“Smashing Pumpkings”
Από την πρώτη στιγμή, η κυκλοφορία του άλμπουμ “Pumpkings” από τους MASTERPLAN, που αποτελούνταν από τα κομμάτια που είχε γράψει ο ιδρυτής τους, Roland Grapow, την περίοδο που ήταν στους HELLOWEEN, μου φαινόταν μία άνευ ουσίας κίνηση. Πρώτον, γιατί απλά δεν πας να το κάνεις αυτό όταν οι HELLOWEEN ανακοινώνουν το reunion και γίνεται χαμός και δεύτερον, επειδή πολύ απλά τα κομμάτια που έχεις γράψει, υπολείπονται –ως επί το πλείστον- σε ποιότητα των “greatest hits” από τις «κολοκύθες». Κανόνισα λοιπόν μία συνέντευξη με τον Grapow, καθώς είχα πάρα πολλές απορίες και μιλήσαμε έξω από τα δόντια και χωρίς περιστροφές γύρω από τα θέματα που αφορούν τους HELLOWEEN και τους MASTERPLAN, αλλά και τους SERIOUS BLACK, όπως θα διαβάσετε στο τέλος. Τα συμπεράσματα είναι δικά σας. Πάρτε το χρόνο σας και διαβάστε προσεχτικά όσα ειπώθηκαν…
Ποιος ήταν ο λόγος που κυκλοφορήσατε το “Pumpkings”;
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι, ο βασικός όμως είναι ότι οι HELLOWEEN δεν παίζουν εδώ και χρόνια τα τραγούδια που έχω γράψει από τη στιγμή που έφυγα από το συγκρότημα. Αναρωτήθηκα, ότι έχω γράψει δυνατά τραγούδια που έδωσαν το όνομά τους σε δίσκους, όπως το “The dark ride” ή το “Time of the oath”, ακόμα και το “The chance” αν θυμάμαι καλά, το παίζαμε όταν περιοδεύαμε για το δίσκο. Προφανώς υπάρχουν κάποιοι ηλίθιοι λόγοι πολιτικής που τους κάνουν να μην παίζουν αυτά τα τραγούδια, οπότε σκέφτηκα να κάνω ενός είδους επετειακό άλμπουμ. Το ήθελα για το 2013, που θα συμπληρώνονταν 25 χρόνια απ’ όταν μπήκα στους HELLOWEEN, το 1988, αλλά η AFM δεν υποστήριζε και τόσο φανατικά αυτή την ιδέα μου. Τα χρόνια περνούσαν και η ιδέα μου πριν τρία χρόνια, ήταν να τα κυκλοφορούσαμε ως MASTERPLAN. Στο νέο συμβόλαιο που υπογράψαμε λοιπόν, οριζόταν ότι θα κυκλοφορούσαμε το live DVD, το “Pumpkings” και το στούντιο άλμπουμ που θα βγει του χρόνου, ελπίζω γύρω στον Απρίλιο.
Με δεδομένο ότι ο Michael Weikath έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι δεν του αρέσει το “The dark ride”, βρίσκω απολύτως φυσιολογικό να μην παίζει τραγούδια από εκεί, στις συναυλίες των HELLOWEEN. Ποια άλλα από τα τραγούδια σου πιστεύεις ότι θα μπορούσαν να βρουν το δρόμο προς το setlist των HELLOWEEN στις συναυλίες τους τώρα;
Μην ξεχνάς ότι όταν περιοδεύαμε για το “The dark ride”, παίζαμε τραγούδια από το δίσκο όπως το “If I could fly”…
Εντάξει… Μην ξεχνάς ότι ήταν απολύτως λογικό να γίνει αυτό. Εδώ παίζατε τραγούδια από το “Chameleon” στην περιοδεία εκείνη… Άσε που έχουν περάσει και σχεδόν 20 χρόνια από την κυκλοφορία του “The dark ride”…
Ναι, αλλά κάποιες φορές έχω δει ότι παίζουν και το “Mr. Torture”… Κοίτα, ο Weiki (σ.σ. Michael Weikath) είναι ο Weiki… Κανείς δεν του έδινε σημασία εκείνη την περίοδο, επειδή ήταν ο μόνος που δεν του άρεσε ο δίσκος. Σαν παλιό μέλος της μπάντας, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ο πραγματικός αρχηγός είναι ο Andi Deris κι αυτός αποφασίζει τι γίνεται.
