MEGADETH vs SLAYER

Μπορεί να είχαμε καιρό να ανεβάσουμε κάποιο δίλημμα στη στήλη μας, One way or another, το QUEENSRYCHE vs FATES WARNING όμως, έκανε πάταγο, οπότε λέμε να καθιερώσουμε τη στήλη ως εβδομαδιαία και να βάλουμε άλλο ένα! SLAYER vs MEGADETH. Τα 2/4 του Big Four δηλαδή!!! Araya, King, Lombardo, Hanneman εναντίον Mustaine, Ellefson, Menza, Friedman κ.ο.κ. Εσείς ποιους προτιμάτε;

MEGADETH ο Σάκης Φράγκος
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μιλάμε για δύο από τα σημαντικότερα και ιστορικότερα σχήματα του thrash metal, διαχρονικά, οπότε η επιλογή εξ ορισμού είναι πολύ δύσκολη. Ουσιαστικά, μπαίνω σε μία διαδικασία να συγκρίνω τις αγαπημένες μου τριάδες δίσκων στα δύο αυτά σχήματα. Από τη μία βάζω τα “Reign in blood”, “South of heaven”, “Seasons in the abyss” κι από την άλλη τα “Rust in peace”, “Countdown to extinction” και “Youthanasia”. Τις αρχικές περιόδους και των δύο γκρουπ τις θεωρώ σχετικώς ισάξιες (ασχέτως αν των SLAYER είναι πιο ιστορική, στα γούστα μου όμως είναι το ίδιο). Από εκεί και πέρα όμως, στα 90s και στις αρχές των 00s, οι SLAYER, πέρα μεμονωμένων εξαιρέσεων, δεν μου είπαν πολλά πράγματα. Η καμπή των MEGADETH κράτησε λιγότερο για περίπου 4-5 χρόνια στα τέλη των 90s και μιλάμε για ένα σχήμα που δεν φοβήθηκε να βγάζει δίσκους σχεδόν ανά δύο χρόνια (ενώ οι SLAYER για τον οποιονδήποτε λόγο άφηναν κενά 5 και 6 ετών), ενώ μέσα στα 90s που τέτοιου είδους σχήματα άλλαζαν τον ήχο τους (ή πειραματίζονταν κάνοντας punk διασκευές όπως οι SLAYER), εκείνοι έβγαλαν μερικούς από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους. Λογικό είναι, λοιπόν, κυκλοφορώντας πολλά άλμπουμ, να έχουν βγάλει και κάποια λιγότερο καλά (αυτό το “Thirteen” και το “Super collider” δεν χωνεύονται με τίποτα), από την άλλη όμως, άλμπουμ επιπέδου “Dystopia” και “Endgame”, μετά τα 90s, οι SLAYER δεν έχουν βγάλει με την καμία…
Τώρα διυλίζουμε τον κώνωπα βέβαια, επειδή όλα στην μουσική είναι γούστα, το “Rust in peace” για εμένα είναι δίσκος επιπέδου “Master of puppets”. Εκτιμώ πάρα πολύ το thrashάρισμα του “Reign in blood” (επίσης λατρεμένος δίσκος), προτιμώ όμως την μουσική μου πιο εγκεφαλική, πιο τεχνική, πιο σκεπτόμενη. Πέραν των άλλων, ο Mustaine είναι μία άκρως ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία και μακράν ο καλύτερος συνεντευξιαζόμενος που είχα ποτέ, έχοντας μιλήσει μαζί του 4 φορές. Οπότε, η πλάστιγγα έγειρε προς τον Mega-Dave και την παρέα του.

