“Metal is my business… and business is good”
Μία συνέντευξη με τον μεγάλο Dave Mustaine, είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις ενός μουσικού δημοσιογράφου. Στα 23 χρόνια που ασχολούμαι με το «σπορ», είχα πολλές φορές την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του και να κάνουμε και τρεις συνεντεύξεις. Πάντα υπήρχε ο φόβος μην σου κλείσει το τηλέφωνο αν δεν συμφωνεί με αυτά που λες, πάντα αινιγματικός σε ότι αφορά τις προθέσεις του απέναντί σου, σίγουρα όμως δεν μασάει τα λόγια του σε καμία των περιπτώσεων. Πραγματικά απολαυστικός για μία ακόμη φορά, παρότι είχαμε μόλις 10 λεπτά στη διάθεσή μας για κουβέντα, σχετικά με την επανακυκλοφορία του “Killing is my business… and business is good”. Χειμαρρώδης, οδοστρωτήρας, ότι θέλετε πείτε. Απορώ πως μέσα σε 12’ (μαζί με τα χασομέρια από τον manager), καταφέραμε να πούμε τόσα πράγματα και να τα χώσει σε τόσο κόσμο (ανάμεσά τους κι εμένα φυσικά. Σιγά μην ξέφευγα!!!). Ποπ κορν ανά χείρας και φύγαμε!
Καλημέρα Dave. Το “Killing is my business…” έχει επανακυκλοφορήσει αρκετές φορές μέχρι σήμερα. Γιατί επιλέξατε να μας προσφέρετε μία ακόμη, την τελική version του; Βρίσκω ότι είναι ότι πιο πλήρες έχει κυκλοφορήσει, αλλά το βρίσκω και σχετικά άδικο για τους οπαδούς που έχουν αγοράσει όλες τις προηγούμενες εκδοχές του! Πως αποφασίσατε να κάνετε αυτήν την επανακυκλοφορία;
Είπες ότι «είναι σχετικά άδικο»; (σ.σ. με τον τόνο του να είναι όπως στο κουπλέ του “Sweating bullets”).
Ναι. Ας πούμε ότι εγώ, πχ, έχω αγοράσει ήδη τρεις εκδοχές του ίδιου δίσκου και είμαι υποχρεωμένος να αγοράσω και την τέταρτη, επειδή είναι η πιο πλήρης και περιέχει τα πάντα, ώστε η δισκοθήκη μου να είναι ενημερωμένη.
Δεν ήμουν αυτός που αποφάσισε να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτά είναι πράγματα που τα αποφασίζουν οι δισκογραφικές εταιρίες. Κι όταν θέλει να κάνει κάτι μία δισκογραφική εταιρία, υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που συμβαίνουν, τα οποία δεν γνωρίζει το κοινό. Ορισμένες φορές, λοιπόν, όταν έχεις ένα καινούργιο δισκογραφικό συμβόλαιο, οι εταιρίες θέλουν πριν βγάλεις κάποιον καινούργιο δίσκο, να κάνουν μία επανακυκλοφορία. Δεν έχει να κάνει με μένα. Και ξέρεις κάτι; Νιώθω προσβεβλημένος που νομίζεις ότι είναι άδικο που το κάναμε αυτό. Ποτέ δεν κυκλοφορώ δίσκους για να εκμεταλλευτώ τους οπαδούς μας.
Αν θεωρείς αυτό που σου είπα προσβλητικό, σου ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου…
Φίλε μου, αν με ξέρεις, θα γνωρίζεις ότι ποτέ δεν κάνω κάτι τέτοιο.