Όπως και να έχει, σίγουρα είναι ο βασικός συνθέτης του γκρουπ, τουλάχιστον στους τελευταίους 5-6 δίσκους…
Δεν παρακολουθώ τόσο τακτικά τι γίνεται, αλλά δεν με εκπλήσσει αυτό που λες, γιατί είναι καλός συνθέτης. Νομίζω ότι κουβαλά τους HELLOWEEN στους ώμους του. Χωρίς αυτόν, δεν νομίζω να συνέχιζαν να υπάρχουν. Μάλλον ο Weiki ζήλευε, επειδή δεν είχε ενεργό ρόλο στο “The dark ride”. Έγραψε δύο τραγούδια, αν θυμάμαι καλά, και απ’ αυτά το ένα κατέληξε στο άλμπουμ και το άλλο έγινε bonus track. Δεν εμφανιζόταν στο στούντιο κι έπαιξα όλες τις κιθάρες, κάτι που έκανα ούτως ή άλλως υπό φυσιολογικές συνθήκες!!! Όπως και να έχει, πιστεύω ότι είναι ένας εξαιρετικός δίσκος. Είμαι χαρούμενος που απολύθηκα μετά από ένα τόσο δυνατό άλμπουμ, χωρίς να πρέπει να ντρέπομαι για την τελευταία μου δουλειά.
Αν με ρωτάς, το “The dark ride” είναι το δεύτερο αγαπημένο μου άλμπουμ από τους HELLOWEEN μετά το “Keeper … 2”.
Κι εμένα!!! Έχουμε το ίδιο γούστο φαίνεται!!! (γέλια) Παρόλο που δεν είχα παίξει στο “Keeper …2”.
Τα υπόλοιπα μέλη των MASTERPLAN ένιωθαν άνετα που έπρεπε να διασκευάσουν τραγούδια των HELLOWEEN;
Σίγουρα όχι 100%… Στην αρχή έπρεπε συνέχεια να απαντάω σε ερωτήσεις του τύπου: «είναι απαραίτητο να κάνουμε κάτι τέτοιο;» και να προτείνουν ότι ίσως έπρεπε να το κάνω με το όνομά μου κι όχι με το γκρουπ. Λίγες εβδομάδες πριν, παίζαμε μία συναυλία στην Ισπανία και μείναμε για 2-3 μέρες μαζί, όπου ακούσαμε για πρώτη φορά το δίσκο παρέα και όλοι συμφώνησαν ότι ήταν μία πολύ καλή δουλειά. Ξέρεις, από τη στιγμή που είναι δικά μου τραγούδια κι εγώ είμαι ο βασικός συνθέτης των MASTERPLAN, δεν υπάρχει κάποια τρομερή διαφορά. Αν μπεις στις λεπτομέρειες και αναλύσεις τον τρόπο γραψίματός μου, θα δεις ότι πάντα ήταν διαφορετικός από τα υπόλοιπα μέλη των HELLOWEEN. Πολλές φορές περίμενα να δω τι θα γράψουν οι άλλοι και να κινηθώ με διαφορετικό τρόπο, αφού μπορώ να γράψω διαφορετικού είδους τραγούδια. Ο Michael Weikath, μπορεί να γράφει μόνο καλές μπαλάντες και καλά power metal τραγούδια, αφού έχει γράψει μερικούς από τους κλασικούς ύμνους του γκρουπ. Εγώ από την άλλη, μπορούσα να γράφω με μία πιο heavy και –γιατί όχι;- progressive αισθητική.
Αυτές οι εκδοχές των τραγουδιών των HELLOWEEN είναι παιγμένες με τον τρόπο που θα ήθελες να ακούγονταν τότε που βγήκαν ή όπως θα ήθελες να παίζονται το 2017; Το λέω αυτό, επειδή όταν παρουσιάζεις ένα τραγούδι στο γκρουπ, σίγουρα θα υπάρχουν συζητήσεις και προτάσεις από τα υπόλοιπα μέλη σχετικά με το πώς θα πρέπει να παρουσιαστεί τελικά το τραγούδι.
Όλα τα τραγούδια παρουσιάζονται στην τελική μορφή τους. Αν εξαιρέσω τα “Mankind” και “Time of the oath” που οι στίχοι τους γράφτηκαν από τον Michael Kiske και τον Andi Deris, όλα τα υπόλοιπα τραγούδια, παρουσιάστηκαν τελειωμένα, με τις μελωδικές γραμμές τους κι όλα… Όταν ξεκίνησα το 1988, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για ήχο και οι παραγωγοί αποφάσιζαν για όλα αυτά. Λίγο αργότερα, άρχισε να με απασχολεί πολύ, για ποιον λόγο τα υπόλοιπα συγκροτήματα είχαν πολύ καλύτερο ήχο από τους HELLOWEEN και κάναμε ένα meeting σε μία pub, το συγκρότημα και ο Tommy Hansen, ο παραγωγός μας ώστε να δούμε τι λύση θα μπορούσαμε να βρούμε. Δεν σου κρύβω ότι ζήλευα λίγο τους STRATOVARIUS, που ακούγονταν καλύτεροι από εμάς κι έπρεπε να αλλάξουμε κάποια πράγματα. Αυτός ήταν κι ο λόγος που πήραμε για παραγωγούς τον Roy Z ή τον Charlie Bauerfeind. Ήθελα να ακουγόμαστε πιο μοντέρνοι και πιο επιθετικοί. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Τότε δεν ήξερα πώς να το κάνω και ήθελα να δοκιμάσουμε κάτι με διαφορετικό παραγωγό. Τώρα, με το “Pumpkings” άλμπουμ, δεν άλλαξα και πολλά πράγματα στις συνθέσεις, απλά έβαλα λίγα περισσότερα πλήκτρα, προσπαθώντας να κρατήσω το αυθεντικό συναίσθημα των κομματιών.
