a
Οι MARILLION του “Brave”… Δέος! Οι Βρετανοί οι οποίοι ξεπέρασαν ανώδυνα το σοκ της αποχώρησης του δίμετρου Σκωτσέζου Fish που δεν άντεξε την εμπορική επιτυχία και το stardom που χτυπούσε την πόρτα των πρώην συνοδοιπόρων του. Μετά από τέσσερις δίσκους ενδοσκοπικού, τιτάνιου progressive rock της σχολής των GENESIS, η έλευση του πρώην τραγουδιστή των THE EUROPEANS και HOW WE LIVE, Steve Hogarth, προσέδωσε την απαιτούμενη αίσθηση της ανανέωσης με το εξαιρετικό “Season’s end” ενώ στο “Holidays in Eden”, τα πρώτα ψήγματα εμπορικότητας έκαναν την εμφάνιση τους. Χωρίς, ωστόσο, αυτό να έχει άμεση συνέπεια στην ποιότητα… Τουναντίον…
Και φθάνουμε στο λεγόμενο “δύσκολο” τρίτο άλμπουμ. Εκείνο που θα καθόριζε τις τύχες όλων. Θα συνέχιζαν στο ίδιο μοτίβο κυνηγώντας την εμπορική καταξίωση ή θα επέλεγαν να στραφούν σε εσωτερικές αναζητήσεις, γυρίζοντας την πλάτη στην mainstream μουσική βιομηχανία. Η έβδομη δουλειά των MARILLION, έμελλε να σηματοδοτήσει την πλήρη ωρίμανσή τους. Παρά τις διαφωνίες που ενέκυψαν στην παραγωγική διαδικασία, με τον Hogarth ως γνήσιο workaholic να επιθυμεί την συγγραφή υλικού σε καθημερινή βάση και τους υπόλοιπους να κινούνται σε πιο χαλαρούς ρυθμούς έχοντας και την πολύτιμη συνδρομή του παραγωγού Dave Meegan, η πεντάδα είχε μπει ήδη σε έντονο συνθετικό mood.
Το στιχουργικό υπόβαθρο που επέλεξαν να ντύσουν το άλμπουμ προτάθηκε από τον Hogarth και ήταν βασισμένο στην αληθινή ιστορία μιας κοπέλας που περιπλανιόταν κατά μήκος της γέφυρας Severn και που –δυστυχώς- αποτελούσε τόπο αυτοκτονίας για αρκετό βασανισμένο κόσμο. Η κοπέλα αρνήθηκε να φανερώσει την ταυτότητα της με την αστυνομία να απευθύνει δραματικές εκκλήσεις μέσω ραδιοφώνου και τηλεόρασης προκειμένου να μάθει κάποιες πληροφορίες. Το όλο concept στριφογύριζε στο μυαλό του Hogarth από την εποχή που ήταν ακόμα στους HOW WE LIVE, υλοποιήθηκε όμως στο “Brave” όχι όμως αποκλειστικά προσδιορισμένο στο συγκεκριμένο περιστατικό. Ο Hogarth δημιουργεί μια φανταστική ιστορία για το εν λόγω κορίτσι, με διάφορες στιγμές της ζωής της να παρελαύνουν ενώ δεν διστάζει να περιγράψει και κάποιες πτυχές του δικού παρελθόντος που ένιωσε ότι ταίριαζαν σε αυτό που είχε στο μυαλό του.
Οι ηχογραφήσεις ήταν αρκούντως εξαντλητικές και έλαβαν χώρα στο Racket club του Buckinghamshire, στο κάστρο Marouatte αλλά και στα Parr street studio στο Liverpool. Παρά τις διαρκείς πιέσεις της δισκογραφικής τους εταιρείας που επεδίωκε να πάρει από την μπάντα ένα βατό άλμπουμ μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και με χαμηλό κόστος, τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβη μιας και οι MARILLION ένιωθαν αποφασισμένοι να ακολουθήσουν τον δικό τους μοναχικό δρόμο μακριά από πιέσεις εξωγενών παραγόντων. Στις 7 Φεβρουαρίου 1994 κυκλοφορεί το “Brave” με το θολό πρόσωπο ενός μοντέλου να κοσμεί το εξώφυλλο και λέξεις από ένα δυσανάγνωστο χειρόγραφο. Λίγες ημέρες μετά ξεκίνησαν την περιοδεία για την προώθηση του παίζοντας το στην ολότητα του, κάτι που θα πραγματοποιήσουν και αρκετά χρόνια αργότερα (2002 και 2013) στα Marillion weekends που είχαν ήδη θεσπίσει σε διάφορες Ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) πόλεις.
