Σχεδόν μια δεκαετία από το προηγούμενο άλμπουμ του, το “Sinners” (2008), το συγκρότημα επιστρέφει για να επεκτείνει τον μύθο που είχε δημιουργήσει. Κι αν κάποιοι δεν τον είχαν πάρει χαμπάρι τότε, σήμερα δεν μπορούν να ξεφύγουν από την μέγγενη που σχηματίζει το συγκρότημα γύρω από κάθε νέο ακροατή. Είμαι σίγουρος ότι στα διάφορα πηγαδάκια των stoner/grunge/metal συναυλιών θα γίνεται κουβέντα για το νέο αυτό δίσκο των MADLEAF, προσπαθώντας ο οπαδός της εκάστοτε σκηνής να ιδιοποιηθεί αυτή την κυκλοφορία. Μέχρι βέβαια να καταλάβουν όλοι τους ότι το “House Of Lust” βρίσκεται στο σημείο τομής και των τριών ειδών, χωρίς να παρεκκλίνει είτε προς το ένα είτε προς το άλλο.
Η σαρωτική αλλαγή στο line up της μπάντας, από τον τελευταίο δίσκο, έχει επιφέρει όπως ήταν αναμενόμενο και καίριες αλλαγές στον ήχο της. Βαπτισμένοι στον ήχο του διδύμου Layne Staley και Jerry Cantrell, τα μέλη της μπάντας δημιουργούν τον πιο ALICE IN CHAINS ελληνικό δίσκο που έχει κυκλοφορήσει στην χώρα μας. Όπως οι SOLARMONKEYS ανοίχτηκαν πέρσι προς στον ήχο των SOUNDGARDEN και έφεραν τα πάνω κάτω με το “Payblack”, έτσι και οι MADLEAF, ακουμπάνε εξολοκλήρου πάνω στον ήχο των ALICE IN CHAINS, χωρίς όμως να κουράζουν, να επαναλαμβάνουν ή να δυσαρεστούν τον ακροατή. Πως επιτυγχάνεται αυτό; Φυσικά με τις στιβαρές στρωτές συνθέσεις, όπου η αγριάδα με την μελωδία μπλέκονται με έναν πετυχημένο τρόπο. Και όπου αυτές φαντάζουν πιο αδύναμες να ανταπεξέλθουν στον υψηλό πήχη έρχεται ο Νίκος Μαρίνος, με τα πολύ σωστά και τσαμπουκαλεμένα του φωνητικά να απογειώσει τα κομμάτια. Έχει αυτό το γρέζι και την μελωδία η φωνή του που κάνει κάθε τραγούδι να ξεπετάγεται μέσα από τα υπόγεια του Seattle.
Η μουσική των MADLEAF έχει πλέον μπει για τα καλά στο αυλάκι, και ο δίσκος, όπως μπορείτε να ακούσετε κι οι ίδιοι (https://madleaf1.bandcamp.com/releases), κυλάει δίχως διακοπή από την αρχή έως το τέλος. Εύχομαι ειλικρινά ο δίσκος να μην είναι ένας διάττοντας αστέρας. Ένα ξεμπούκωμα μετά από τόσα χρόνια απουσίας από το δισκογραφικό γίγνεσθαι. Ελπίζω να αποτελεί την αφορμή για μια παγιωμένη επιστροφή!
Νίκος Ζέρης