Από την ώρα που έχετε να κυκλοφορήσετε στούντιο άλμπουμ με τους MASTERPLAN από το 2013 και η προηγούμενη δουλειά σας ήταν ένα live άλμπουμ, το βρίσκεις καλή ιδέα να κάνετε ένα άλμπουμ διασκευών; Άσε που και το timing της κυκλοφορίας είναι ένα άλλο πράγμα, αφού πλησιάζουν οι πρώτες συναυλίες της επανασύνδεσης των HELLOWEEN και το όνομα του γκρουπ βρίσκεται στα χείλη όλων… Μήπως τελικά ο λόγος της κυκλοφορίας αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν η επανασύνδεση των HELLOWEEN, που θα μπορούσε να σας δώσει μεγαλύτερη δημοσιότητα;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν πήραμε δημοσιότητα, αλλά μίσος από τους οπαδούς!!! (γέλια) Δεν ξέρω για ποιον λόγο δεν τους αρέσει αυτή η ιδέα. Τα ντραμς έχουν ηχογραφηθεί από τον Ιανουάριο του 2016 ήδη, ενώ η συγκεκριμένη κυκλοφορία είχε συμφωνηθεί με την εταιρία μας εδώ και τρία χρόνια. Όταν οι HELLOWEEN ανακοίνωσαν την επανασύνδεσή τους το Νοέμβριο, το άλμπουμ είχε ήδη τελειώσει. Ουσιαστικά το μόνο πράγμα που έμενε ήταν τα φωνητικά μου, επειδή προσπάθησα να τραγουδήσω λίγο σ’ αυτόν το δίσκο κι ανέλαβα εξ ολοκλήρου το bonus track για την Ιαπωνία, το “I don’t wanna cry no more”. Και η μίξη καθυστέρησε πολύ, επειδή είχα πολλά συγκροτήματα στο στούντιό μου. Αν όλα είχαν πάει όπως υπολόγιζα, το “Pumpkings” θα είχε βγει από τον Αύγουστο του 2016, αλλά καθυστέρησαν μερικά πράγματα… Ειλικρινά, η επανασύνδεση των HELLOWEEN ήταν μία σύμπτωση. Εντάξει, όλοι είχαν ακούσει τις φήμες γι’ αυτό, αλλά δεν μπορούσα να είμαι 100% σίγουρος ότι θα συμβεί.
Ο Udo Dirkschneider περιόδευσε παίζοντας παλιά τραγούδια των ACCEPT και κυκλοφόρησε live CD και DVD. Μήπως έχεις στο μυαλό σου να κάνεις κάτι παρόμοιο;
Μπα, όχι. Το “The chance” εδώ κι 1,5 χρόνο το έχουμε στο setlist μας και το παίζουμε σε κάθε συναυλία μας. Ίσως, αν κάνουμε μία headline περιοδεία, να προσθέσουμε ένα ή δύο τραγούδια ακόμα. Σίγουρα όμως, δεν πρόκειται να παίξουμε ολόκληρο τον δίσκο. Νομίζω ότι έτσι θα κάναμε βήματα προς τα πίσω. Δεν είμαι ο τύπος που ψάχνει το παρελθόν. Απλά είναι μέρος της ιστορίας μου και μου αρέσουν τα τραγούδια που έγραψα για τους HELLOWEEN.
Ουσιαστικά κυκλοφόρησες όλα τα τραγούδια που έγραψες, με εξαίρεση το “Back on the streets”…
…και το “Crazy cat”. Υπάρχουν και κάποια που είναι bonus tracks. Το “Back on the streets”, για παράδειγμα, είναι ένα τραγούδι που είχα γράψει όταν ήμουν στους RAMPAGE και ήμουν 20 χρονών, οπότε ο κόσμος μπορεί να γκρινιάζει όσο θέλει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πολύς κόσμος που να γνωρίζει ότι είχα γράψει αυτό το κομμάτι και το τραγουδούσα κιόλας στους RAMPAGE. Τόσο παλιό ήταν και το “Step out of hell”, που ονομαζόταν “Victims of rock”, αλλά και το “Music” που το τραγουδούσα κιόλας κι αυτό.
