Ακόμη ένα άλμπουμ από τους MAGNUM, ακόμη μια δουλειά που θα πείσει και τον πιο δύσπιστο, ότι στην Αγγλία, ένα σχήμα έχει αδικηθεί διαχρονικά, είναι οι MAGNUM. Με τον κλασικό pomp/AOR ήχο που τους καθιέρωσε, δίνουν ακόμα μια δουλειά, γεμάτη λυρισμό, μελωδία, ένταση και βέβαια πιασάρικα τραγούδια. Η κιθάρα του Clarkin γεμίζει τα ρυθμικά κενά, τα πλήκτρα του Stanway αρκούντως παλιομοδίτικα, αποτελούν το τέλειο υπόβαθρο, πάνω στο οποίο θα ξεδιπλώσει την αγέραστη φωνή του ο Catley.
Μειονέκτημα του άλμπουμ, τα «σοροπιαστά» σημεία που η υπερβολή ξεφεύγει και γίνεται πέτρα στο λαιμό τους, όπως στο ρεφρέν του “Ya wanna be someone”. Από την άλλη πλευρά αυτή η υπερβολή μουσικά και συναισθηματικά κάνει τραγούδια σαν τα “Storm baby”, “Without love”, “Tell me what you got to say”, να παραμένουν στη σφαίρα του φανταστικού για σωρεία άλλων σχημάτων. Οι MAGNUM δεν ξανα-ανακαλύπτουν το παγωτό, συγγνώμη τον τροχό. Όπως όμως λέει το όνομα τους προσφέρουν στο μέγιστο βαθμό την απόλαυση του pomp Hard rock, με τον τρόπο που διδάχτηκαν στα δύσκολα χρόνια των 70’s. Ίσως το άλμπουμ να μην στέκεται στο ύψος ενός “On a storyteller’s night” αποτελεί μια ακόμη αξιόλογη προσθήκη στη δισκογραφία του σχήματος μετά την επανασύνδεσή του , μοιράζοντας τις προτιμήσεις και τις κατευθύνσεις ανάμεσα σε όσους προτιμούν το Ευρωπαϊκό ή το Αμερικάνικο πομπώδες πρόσωπο τους. Το βασικότερο όλων έχουν διάθεση να παίξουν μουσική, να γράψουν τραγούδια και να συνεχίσουν αυτό που κάνουν καλύτερα, να προσφέρουν MAGNUM απόλαυση.
7.5 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
