Λίγες μπάντες είναι τόσο δημοφιλείς στη χώρα μας όσο οι αειθαλείς MANILLA ROAD. Πιστοί στο ραντεβού τους με τους οπαδούς τους κάθε δύο χρόνια οι βετεράνοι ηγέτες του επικού ήχου επιστρέφουν με το δέκατο όγδοο, παρακαλώ, δίσκο τους με τίτλο “To Kill A King”. Για μια ακόμη φορά έχουμε αλλαγή στη σύνθεση των μελών της μπάντας και συγκεκριμένα στην ασταθή, κατά τα φαινόμενα, θέση του μπασίστα με τον Phil Ross στη θέση του Josh Castillo. Η ποιότητα όμως της μπάντας από το Κάνσας παραμένει αναλλοίωτη καθώς για μια ακόμη φορά μας προσφέρουν δέκα κομμάτια ανόθευτου ατσαλιού, με το πάθος να ξεχειλίζει.
O δίσκος γενικά αποπνέει μια σκοτεινή, ατμοσφαιρική αύρα, θυμίζοντας αρκετά το δεύτερο CD της προηγούμενης δουλειάς τους, το “After The Muse” αλλά και το “Mysterium” ενώ ο πιο προσεκτικός ακροατής θα διακρίνει ψήγματα ακόμη και από τις δύο πρώτες δουλειές τους, που θεωρούνται αντικειμενικά οι πιο ατμοσφαιρικές. Ακουστικά μέρη και χαμηλές ταχύτητες εναλλάσσονται αρμονικά με τα ογκώδη, κολοσσιαία riff του Shelton, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα. Γενικά ο ήχος έχει μια 70’s ατμόσφαιρα, κάτι που προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου.
Οφείλω όμως να πω εδώ ότι το άλμπουμ είναι πολύ δύσκολο μέσα στην απλότητα του. Θέλει τον χρόνο του καθώς δεν μιλάμε για μια καθόλου εύπεπτη δουλειά. Αντίθετα, μπορεί κάποιους να τους ξενίσει, κυρίως λόγω της σκοτεινής του ατμόσφαιρας που αναφέραμε παραπάνω. Όποιος όμως ξεπεράσει αυτόν τον σκόπελο, θα απολαύσει έπη σαν το ομώνυμο, το ατμοσφαιρικό “Never Again” με το ξέσπασμα στο τέλος, μαζί με το αδερφάκι του, το μελαγχολικό “In The Wake”, το Sabbathιανό “The Talisman” , το “Ghost Warriors” που θυμίζει ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, χωρίς κάποιο κομμάτι να υστερεί, με μοναδική εξαίρεση ίσως, το “ Conqueror” που μου φαίνεται λίγο αταίριαστο με το υπόλοιπο σύνολο.
Επίσης, στα πλην του δίσκου περιλαμβάνεται και η φωνή του Mark Shelton. Καταλαβαίνω ότι για τους οπαδούς η φωνή του ιδρυτή της μπάντας αποτελεί ένα θέμα ταμπού αλλά όσο εκπληκτικός ακούγεται παίζοντας κιθάρα, τόσο κουρασμένη δείχνει η φωνή. Εκτιμώ ότι ήρθε η ώρα να αφήσει τα φωνητικά ολοκληρωτικά πλέον στον Bryan Patrick. Εξάλλου δεν έχουν και μεγάλες διαφορές οι φωνές τους…
Από το εναρκτήριο ομώνυμο δεκάλεπτο κομμάτι, μέχρι το “Blood Island” που κλείνει το δίσκο, το “To Kill a King” αποτελεί μια ωδή στο επικό metal. Φυσικά συγκρίσεις με τα έπη του παρελθόντος καλό είναι να αποφεύγονται. Το σημαντικό είναι ότι εδώ έχουμε ένα τίμιο, ειλικρινές άλμπουμ από μια μπάντα που δεν έχει πλέον να αποδείξει τίποτα. Οι πιστοί οπαδοί των MANILLA ROAD αλλά και του επικού ήχου γενικότερα, είμαι σίγουρος ότι το έχουν αποκτήσει ήδη. Ένας δίσκος που προτείνεται ανεπιφύλακτα.
7.5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