Τελικά σε κάλεσαν να παίξεις στο reunion των HELLOWEEN; Πιστεύεις ότι υπήρχε χώρος για εσένα και τον Uli Kusch για παράδειγμα;
Αν θέλεις να κάνεις κάτι πλήρες, θα πρέπει να καλέσεις κι εμάς. Πέρυσι βγήκε το βιβλίο για τους HELLOWEEN και είμαστε μέσα κι εγώ και ο Uli. Έπαιξα 12+ χρόνια στο γκρουπ και ο Uli επίσης αρκετά και αναρωτιόμαστε γιατί δεν μας κάλεσαν, αφού έχω επικοινωνία μαζί του. Επικοινωνία έχω και με τα παιδιά από τους HELLOWEEN, αλλά όχι και τόσο τακτική. Συναντηθήκαμε 2-3 φορές τα τελευταία 2-3 χρόνια. Συζητήσαμε για διάφορα ιδιωτικά ζητήματα, αλλά όχι για επανένωση. Αν οι οπαδοί δεν μας χρειάζονται, ΟΚ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ιδιαίτερο hype για εμάς, αφού ο Michael Kiske είναι ο βασικός τύπος.
Πιστεύεις ότι αν ήσασταν τέσσερις κιθαρίστες και δύο ντράμερ, θα είχε νόημα;
Δεν βγάζει νόημα. Αλλά όταν κάνεις ένα reunion, μαζεύεις τα παλιά μέλη, τα αυθεντικά. Πιστεύω ότι είναι ανοησία να παίζεις 2-3 ώρες και να έχεις μόνο έναν ντράμερ. Το φαντάζεσαι; Τον κακομοίρη, θα πρέπει να παίξει όλα τα τραγούδια, μόνος του.
Ε, καλά. Μεταξύ μας, δεν θα είναι και ο μοναδικός ντράμερ στην ιστορία που θα κάνει κάτι τέτοιο… Μπορεί τα 70λεπτά show να είναι μόδα, αλλά υπάρχουν γκρουπ που παίζουν δίωρα… Έχοντας μιλήσει με άλλα μέλη των HELLOWEEN, αυτό που μου έλεγαν είναι ότι ο κόσμος ήθελε να δει τον Michael Kiske και τον Kai Hansen, πάνω στη σκηνή, με τους HELLOWEEN, χωρίς να ενδιαφέρει κανέναν, ποιος άλλος θα ήταν πάνω στη σκηνή μαζί τους. Δεν έχει σημασία να θα είσαι εσύ ή ο Sascha Gerstner αν θα είναι ο Uli Kusch ή ο Danny Loeble.
Νομίζω ότι ο βασικός άνθρωπος στην περίπτωσή μας, είναι ο Michael Kiske κι όχι ο Kai Hansen. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για κιθαρίστες (γέλια). Ο κόσμος θέλει τη φωνή του. Ο Kai είχε ήδη παίξει μαζί τους πολλές φορές, όταν έκαναν την κοινή περιοδεία με τους GAMMA RAY.
Φαντάσου όμως αν γινόταν το reunion μόνο με τον Kiske κι όχι με τον Hansen. Δεν είναι απλά ο τρίτος κιθαρίστας της μπάντας, αλλά κάτι πολύ περισσότερο.
Ναι, συμφωνώ…
Εν πάση περιπτώσει, ακριβώς την ημέρα της ανακοίνωσης του reunion, είχαμε μία πολύ περίεργη «σύμπτωση». Έβγαλες σε δημοπρασία το drum kit του Ingo Schwichtenberg. Για ποιον λόγο επέλεξες εκείνη την συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Έτυχε και διάβαζα μερικά σχόλιά σου εκείνη την ημέρα κι έδειχνες εμφανώς ενοχλημένος που δεν σε είχαν φωνάξει. Πως βλέπεις αυτήν την κίνηση και αυτό το timing τώρα;
Για άλλη μια φορά, ήταν σύμπτωση!!! Ήθελα πολύ καιρό να το πουλήσω και σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ την ημέρα εκείνη για να γίνει πιο γνωστό. Αρχικά επικοινώνησα με το management τους, αλλά δεν ενδιαφέρονταν να το αποκτήσουν, οπότε είπα να το διαθέσω στους οπαδούς του γκρουπ. Ήδη το έχει αγοράσει ένας τύπος από το Αμβούργο. Από εκεί ξεκίνησε κι εκεί κατέληξε. Είναι σε καλά χέρια. Βρισκόταν εδώ, στο στούντιο, και δεν μου χρησίμευε σε τίποτα. Το χρησιμοποιούσα μία φορά το χρόνο. Το βλέπω σαν να το επιστρέφω στους οπαδούς. Δεν μπορώ να κρατάω όλα τα όργανα στο στούντιό μου…
Ίσως όμως οι οπαδοί να πιστεύουν ότι δεν θέλεις να κρατάς αντικείμενα που σου θυμίζουν τους HELLOWEEN.
Ίσως να συμβαίνει κι αυτό, αλλά ακόμα έχω τις κιθάρες μου από τότε!!!