MEGADETH o Σάκης Νίκας
Η καραντίνα δίνει ιδέες στο Φράγκο και έτσι έχει βαλθεί να δυσκολέψει (κι άλλο) τις ζωές μας με τα περίφημα διλήμματα του. Εν προκειμένω, εγώ προσωπικά δεν είχα και μεγάλη δυσκολία αλλά φαντάζομαι ότι πολλοί θα είναι εκείνοι που θα “βασανιστούν” (ΛΕ ΠΑ) με την τελική επιλογή τους. Αν και πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα επιλέξουν SLAYER (και καλά θα κάνουν αφού μιλάμε για τους αδιαφιλονίκητους ηγέτες ενός ολόκληρου κινήματος), εγώ ψηφίζω δαγκωτό Mustaine αφού τα μουσικά μου γούστα είναι πιο κοντά στον ήχο των MEGADETH παρά σε αυτόν των SLAYER χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν γουστάρω την κλασική τους περίοδο 1983-1990. Ωστόσο, στα δύσκολα 90s οι MEGADETH εντυπωσίασαν τους πάντες με την ποιότητα των δίσκων τους την ίδια στιγμή που οι συνοδοιπόροι τους τα είχαν βρει σκούρα από πλευράς έμπνευσης.
Από το ανυπέρβλητο “Rust in peace” (μακράν ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησαν ποτέ οι MEGADETH και ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ όλων των εποχών) και το φανταστικό “Countdown to extinction” μέχρι τα εντυπωσιακά “Youthanasia” και “Cryptic writings”, το κλασικό line-up των Mustaine/Ellefson/Friedman/Menza έδειχνε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι υπάρχει ελπίδα για τον παραδοσιακό ήχο εν μέσω…grunge & industrial κρίσης! Δεν ξεχνώ φυσικά ούτε τον ογκόλιθο του “Peace sells…” ούτε και τις εξαιρετικές κατοπινές κυκλοφορίες (π.χ. “Endgame”, “The system has failed”). Kαι μόνο για το διαμάντι “In my darkest hour” αλλά και για τα θρυλικά war of words με τους Hetfield/Ulrich (που τόσο λείπουν στη σύγχρονη, ψυχρή εποχή του διαδικτύου) πάλι MEGADETH θα ψήφιζα. Επιπλέον έδωσαν και την έμπνευση στον Βαγγελάκη τον Lord να χρησιμοποιήσει το motto “Metal is our business…and business is good” στις σακούλες του Rock City και αυτό λέει πολλά (καλά…δεν λέει τίποτα αλλά πάντα μου άρεσαν αυτές οι σακούλες)!
Σάκης Νίκας
MEGADETH ο Ντίνος Γανίτης
Δύο από τις τέσσερις μπάντες που συγκροτούν το λεγόμενο BIG-4 του αμερικάνικου thrash metal μαζί με τους METALLICA και τους ANTHRAX. Αυτό από μόνο του αρκεί για να μας δείξει για τι μεγέθη μιλάμε! Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε ιστορικά γεγονότα, ίντριγκες μεταξύ των δύο και άλλα τέτοια, τα περισσότερα τα γνωρίζεται, και αν όχι, το google είναι εκεί για να εμπλουτίσει τις γνώσεις σας.
Σε προσωπικό επίπεδο, τάσσομαι υπέρ του MEGA-DAVE και της παρέας του. Όχι απαραίτητα επειδή έγραψαν καλύτερη μουσική ή είχαν περισσότερη διάρκεια, αλλά γιατί η μουσική τους ήταν και είναι πολύ πιο προσιτή στα δικά μου ταλαιπωρημένα αυτάκια. Θέλω να πω, ότι όποιον δίσκο της δεκαετίας του ‘90 και να βάλω θα τον ευχαριστηθώ στο έπακρο! Και δεν είναι μόνο αυτά. Γουστάρω και την πρώτη τους περίοδο αλλά και την τελευταία. Επίσης, θεωρώ τον Mustaine έναν από τους πιο έξυπνους και χαρισματικούς ανθρώπους που πέρασαν από το metal στερέωμα με ότι συνεπάγεται αυτό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, για παράδειγμα, την πώρωση που είχα φάει με το “Something that I’m not” από το “System has failed” και τους στίχους του, που ήταν μπηχτή προς πάσα κατεύθυνση (ή μήπως ήταν εντελώς στοχευμένο;). Αυτό το πράγμα οι SLAYER δεν μου το έδωσαν ποτέ.
