Στις αρχές της δεκαετίας του 2010 τα πράγματα ήταν κάπως περίεργα για τους MEGADETH. Ναι, είχε κλείσει με τη δισκάρα “Endgame” η προηγούμενη, αλλά η καινούργια, ξεκίνησε με μια συλλογή επανηχογραφημένων ακυκλοφόρητων κομματιών, το “Th1rt3en” (σαν να το γράφει παιδί Γυμνασίου φαίνεται…δε μπορώ!). Τώρα γιατί μετριέται ακόμα σαν full-length, απορία το έχω, μια και ΟΛΑ τα κομμάτια ήταν ήδη γνωστά από επανεκδόσεις / ειδικές εκδόσεις δίσκων MEGADETH μέχρι ένα δίσκο πίσω. Όπως και να χει, ωραία κυκλοφορία, δε λέω, διασκεδάζω, ειδικά με το “Black swan” ή το “Sudden death” φερ’ ειπείν που τα αγάπησα. Χώρια που με αυτό τους είδα headliners πρώτη φορά, οπότε έχω μια όμορφη ανάμνηση να το συνοδεύει.
Το “Super collider” (2013) από την άλλη, είναι το “Risk” μιας νέας γενιάς. Κακογραμμένο, ανέμπνευστο άλμπουμ. Ο δίσκος που ουδέποτε έπρεπε να βγει υπό το όνομα MEGADETH (ή και το όνομα οποιασδήποτε μπάντας γενικότερα), μια και ξεχώριζα 4 κομμάτια περίπου (ούτε το μισό άλμπουμ δηλαδή). Θυμάμαι τότε, να είναι και η πρώτη φορά που έκανα κριτική σε δίσκο MEGADETH, και να θυμάμαι την άσχημη πλάκα που έπαθα, περιμένοντας κάτι άλλο, παίρνοντας κάτι άλλο…τέλος πάντων. Όλα αλλάξανε σιγά σιγά, όταν έσκασε μύτη ο Kiko Loureiro από τους υπερλατρεμένους ANGRA στη μπάντα. Το έχω πει σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, το λέω και εδώ: η καλύτερη επιλογή να αντικαταστήσει τον ΤΙΤΑΝΑ Marty Friedman.
Έχει ΑΚΡΙΒΩΣ το συναίσθημα σαν παίκτης που χρειάζεται για να συμπληρώσει το τεχνοκρατικό riffing του Dave Mustaine. Με τα πολλά και με τα λίγα, φτάσαμε στο “Dystopia” (2016), αυτό το δίσκο τον αγάπησα όσο λίγους παιδιά! Εξαιρετικό, μοντέρνο γράψιμο από τον MegaDave, με ένα κουβά κομματάρες που απλά απολαμβάνω να ακούω, ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Επίσης το βίωσα συναυλιακά, με ένα από τα καλύτερα σετ που μπορούσα να δω από MEGADETH. Συν τοις άλλοις, τα τύμπανα έγραψε ο Chris Adler (LAMB OF GOD) ενώ συναυλιακά το απέδωσε (και στη χώρα μας) ο Dirk Verbeuren. Πάμε τώρα να δούμε πως θα τα κατατάξουμε, με τον Vic να παραμονεύει πάνω από τα κεφάλια μας.
The “Dystopia” countdown
11) “Foreign policy” (2.29):
Σε αυτό το σημείο, να ευχαριστήσω τόσο τους MEGADETH όσο και τους συντοπίτες τους DARK ANGEL, που μου έμαθαν τους FEAR. Hardcore ήρωες τελών ‘70 – αρχών ‘80, πάλι από τη σκηνή του Los Angeles, φτιαγμένοι για να καταστρέφουν συναυλιακά (υπάρχει ντοκουμέντο από το Saturday Night Live όπου το κοινό τα έκανε όλα ίσωμα!). Οι MEGADETH, τιμούν τις ρίζες τους, με μια τέτοια διασκευή, βοηθώντας ακόμα και το τελευταίο οπαδό εκεί έξω να συνδέσει τις τελείες μεταξύ hardcore punk και thrash metal.
10) “Conquer or die!” (3.35):
Περνάμε στο instrumental του δίσκου, απλό, λιτό, απέριττο. Όχι τα δαιδαλώδη instrumental που συνηθίζουμε να βλέπουμε τα οποία ξεπερνάνε τα 5 λεπτά. Τούτο εδώ, είναι ένα πολύ ωραίο τζαμάρισμα των MEGADETH, όπου απολαμβάνεις τη μπάντα να περιστρέφεται γύρω από μια βασική μελωδία και να κάνει τα μαγικά της. Πολύ ωραία ανάπτυξη, δείγμα της μεταξύ τους χημείας. Τέτοια γουστάρω να ακούω, ενώ η ίδια η μπάντα το τίμησε και με video clip!