Τις δικές σου κιθάρες όμως, όχι άλλων μελών…
Όχι, φυσικά όχι. Αλλά κοίτα, δεν ήμουν fan του Ingo, απλά μου άρεσε το drum kit του. Δεν το αγόρασα από οπαδιλίκι. Χρειαζόμουν ένα καλό drum kit στο στούντιό μου και το αγόρασα. Αλλά τα τελευταία χρόνια, στεκόταν αχρησιμοποίητο στις αίθουσες που κάνουν πρόβες τα σχήματα, μέσα στη σκόνη και τη βρωμιά, αφού δεν το χρησιμοποιούσαμε. Ποτέ δεν ήμουν κολλητός φίλος με τον Ingo. Μου άρεσε το παίξιμό του και ο ήχος του, οπότε πήρα το drum kit του… (σ.σ. συγνώμη δηλαδή, δεν ήταν οπαδός, αλλά του άρεσε το παίξιμό του; Σαν να μη μας τα λέει καλά…)
Ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει εδώ και 1-2 μήνες. Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κόσμου και τις λαμβάνεις εσύ;
Α, όσοι αγόρασαν το άλμπουμ και μου έχουν γράψει, φαίνεται ότι το λατρεύουν. Ιδιαίτερα οι νεαρότεροι οπαδοί που δεν είχαν ακούσει τις παλιότερες εκδοχές των κομματιών από τους HELLOWEEN.
Όπως είπαμε και νωρίτερα, ελάχιστα τραγούδια από αυτά που είχες γράψει για τους HELLOWEEN, έμειναν έξω από το cover album. Μήπως έχει να κάνει με το ότι ο Rick Altzi πιθανώς να μην βολεύεται με τα τραγούδια που ερμήνευε ο Michael Kiske;
Όχι… Το “Crazy cat”, για παράδειγμα, για εμένα, ήταν ένα τραγούδι που είχε νόημα το 1992-1993. Εκείνη την περίοδο άκουγα πολύ το άλμπουμ “Pornograffiti” των EXTREME κι επηρεάστηκα ώστε να γράψω αυτό το τραγούδι. Δεν είναι όμως τώρα ο καιρός να παίξουμε ένα boogie rock τραγούδι, με τρομπέτες, που ακούγεται εκτός εποχής και πολύ cheesy. Ήταν ΟΚ για εκείνη την περίοδο και για το “Chameleon” ίσως, αλλά σίγουρα όχι για τώρα. Δεν θα ξαναέγραφα τέτοιο τραγούδι πια. Το “Back on the streets”, είναι κι αυτό παλιομοδίτικο, σαν να ακούς παλιούς SAXON ή AC/DC, δεν ταιριάζει σε καμία περίπτωση με τους MASTERPLAN.
Μιλήσαμε προηγουμένως για το “The dark ride” και σε αντίθεση με το πόσο αρέσει σε εμάς, δεν άρεσε καθόλου στον Michael Weikath. Τα περισσότερα τραγούδια όμως στο άλμπουμ εκείνο, τα είχε γράψει ο Andi Deris. Για ποιον λόγο απέλυσε λοιπόν εσένα κι όχι τον Andi που ήταν υπεύθυνος για έναν δίσκο που δεν του άρεσε;
Εκείνη την περίοδο υπήρχαν πάρα πολλοί τσακωμοί, πριν μπούμε στο στούντιο και όσο ηχογραφούσαμε. Τολμώ να πω ότι έστω και για μία μέρα, όλοι είχαμε απολυθεί!!! (γέλια) Μετά από την κυκλοφορία του δίσκου, ένιωσα ότι τα πράγματα είχαν φτιάξει, αφού μιλούσαμε αρκετά και φαινόταν ότι ήμασταν καλύτερα. Έχω την εντύπωση όμως ότι η απόλυσή μου είχε αποφασιστεί ένα χρόνο πριν και απλά περίμεναν να τελειώσει η περιοδεία. Αυτό ήταν περίεργο και θεωρώ ότι θα ήταν πιο δίκαιο να μου έλεγε ότι θα ήταν καλύτερο να χωρίζαμε τους δρόμους μας μόλις είχε τελειώσει ο δίσκος κι όχι να όταν τελείωνε η περιοδεία. Δεν είναι ασυνήθιστο σε μεγάλα γκρουπ να υπάρχουν τσακωμοί, αλλά τουλάχιστον θα περίμενα να μάθαινα τον λόγο της απόλυσής μου. Το πιο πιθανό είναι ότι είχε να κάνει με τον έλεγχο των πραγμάτων, από τη στιγμή που δεν ήταν ευχαριστημένος με το “The dark ride”. Ο ήχος του “Masterplan” ήταν επηρεασμένος από το “The dark ride”, αλλά όχι ακριβώς ο ίδιος.
