MEGADETH – “The sick, the dying… and the dead!” (Universal)

Πείτε μου την αλήθεια, όταν διαβάσατε τον τίτλο του νέου άλμπουμ των MEGADETH, δεν σας έφερε λίγο από “Killing is my business… and business is good”, “Peace sells… but who’s buying” και “So far, so good… so what?”; Δεν τρέφατε ελπίδες ότι ο διάδοχος του ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ “Dystopia” θα είχε old school στοιχεία και θα ήταν εξίσου καλός; Υποθέτω ότι έχετε ακούσει ήδη τα “We’ll be back”, “Nightstalkers” και “Soldier on” κι έχετε πάθει ένα σχετικό κοκομπλόκο με το πόσο ωραία, thrashy, groovy κτλ ακούγονται. Εννοείται ότι κι εγώ ανήκω σ’ αυτήν την κατηγορία και περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω ολόκληρο το νέο τους άλμπουμ (που μας έσπασε τα νεύρα με τις συνεχόμενες αναβολές στην ημερομηνία κυκλοφορίας του).

«Και; Τελικά τι; Θα μας σπάσεις τα νεύρα ρε φιλαράκι;» σας ακούω ήδη να μου λέτε. Δεν μακρηγορώ. Το “The sick, the dying… and the dead!” είναι ένας δίσκος επιπέδου “The system has failed”, “Endgame” και “Dystopia”. Όσοι παρακολουθούν τα κείμενά μου και τις συνεντεύξεις μου με τον MegaDave, νομίζω ότι γνωρίζουν πόσο πολύ αγαπάω αυτά τα άλμπουμ, που τα τοποθετώ πολύ κοντά στην Αγία Τριάδα των “Rust in peace”, “Countdown to extinction” και “Youthanasia”.

Κι όμως, ο Mustaine έφτασε στον 16^ο στούντιο δίσκο του κι εξακολουθεί να μας χαρίζει ανεπανάληπτες στιγμές καλοπαιγμένου, σύγχρονου thrash metal, με πολλές old school αναφορές. Έναν ακόμα ΠΟΛΥ καλό δίσκο MEGADETH. Δεν ξέρω κατά πόσο λειτούργησε «ευεργετικά» (δηλαδή να έβγαλε την απαιτούμενη οργή) η περιπέτεια με την υγεία του (μην ξεχνάμε ότι νίκησε τον καρκίνο και μόνο γι’ αυτό, ο δίσκος τούτος έχει ξεχωριστή σημασία), εγώ ακούω ένα συγκρότημα με απίστευτη αυτοπεποίθηση, έναν Mustaine που όχι μόνο παίζει κιθαριστικά θέματα που θα ζήλευε ο οποιοσδήποτε βιρτουόζος, αλλά και που φαίνεται να κατανοεί απόλυτα τις όποιες φωνητικές του δυνατότητες και να παίρνει το 100% από αυτές, χωρίς να χρειάζεται να ζοριστεί.

Μιλάμε για ένα δίσκο με διαστημικά παιξίματα από Mustaine και Kiko Loureiro και μαθήματα drumming από τον αίλουρο Dirk Verbueren. Για το μπάσο, παρότι μετά τα «επεισόδια» με τον Dave Ellefson, προσελήφθη ο τεράστιος Steve DiGiorgio για τις ηχογραφήσεις, νομίζω ότι πήγε σε πιο safe μονοπάτια, χωρίς τίποτε τρελές …ακροβασίες.

Παίρνεις το δίσκο και βάζεις να ακούσεις το πρώτο, το ομώνυμο τραγούδι… Είναι δυνατόν να μην δυναμώσεις το volume όσο πάει, μέχρι να αναστατωθεί όλη η γειτονιά; Να εξηγηθώ: Τρελάθηκα με τα δύο πρώτα τραγούδια που έκαναν video clip, το “Nightstalker” και το “We’ll be back”. Τρομερά thrashy, γρήγορα, ρυθμικά, ό,τι ακριβώς ήθελα και περίμενα για πρώτο δείγμα. Ξέρετε κάτι όμως; Η μεγάλη δύναμη του δίσκου, είναι τα groovy, ρυθμικά κομμάτια, με τις φοβερές μελωδίες και τα ευφάνταστα riff. Δηλαδή το “Dogs of Chernobyl”, ένα τραγούδι με πολλές αλλαγές και αυτόν τον μετρητή ακτινοβολίας στην αρχή και στο τέλος που με έκαναν να ανατριχιάσω αφού θυμήθηκα τη σειρά “Chernobyl” στο Netflix… Το «εμπορικό» “Junkie”, που φαίνεται ένα «απλό» τραγούδι με old school χροιά, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Το ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει το δίσκο και είναι απλά εξαιρετικό. Το “Mission to Mars”, φτάνοντας προς το τέλος, που άνετα θα συγκαταλέγονταν στα καλύτερα τραγούδια ακόμα κι αν υπήρχε στο “Countdown…” ή το “Youthanasia”.

Δεν αφήνω απ’ έξω το speedy “Celebutante” και το “Life in hell” που θα λατρέψουν οι παλιοί οπαδοί του σχήματος, που γουστάρουν την πρώτη περίοδό τους.

Συνολικά, δεν υπάρχει τραγούδι που να μην έχει λόγο ύπαρξης. Ακόμα και αδιάφορο να σου φαίνεται κάποιο, αρχικά, επειδή τα κομμάτια δεν έχουν συνηθισμένη δομή, είναι βέβαιο ότι θα σου αρέσουν κάποια ή κάποιες από τις αλλαγές που έχουν και δίνουν άλλο χρώμα στη σύνθεση. Η πανδημία, έχει βοηθήσει, όπως δείχνουν τα πράγματα, τα συγκροτήματα, να ασχοληθούν σε βάθος με τις συνθέσεις, χωρίς να έχουν στο μυαλό τους πώς θα βγάλουν ένα δίσκο, τσάτρα πάτρα, ώστε να βγουν και να περιοδεύσουν. Όταν, δε, εμπλέκεται στην εξίσωση, ένας αποδεδειγμένα ευφυής μουσικός, όπως ο Dave Mustaine, τότε καταλαβαίνετε πως το “The sick, the dying… and the dead!”, μπορεί άνετα να είναι υποψήφιο για «Άλμπουμ της χρονιάς». Υπερβολές; Περιμένετε λίγες μέρες ακόμα κι εδώ είμαι…

9 / 10

Σάκης Φράγκος