Έχουμε κάνει συνεντεύξεις 4-5 φορές. Κάτι γνωρίζω…
Οπότε, ξέρεις ότι δεν κάνω κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι; (σ.σ. με ύφος πραγματικά παραπονιάρικο)
Μα όλο το σκεπτικό στηρίζεται στο ότι αυτή η εκδοχή του “Killing…” είναι ότι πιο πλήρες υπάρχει κι όχι μόνο. Η δουλειά που έχει γίνει στη μίξη και το mastering, είναι τόσο καλή που είναι σαν να ακούω έναν τελείως διαφορετικό δίσκο. Είναι σαν να επανηχογράφησαν οι MEGADETH το δίσκο, το 2018!
Αυτό είναι ένα μέρος των λόγων που θέλαμε να επανακυκλοφορήσουμε το δίσκο. Μου είπες ότι έχουμε κάνει συνέντευξη 4-5 φορές, οπότε θα γνωρίζεις ότι όταν ηχογραφήσαμε το “Killing is my business…”, δύο τύποι ήρθαν και κατέστρεψαν τον προϋπολογισμό που είχαμε για το στούντιο. Κοιταζόμασταν με τον David Ellefson και λέγαμε «πιστεύεις ότι συνέβη κάτι τέτοιο;» (σ.σ. εδώ να πω την αλήθεια, η ιστορία όπως την ήξερα, έλεγε ότι το μισό budget πήγε σε αλκοόλ και ναρκωτικά, αλλά ότι «μαζί τα έφαγαν» και ότι δεν ήταν άμοιροι ευθυνών και οι δύο Dave, αλλά ποιος έμπαινε σε διαδικασία να αμφισβητήσει αυτό που λέει ο MegaDave, όταν πριν ελάχιστα λεπτά είχε νιώσει προσβεβλημένος από τις κουβέντες μου;). Είχαμε λοιπόν την ευκαιρία να κάνουμε δουλειά στο στούντιο ΣΗΜΕΡΑ, με την τεχνολογία του ΣΗΜΕΡΑ και να δώσουμε στους καινούργιους οπαδούς μας που ακούνε σχήματα όπως οι SLIPKNOT ή οι FIVE FINGER DEATH PUNCH αυτό που εκείνοι πιστεύουν ότι ακούγεται thrash, speed metal, hardcore. Όχι ο ήχος, αλλά ο τόνος των τραγουδιών. Ποιος δεν θα ήθελε να κάνει τον ήχο του δίσκου του καλύτερο; Πριν λίγο μου είπες ότι είναι άδικο για τους οπαδούς και με πλήγωσες, το κατάλαβες, επειδή δεν θέλω κανείς να πιστέψει κάτι τέτοιο. Αυτό συμβαίνει όταν αναλαμβάνουν κάτι τέτοιο οι εταιρίες. Αυτός όμως, είναι κι ο λόγος που βάλαμε τόσα πολλά extras τραγούδια, ώστε οι οπαδοί να μην πιστέψουν αυτό που πριν από λίγο είπες. Βάλαμε demo εκτελέσεις τραγουδιών και τόσες διαφορετικές live εκτελέσεις, με διαφορετικά line-up, που προσφέρουμε ότι είναι δυνατόν ώστε να μην πουν οι οπαδοί ότι έχουμε τρεις μορφές του δίσκου και τώρα πρέπει να αγοράσουμε την τέταρτη. Οι δισκογραφικές εταιρίες, έχουν περάσει τόσες αλλαγές, έχουν εξαγριώσει τον κόσμο αλλάζοντας τα format της μουσικής από το βινύλιο στην κασέτα, μετά στο CD και τώρα ακούω ότι και το CD θα εξαλειφθεί. Τι στο διάολο θα συμβεί όταν ένα άτομο δεν μπορεί να αγοράσει στερεοφωνικό και ακούει CD και μαθαίνει ότι θα καταργηθεί; Έχω κι εγώ τα δικά μου προβλήματα, μπήκα στην Recording Academy για τα Grammys, εδώ στο Nashville που ζω, επειδή δεν ανέχομαι το γεγονός πως έχουν μόνο μία κατηγορία για το heavy metal. Και μία από τις δουλειές που κάνουμε, είναι να ελέγχουμε ότι οι μουσικοί πληρώνονται σωστά. Επειδή με όλο αυτό το streaming, οι μουσικοί δεν πληρώνονται όσο πρέπει. Αυτή είναι η στάση μου, αδερφέ. Δεν θέλω να σε εκμεταλλευτώ, στο υπόσχομαι.