Όταν ξεκίνησες τους MASTERPLAN, ο Michael Kiske ήταν μία από τις επιλογές σας. Όταν κάνατε πολλές αλλαγές τραγουδιστών στην πορεία, υπήρχε ακόμα μέσα στις επιλογές σας για αντικαταστάτη;
Πρώτη μας επιλογή ήταν ο Russell Allen (SYMPHONY X, ADRENALINE MOB) και δεύτερη επιλογή ο Michael Kiske, αλλά εκείνη την περίοδο μου έλεγε ότι δεν άκουγε heavy metal… (γέλια)
Εντάξει… Αλλά πλέον ακούει… Δεν έχετε πρόβλημα!
Δεν είμαι και τόσο σίγουρος γι’ αυτό (γέλια).
Εντάξει, δεν είναι και πολύ αυστηρός με αυτή του την άποψη…
Όπως δεν είναι αυστηρός με τίποτα… Οι UNISONIC είναι πιο πολύ rock, παρά metal συγκρότημα.
Του είχες προτείνει άλλη φορά, πέρα από την αρχική σου πρόταση, να συμμετέχει στους MASTERPLAN;
Ναι, πριν δύο χρόνια! Του ζήτησα να συμμετέχει στο “Pumpkings” και αρνήθηκε… Πριν 3 χρόνια, παίζαμε στην Ελβετία μαζί με τους UNISONIC, του το πρότεινα, αλλά φαίνεται ότι το reunion είχε αποφασιστεί από τότε και δεν του επιτρεπόταν να κάνει κάτι τέτοιο.
Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος άνθρωπος με τον οποίον συνεργάστηκες στην καριέρα σου; Νομίζω ότι έχεις δουλέψει με πολλούς τέτοιους τύπους!!!
Ουφ!!! Γενικότερα θα έλεγα ότι οι τραγουδιστές είναι οι πιο δύσκολοι τύποι. (γέλια) Σε καμία περίπτωση δεν είναι ο Andi Deris, που είναι ένας πολύ cool άνθρωπος. Οι πιο διάσημοι τραγουδιστές είναι πιο δύσκολοι άνθρωποι. Θεωρώ ότι με το να είσαι top τραγουδιστής, έχεις κάποια ξεχωριστή ικανότητα που σε κάνει ταυτόχρονα και πιο δύσκολο στις συνεργασίες. Εξαίρεση αποτελούν οι τραγουδιστές που παίζουν κάποιο μουσικό όργανο, κιθάρα ή πιάνο. Αυτή είναι η διαφορά. Μπορείς να πεις ότι υπάρχουν μουσικοί από τη μία και τραγουδιστές από την άλλη (γέλια).
Οπότε θα πρέπει να διαλέξουμε κάποιον από τους τραγουδιστές σου…
Είχα την τύχη να δουλέψω μέχρι τώρα με κάποιους από τους καλύτερους τραγουδιστές. Μπορεί να μην δούλεψα με τον Dio, αλλά είχα τον Jorn Lande, τον Michael Kiske, τον Andi Deris, τον Michael Vescera αλλά και τον Rick Altzi, ο οποίος είναι ο πιο «εύκολος» άνθρωπος με τον οποίο έχω συνεργαστεί ποτέ μου.
Να υποθέσω ότι εμπίπτει στην κατηγορία του «μουσικού» που έλεγες πριν κι όχι στου «τραγουδιστή».
(γέλια) Ναι, ναι!!! Έπαιζε μπάσο πριν πιάσει το μικρόφωνο. Μου αρέσουν όμως όλοι οι τραγουδιστές με τους οποίους έχω δουλέψει κι έχω πολύ καλή σχέση μαζί τους, ακόμα και τώρα. Ιδιαίτερα με τον Jorn Lande. Όποτε τον βλέπω είμαι πολύ χαρούμενος και δεν χάνουμε την ευκαιρία να πίνουμε μπύρες και να μιλάμε. Όχι ότι έχω πρόβλημα με τους υπόλοιπους.
Ξέρουμε ότι το αγαπημένο σου άλμπουμ από τους HELLOWEEN είναι το “The dark ride”. Ποιο είναι το αγαπημένο σου άλμπουμ από τους MASTERPLAN;
Το “Aeronautics” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το αγαπημένο μου, αλλά το “Masterplan” ήταν απλά μαγικό για μένα. Ξέραμε ότι θα ήταν κάτι τρομερό ακόμα και χωρίς τραγουδιστή. Όταν μπήκε ο Jorn στο στούντιο, κοιταζόμασταν με τον Uli Kusch και τρίβαμε τα μάτια μας. Και στην περιοδεία που ακολούθησε περάσαμε υπέροχα. Το “Aeronautics” ήταν κι αυτός ένας εξαιρετικός δίσκος, αλλά μετά άρχισαν τα θέματά μας με τους τραγουδιστές…
Είχες παίξει με τους SERIOUS BLACK, αλλά τελικά ανακοινώθηκε ότι αποχώρησες ελάχιστες ημέρες πριν την περιοδεία τους. Έχω ακούσει μία –αν μη τι άλλο- ασυνήθιστη εκδοχή και θα ήθελα να μου την επιβεβαιώσεις…
Είχα μία πολύ κακή μόλυνση στο αυτί από το στούντιο. Το είχα αφήσει για δύο μήνες και δεν είχα πάει στον γιατρό και είχε μολυνθεί πολύ. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι εκείνη την περίοδο ζούσα μόνος μου με τα σκυλιά μου και δεν μπορούσα να τα αφήσω σε καταφύγιο για έξι εβδομάδες. Δεν είμαι τέτοιος τύπος. Έχω έναν λευκό ποιμενικό, που τον έχω σαν παιδί μου. Ο Mario Lochert, που κανόνιζε τις λεπτομέρειες για την περιοδεία, μου είχε πει ότι θα μπορούσα να πάρω τον σκύλο μαζί μου, αλλά μία εβδομάδα πριν την περιοδεία, μου είπε ότι τελικά ήταν αδύνατο. Οπότε εγώ του απάντησα ότι δεν μπορούσα να παίξω μαζί τους.
