a
Ήταν μια από τις πιο πολυαναμενόμενες συναυλίες στην ιστορία του ακραίου ήχου. Κι αυτό γιατί ο μύθος του “De Mysteriis Dom. Sathanas” είναι ακόμα ζωντανός τόσο για τους «παλιούς», όσο και για τους νεοφερμένους, που ίσως να μην είχαν γεννηθεί όταν διαμορφωνόταν στα early 90s (διαβάστε το σχετικό αφιέρωμα που κάναμε για την ιστορία του δίσκου).
Το Fuzz γέμισε, γεγονός που δεν αποτελεί έκπληξη, εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι όλοι αυτοί είναι fans των MAYHEM! Όποιος το ισχυρίζεται απλώς δεν έχει έρεισμα, γιατί στο προηγούμενο πέρασμα τους από τη χώρα μας εμφανίστηκαν στο Sin city! Και το μεγαλύτερο κοινό που είχαν ήταν περίπου 500-600 άτομα στην περιοδεία του μυθικού “Ordo ad chao” στο Gagarin 205! Οπότε πιστεύω ότι η πλειονότητα ήταν fans γενικότερα του σκληρού ήχου, που θα ήθελαν να δουν live έναν ιστορικό black metal δίσκο. Και έγινε μετά μεγάλη κουβέντα ότι αυτή η μπάντα δεν αποδίδει ποτέ καλά live! Προφανώς δεν πάτησαν το πόδι τους στα 00s με τον Blasphemer στην κιθάρα – και οι τρείς ήταν φοβερές, με κορυφαία του 2005 (πρώτη με τον Attila)!
Η βραδιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Οι δικοί μας RAVENCULT κατάφεραν στην μια ώρα που ηταν στη σκηνή να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Τρομερός ο νέος τους frontman, εκπληκτικό το rhythm section και η κιθάρα του ηγέτη τους έσπερνε το μαυρομεταλικό τους thrash. Το μόνο που μονολόγησα ήταν «μακάρι να είναι τόσο ψηλά και στους MAYHEM και θα είναι ιστορική βραδιά»!
Το setlist τους βασίστηκε κυρίως στο τελευταίο φοβερό album τους, από το οποίο διάλεξαν τα “Tormentor of flesh”, “In macabre triumph”, “Beneath the relics of old”, “Merciless reprisal”, “Doom oracle” και “Altar of impurity”. Από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους διάλεξαν τα “Onslaught command”, “With hunger in eyes”, “Endless retaliation”, “Possessed on burial ground”, “Hail revenge”, “The sigil of Baphomet”, “In times of demise”, “Morbid blood” και κλείσιμο της εμφάνισης τους με το καταιγιστικό “Sacrilege of death”! Το σύνολο αυτών των κομματιών πραγματικά μεταμορφώθηκε με την νέα ηχητική τους! Θα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα μια συναυλία τους ως headliners!
Η μεγάλη ώρα είχε φτάσει…Με κομμένη την ανάσα το κοινό αποθεώνει την έλευση των Νορβηγών στη σκηνή και ξεκινάνε να παίζουν χωρίς τον Attila. Ημουν μπροστά για φωτογράφιση και πραγματικά δεν κατάλαβα καν ότι ήταν το “Funeral fog” αυτό που έπαιζαν εκείνη τη στιγμή…Μπαίνει όμως ο Attila και με πιάνει ψυχρολουσία όταν συνειδητοποιώ ότι θα έχουν τέτοιο ήχο…
Στο “Freezing moon” έγινε ο κακός χαμός όπως ήταν αναμενόμενο, αλλά ο ήχος εξακολουθούσε να είναι προβληματικός. Ο διαχωρισμός των οργάνων ήταν τουλάχιστον ανεπαρκής και μετά βίας ακούγαμε τις κιθάρες των Teloch/Ghul. Από τα drums, ο Hellhammer έπαιζε όπως πάντα πολύ καλά, αλλά ο ήχος στο ταμπούρο του δεν είχε βάθος και ακουγόταν εκνευριστικά ξερός!
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι η ατμόσφαιρα του δίσκου και πως θα περνούσε σε live επίπεδο. Κι αυτό είναι κάτι που αξίζει να επισημανθεί, όπως το συζήτησα με τη Μαριλένα Σμυρνιώτη. Μπορεί να έπαιζαν τέλεια και ο ήχος να τους χαντάκωσε, οπότε αιτιολογείται γιατί μερικοί πέρασαν καλά εκείνο το βράδυ! Το σίγουρο είναι, όμως, ότι η ατμόσφαιρα που αποπνέουν κομμάτια όπως το αγαπημένο μου “Buried by time and dust” ήταν απλά απούσα.