Ναι, τους σέβομαι απεριόριστα, κεφάλαιο μεγάλο, αν όχι το μεγαλύτερο στον σκληρό ήχο, κατά πάσα πιθανότητα. Χάρηκα υπέρ του δέοντος την τελευταία τους συναυλία στην Αθήνα πέρυσι, ακόμα γουστάρω με τρέλα τα “South of Heaven” (“Behind the crooked cross” To ΤΕΜΑΧΙΟ) και το “Seasons in the abyss” και, και, και…
Αλλά, η καρδιά κινείται στους ρυθμούς του Dave και της παρέας του.
Αντί επιλόγου, ένας στίχος από το “Something that I’m not” έτσι για τα σημεία των καιρών…
«Unlike you I’m no vision to myself, lest you forget
You didn’t ever make metal, buddy, metal made you
To crush and run over everyone along the way
It’s something that you are, it’s something that I’m not»…
Ντίνος Γανίτης

SLAYER ο Θοδωρής Κλώνης
Από τα πιο εύκολα διλήμματα για μένα που μας έχει θέσει ο αρχισυντάκτης μας για αυτήν εδώ τη στήλη. Από τη μία έχουμε τους MEGADETH , τη μπάντα που έφτιαξε ο riffmaster Dave Mustaine όταν εκδιώχθηκε από τους METALLICA και από την άλλη, τους SLAYER. Και όσο και αν λατρεύω δίσκους των MEGADETH όπως το φανταστικό “Peace sells…” ή το ασύλληπτο “Rust in peace”, δεν μπορώ να μην υποκλιθώ στο μεγαλείο των SLAYER. Βλέπετε, οι SLAYER είναι η μία από τις τρεις μπάντες που, μαζί με τους VENOM και τους JUDAS PRIEST, με επηρέασαν όσο καμία άλλη. Για την αξία των SLAYER δεν χρειάζεται να μιλήσω, η δισκογραφία τους  μιλάει από μόνη της. Σε προσωπικό επίπεδο, υπήρξε μια εποχή που ήταν προτιμότερο να μου βρίσεις συγγενικό πρόσωπο πρώτου βαθμού παρά τους SLAYER.  Τι να πρωτοθυμηθώ… Αρκεί να αναφέρω ότι το “Hell awaits” ήταν, μαζί με το “Kill’em all” οι πρώτοι thrash δίσκοι που αγόρασα την παραμονή Χριστουγέννων του 1985… Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε και ειλικρινά σας μιλάω, μπορεί να ήταν και τα πιο ευτυχισμένα Χριστούγεννα της ζωής μου, μέχρι αυτά του 2018 που ήταν τα πρώτα με την κόρη μου. Εξαιτίας του λατρεμένου μου Dave Lombardo ασχολήθηκα για ένα χρονικό διάστημα με τα τύμπανα (τρομάρα μου!). Ζήτησα και πήρα ψεύτικη άδεια από το στρατό το 1996 και μάλιστα ενώ υπήρχε απαγόρευση αδειών λόγω εκλογών, για τους δω ζωντανά στο πρώτο τους live στην Ελλάδα. Έκλαψα όσο ελάχιστες φορές στη ζωή μου εκείνη την αποφράδα ημέρα, εκείνη την καταραμένη Μεγάλη Παρασκευή του 2013,  την ημέρα που  ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ μουσικός και συνθέτης Jeff Hanneman έφυγε από κοντά μας. Για όλα αυτά, αλλά και για πολλά περισσότερα…
SLAYER till death.