Το άλμπουμ “έδωσε” τρία singles, τα “The great escape”, “The hollow man” και “Alone again in the lap of luxury”, με το πρώτο να αποδεικνύεται το πιο επιτυχημένο ενώ αξίζει να αναφερθεί πως μετά από προτροπή της ίδια ς της μπάντας το “Brave” γυρίστηκε και σε ταινία με τον σκηνοθέτη Richard Stanley να αναλαμβάνει τον εξαιρετικά δύσκολο ρόλο να μετουσιώσει το όραμα της… Έστω και αν του δόθηκε η δυνατότητα να “πειράξει” λίγο την ιστορία δίχως όμως να αλλοιώσει τον χαρακτήρα της. Το πόσο πολύ πίστευαν οι MARILLION στην συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά και πόσο είχαν ταυτιστεί με το όλο concept φάνηκε και από το γεγονός πως η κυκλοφορία της ταινίας (9 Φεβρουαρίου) ουσιαστικά συνέπεσε και με την αντίστοιχη του άλμπουμ. Είχαν λειτουργήσει προπαρασκευαστικά, στοιχείο που προσέδωσε στο “Brave” μία ακόμα πιο δραματική χροιά… Έπος επών!!!
The “Brave” countdown
11. “Bridge” (2:52)
“Πηχτή”, μελαγχολική εισαγωγή, πρελούδιο των όσων θαυμαστών θα ακολουθήσουν στην συνέχεια. Το πάφλασμα του νερού, η στοιχειωμένη ατμόσφαιρα, η λυτρωτική είσοδος των πλήκτρων ως αποτέλεσμα των πρώτων sessions μεταξύ Hogarth και Kelly…
- “The hollow man” (4:08)
Έντονα μελαγχολικό τραγούδι με την σαγηνευτική φωνή του Hogarth πάνω από τα πλήκτρα του Kelly, φορτισμένοι στίχοι, ένα ακόμα κλασικό MARILLION trademark… Εξυπηρετεί τον σκοπό του στην απρόσκοπτη ροή του concept.
- “Paper lies” (5:49)
Ένα ακόμα παράδειγμα υποδειγματικής ρυθμικότητας, αρκούντως αισιόδοξο, έχοντας κοινή ηχητική αφετηρία με το “Hard as love”. Ποιος είπε ότι το προοδευτικό rock απαγορεύεται να “ξεφαντώνει” μία στο τόσο; Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και το “Incommunicado” του “Brave”…
- “Made again” (5:02)
Η αυλαία κλείνει με το τραγούδι που έδωσε το τίτλο στο πρώτο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ της Hogarth εποχής και κυκλοφόρησε το 1996. Επίσης ρυθμικό και με την μελωδία βαθιά ριζωμένη στα εσώψυχά του, το ιδανικό εξόδιο…
- “Hard as love” (6:42)
Ίσως το πιο heavy κομμάτι του άλμπουμ, ιδιαίτερα ρυθμικό, με διαρκή γεμίσματα από τύμπανα και keyboards. Τα κιθαριστικά είναι ξεκάθαρο πως hard rockίζουν επικινδύνως στο μεγαλύτερο μέρος του δίχως φυσικά να μην εκφράζουν με την πρώτη δυνατή ευκαιρία τις PINK FLOYD καταβολές τους. Ξεχωριστό αλλά πανέμορφο!
- “Brave” (7:54)
Μία ακόμα πολύ φορτισμένη συναισθηματικά σύνθεση, με ηχητικές παραμέτρους που τονίζουν την συνολική δραματικότητα… Είναι κι αυτοί οι στίχοι άλλωστε… “What a brave brave girl, never loved before…”. Μια λιτή και απέριττη περιγραφή του ψυχισμού της κοπέλας…
- “Living with the big lie” (6:46)
Υποτονικό ξεκίνημα με έναν Hogarth να ψιθυρίζει τους στίχους, με τους παλμούς να ανεβαίνουν σταδιακά εξ’ αιτίας των τυμπάνων του Ian Mosley να καθοδηγούν τον ήχο, μέχρι το ξέσπασμα και το μικρό αλλά ευφάνταστο solo του Rothery. Οι ρυθμοί πέφτουν και ανεβαίνουν ανάλογα με την διάθεση της μπάντας η οποία δείχνει από πολύ νωρίς τις διαθέσεις της.