ΟΚ, αυτός ήταν ο λόγος που είχα μάθει, αλλά ήθελα να μου τον πεις εσύ…
Έτσι είμαι εγώ. Το σκυλί το έχω σαν παιδί μου, δεν μπορώ να το αφήσω έξι εβδομάδες με ανθρώπους που δεν γνωρίζω… Τώρα είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Έχω παντρευτεί και η γυναίκα μου μπορεί να αναλαμβάνει τέτοιες υποχρεώσεις. Οι SERIOUS BLACK πάντως, είναι καλοί φίλοι ακόμα. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αφού όλα είχαν να κάνουν με τη δουλειά και με προσωπικές καταστάσεις. Φαντάσου να μη βγάζαμε λεφτά από την περιοδεία και να έπρεπε να πληρώσω για το άσυλο που θα άφηνα στον σκύλο μου, μέσα σ’ ένα περίεργο κλουβί… Δεν είναι cool πράγματα αυτά…
Έχετε ξεκινήσει να ηχογραφείτε το νέο άλμπουμ των MASTERPLAN;
Θα ξεκινήσουμε στο τέλος Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου βασικά και σκοπός μας είναι να κυκλοφορήσει κάπου τον Απρίλιο του 2018. Μπορεί να φαίνεται ότι είναι μικρός ο χρόνος, αλλά έχουμε ξεκινήσει να γράφουμε διάφορες ιδέες εδώ και δύο χρόνια και το θέμα είναι να μπορέσουμε να ενώσουμε τις καλύτερες και να φτιάξουμε τα ιδανικά τραγούδια.
Από line-up όλα καλά; Ίδιος τραγουδιστής, ίδιος ντράμερ; (γέλια)
(γέλια) Ναι, ναι. Ευτυχώς. Όλοι θα είναι οι ίδιοι.
Επειδή μου είπες ότι έχεις δουλειά στο στούντιο σε λίγη ώρα, δεν θα σε κρατήσω πολύ. Θα ήθελα, κλείνοντας, να μου πεις από δύο λόγια για κάθε δίσκο των HELLOWEEN που έπαιξες. Ποιες είναι οι πιο ευχάριστες ή δυσάρεστες αναμνήσεις σου; Παρατήρησα πριν λίγες μέρες, για παράδειγμα, ότι στο “Better than raw”, δεν έχεις γράψει ούτε ένα τραγούδι!!!
Ναι, αυτό ήταν δικό μου λάθος. Είχα βγάλει τον σόλο δίσκο μου εκείνο τον καιρό και όταν τους παρουσίασα κάποια τραγούδια, τα απέρριψαν γιατί είχαν μία κατεύθυνση προς τον Yngwie Malmsteen που άκουγα πολύ εκείνο τον καιρό και δεν ταίριαζε στο συγκρότημα. Αλλά δεν πειράζει. Έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό και μου αρέσει πολύ εκείνος ο δίσκος. Είναι πολύ δυναμικός. Η χειρότερη εμπειρία μου πάντως, ήταν άλλη: Μπήκα σε μία πολύ σπουδαία και διάσημη μπάντα, κάνοντας πρώτα περιοδεία μαζί τους. Και όταν μπήκαμε στο στούντιο να γράψουμε τον επόμενο δίσκο, το “Pink bubbles go ape”, συνειδητοποίησα ότι οι βασικοί σου συνθέτες, δεν μπορούν να γράψουν καλά τραγούδια!!! Αυτό απογοήτευσε πολύ κι εμένα και τον Chris Tsangarides (σ.σ. τον παραγωγό εκείνου του δίσκου) πάρα πολύ. Δεν ήταν αυτός ο δίσκος που έπρεπε να διαδεχτεί το “Keeper of the seven keys part 2”. Από την άλλη, το “The dark ride” έχει επίσης μία πολύ άσχημη περίοδος για εμένα, αλλά και την καλύτερή μου ίσως στο συγκρότημα, αφού είχα την ευκαιρία να είμαι στο στούντιο με τον Roy Z. Ήταν εκπληκτική εμπειρία. Μου έδειξα πολλά κόλπα κι έμαθα πολλά απ’ αυτόν. Θα έλεγα ότι με άλλαξε ως κιθαρίστα και μ’ έβαλε στον σωστό δρόμο. Σ’ αυτόν που ήμουν πριν τους HELLOWEEN (γέλια) (σ.σ. ναι, τότε που δεν τον ήξερε κανένας!!!).
