Πέρασαν 7 μήνες περίπου από τη πρώτη live εμφάνιση των «δικών» μας occult blacksters LUCIFER’S CHILD, μπροστά στο Αθηναϊκό κοινό, ως support στους ENSLAVED στο Fuzz. Με δύο εκπληκτικά άλμπουμς στις πλάτες τους, η εμφάνιση τους ήταν πολύ καλή, αλλά φυσικά όλοι οι οπαδοί τους, περιμέναμε μία headlining συναυλία, μπροστά σε δικό τους κοινό, με μεγαλύτερο setlist από αυτό των 45 λεπτών. Όπως μας είχαν υποσχεθεί, αυτό έγινε το περασμένο Σάββατο στο Temple, όπου την βραδιά θα άνοιγαν οι deathsters CURSED BLOOD.
Γύρω στις 21.30, και ενώ το Temple άρχιζε να γεμίζει, ανέβηκε στη σκηνή το κουαρτέτο των CURSED BLOOD. Με oldschool death metal διαθέσεις αρχικά, και με καλό ήχο, άρχισαν να ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα. Το ύφος τους έγινε πιο γκρουβάτο στη πορεία, ενώ η μπάντα είχε αρκετή ενέργεια, κάτι που δεν άφησε ασυγκίνητους τους παρευρισκόμενους, που χτυπιόντουσαν ρυθμικά στα riffs τους. Αν και δεν είναι το είδος μου, οφείλω να πω ότι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, ενώ προκάλεσαν ένα μικρό χαμό με μία διασκευή στους TERRORIZER. Μια χαρά «ζέσταμα»!
Μία ώρα αργότερα, και ενώ το background του Temple γέμισε occult σύμβολα για να υποστηρίξει το ύφος των LUCIFER’S CHILD, ανέβηκαν στη σκηνή υπό τις ιαχές του κοινού. Το setlist ξεκίνησε δυναμικά, όπως και στο Fuzz, με το “Black heart” από το “The order”. Το σχεδόν γεμάτο Temple άρχισε να σείεται από τη δυναμική της μπάντας που παρέσερνε το κοινό σε ατέλειωτο χτύπημα. Στο “Haraya” που ακολούθησε, αλλά ακόμη περισσότερο, στο ίσως πιο γνωστό τραγούδι της μπάντας “The order” που όλοι τραγουδούσαν το refrain, τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν… με τη καλή έννοια. Ο Μάριος «πρόσταζε» τους οπαδούς να γκρεμίσουν το venue, κάνοντας ανελέητο mosh-pit. Ο ίδιος όρμισε στο κοινό, τραγουδώντας το “Fall of the rebel angels” και mosh-άροντας την ίδια στιγμή. Ο τελευταίος τους δίσκος μέχρι στιγμής μονοπωλούσε τα ηχεία του Temple, συνεχίζοντας με το “Through fire we burn”. Έπειτα, έφτασε η στιγμή του “The wiccan”, με το “He, who punishes and slays”, που θεωρείται το κορυφαίο κομμάτι του ντεμπούτου τους.
Η ενέργεια της μπάντας εξακολουθούσε να είναι στα ύψη, μη σταματώντας να παίζει με το κοινό και να χτυπιέται, ενώ ο ντράμερ τους Νίκος, πυροβολούσε αλύπητα! Ακολούθησε το “El dragon”, πριν πάνε ξανά πίσω σε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του “The wiccan”, “Hors de combat”. Ο ρυθμός αυτού του κομματιού σε παρέσυρε σε ασύλληπτες ταχύτητες headbanging. Το κύριο setlist τους έκλεισε με το εκπληκτικό, πιασάρικο “Viva morte”. Παρόλο που χαν περάσει 45’, το κοινό απαιτούσε… άλλο τόσο. Γενικά, η επαφή κοινού και μπάντας ήταν άψογη. Με τον Γιώργο και τον Στάθη να ξαναπαίρνουν τη κιθάρα και το μπάσο αντίστοιχα στα χέρια τους, επέστρεψαν με μία έκπληξη. Επιστροφή στις ρίζες μας, όπως είπε και ο Μάριος, με μια σούπερ διασκευή στο “Enter the eternal fire” των θρυλικών BATHORY. Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, εξέπληξε μα ταυτόχρονα ικανοποίησε άπαντες. Η μπάντα αποφάσισε να κλείσει τη βραδιά, ξαναπαίζοντας το “He, who punishes and slays”… Τρεις ταχύτητες πιο πάνω από το κανονικό tempo! Αν μη τι άλλο, ένα ισοπεδωτικό κλείσιμο.
Οι LUCIFER’S CHILD μπροστά στο δικό τους κοινό, πραγματικά ισοπέδωσαν τα πάντα. Αεικίνητοι και ασταμάτητοι επί σκηνής με φοβερή επικοινωνία με το κοινό. Εμφάνιση βγαλμένη από early 90s, όπου ο κόσμος διψούσε ακόμα περισσότερο για τέτοια lives. Οι εμφανίσεις τους στο εξωτερικό, είναι πασιφανές ότι τους έχουν «μεγαλώσει» σαν μπάντα. Μικρό παράπονο ενός δηλωμένου οπαδού της μπάντας; Ακόμα πιο πολύ “The wiccan” στο setlist παρακαλώ! INVICTUS – MAXIMUS – SATHANAS – LUCIFER!
Γιώργος Δρογγίτης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