SLAYER ο Δημήτρης Τσέλλος
SLAYER vs MEGADETH, MEGADETH vs SLAYER. Καλό ματς δεν είναι; Καλό είναι, καλό. METALLICA vs MEGADETH θα περίμεναν ίσως πολλοί, αλλά όχι, δεν θα τους κάνουμε το χατίρι. Σε τούτο το δίλλημα, θα απαντήσω ως εξής, και ας φανεί διπλωματική η απάντησή μου: δεν μου αρέσει καμία μπάντα από τις δύο, στην ολότητά της. Τους SLAYER τους λατρεύω ως το “Divine Intervention”. Μετά, δεν μου αρέσει ΤΙΠΟΤΑ. Τους MEGADETH τους αγαπώ μέχρι το “Cryptic writtings”. Μετά, ξεχωρίζω κάποια τραγούδια, μεμονωμένα. Οπότε, μπαλανσάρει κάπως μέσα μου αυτή η απόφαση. Επειδή όμως πρέπει να πάρω θέση, θα πω πως κάπου, μέσα σε τόσα αριστουργήματα που ακούγονται εκατέρωθεν, υπάρχει ένα “Show no mercy” και ένα “Hell awaits” που, προσωπικά, δεν θα τα συγκρίνω ποτέ και με τίποτα. Επίσης, έχοντας δει ζωντανά αρκετές φορές και τους δύο, θα πω πως μπορεί ο «Μουστένης» να μάζευε πάντα γύρω του «τέρατα» που «έδεναν κόμπο» τα όργανά τους (ντροπή…), αλλά την ατμόσφαιρα των Σφαγέων και αυτό που σου μετέφεραν, δεν μπόρεσε ποτέ να μου το μεταφέρει. Τέλος, σαν παρουσία και σαν φωνή, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης μεταξύ του Mustaine και του Χιλιανού θηρίου. SLAYER λοιπόν.

MEGADETH ο Δημήτρης Μπούκης
Η σωστή απάντηση είναι και οι δύο, αλλά επειδή την προηγούμενη φορά που έπρεπε να επιλέξουμε, μεταξύ των FATES WARNING και QUEENSRYCHE, εγώ ακολούθησα την τακτική της ισοπαλίας και επήλθε επάνω μου η θεία δίκη του Rock Hard. Έτσι είμαι αναγκασμένος να διαλέξω έναν. Και πως να το κάνω; Οι SLAYER και οι MEGADETH είναι μπάντες του αφρού, από αυτές που είναι απλησίαστες, τεράστιες και που έγραψαν ιστορία. Τι να λέμε τώρα; Σε τι από όλα να αναφερθούμε; Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αγαπώ πάρα πολύ και τα δύο συγκροτήματα, που δεν θα μπω σε διαδικασία σύγκρισης. Και οι δύο πραγματικά είχαν τα πολύ πάνω τους και προφανώς πέρασαν από μία περίοδο κάμψης. Οι SLAYER έχουν γράψει άλμπουμ που απλά γονάτισαν το metal, βάζοντας έναν πήχη που ήταν αδύνατον για πολλούς να περάσουν από πάνω του. Ταυτόχρονα με την εξωπραγματική επιθετικότητα τους, έγιναν σημείο αναφοράς και επιρροής για άπειρες μπάντες εκτός του thrash. Από την άλλη οι MEGADETH ήταν πιο αδικημένοι, με την έννοια ότι η ιστορία της φυγής του Mustaine από τους METALLICA, έφερε τους MEGADETH σε μία θέση όπου μονίμως τους έκρυβε η σκιά των METALLICA. Κάτω από αυτή την σκιά όμως οι MEGADETH δεν μεγαλουργούσαν απλά, αλλά έβγαζαν αξεπέραστους και ιστορικούς δίσκους.  Θα αναγκαστώ λοιπόν να επιλέξω τους MEGADETH για την αδικία της υπόθεσης. Δισκογραφικά βέβαια, οι MEGADETH θεωρώ ότι έχουν βγάλει και 2-3 ασυγχώρητες πατάτες, αλλά με δίσκους όπως τα “The system has failed”, “Endgame” και “Dystopia”, σε μία περίοδο μάλιστα που δεν μπορεί να έχει κανείς απαιτήσεις από συγκροτήματα άνω των 30 ετών, οι MEGADETH μας εξέπληξαν όλους ευχάριστα.
