Πραγματικά, είναι πολύ δύσκολο να μπει κανείς στο μυαλό του Dave Mustaine. Κι αυτό είναι που τον κάνει ιδιοφυία. Είναι πολλές φορές απρόβλεπτος και η απολυτότητα του χαρακτήρα του, τον κάνει τόσο love or hate, που τον γουστάρω τρελά (είναι δεδομένο ότι λατρεύω τέτοιου είδους τύπους, που δείχνουν ότι είναι κάτι διαφορετικό από τη μάζα. Το ίδιο ισχύει και για συγκροτήματα).
Το “Th1rt3en” ήταν μία μετριάτζα του κερατά, αλλά το “Super collider” που ακολούθησε, υπήρξε σκουπίδι ολκής, μία δεύτερη προσπάθεια του Mustaine να γίνει radio friendly μετά από 30 χρόνια καριέρας και την παταγώδη αποτυχία του “Risk”. Οι ανακατατάξεις στο σχήμα, ήταν ουσιώδεις. Οι Chris Broderick (κιθάρα) και Shawn Drover (ντραμς), αποχώρησαν από το γκρουπ και δημιούργησαν τους ACT OF DEFIANCE. Κι αν ο Drover ήταν ένας απλά καλός ντράμερ, ο Broderick ήταν μεγάλη παιχτάρα και θεωρούσα ότι θα τον αντικαθιστούσαν πολύ δύσκολα. Ο ερχομός του Kiko Loureiro όμως, από τους ANGRA εγνωσμένων δυνατοτήτων κιθαρίστας, με πολύ μεγάλη γκάμα παιξίματος, που αναζητούσε την ευκαιρία του να γίνει ευρέως γνωστός, παρότι παγκόσμιας κλάσης και η έλευση του Chris Adler (LAMB OF GOD) στα ντραμς (άλλη μεγάλη παιχτάρα), ανέβασαν πολύ υψηλά τον πήχη των προσδοκιών μου.
Το σημείο που μόνιμα διαφωνώ, είναι οι πρώτες διαφημίσεις που είδα σε περιοδικά του χώρου στο εξωτερικό, ότι το “Dystopia” είναι «η επιστροφή στον ήχο των παλιών εποχών», με έκανε να στραβώσω, όπως στραβώνω συνεχώς και με τους PARADISE LOST, μετά το “Host” που προσπαθούν να γίνουν συνεχώς ολοένα και περισσότερο “metal”. Όπως και να έχει, αυτό που κάνει καλύτερα απ’ όλα ο Mustaine, που φυσικά και είναι αποκλειστικός υπεύθυνος για τον ήχο των MEGADETH, τις καλές και τις κακές στιγμές τους, είναι να γράφει κιθαριστικούς δίσκους πάνω απ’ όλα, με uptempo τραγούδια (αλλά και midtempo που σκοτώνουν). Το “Endgame”, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της μετά-“Youthanasia” εποχής των MEGADETH (διότι θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά απίθανο να έρθει έμπνευση που να προσεγγίζει τα μεγαλεία των πρότερων χρόνων), που δείχνει ότι ο Mustaine κάθε άλλο παρά καμένο χαρτί είναι. Και το “Dystopia”, είναι ένας δίσκος που μπορεί να μην φτάνει τα επίπεδα του “Endgame”, τα προσεγγίζει όμως και προσωπικά το θεωρώ ισάξιο του πολύ καλού “The system has failed”.
Καταρχήν, ο δίσκος είναι κλασικός MEGADETH, με τον ήχο που έχουμε λατρέψει όλοι στο συγκρότημα. Ο Adler αποδεικνύει ότι είναι κλάσεις ανώτερος από τον Dover σε κάθε χτύπημά του, αλλά το σημείο που τρελαίνομαι κυριολεκτικά, είναι οι κιθάρες. Βρίσκω ότι ο Loureiro είναι το τέλειο συμπλήρωμα του Mustaine και μου θυμίζει τον Friedman και στον τρόπο που παίζει, αλλά και στο input που έχει δώσει στις συνθέσεις. Έχω την εντύπωση ότι ο ερχομός του, έχει παίξει τεράστιο ρόλο στο γεγονός ότι ακούς τα σόλο να πέφτουν βροχή σε όλη τη διάρκεια των κομματιών, όπως στο “Death from within”, που γίνεται πραγματικός πανικός. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν θα είχαμε το ίδιο ηχητικό αποτέλεσμα, αν είχε συνθέσει και ηχογραφήσει το “Dystopia” το line-up του “Rust in peace”…
Από φωνητικά, ο Mustaine είναι χειρότερος από ποτέ!!! Ποτέ δεν υπήρξε κάποιος τραγουδιστής με την «κανονική» έννοια του όρου (από την άλλη, έχει προσπαθήσει κανείς να τραγουδήσει «κανονικά» πάνω στα τραγούδια των MEGADETH, παίζοντας κιόλας αυτά που παίζει στην κιθάρα;), αλλά αυτή τη φορά θα δικαιολογούσα απόλυτα όποιον τον έλεγε εκνευριστικό!!! Από την άλλη όμως, θέλεις επειδή έχω συνηθίσει τη φωνή του, θέλεις επειδή ταιριάζει σχετικά με τα τραγούδια, δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία.
Τα τραγούδια που θα ήθελα να σταθώ πάντως, είναι τρία: Το ένα είναι το “Dystopia”, που από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, θεώρησα ότι είναι instant classic, εθιστικό και πρέπει να παίζεται σε κάθε συναυλία. Το δεύτερο είναι το “Poisonous shadows”, που είναι ένα midtempo τραγούδι, με πιάνο, ορχήστρα και backing γυναικεία φωνητικά, κάτι που δεν έχουν κάνει ποτέ οι MEGADETH και το οποίο είναι επιπέδου “1000 times goodbye” και ίσως καλύτερο. Το τρίτο, είναι το “The emperor”, που είναι ιδανικό για τα «ελεεινά» φωνητικά του MegaDave. Λατρεύω είρωνα Mustaine, να φτύνει τους στίχους του, προφανώς επιτιθέμενος σε επίδοξους rockstar της πλάκας. Κολλητικό βασικό θέμα, με στίχους που σε καμία περίπτωση δεν θέλεις να έχουν γραφτεί για σένα!!! “You know I like your face… to kick!!!” Ειρωνεία και μίσος επιπέδου “Hook in mouth”. Πολύ ωραία και στα μέτρα τους επίσης και η διασκευή στο “Foreign policy” των hardcore punksters FEAR.
Αυτό που μου λείπει στο δίσκο, είναι 2-3 κομμάτια ακόμα επιπέδου “Dystopia”, που να αποτελούν αυτό που λέμε “hit” του άλμπουμ, για να το θεωρήσω κλασικό κι επιπέδου παρομοίου με το “Endgame” και τα προηγούμενα αριστουργήματά τους. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι ίσως να μπορούσες να ακούσεις κάτι καλύτερο από αυτό που ακούς στο “Fatal illusion” ή το “Bullet to the brain”, για παράδειγμα. Παρόλα αυτά, δεν θέλω να είμαι υπερβολικός και να έχω απαιτήσεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Το “Dystopia” είναι ένας δίσκος που ανταπεξήλθε αρκούντως στις υψηλές προσδοκίες μου κι ελπίζω ο Loureiro να αντέξει τη συμβίωση με τον Mustaine ώστε να ακούσουμε κι άλλους δίσκους με αυτό το κιθαριστικό δίδυμο.
8 / 10
Σάκης Φράγκος