- “Goodbye to all that” (12:26)
I. “Wave”
II. “Mad”
III. “The opium den”
IV. “The slide”
V. “Standing in the swing”
Ράθυμα πλήκτρα, ψυχεδελικό mood, χωρισμένο σε πέντε μέρη, η πιο “απλωμένη” και λόγω διάρκειας σύνθεση του “Brave”. Αναμφισβήτητα η πιο prog πλευρά του κουιντέτου, όπου του δίνεται η δυνατότητα να δοκιμάσει διαφορετικές προσεγγίσεις και θέματα που δεν αποβαίνουν όμως εις βάρος της συνεκτικότητας. Έντονα ταξιδιάρικο και μελαγχολικό, άλλοτε πάλι εξόχως αντισυμβατικό, αποπνέει ένα αίσθημα καλλιτεχνικής απελευθέρωσης. Ένα λαβυρινθώδες ταξίδι στο σκοτάδι, κλειστοφοβικό αλλά και περιπετειώδες συνάμα! Έρεβος!
- “Alone again in the lap of luxury” (8:13)
I. “Now wash your hands”
Ρυθμικότατο κομμάτι, ανέκαθεν το θεωρούσα από τα πλέον χαρακτηριστικά του “Brave”, που κατορθώνει με σχετική ευκολία να αναδύει μία εσωτερική δύναμη που ατσαλώνει συνειδήσεις. Πανέμορφο, εθιστικό refrain που αποπνέει έναν αέρα αισιοδοξίας και ανάτασης. Παρά την μάλλον απλοϊκή του δομή και ανάπτυξη, θα μνημονεύεται παντοτινά για τα φανταστικά κιθαριστικά θέματα του Rothery.
- “Runaway” (4:41)
Η απαράμιλλη εκφραστικότητα του Hogarth ξεδιπλώνεται πάνω στα ακουστικά θέματα της κιθάρας, που καθοδηγεί αλλά και πρωταγωνιστεί όταν κρίνεται απαραίτητο. Ποτέ άλλοτε η απλότητα δεν ακούγονταν τόσο ελκυστική, σχεδόν μεθυστική. Ο τραγουδιστής φτύνει κυριολεκτικά τις λέξεις, εκτοξεύοντας πίκρα και δηλητήριο ενώ τα παιχνιδίσματα των πλήκτρων οδηγούν στην κορύφωση με το solo του Rothery. Πανέξυπνο στήσιμο και άκρατος λυρισμός σε μία από τις συγκλονιστικότερες στιγμές του άλμπουμ. Οι στίχοι γροθιά στο στομάχι περιγράφουν την σεξουαλική κακοποίηση του κοριτσιού από τον πατέρα της… Μαυρίλας το ανάγνωσμα.
- “The great escape” (6:29)
I. “The last of you”
II. “Fallin’ from the moon”
Απλά σου σκίζει τα σωθικά. Τσακίζει το είναι σου. Κονιορτοποιεί αντιστάσεις… Ο Hogarth, αυτή η εμβληματική persona που βάζει φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του με τρεμάμενη φωνή τραγουδάει “You’re holdin on” και εν συνεχεία παραδίδει την σκυτάλη στην ευφυία του Steve Rothery. Χωρισμένο σε δύο εξίσου εντυπωσιακά δομημένα και άρτια εκτελεσμένα μέρη, όπου το ένα συμπληρώνει το άλλο, συνοψίζει μέσα σε κάτι παραπάνω από έξι λεπτά την πεμπτουσία και την μοναδικότητα ενός εκ των συγκλονιστικότερων concept στην ιστορία της μουσικής. Η έκκληση της κοπέλας στον πατέρα της και η απόφαση της να αυτοκτονήσει… Ηχητικό και στιχουργικό “πλάκωμα”…
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