Δημήτρης Μπούκης

MEGADETH ο Φίλιππος Φίλης
Για άλλη μια φορά, το δίλημμα που ετέθη στη στήλη μας δεν μου προκαλεί πανικό και ούτε βρίσκω πως ο νικητής θα προκύψει μέσα από ενδελεχή έρευνα και προσεχτική σύγκριση. Ο νικητής για μένα σήμερα είναι οι MEGADETH. Win hands down που λένε και οι ARMORED SAINT. Αν γινόταν να αφήσουμε στην άκρη το εμπειρικό κομμάτι και το προσωπικό μας γούστο, θα έλεγα οπωσδήποτε SLAYER. Η ιστορία πιστεύω το επιτάσσει μιας και οι SLAYER έθεσαν περισσότερα θεμέλια στον ευρύτερο thrash metal χώρο, επηρέασαν άπειρες μπάντες απ όλο το φάσμα του ακραίου μέταλ και βασικά, όταν λες SLAYER, οι συσχετίσεις με κοπάνημα, mosh pits, επιθετικότητα και οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί μουσικά  νοσηρό, είναι αυτόματες. Ωστόσο, όσο και αν μου αρέσει το heavy metal επιθετικό, άξεστο και νοσηρό, τόσο το θέλω τεχνικό, μελωδικό και περιπετειώδες. Εξυπακούεται επομένως πως το “Rust in peace” είναι μάλλον ο αγαπημένος μου thrash metal δίσκος (και ενίοτε heavy metal γενικώς). Εδώ, συναντάμε μια μπάντα που παίζει thrash metal για όσους έχουν μελετήσει μουσική θεωρία και κοιμούνται με τον μετρονόμο πλάι τους. Βρίσκουμε επίσης τον αγαπημένο μου heavy metal κιθαρίστα, τον Marty Friedman, έναν από τους λίγους που θα αποκαλούσα guitar hero των guitar heroes (μαζί με τον Joe Satriani) του οποίου το σόλο στο “Tornado of souls” είναι μακράν το αγαπημένο μου στην ιστορία της μουσικής τελεία! Οφείλω να πω επίσης πως οι MEGADETH ήταν από τις πρώτες μπάντες που αγάπησα, πολύ πριν τους SLAYER, ακόμα και τους METALLICA (μη ρωτάτε πως γίνεται αυτό… κάπως έτσι τα έφερε η τύχη πριν από σχεδόν 23 χρόνια που άρχισα να ακούω την αγαπημένη μας μουσική). Τέλος , όπως συμβαίνει και για πολλούς οπαδούς τους, οι SLAYER για μένα είναι η μπάντα των “Reign in Blood”, “South of heaven” και “Seasons in the abyss” (για τα γούστα μου τα “Hell awaits” και “Show no mercy” είναι πολύ ακραία) και μάλιστα τους προτιμώ στα δύο τελευταία παρά στο “Reign in blood” μιας και, όπως προανέφερα, θέλω περισσότερη τεχνική και μελωδία. Από την υπόλοιπη δισκογραφία τους βρίσκω μόνο διάσπαρτα κομμάτια που αξίζουν να μνημονευτούν πιστεύω. Απεναντίας, οι MEGADETH, ενώ έχασαν πολύ κόσμο με τα διάφορα στραβοπατήματα τους ανά τα χρόνια (“Risk”, “Super collider”, “The world needs a hero”) με κέρδισαν εκ νέου με το “The system has failed” και τα εξαιρετικά “Endgame” και “Dystopia”. Και, μιας και οι SLAYER δεν υπάρχουν πλέον, ενώ οι MEGADETH περνάνε δεύτερη νιότη με τον Kiko Loureiro και τον απίστευτο Dirk Verbeuren στο line-up, και αναμένουμε τη δισκογραφική τους επιστροφή, δαγκωτό MEGADETH από μένα για τώρα και για πάντα!
Φίλιππος Φίλης

SLAYER ο Θοδωρής Μηνιάτης 
Πριν από πάρα πολλά χρόνια το πώς βίωνε ο κάθε μεταλλάς την αγαπημένη του μουσική είχε να κάνει σε μεγάλο βαθμό και από τα καθημερινά ερεθίσματα που είχε όπως οι βόλτες για αγορά βινυλίων, οι συχνοί καφέδες σε metal καφέ για πολύωρες συζητήσεις για τα τεκταινόμενα, οι metal εκπομπές στην τηλεόραση που σε βοηθούσαν να ανακαλύψεις και άλλα αγαπημένα συγκροτήματα, τα clubs που υπήρχαν κλπ. Πριν η τεχνολογία παρέχει τόσες πολλές ανέσεις στον ακροατή, νομίζω ότι ο οπαδός ταυτιζόταν πιο πολύ με το heavy metal, γιατί αν ασχολιόταν ενεργά ήθελε να ρουφήξει σαν σφουγγάρι την κάθε πληροφορία. Η ταύτιση λοιπόν αυτή τον έκανε να έχει λίγο πιο «ψηλά» κάποια groups σχετικά με κάποια άλλα, αφού κάποτε δεν υπήρχε η τόση μεγάλη πληθώρα κυκλοφοριών αλλά και συγκροτημάτων.
