a
Όταν διάβασα το νέο, πως οι πολυοργανίστες, μουσικάρες και εν γένει πίδακες έμπνευσης, Randy McStine και Marco Minnemann θα συνεργαζόντουσαν για πρώτη φορά, πέταξα τη σκούφια μου που λένε και περίμενα μέχρι να μου έρθει το promo από τον αρχισυντάκτη μας. Ενόσω περίμενα, ανέβαινε το hype, ειδικά από την Facebook σελίδα του Γερμανού drummer, για τον οποίο έχετε βαρεθεί να διαβάζετε πόσο θαυμάζω σε ΚΑΘΕ συνεργασία του. Δυστυχώς όμως, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου το “McStine & Minnemann”, αλλά είναι κάτω του μετρίου τουλάχιστον. Πιστέψτε με, ούτε εγώ μπορώ να το πιστέψω πως το λέω, ειδικά για δουλειά του Minnemann.
Γνωρίζοντας πως και οι δύο έχουν συνεργαστεί με τους KING CRIMSON, πως έχουν τις ρίζες τους στο ευρύτερο prog είδος και έχουν μία πλούσια φαντασία και τρομερή δημιουργικότητα, προετοιμάστηκα για κάτι εξαιρετικό. Έλα όμως που συχνά το προτέρημα που έχουν οι δημιουργικοί και έμπειροι μουσικοί, είναι συχνά και η Αχίλλειος πτέρνα τους. Από το πρώτο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, το συμπαθητικό “Program”, μου φάνηκε πως περισσότερο από έναν καθαρά prog δίσκο, έχουμε να κάνουμε με μία περίπτωση τύπου THE WINERY DOGS, όπου ο Portnoy παίζει ένα πιο σκερτσόζικο rock/pop rock, με μόνη prog αναφορά το απίστευτο παίξιμο των τριών μελών. Κάτι τέτοιο συναντάμε και εδώ λοιπόν, με κάποιες αρκετά έντονες αναφορές στο ξερό και πιο κιθαριστικό prog των KING CRIMSON, εποχής “Discipline”. Οι ίδιοι, έχουν επικαλεστεί την επιθυμία να γεφυρώσουν το progressive με punk, pop, hard rock και όλα αυτά, με βιρτουοζιτέ παίξιμο. Δύσκολο στοίχημα. Όλα τα κομμάτια κυμαίνονται στα τρία λεπτά, με μόνο ένα πάνω από τέσσερα και η συνολική διάρκεια είναι 34 λεπτά, πράγμα που, για εμένα, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο. Η άποψή μου επαληθεύεται με κάθε άκουσμα, μιας και όλα τα κομμάτια είναι γραμμένα στο πόδι, με πολύ σύντομα κουπλέ που οδηγούν γρήγορα σε pop ρεφραίν, όπου το φρενήρες παίξιμο του Minnemann δεν κολλάει καθόλου με το ιδιότροπο παίξιμο του McStine στις κιθάρες (πάλι, σας λέω πως ούτε εγώ το πιστεύω πως το γράφω αυτό!) ενώ, από συνθετική άποψη, δεν ακούω κάτι πρωτότυπο, ούτε κάτι που να μαρτυρά το μέγεθος της ιδιοφυίας των McStine και Minnemann. Το μουσικό σκέλος είναι πολύ λιτό, χωρίς να απογειώνει το κάθε κομμάτι και το κλείσιμο σε σχεδόν κάθε τραγούδι είναι περίεργο, με παράξενους ήχους, που ηχούν σαν μία αμήχανη προσπάθεια να ακουστούν avant-garde. Στο τέλος, ακόμα και μετά από πολλαπλές ακροάσεις, δεν βρίσκω κάτι αξιομνημόνευτο, πέρα από μερικά riffs, απροσδόκητα jazz περάσματα και κάτι όμορφα grooves, που δυστυχώς δεν κρατάνε. Το παίξιμο του McStine είναι τόσο λιτό, λες και βαριόταν να κάνει το κάτι παραπάνω και ως εκ τούτου, βρίσκω πως δεν υπάρχει καθόλου χημεία μεταξύ του ντουέτου.
Και με αυτά και εκείνα, νομίζω πως καταλαβαίνουμε τώρα γιατί ο Minnemann δεν θα κατακτήσει κάποια εμπορική κορυφή στην καριέρα του, αφού επιμένει σε τόσες συνεργασίες που μόνο στην ελίτ της ελίτ ανταποκρίνονται.
6/10
Φίλιππος Φίλης