Μιας και αναφέρθηκες στα Grammys, θα μου επιτρέψεις να κάνω ένα λογικό άλμα. Είσαι ένας καλλιτέχνης με πάρα πολλά χρόνια ιστορία, δεκάδες εκατομμύρια πουλημένους δίσκους και άπειρους οπαδούς σ’ όλον τον κόσμο. Βρήκα εντελώς ασεβές, το γεγονός ότι όταν πήγατε να παραλάβετε το βραβείο Grammy, η house band έπαιζε ένα τραγούδι άλλου συγκροτήματος, των METALLICA εν προκειμένω, αλλά θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλο metal σχήμα, πχ FIVE FINGER DEATH PUNCH, που τους ανέφερες προηγουμένως ή JUDAS PRIEST… Δεν με ενδιαφέρει. Το βρίσκω εντελώς ασεβές… Σου ζήτησε ποτέ κάποιος συγνώμη γι’ αυτό;
(γέλια) Όχι. Άκου αδερφέ μου. Αυτοί είναι καινούργιοι εκεί. Αν έπαιζαν κάποιο δικό μου κομμάτι όταν πηγαίναμε να πάρουμε το βραβείο, αυτό θα σήμαινε ότι γνώριζαν εκ των προτέρων ποιοι είναι οι νικητές. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να διέρρεε το αποτέλεσμα, οπότε δεν λένε τίποτα στη house band. Οπότε, όταν βρίσκεται εκεί ένα hard rock ή heavy metal συγκρότημα, αυτοί προφανώς παίζουν τα μόνα hard rock ή heavy metal τραγούδια που ξέρουν. Το “Ace of spades” ή το “Enter sandman” (γέλια). Θα προτιμούσα βέβαια να έπαιζαν MOTORHEAD παρά METALLICA, αλλά ήμουν τόσο χαρούμενος που κέρδισα το βραβείο, είχα όλες αυτές τις φωνές στο κεφάλι μου που έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ κι ετοιμαζόμουν να ακούσω τη δική μου φωνή να λέει ένα τεράστιο “fuck you” σε καθέναν απ’ αυτούς που πίστευε κάτι τέτοιο, χωριστά! Δεν θύμωσα μαζί τους. Πολύς κόσμος θεώρησε πολύ σοβαρό αυτό το θέμα. Πίστεψαν κάποιοι μάλιστα, ότι εγώ έκανα σαμποτάζ στους METALLICA μετά απ’ αυτό το γεγονός. Δεν βλέπω πια τους METALLICA, παρά μόνο όταν παίζω εγώ και η τελευταία φορά ήταν στην 30η επέτειό τους. Υπήρχε κόσμος που πίστεψε πως εγώ πήγα κι έβγαλα τα καλώδια από τους METALLICA (σ.σ. στην εμφάνισή τους με τη Lady Gaga, όπου ο Hetfield δεν ακουγόταν καθόλου κι έγινε φιάσκο στα Grammys). Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά δεν ήμουν εκεί. Ήμουν απασχολημένος να μιλάω στον Τύπο σχετικά με τη νίκη μου.
Έχεις αναφέρει πολλές φορές, ότι ο λόγος που το ντεμπούτο σας ακούγεται τόσο επιθετικό, είναι επειδή ήθελες να δείξεις σε όλους όταν έφυγες από τους METALLICA, ότι μπορείς να παίξεις πιο σκληρά και πιο γρήγορα. Είναι το μίσος και ο θυμός τα κίνητρα και τα συστατικά για να κυκλοφορήσεις ένα σπουδαίο thrash metal άλμπουμ;
Δεν νομίζω ότι είναι ή πρέπει να είναι τα μοναδικά κίνητρα. Ο θυμός, όπως είχε πει κάποτε ο Johnny Rotten, είναι μία ενέργεια. Και γνωρίζω εγώ πως όταν είμαι θυμωμένος, μπορώ να κάνω πράγματα που δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσα να κάνω. Είναι όπως όταν οι μανάδες βλέπουν ότι κινδυνεύει το παιδί τους κι αποκτούν ξαφνικά υπεράνθρωπες δυνάμεις. Τέλος πάντων, δεν πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο.
