Μεγάλη επιστροφή μας επιφύλαξαν οι MEDIEVAL DEMON! 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο τους, οι Αθηναίοι καταφέρνουν να επαναφέρουν σαν παλιοσειρές πάρα πολύ από την αύρα του 90s black metal. Και το επιτυγχάνουν χωρίς να ακούγονται επιτηδευμένοι ή ρετρό, κάτι σπάνιο για τις μέρες μας!
Πρώτιστα ο ήχος τους είναι πολυδιάστατος όσο και οι συνθέσεις τους. Ο Necrochrist έγραψε riffs στην κιθάρα που μπορεί να θεωρηθεί και ορισμός του τι είναι συνολικά το black metal της ελληνικής σχολής. Τα lead περάσματα στην κιθάρα είναι αριστοτεχνικά βαλμένα στην ενορχήστρωση και τα solos δεν φλυαρούν όπως συνήθως συμβαίνει σε album ελληνικού σχήματος. Επιπρόσθετα η εισαγωγή σε πολλά σημεία της ακουστικής κιθάρας είναι απόλυτα πετυχημένη, δίνοντας ένα ιδιότυπο χαρακτήρα στη συνολική ατμόσφαιρα του δίσκου. Και τι να πει κανείς για τo tympani από τον Lord Apollyon, που δίνουν ένα πομπώδη χαρακτήρα στο δίσκο και τα χρησιμοποιούν όπως και οι MASTER’S HAMMER! Αντίστοιχα τα πλήκτρα δεν πρωταγωνιστούν, αλλά παρουσιάζονται ως «πλάτες», υπερτονίζοντας την υποβλητική ατμόσφαιρα του album. Θα σας θυμίσουν έντονα τις ιταλικές horror ταινίες των 70s όπως το θρυλικό soundtrack του “Suspiria” των GOBLIN.
Το στοιχείο που πιστεύω είναι και το πιο σημαντικό συστατικό που κάνει ιδιότυπο αυτό το δίσκο είναι τα πολύπλευρα φωνητικά, τόσο τα αντρικά του Sirokous, όσο και τα γυναικεία της Pythonessam. Ο Sirokous έχει καταφέρει να προσδώσει μια επιβλητική ατμόσφαιρα με τα αρχιερατικά του φωνητικά σε κομμάτια όπως το “Invisible black magic ritual”. Και δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά, αλλά και τα μαυρομεταλλικά του φωνητικά ακούγονται σαν να βγαίνουν από το πηγάδι, προσδίδοντας μια απόκοσμη ατμόσφαιρα! Αντίστοιχα η Pythonessam δίνει στη φωνή της μια έντονη ερμηνεία βαθύτατα επηρρεασμένη από τη Diamanda Galas, εντείνοντας την occult ατμοσφαιρα του δίσκου σε αυτά τα πιανιστικά (“Les litanies de satan”) και τα οργανικά (“The great he goat”).
Από το αργόσυρτο “Ancient evil in the woods” μέχρι το καταιγιστικό “Blackmoon sacrifice”, οι MEDIEVAL DEMON δείχνουν το δρόμο στα νέα σχήματα που ψάχνουν την ταυτότητα τους. Κι αυτός ο δρόμος προϋποθέτει εντατική προεργασία και πολύχρονη προετοιμασία! Είναι πραγματικά ελπιδοφόρο που βγαίνουν δίσκοι σαν κι αυτόν στις μέρες μας. Επαναπροσδιορίζουν το τι είναι πραγματικά ιδιότυπο στην πολύπαθη σκηνή του black metal των 10s, που μαστίζεται από μπάντες που ρετρολαγνούν και δίνουν παραπάνω από όσο πρέπει σημασία στην εμφάνιση και όχι στον ήχο τους.
Καταληκτικά έχω να πω ότι το κομμάτι “Into the caves of blood” είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα τραγούδια που έχω ακούσει στα 25 χρόνια που παρακολουθώ τη σκηνή αυτή. Έχει μέσα σε λιγότερο από 4 λεπτά όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν την ελληνική σκηνή τόσο ιδιαίτερη στα 90s και τόσο διαφορετική από την αντίστοιχη νορβηγική.
Ακούστε τον οπωσδήποτε!
9,5/10
Λευτέρης Τσουρέας
