτος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως ακούσαμε τη Johanna να μιλά μόλις στο τέταρτο τραγούδι, και μετά περίπου στο encore. Μόνο μουσική, τίποτα άλλο. Τα τραγούδια τα «πήγαιναν τραίνο», πράγμα που σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι. Άποψη; Μπορεί.
To live «φώναζε» 70’s, από τη πρώτη ως τη τελευταία λεπτομέρεια. Από τα ρούχα των μουσικών (ειδικά ο μπασίστας με τα κρόσια έδωσε ρέστα) ως τα φώτα και τους καπνούς που κατέκλυσαν όχι μόνο τη σκηνή, αλλά ολόκληρο το χώρο. Κάπου βέβαια η όλη ατμόσφαιρα «χάλασε» με όλο αυτό το ντουμάνι (στο οποίο ήρθε και προστέθηκε και η γνωστή ευωδία από κλασσικό αρωματικό φυτό) και θα έπρεπε να προσέξει ο υπεύθυνος του χώρου τον εξαερισμό σε ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον. Εν κατακλείδι, ήταν μια συναυλία που σε κάποιες (λίγες) φάσεις θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις ως «μυσταγωγική» (στο “Dreamer” για παράδειγμα το οποίο είναι εξαιρετικό τραγούδι), κατά τη μεγαλύτερη διάρκειά της κυμαινόταν σε καλά επίπεδα, αλλά θα μπορούσε σαφώς να είναι ακόμη καλύτερη. Ίσως την επόμενη φορά, με περισσότερο κόσμο για να ακούσουμε ξανά μια μπάντα που τιμά τον όρο «70’s rock» στο ακέραιο.
Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Διονύσης Τσέπας