Έτσι και εγώ από μικρή ηλικία «έκλεινα» πιο πολύ στους SLAYER παρά στους MEGADETH. Ο Dave Mustaine και η παρέα του σαφώς κυκλοφορούσε τραγούδια που έχουν μείνει κλασσικά μέχρι και σήμερα. Ειδικά όλες οι δισκογραφικές του προσπάθειες μέχρι και το “Youthanasia” του 1994, είναι ομολογουμένως αξεπέραστες, αλλά είναι πως θα σου «κάτσει» ένα group. Οι MEGADETH είχαν τραγούδια που σε διασκέδαζαν, περνούσε πολλές ώρες μαζί τους αφού η ποιότητα ξεχείλιζε σε κάθε σύνθεση. Θυμάμαι σαν τώρα τις αντιδράσεις ενθουσιασμού όταν άκουσα πρώτη φορά τα “So far, so good…so what”, “Countdown to extinction”, “Youthanasia” και φυσικά το “Rust in peace”, ένα από τα albums-σταθμούς στη παγκόσμια metal σκηνή.
Οι SLAYER όμως ήταν κάτι άλλο για μένα. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα τραγούδι τους, έμεινα αποσβολωμένος κοιτώντας τα ηχεία και τι έβγαινε από αυτά. Ηλικιακά «ήμουν παρών» στην κυκλοφορία του “South of heaven”, έχοντας όμως ακούσει όλες τις προηγούμενες δουλειές τους αφού τότε ο μεγαλύτερος αδελφός/ ξάδερφος ήταν για όσους τον είχαν, ο μόνιμος διακομιστής μουσικών πληροφοριών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όντας πιο μικρός τότε, τον ενδόμυχο «τρόμο» μου προκάλεσε το “Hell Awaits”, τραγούδι «όνομα και πράγμα», την ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά με τα πρώτα δευτερόλεπτα των “Black magic”, “Raining Blood” και “South of heaven”, τον παροξυσμό που με είχε πιάσει με τα “Angel of death” και “War ensemble”, το κόλλημα που μου δημιούργησαν τα albums “South of heaven”, “Seasons in the abyss” και “Divine intervention”, ακούγοντας τα νυχθημερόν. Κάθε τραγούδι τους με «έβαζε» και πιο βαθιά στον κόσμο τους, αγαπόντας τους όλο και περισσότερο, χωρίς να μπορούσα να ξεφύγω από αυτή την μουσική εξάρτηση. Βέβαια σε αυτό συνέβαλλαν και τα καθημερινά ερεθίσματα που προανέφερα τα οποία συνεχώς είχαν αναφορά σε αυτούς, ειδικά οι τηλεοπτικές εκπομπές αλλά και το πρόγραμμα ενός club. Οι SLAYER ήταν παντού, αφού ήθελες δεν ήθελες θα άκουγες κάπου κάτι από αυτούς, φυσικά όχι αδίκως θέτοντας τους άμεσα σαν συγκρότημα κολοσσό, αντιπρόσωπο ενός ολόκληρου είδους. Το group με τα  albums “Diabolus in musica” και “God hates us all” (εξαιρώ το “Undisputed attitude” λόγω μη δικού τους υλικού, πλην του “Gemini”) έκαναν μια μικρή δισκογραφική κοιλιά, με τραγούδια κατώτερα των δυνατοτήτων τους και ηχητικά λίγο διαφορετικά σχετικά με ότι μας είχαν συνηθίσει. Το “Christ illusion” «επανέφερε την τάξη» και για τα επόμενα δυο albums που κυκλοφόρησαν μέχρι το 2015, απλά απολαύσαμε συνθέσεις που τιμούσαν στο έπακρο την φήμη του group.