9) “Post american world” (4.43):
“If you don’t like where we’re going, then you won’t like what’s coming next” προειδοποιεί ο Mustaine. Κάνοντας τη δική του κριτική στα πράγματα όπως έκανε πάντα άλλωστε. Ίσως από ένα διαφορετικό πρίσμα αυτή τη φορά, βλέπετε μεγαλώνει ο άνθρωπος και βλέπει με άλλα μάτια τις ίδιες καταστάσεις. Στα του κομματιού, ένα mid-tempo και οριακά γκρουβάτο κομμάτι, που συναυλιακά λειτουργεί ακόμα καλύτερα, χώρια που τιμήθηκε περισσότερο και αυτό με video clip.
8) “Death from within” (4.48):
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε επίπεδο σιγά σιγά. Στο ίδιο πνεύμα mid-tempo, με λίγο πιο τεχνοκρατικό riffing, και ένα πολύ αγαπημένο ρεφρέν, που ακόμα παίζει στο κεφάλι μου όποτε βλέπω το τίτλο. Πιο στακάτο, με τον Mustaine να φτύνει λέξεις όπως τον λατρέψαμε σε ένα κομμάτι που δε παίρνει όση προσοχή του πρέπει σε αυτό το δίσκο. Πολεμικής σύρραξης το ανάγνωσμα και εν προκειμένω του “εχθρού εκ των έσω” που διαβάλλει και καταστρέφει εν τέλει το στράτευμα. Ενδιαφέρον, μα και κοινό θέμα στη παγκόσμια ιστορία.
7) “Lying in state” (3.34):
Κομμάτι όπου δε χαρίζονται κάστανα, από το ξεκίνημα ήδη: “What we are witnessing is the decline of western civilization, crushing our potential and piling it on, how will history portray us?”. Έντονοι κοινωνικοί προβληματισμοί για τη κρίση αξιών στη κοινωνία, καθώς και το ότι ορισμένες κρίσεις χρησιμοποιούνται σαν αντιπερισπασμός από το τι πραγματικά συμβαίνει. Ένα θέμα που σηκώνει αρκετή κουβέντα, οπωσδήποτε. Το δε κομμάτι είναι από τα πιο άμεσα, λιτά και riff-ο-κεντρικά του δίσκου, με τα τύμπανα να δίνουν χώρο σε ένα άκρως πωρωτικό ρεφρέν!
6) “Bullet to the brain” (4.30):
Ξεφεύγουμε από τη κοινωνικοπολιτική θεματική του δίσκου, πάμε σε μια ιστορία αποπλάνησης και ερωτικού παιχνιδιού (“nothing costs as much as playing the game”). Ένας κουβάς αλληγορίες και μεταφορές, ένας σχεδόν ποιητικός Mustaine, που δείχνει πολύ διαφορετικές πτυχές μεγαλώνοντας, σε κάτι τέτοια κομμάτια. “One knows only the spider can navigate its web”. Μια αρρωστημένη ιστορία απαγορευμένου πάθους…”all he believes now is forbidden fruit tastes sweeter”
5) “Fatal illusion” (4.17):
Θυμάμαι να είναι ένα από τα πρώτα δείγματα του δίσκου τούτο εδώ. Η ala LAMB OF GOD εισαγωγή ήταν κάπως παράξενη στην αρχή, αλλά μου κόλλησε όμορφα με τις ακροάσεις, εξ ου και η υψηλή θέση. Παίρνει και η μπασάρα του Ellefson τον έλεγχο οδηγώντας το κομμάτι μέχρι τη στιγμή που ο έτερος Dave από mid-tempo το μαρσάρει προς το τέλος με μια πατροπαράδοτη MEGADETH riff-άρα διαλύοντας τα πάντα. “No vital sign of life, they declared it wasn’t there. Coroner never checked, because he didn’t fucking care. Passing off the body, they all believe he died. Starting up the hearse, now for a final drive. Like whistling past a graveyard, when walking by at night! It’s a fatal illusion to think that evil never dies!” Σκοτωμός σου λέω!
4) “The emperor” (3.52):
Κρυφό χαρτί του δίσκου τούτο εδώ. Ροκάδικο, τζαμαριστό, και γενικά μπροστα στα δυνατά χαρτιά του δίσκου, κάπου να μη σου γεμίζει το μάτι. Μέχρι τη στιγμή που θα ακούσεις πάλι το δίσκο προσεκτικά και θα σκάσει η ρεφρενάρα με τη μελωδία την ύπουλη και θα μουρμουράς ακόμα και στο μπάνιο “You look so perfect, but everybody knows, they’re petrified to say the emperor has no clothes”. Το θέμα του κομματιού: μια ναρκισσιστική περίπτωση ανθρώπου, που νομίζει ότι είναι σπουδαίος, μα κανένας δε του λέει πόσο λίγο αξίζει σαν άνθρωπος. Με μια μικρή αναφορά και στο έργο του Hans Kristian Andersen: “Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα”.
