Είναι κάτι στιγμές που στέκεσαι αποσβολωμένος προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις πως η απαστράπτουσα μαγεία που ξεχύνεται από τα ηχεία προέρχεται από τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Όχι από κάποιους απόφοιτους του Berkley ή από Σκανδιναβούς που γεννήθηκαν με κάποιο μουσικό ανά χείρας. Είναι η παραδοχή από εχθρούς και συνοδοιπόρους πως οι εκφάνσεις του λεγόμενου progressive metal εν Ελλάδι, αρχίζουν και καταλαμβάνουν μερίδιο στις προτιμήσεις του κοινού. Ίσως όχι ακόμα αυτό που οι παροικούντες της Ιερουσαλήμ θα επιθυμούσαμε, αν μη τι άλλο, σεβαστό και –υπό προϋποθέσεις- πολλά υποσχόμενο. Ποιες είναι οι προϋποθέσεις; Για παράδειγμα, να σταματήσει πλέον η καραμέλα του ότι ο ακροατής δυσκολεύεται να ταυτιστεί με τον προοδευτικό ήχο… Έχει καταντήσει κουραστικό. Και αν θέλετε την ταπεινή μου άποψη, στοχεύει στην δημιουργία εντυπώσεων… Λες και υπάρχει η πανάκεια πως τα πάντα αρχίζουν με το κλασικό h.m. και τελειώνουν στο extreme metal.
Στον εγχώριο κορβανά υπάρχουν και μπάντες αθόρυβες. Όπως είναι οι MAJOR DENIAL. Το ντεμπούτο άλμπουμ των οποίων έρχεται σχεδόν δύο χρόνια μετά το βινυλιακό EP “Minor ways”, στην παρουσίαση του οποίου είχα ευχηθεί η μπάντα να διάγει τον δρόμο της ταπεινότητας, της συνέπειας και της αφοσίωσης στην τέχνη που υπηρετούν. Μερικά από τα πολλά “μικρά” μυστικά που σύμφωνα και με την άποψη πολύ πιο έμπειρων και σοφών από του λόγου μου, απαιτούνται ως βασικά συστατικά προκειμένου ο νεοεισελθών στην δισκογραφία να μην αποτελεί πυροτέχνημα με ημερομηνία λήξεως. Ο Νεκτάριος Ντάγκας που κινεί τα νήματα των M.D. με την αρωγή του επίσης κιθαρίστα Αχιλλέα Διαμαντή, επέλεξε επί δύο χρόνια να δουλέψει χωρίς πολλές προγραμματικές δηλώσεις, δίχως, teaser, με απόλυτη προσήλωση στο όραμα που είχε θέσει και πλήρη επίγνωση πως θα χρειάζονταν τα κατάλληλα εργαλεία προκειμένου να επιτευχθεί το προφανές. Ένα ολοκληρωμένο έργο με παίχτες που θα μπορούσαν να προσδώσουν κύρος αλλά και αποτελεσματικότητα. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος (πρώην WARDRUM & UNTIL RAIN, νυν BEAST IN BLACK) γνώριμος για το σχήμα μιας και συμμετείχε και στο “Minor ways”, έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου τον τομέα των φωνητικών και η ερμηνεία του είναι πραγματικά απολαυστική! Δύναμη πυρός, μετουσιώνει με τον ιδανικότερο τρόπο το παλαιό και ορθόδοξο μελωδικό prog/power των M.D. Στο rhythm section βρίσκεται ο Παναγιώτης Χαραμής στο μπάσο και πίσω από το drum kit ο Κώστας Μυλωνάς των Λαρισαίων SUNBURST, που καταθέτει κι αυτό μία στιβαρή και παθιασμένη πρόταση και συνδράμει τα μέγιστα στο συνολικό αποτέλεσμα.
Το “Duchess of sufferings” γοητεύει. Από το πρώτο άκουσμα. Και γιγαντώνεται καθώς το ένα άκουσμα διαδέχεται το άλλο. Δεν το κρύβω… Πάντα είναι ευλογία να απολαμβάνω progressive υλικό αλλά νιώθω διπλά χαρούμενος όταν τιμά τον μεταλλικό του χαρακτήρα. Ότι ακριβώς συμβαίνει κι εδώ. Στρωτές ενορχηστρώσεις που δεν ηχούν υπερφορτωμένες, συνθέσεις με refrain και στιγμές που σου καρφώνονται στο μυαλό, παραγωγή που δίνει αναφανδόν το δικαίωμα στο υλικό να ξεδιπλώσει όλα τα χαρίσματα και τις αρετές του, concept που απαιτεί την προσεκτική ανάγνωση των στίχων και βασίζεται στο “Coldheart canyon” του Clive Barker, ενός από τους κορυφαίους συγγραφείς φαντασίας και τρόμου. Και υπάρχει συνέχεια. Μίξη και mastering από τον ντράμερ των ANATHEMA, Daniel Cardoso, το εκπληκτικό artwork “χρεώνεται” στον άνθρωπο που σχεδίασε το “The congregation” των LEPROUS, Nihil και επιπλέον credit η συμμετοχή της Lisette Van Den Berg (AYREON) στο “Se ipse necavit” που το φωνητικό της ντουέτο με τον Παπαδόπουλο αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις. Αυτά και άλλα πολλά, που αποκαλύπτονται και σταχυολογούν εύκολα μία εκ των κορυφαίων δημιουργιών του χώρου για τα τελευταία χρόνια. Και, βεβαίως, η εύκολη ρήση “πολύ καλό για ελληνικό” που κάποιοι θα ξεστομίσουν, υποδαυλίζει την προσπάθεια που έγινε απ’ όλους τους εμπλεκόμενους. Όποιος θέλει το metal του προοδευτικό, σύγχρονο, λυρικό και μακριά από φουτουριστικές, αέναες καλλιτεχνικές περιπτύξεις, μόλις βρήκε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρόταση. Ξεκινήστε με τα σαγηνευτικά “Immortality”, “In sickness of lust”, “The chains of failure”, “The water’s black” και ενδώστε άφοβα…
8.5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
