a
Η αλήθεια είναι ότι ανυπομονούσα να ακούσω το δεύτερο άλμπουμ των Φιλανδών MAUSOLEUM GATE. Και αυτό διότι, ύστερα από τον ντόρο που είχε δημιουργήσει το ομώνυμο ντεμπούτο τους τρία χρόνια πριν, ήμουν περίεργος να ακούσω αν η μπάντα συνέχιζε στα ίδια υψηλά επίπεδα ή το πρώτο τους άλμπουμ ήταν απλά και μόνο ένα πυροτέχνημα.
Το “Into A Dark Divinity” παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τον προκάτοχο του, και εκτιμώ ότι, κατά κάποιο τρόπο, είναι η φυσική του συνέχεια. Φανταστείτε ότι και εδώ υπάρχουν έξι κομμάτια, συνολικής διάρκειας 41 λεπτών ενώ και τα εξώφυλλα έχουν μια σύνδεση μεταξύ τους. Από εκεί και πέρα έχουμε τρία κομμάτια μικρής διάρκειας τα οποία χαρακτηρίζονται από πρωτόλειο heavy metal, θυμίζοντας πρώιμους JUDAS PRIEST αλλά και DEEP PURPLE έχοντας μια πιο straightforward χροιά, με πιο απλή δομή. Πιο συγκεκριμένα, το “Burn The Witches At Dawn” και το “Horns” είναι τα πιο up-tempo κομμάτια του δίσκου, με μια έντονη 70’s ατμόσφαιρα, ενώ το “Solomon’s Key” είναι πιο λυρικό και μπορεί να φέρει στο μυαλό τους WISHBONE ASH.
Για μένα πάντως, τα διαμάντια του δίσκου είναι τα τρία μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια του, όπου εκεί οι MAUSOLEUM GATE ξεδιπλώνουν το αναμφισβήτητο ταλέντο τους και αφήνουν όλες τις επιρροές τους να βγουν στην επιφάνεια. Και τα τρία κομμάτια είναι εκπληκτικά και παρά την μεγάλη διάρκεια τους, όχι μόνο δεν κουράζουν, αλλά σε προκαλούν να τα ακούσεις ξανά και ξανά, για να ανακαλύψεις τα καλά κρυμμένα μυστικά τους. Το εναρκτήριο “Condemned To Darkness” μετά από μια τρίλεπτη ακουστική εισαγωγή, εξελίσσεται σε μια επική καταιγίδα που συναρπάζει, με το ρεφραίν ονείρωξη βγαλμένο από τα πιο υγρά όνειρα των οπαδών των URIAH HEEP. Το “Apophis” αποτελεί μια από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές του δίσκου. Μια δεκάλεπτη doom ωδή βουτηγμένη και μπολιασμένη στη δεκαετία του ‘70 με ένα εντυπωσιακό ξέσπασμα στο τέλος που σε υποχρεώνει να πατήσεις το repeat. Όσο για το ομώνυμο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο, είναι μια μπαλάντα που, τόσο στη δομή της, όσο και στην εκτέλεση της θυμίζει έντονα τους τεράστιους LED ZEPPELIN. Ένας εξαιρετικός επίλογος για ένα θαυμάσιο δίσκο.
Συγκριτικά με τον προκάτοχο του, το “Into A Dark Divinity” υστερεί μόνο στον τομέα της έκπληξης, υπό την έννοια ότι ο ακροατής ξέρει τι θα αντιμετωπίσει. Από την άλλη μεριά, είναι σίγουρο ότι όποιος γούσταρε το ντεμπούτο, θα λατρέψει και αυτόν τον δίσκο. Μόνο που η ακρόαση του δεν είναι για όλες τις ώρες. Η πρόταση μου είναι να τον ακούσετε με σβηστά τα φώτα ή ακόμα και με ακουστικά για να μπορέσετε να βυθιστείτε στη μαγεία του. Πραγματική μυσταγωγία.
7.5/10
Θοδωρής Κλώνης