Είναι γνωστό ότι είχες γράψει μεγάλο μέρος του “Peace sells…”, αλλά και τραγούδια από άλλα άλμπουμ, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του “Killing is my business…”. Πως και δεν συμπεριλήφθηκαν στο τελικό tracklisting τραγούδια όπως τα “Set the world afire” ή το “Devil’s island”, που τα παίζατε εκείνο τον καιρό και στις συναυλίες σας;
Η αλήθεια ήταν πως αυτά τα τραγούδια ήταν σχεδόν τελειωμένα εκείνο τον καιρό, αλλά υπήρχε μία φόρμουλα εκείνα τα χρόνια στους δίσκους, που ήθελε να υπάρχουν τέσσερα τραγούδια σε κάθε πλευρά του δίσκου, ώστε να μην είναι τα αυλάκια κολλημένα και να ακούγεται καλά το βινύλιο. Οπότε, τότε κάναμε δίσκους με 8 τραγούδια. Όταν βγήκε το CD, μπορούσες να κυκλοφορήσεις δίσκο με 10, 12 ή και 16 τραγούδια αν ήθελες. Εκείνα τα χρόνια, έτσι ήταν τα πράγματα. Αν η εταιρία μας ζητούσε παραπάνω τραγούδια, θα τους δίναμε το “Set the world afire” και το “Devil’s island”, αλλά δεν μας ζήτησε κάτι τέτοιο.
Τι αλλάξατε στη version του “These boots” που ακούμε σ’ αυτήν την επανακυκλοφορία;
Γύρισα πίσω στους αυθεντικούς στίχους του τραγουδιού της Nancy Sinatra. Όταν ήμουν παιδί, το θεωρούσα πολύ cool τραγούδι, γιατί γούσταρα την ιδέα κάποιος να πατά πάνω σε άλλους με τις μπότες! Ιδιαίτερα στα 60’s, η εικόνα μίας γυναίκας με go-go boots, να πατά πάνω σε ανθρώπους, ήταν φοβερή! Θεωρούσαμε ότι ήταν ένα αναρχικό τραγούδι και θέλαμε να δώσουμε τη δική μας εκδοχή. Δεν μου άρεσαν όμως καθόλου οι στίχοι και τους προσάρμοσα στο lifestyle του κακού παιδιού που ζούσα εκείνη την περίοδο. Κάποια χρόνια αργότερα, άνθρωποι που εκπροσωπούσαν τον συνθέτη του τραγουδιού, Lee Hazlewood, ήρθαν και μας είπαν ότι βγάλαμε ένα «πρόστυχο και προσβλητικό» τραγούδι και ήθελαν να βγει από τον δίσκο. Αυτό που τους απάντησα, ήταν ότι «πρόστυχο και προσβλητικό», είναι ότι εισέπρατταν τα χρήματα από τα πνευματικά δικαιώματα για δέκα ολόκληρα χρόνια, πριν εκφέρουν αυτήν την άποψη. Οπότε το έβγαλα το κομμάτι, αλλά έβαλα «μπιπ» σε όλα τα σημεία που προσέθεσα στίχους, έτσι ώστε να θυμάται ο κόσμος αυτή την πράξη των εκπροσώπων του Lee Hazlewood. Άποψή μου είναι ότι αν θεωρούσαν τη διασκευή μας «πρόστυχη και προσβλητική», έπρεπε να επιστρέψουν όλα τα χρήματα που είχαν λάβει μέχρι τότε, αλλά φαίνεται ότι προτιμούν να έχουν «πρόστυχα και προσβλητικά» χρήματα στον τραπεζικό τους λογαριασμό (γέλια). Οπότε, επέστρεψα στο στούντιο για να υπάρχει το τραγούδι χωρίς «μπιπ» και για να αποδείξω ότι ακόμα και χωρίς τους δικούς μου τους στίχους, το τραγούδι παραμένει καλύτερο απ’ ότι ήταν!