Τα κομμάτια αναγνωρίζονταν από τα εισαγωγικά τους riff και κατά τη διάρκεια τους χάνονταν για κάποιον που δεν τα ήξερε. Όσοι έχουν ξεπατικώσει κάθε σημείο του δίσκου, ξέρουν ότι για να αποδοθούν τα θέματα στις κιθάρες απαιτείται να είναι πιο ψηλά από όλα τα όργανα! Αντ’αυτού ήταν θαμμένες και ο Attila κατάφερνε να βγαίνει πρωταγωνιστής με τα φοβερά του φωνητικά. Πραγματικά είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός frontman του black metal από τότε που ξαναμπήκε στη μπάντα πριν 12 χρόνια. Και το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, πραγματικά το στοιχειώνει! Ίσως το καλύτερο σημείο της εμφάνισης ήταν αυτά τα ανυπέρβλητα υμνικά φωνητικά του…
Και μιλώντας για υποβλητική ατμόσφαιρα, θα εκθειάσω την επιλογή των σκηνικών που κάλυπταν όλη τη σκηνή και τα φοβερά ενδιάμεσα προηχογραφημένα μέρη ανάμεσα στα κομμάτια. Επίσης η επιλογή των φώτων έδιναν μια υποβλητική ατμόσφαιρα – οι μόνοι που έβριζαν είμασταν οι φωτογράφοι που είχαμε να αντιμετωπίσουμε το απόλυτο σκοτάδι!
Αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν αναμενόμενο, εκτός κι αν η απαίτηση σας ήταν να ακούσετε καλά το “Pagan fears”, το οποίο εκτελέστηκε πολύ καλά. Κι εδώ ξεκινάει η εξής συζήτηση: Είναι δυνατόν να περιοδεύουν παρουσιάζοντας αυτό το δίσκο εδώ και δύο χρόνια και να μην έχουν καταφέρει να φτάσουν στο 110% της απόδοσης τους; Δε λέω ότι έπαιζαν άλλα αντί άλλων, αλλά είναι κρίμα μετά από τόσες εμφανίσεις να μην έχουν καταφέρει να έχουν αυτοματισμούς σαν μπάντα! Και αυτό οφείλεται είτε στην έλλειψη προετοιμασίας, είτε στον κακώς εννοούμενο επαγγελματισμό τους – παίζουμε 45 λεπτά και φεύγουμε!
Μετά το live, πολύς κόσμος παρέμεινε μέσα στο club, αλλά και έξω από αυτό! Ολοι συζητούσαν το τι είδαν, τι πρόσεξαν. Οι περισσότεροι που άκουγα είχαν παράπονα και όλοι οι φίλοι μου με έκαναν να απογοητευτώ ακόμα περισσότερο! Σε όσους τους άρεσαν, στέκονταν κυρίως στον Attila και στη θεατρικότητα που αποπνέει η συνολική του παρουσία επί σκηνής. Δε θα ξεχάσω το τελετουργικό του κλείσιμο της συναυλίας, σβήνοντας με τα χέρια του τα δύο κεριά που είχε πάνω σε ένα τραπέζι, στο πίσω μέρος της σκηνής μαζί με μια νεκροκεφαλή.
Προσωπικά θα περιμένω να τους ξαναδώ τον Αύγουστο στο Brutal Assault για να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα, μιας κι εκεί δε θα υπάρχουν δικαιολογίες του τύπου «Τι περίμενες; Στο Fuzz έπαιζαν! Κακό ήχο θα είχαν! Αναμενόμενο»! Θαρρώ πως αν ήταν αυτή η συναυλία με τον Blasphemer στην κιθάρα, θα ζούσαμε ιστορικές στιγμές! Δυστυχώς όμως αυτοί που τον αντικαθιστούν είναι κατώτεροι των περιστάσεων και φάνηκε και στο Sin city πριν λίγα χρόνια.
Καταληκτικά θα χαρακτήριζα την εμφάνιση τους ως προβληματική.
The past is not alive…
Λευτέρης Τσουρέας
Φωτογραφίες MAYHEM: Λευτέρης Τσουρέας
Φωτογραφία RAVENCULT: Χρήστος Κισατζεκιάν
