Από την μια, υπάρχει το progressive rock/metal, η προοδευτική και καινοτόμος πτυχή του σκληρού ήχου. Όχι, φυσικά και ΔΕΝ αναφέρομαι σε αυτούς τους καλλιτέχνες που εγκλωβισμένοι στην μεγαλομανία και επιδειξιμανία τους προσπαθούν επί ματαίω να ακουστούν προοδευτικοί μέσα από αμέτρητες νότες. Όπως είπε κάποτε και ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Ξενοφώντας «λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα ουδέν εστί». Αναφέρομαι σε όσους με μπροστάρη την οξυδέρκεια και την απλότητα, δημιουργούν μουσική πραγματικά νεωτεριστική. Φρέσκια. Από την άλλη, υπάρχει η μελαγχολία και η «μαυρίλα» του doom metal και του dark rock. Οι αργοί ρυθμοί. Το αιώνιο πεσιμιστικό συναίσθημα. Η καταχνιά. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα που βρίσκουν «καταφύγιο» και «βήμα έκφρασης» σε νότες.
Οι MATER THALLIUM συνδυάζουν τις δύο αυτές τάσεις μαεστρικά, αλλά από την δική τους οπτική γωνία. Μετά το ομότιτλο ντεμπούτο και το “Abandoned by the sun”, κυκλοφορούν το τρίτο (και πάντα κρίσιμο) τους album “Mirroring whirlwinds” και ευελπιστούν να κάνουν το βήμα παραπάνω. Τα πέντε ολόκληρα χρόνια αναμονής ξεχνιούνται ευθύς αμέσως στο άκουσμα των πρώτων λεπτών μουσικής. Σκοτεινό rock λοιπόν με πολλά progressive στοιχεία, ή μήπως progressive rock με ευδιάκριτη και ευάκουστη dark ατμόσφαιρα; Νομίζω πως ισχύει το δεύτερο. Όπως και να ’χει όμως, ο συνδυασμός αυτός οδηγεί την μπάντα να ηχεί εντυπωσιακή και αυτό είναι που μετράει.
Με αρωγό μια παραγωγή εξαιρετική, οι Νορβηγοί κυκλοφόρησαν ένα ακόμη σκοτεινό και πεσιμιστικό άλμπουμ το οποίο και θα αποτελέσει την ιδανική σας συντροφιά για τις μελαγχολικές μέρες και νύχτες του φθινοπώρου που έρχεται. Προοδευτικό dark rock, με εξαιρετικές κιθάρες, πλήκτρα απλά αλλά τόσο ευφάνταστα, τύμπανα «ανήσυχα» και ένα, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει όταν αυτό μπλέκεται με rock ήχους, σχεδόν «στοιχειωτικό» φλάουτο. Ο Petter Falk χωρίς να διεκδικεί δάφνες μεγάλου τραγουδιστή έχει την δική του προσωπικότητα και «θρηνεί»… Ειδικά το εξαιρετικό ντουέτο του με την Silje Leirvik – Marsh στο ΥΠΕΡΟΧΟ “Fading faces”, εκτοξεύει την αξία του δίσκου. Ρομαντισμός και σκοτάδι να συμβαδίζουν… Μοναξιά ζωγραφισμένη με νότες.
Από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Ψάξτε και την εν λόγω τραγουδίστρια, έχει πολλά να σας πει. Bonus credits και για την συμμετοχή οργάνων όπως το τρομπόνι, η βιόλα και το βιολί…
Αν αναρωτιέσαι πως ακούγεται σήμερα το progressive dark rock, άκου το “Mirroring whirlwinds”. Εκτός του ότι θα σου λυθεί κάθε απορία, θα ανταμειφθείς και με οκτώ πανέμορφα τραγούδια.
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