(κάπου εδώ παρεμβαίνει ο manager του σχήματος, να μας ενημερώσει ότι έχουμε χρόνο για μία ακόμη ερώτηση, μόνο)
Φτάνοντας στο τέλος, δεν ξέρω τι να σε πρωτορωτήσω απ’ αυτά που είχα σημειωμένα… Πες μας λοιπόν την ιστορία πίσω από τη διαμάχη για την επανακυκλοφορία του “No life ‘till leather”. Εσύ λες ότι έχεις γράψει εξ ολοκλήρου κάποια τραγούδια κι ο Lars Ulrich ήθελε να πάρει κι εκείνος συνθετικά δικαιώματα. Τι έγινε τελικά; Ποια είναι η δική σου εκδοχή των πραγμάτων;
Αυτή ακριβώς είναι η ιστορία και δεν τους δίνω τα δικαιώματά μου, οπότε δεν θα είμαι μέρος του. Έχω γράψει ολόκληρο το “The mechanix” κι ολόκληρο το “Jump in the fire” και δεν δίνω τίποτα στον Lars Ulrich. Μπορεί να μας παρατήσει. Στο “Phantom lord” έγραψα όλη τη μουσική και ο James Hetfield όλους τους στίχους. 50/50. Αν θέλει ο James να δώσει το ποσοστό του στον Lars επειδή τον φοβάται, αυτό αφορά εκείνον. Εγώ δεν φοβάμαι τον Lars Ulirch και δεν του δίνω το ποσοστό μου. Το ίδιο συμβαίνει και με το “Metal militia”. Έγραψα κάθε νότα του τραγουδιού κι ο James όλους τους στίχους. Αν ο James θέλει να δώσει το ποσοστό του στον Lars επειδή τον φοβάται, είναι ΟΚ. Εγώ δεν τον φοβάμαι. Δεν δίνω τίποτα στον Lars Ulrich. Όλοι ξέρουν ότι πήρε τα δικαιώματα στο παρελθόν. Το παρελθόν όμως, είναι παρελθόν. Δεν θα μπορούσα όμως με τη θέλησή μου να έρθω σε συμφωνία με αυτούς τους ανθρώπους και να δώσω στον Lars credit για κάτι που όχι μόνο δεν έκανε, αλλά ήταν και ανίκανος να κάνει. Δεν μπορούσε να γράψει τόσο καλά τραγούδια τότε.
Οπότε δεν βλέπω καμία ελπίδα για νέο Big-4…
Δεν ξέρω, αυτό δεν έχει να κάνει με το Big-4. Εγώ πιστεύω ότι ο Lars φοβάται να παίξει με τους MEGADETH.
Ευχαριστώ πολύ για τη συζήτηση Dave κι ελπίζω να σε δούμε στην Ελλάδα σύντομα.
Λατρεύω την Ελλάδα και θέλω να ξαναέρθω το συντομότερο. Στεναχωριέμαι πολύ για την οικονομική κατάσταση εκεί κι έχω πολλές ελπίδες ότι σύντομα η κατάσταση θα αντιστραφεί και τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα για όλους κι εμείς να ξαναέρθουμε σε μεγάλα φεστιβάλ πολύ σύντομα.
…και με δίσκο τόσο καλό όσο το “Dystopia”.
Κι εγώ το ελπίζω αυτό. Ευχαριστώ πολύ!
Σάκης Φράγκος
