Να το πούμε από την αρχή, να γλιτώσετε χρόνο όσοι βαριέστε να διαβάζετε: Ο καλύτερος δίσκος των MACHINE HEAD από την εποχή του θρυλικού πλέον “The blackening” και μέσα στους 3 καλύτερούς τους. Και στο χαλαρό μάλιστα.
Αυτό που το κάνει πιο εντυπωσιακό ακόμα, είναι αυτός, ο δέκατος δίσκος των MH, με τίτλο “Of kingdom and crown”, υπερέβη τις προσδοκίες ακόμα και των πιο κολλημένων (με την καλή έννοια) οπαδών τους. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν νομίζω πολλοί να περιμένατε κάτι φοβερό και τρομερό μετά την κυκλοφορία του “Catharsis” (2018). Η μπάντα έδειχνε να έχει πάρει έναν άλλο δρόμο, που ναι μεν έμοιαζε μία συνέχεια από τα προηγούμενα άλμπουμ, αλλά έφευγε πολύ από αυτά που αγαπήσαμε οι περισσότεροι από αυτούς, αλλά, το σημαντικότερο, ήταν ότι ποιοτικά, δεν έστεκε δίπλα στη συντριπτική πλειοψηφία των δίσκων τους. Γιατί πάντα είχαν τον πειραματισμό μέσα τους, αλλά τις περισσότερες φορές κρατούσαν ψηλά την ποιότητα.
Οι μεταγραφές δεν αλλάζουν μόνο μία αθλητική ομάδα. Αλλάζουν και μπάντες. Και φαίνεται πως αυτήν τη φορά, οι επιλογές του Rob Flynn όχι απλά βγήκαν, αλλά αναζωογόνησαν το σχήμα. Θεωρώ, πως και η επιστροφή στο ντεμπούτο τους για συναυλίες έπαιξε και αυτή το ρόλο της, αλλά ο βασικότερος είναι οι επιρροές που έφεραν τα νέα μέλη. Ναι, ο Flynn αρχικά και κατά δεύτερον ο MacEachern παραμένουν οι συνθέτες, αλλά σε μία μπάντα, τα ακούσματα, οι προτάσεις, η οπτική του κάθε μέλους, παίζει το ρόλο της. Και όταν έχεις πλέον ένα φανταστικό κιθαρίστα στις τάξεις σου, τον Πολωνό Waclaw Kieltyka, που ο άνθρωπος έχει περάσει από DECAPITATED, LUX OCCULTA και VADER (στο λατρεμένο μου “Necropolis” του 2009), πέραν από το τεχνικό, φέρνεις και έναν άλλο αέρα, μία άλλη οπτική. Μαζί και το εξαιρετικό παίξιμο του drummer Navene Koperweis (ANIMALS AS LEADERS, JOB FOR A COWBOY, WHITECHAPEL, ANIMOSITY και τόσες άλλες μπάντες που έχει περάσει), που ναι μεν δεν είναι μόνιμο μέλος παρά μόνο ηχογράφησε, αλλά έδωσε ένα τελείως άλλο αέρα στο drumming του σχήματος, προσθέτοντας περισσότερη death metal αισθητική σε παιξίματα και γενικότερο extreme χαρακτήρα, τόσο όσο και εκεί που έπαιρνε.
Το δέκα το καλό λοιπόν των MH, είναι το πρώτο concept άλμπουμ τους, σε ένα φουτουριστικό/δυστοπικό μέλλον και την παράλληλη συνύπαρξη δύο χαρακτήρων, του Ares και του Eros, που ο καθένας ψάχνει την εκδίκησή του. Για περισσότερα, αγοράστε το δίσκο, διαβάστε τους στίχους φυσικά. Η παραγωγή του Colin Richardson (αλήθεια να αναφέρω ονόματα; Ούτε που χρειάζεται) είναι εξωφρενικά καλή, κάτι που δίνει το δικαίωμα στον Flynn να παρουσιάσει το μουσικό του όραμα στο μέγιστο βαθμό που μπορεί.
Ποιο είναι αυτό εδώ; MACHINE HEAD από το παρελθόν, τόσο από το ντεμπούτο τους (είπαμε… κάποια επιρροή υπήρξε), τόσο όμως και από το “The blackening” και το “Unto the locust”, αλλά στο σήμερα, όπως πάντα από αυτήν τη μπάντα άλλωστε, με στοιχεία από metalcore και groove metal της εποχής μας και σχήματα όπως οι PARKWAY DRIVE (του σήμερα), οι AS I LAY DYING, αλλά και ψήγματα (μην κράξετε, καθώς μιλάμε για heavy σημεία) από BRING ME THE HORIZON των αρχών των 10s κυρίως. Όταν ακούτε το “No Gods, no masters”, την αρχή του και μόνο, τη μελωδία των φωνητικών, δεν λέτε ασυναίσθητα ότι θα μπορούσε να είναι καινούργιο SYSTEM OF A DOWN; Αλλά μην αρχίσουμε αυτό το παιχνίδι. Οι MH πάντα έδειχναν το δρόμο για μπάντες, αλλά πάντα έπαιρναν και επιρροές για να πάνε μπροστά. Όπως πρέπει δηλαδή. Και το έκαναν και εδώ.
Σαν concept άλμπουμ, η μουσική πρέπει να ακολουθήσει και την ιστορία, επομένως τα τραγούδια ποικίλουν. Υπάρχουν πολλά up tempo, groove-άτα, ξυλοφορτωτές, όπως υπάρχουν και πολλά mid tempo, πιο ατμοσφαιρικά, κάποια πιο “απλοϊκά”, κάποια πιο πολύπλοκα. Από όλα έχει βασικά το άλμπουμ. Κοινό όλων, είναι ότι δεν υπάρχει (προσωπικά) κάποιο αδιάφορο τραγούδι. Σαφώς κάποια είναι καλύτερα από άλλα, όμως μέτριο κομμάτι δεν υπάρχει. Η μία ώρα διάρκειας του άλμπουμ περνάει μια χαρά, με κορυφαίες στιγμές το “Slaughter the martyr” φυσικά, που “ανοίγει” και το άλμπουμ (και περίμενα το “fuck you all” στην αρχή του riffing, αφού θύμισε τόσο πολύ “Beautiful mourning”), το “Become the firestorm”, με τις death πινελιές του, τα blasts του, αλλά και το πολύ ωραίο ρεφρέν του, το “My hands are empty” με τον metalcore χαρακτήρα και το πολύ ωραίο ρεφρέν επίσης, το σκοτεινό και mid tempo “Kill thy enemies” και τέλος, το “Rotten”, που θυμίζει τόσο ντεμπούτο όσο και σήμερα και σου “καρφώνεται” στο μυαλό. Τα υπόλοιπα 5 (έχει και 3 τύπου ιντερλούδια) είναι άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο ένα κλικ κάτω απλά.
Δεν περίμενα τέτοιο δίσκο από τους MACHINE HEAD, σύμφωνα με ότι μας έδωσαν στο “Catharsis”. Και αυτό με έκανε να τον απολαύσω ακόμα περισσότερο. Super άλμπουμ, top-3 της μπάντας προσωπικά και σίγουρα ότι καλύτερο μετά το απλησίαστο “The blackening”. Ωραίος ο Flynn!
8,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