3) “Dystopia” (5.16):
“The quickest way to end a war is lose” λέει ο MegaDave, αλλά η ευκολότερη του νίκη ήταν αυτός εδώ ο δίσκος με τους παιχταράδες που μάζεψε, μα και με τη χημεία που ανέπτυξαν μεταξύ τους. Σε βαθμό που με κάνει να απορώ γιατί στο διάολο έπρεπε να φάω στη μάπα “Super collider” για να πάρω μετά αυτό! Αλλά χαλάλι του! Mid-tempo, αβίαστα MEGADETH, βγαλμένο από “Rust in peace”/”Countdown to extinction” μέρες, με τον Loureiro, ως ο Friedman μιας νέας εποχής, να ξεσαλώνει, γλυκαίνοντας μελωδικά ένα φανταστικό κομμάτι. Κομμάτι το οποίο, “παθαίνει” “Hangar 18” στο τέλος, με τους δύο εξάχορδους να μονομαχούν για το ποιος θα εντυπωσιάσει περισσότερο τον ακροατή! Σε τέτοιες περιπτώσεις θεάματος βέβαια, μόνο αυτός βγαίνει κερδισμένος ανεξαρτήτως νικητή “στο γήπεδο”!
2) “The threat is real” (4.32):
Ξέρετε, όταν είδα το τίτλο αυτό, θυμήθηκα εκείνο το ανεκδιήγητο άλμπουμ των ANTHRAX, “Volume 8: the threat is real” και με έπιασε ένα μίνι σύγκρυο, ένας ντουβρουτζάς, ένα κάτι. Προφανώς, δεν είχε σχέση με το δίσκο των λατρεμένων κατά τα άλλα Νεουορκέζων, μια και αναλαμβάνει να εκκινήσει με εμφατικό τρόπο ένα εξαίρετο άλμπουμ. Εδώ δε θες πολλά πολλά. Θες τον Dave στο στοιχείο του στιχουργικά: μυστικές συμφωνίες, προδοσίες, συμφέροντα και φυσικά μια καυστική περιγραφή όλων των παραπάνω από τον μέτρ του είδους. Αλίμονο αν δεν ήξερε ο Mustaine μετά από τόσα χρόνια να γράφει για τέτοια θέματα…”a fatal shot, a lust for blood! The final act, the threat is real!”
1) “Poisonous shadows” (6.03):
Λιώνω, σβήνω, χάνομαι. ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ; Από τα πλέον διαφορετικά κομμάτια του δίσκου, μα και το πλέον λατρεμένο μου, στην εκπνοή. Σαγηνευτικό σαν ένα αιθέριο όνειρο με τα ατμοσφαιρικά σημεία του, μα και τρομακτικό στα mid-tempo μέρη του σαν το χειρότερο εφιάλτη. Πολύ βαθύ στιχουργικά κομμάτι, θα έλεγα ότι πραγματεύεται οποιουδήποτε είδους τραύμα, αν και προς το τέλος ο ίδιος ο στιχουργός προδίδει πως πρόκειται για απώλεια αγαπημένου προσώπου (“It’s like I woke up and she was right there. You know, I could almost touch her, although she’s been gone for years now”). Οπότε μάλλον εδώ έχουμε μια από τις πλέον “θεατρικές” στιγμές των MEGADETH, με τον Mustaine να υποδύεται το “φάντασμα” μα και τον άνθρωπο που βιώνει το όνειρο/εφιάλτη. Τρομερή σύλληψη, ειδικά το ρεφρέν….πάρτο ολόκληρο δε σου λέω τίποτα:
Is it my face you seek? Do I haunt you in your sleep?
On your hands and knees when you crawl, through your nightmares
When there’s no more grace, does your heartbeat start to race?
Clawing everywhere in the dark, poisonous shadows
BONUS ROUND – Τα επιπλέον κομμάτια διαφόρων εκδόσεων
Για ιστορικούς λόγους, φυσικά εκτός συναγωνισμού, παρατίθενται τα bonus κομμάτια που κάποιοι οπαδοί στην Ιαπωνία, ή και στην Αμερική μπορεί και να έχουν αναλόγως την έκδοση που έπεσε στα χέρια τους. Να πέσουν τα βίντεο!
Κάπως έτσι, κλείνει το κείμενο για το λατρεμένο “Dystopia”. Εκεί που νόμιζα ότι οι σπουδαίοι ύστεροι δίσκοι των MEGADETH τελείωναν με το “Endgame”, ο ξανθός με τη Flying V μου πήρε τη παρτίδα. Και ο κερατάς μου πετάει και ένα “The sick, the dying…and the dead!” και ψάχνομαι. Άστα να πάνε σου λέω! Το τι σειρά έχεις βάλει αγαπητέ αναγνώστη/αγαπητή αναγνώστρια στο δίσκο, περί ορέξεως και κουβέντα να γίνεται και τα τοιαύτα. Το θέμα είναι να ξανάβαλες να ακούσεις αυτό το τόσο σπουδαίο άλμπουμ και να το χάρηκες όσο εγώ που έγραφα αυτές εδώ τις γραμμές.
Γιάννης Σαββίδης