Πως ήταν η ζωή στους HELLOWEEN την περίοδο του “Chameleon”;
Ω… Ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Είχαμε πάρα πολλές διαφωνίες…
Εξ ου και γράψατε τελικά ο καθένας από τέσσερα τραγούδια!
Ακριβώς αυτό! Γι’ αυτό και το τελικό αποτέλεσμα δεν ταίριαζε με τους HELLOWEEN. Προσπάθησαν πάρα πολύ να φύγουν από το metal. Το ίδιο τελικά έκανα κι εγώ. Έγραψα το “I don’t wanna cry no more”, που είναι ουσιαστικά μία power ballad γραμμένη για τον αδερφό μου, πιο pop, όπου ήμουν επηρεασμένος από συγκροτήματα που άκουγα τη δεκαετία του ’80, όπως οι CHICAGO ή οι TOTO. Επίσης, κι εγώ και ο Michael Kiske, εκείνη την περίοδο ακούγαμε πάρα πολύ blues, ιδιαίτερα τον Stevie Ray Vaughn και προσπάθησα να το περάσω αυτό στο παίξιμό μου, ιδιαίτερα στα πιο καθαρά μέρη. Ήταν καιρός για πειραματισμό, αλλά στις συναυλίες ήταν πολύ άβολα, αφού είχαμε αυτά τα ακουστικά μέρη και τα τραγούδια που τα παίζαμε κι ο κόσμος κοιτούσε σαν χαμένος, αφού είχε πάει σε metal συναυλία… Περίεργοι καιροί… Πάντως οφείλω να πω ότι ήταν σπουδαία εμπειρία αυτή η μπάντα πνευστών από την Αγγλία που έπαιξε στο δίσκο. Ήταν εξαιρετικοί.
Έφυγε ο Kiske, ήρθε ο Andi Deris. Πως ήταν τα πράγματα στο “Master of the rings”;
Συναρπαστικά. Φαινόταν ότι κάτι σπουδαίο γινόταν κι επιστρέψαμε στο metal με νέο τραγουδιστή και νέο ντράμερ. Ήταν πολύ κομβικής σημασίας ο δίσκος εκείνος. Αν αποτύχαινε, η μπάντα θα διαλυόταν.
Αυτή είναι και η δική μου αίσθηση. Δυνατός δίσκος όμως ήταν και το “The time of the oath” και μάλιστα σε μία περίοδο που –γενικά- το heavy metal δεν ήταν στο φόρτε του.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Μου αρέσει αυτός ο δίσκος, βρίσκω όμως ότι ο ήχος του θα έπρεπε να είναι λίγο καλύτερος. Από μουσικής άποψης όμως, ο Andi κι ο Weiki είχαν γράψει μερικά πολύ καλά τραγούδια. Εγώ είχα μόνο ένα, αλλά το ομώνυμο και ίσως πιο σημαντικό. Με τους δύο αυτούς δίσκους, οι HELLOWEEN ξαναέγιναν μεγάλοι, έκαναν χρυσούς και πλατινένιους δίσκους στην Ιαπωνία και οι περιοδείες μας ήταν τεράστιες.
Ποιος και πώς αποφάσιζε ποιος θα γράψει τραγούδια για τον κάθε δίσκο; Απλά πηγαίνατε τις ιδέες σας;
Εγώ, ο Andi κι ο Weiki αποφασίζαμε. Δεν έγραψα όμως δεύτερο τραγούδι για το “The time of the oath”. Έγραφα ολοένα και λιγότερο, με αποκορύφωμα το “Better than raw”, που δεν έγραψα κανένα τραγούδι!!! Στο “The dark ride” όμως, επανήλθα δριμύτερος! Για να είμαι ειλικρινής, χρειαζόμουν ένα «σπρώξιμο» επειδή είχα αρχίσει να βαριέμαι.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου.
Κι εγώ. Περιμένω να τα ξαναπούμε όταν οι MASTERPLAN βγάλουν δίσκο!
Σάκης Φράγκος
www.masterplan-theband.com
Line-up:
Roland Grapow – κιθάρα
Rick Altzi – φωνητικά
Axel Mackenrott – πλήκτρα
Jari Kainulainen – μπάσο
Kevin Kott – ντραμς
Δισκογραφία:
“Masterplan” (2003)
“Aeronautics” (2005)
“MK II” (2007)
“Time to be king” (2010)
“Novum initium” (2013)
“Pumpkings” (2017)