Οι SLAYER θα πρέπει να μνημονεύονται για πάντα σαν ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχει η heavy metal μουσική. Όταν είσαι ο πρώτος δεν ξέρω αν γίνεται να τεθείς ενώπιος ενωπίω με ένα άλλο σχήμα και να χάσεις, εάν γίνεται αντικειμενική συζήτηση και όχι παρωπιδιασμένα οπαδική, οπότε SLAYER και μόνο.

SLAYER ο Γιάννης Σαββίδης
Μεγάλο ντέρμπι έχουμε εδώ. Τη μάχη του ηλιόλουστου Los Angeles της California. Δύο μπάντες που έχουν περιοδεύσει ουκ ολίγες φορές παρέα. Από τη μια, η πολιτικά και κοινωνικά σκεπτόμενη πλευρά του thrash των MEGADETH, που έγινε τεχνοκρατικό και μελωδικό κατά το δοκούν, βάζοντας πολλά μυαλά να στροφάρουν. Από την άλλη το ευθύ, ωμό, ασυμβίβαστο, αγέρωχο, ασάλιωτο, κυριαρχικό και απόλυτο thrash των SLAYER, και που για το γράφοντα, στα γούστα του ξεπερνιέται ΜΟΝΟ από τους METALLICA γενικά. Τώρα που το σκέφτομαι, είναι ντέρμπι, απλά αρκεί να μη ρωτήσεις εμένα! Πάμε να τα βάλουμε κάτω, για να τεκμηριώσω σωστά την γνώμη μου.
Οι MEGADETH έχουν το διάστημα ‘84 – ‘97 ένα κορυφαίο σερί δίσκων που έχουν μείνει ως κλασσικοί και τεράστιοι, με τα “Peace sells…but who’s buying” (1986), “Rust in peace” (1990) (υπεράνω όλων πανάξια!), “Countdown to extinction” (1992), “Youthanasia” (1994) να συνθέτουν το προσωπικό top 5 της μπάντας για τον γράφοντα, με άλλο ένα να έρχεται από το μέλλον. Μοναδικά ψεγάδια οι αδύναμες κάπως παραγωγές των “Killing is my business…and business is good” (1984, τα μισά λεφτά στη πρέζα από το budget του δίσκου, γνωστές ιστορίες δυστυχώς….) και “So far…so good….so what?” (1988, όπου η μπάντα ήταν ημιθανής από τις καταχρήσεις….το πως τη βγάλανε, άγνωστο!), χωρίς να μειώνω τους ύμνους που υπάρχουν εκεί μέσα και έβρισκαν Α-Ν-Ε-Τ-Α μια θέση στο setlist των MEGADETH (κάποια το βρίσκουν ήδη, όπως το “In my darkest hour” π.χ.). Και μετά το φοβερό “Cryptic writings” (1997), συνέβη το “Risk” (1999). Αλήθεια, ήθελα να μάθω τι σκεφτόταν ο MegaDave γράφοντας αυτό το δίσκο; Κατακόρυφη βουτιά προς τα κάτω. Session μέλη, μετά, και μια πρώτη δεκαετία που ανακάμπτει εντυπωσιακά στα μέσα προς το τέλος της, με τα “The system has failed” (2004), “United abominations” (2007), “Endgame” (2009) (στο top 5 που ανέφερα παραπάνω αυτό είναι το 5ο!). Η επόμενη δεκαετία ξεκινάει με μια αξιοπρεπή συλλογή σπάνιων και νέων κομματιών από όλη τη καριέρα τους (“Th1rt3en” (2011) ) που είχε πολύ ωραία κομμάτια, ακούστηκε ευχάριστα, ως εκεί. Ο δεύτερος πάτος της καριέρας τους, έρχεται με το ανέμπνευστο “Super collider” (2013) και φυσικά ευτυχώς έρχεται ο Kiko Loureiro και ο Mustaine σώζει τη παρτίδα με το φοβερό “Dystopia” (2016). Όπως καταλαβαίνετε, η πορεία είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Αλλά αυτά, κρατάνε ζωντανό εν τέλει τους MEGADETH αλλά και τον ίδιο, με σύμμαχο το γαϊδουρινό του πείσμα, που εσχάτως, τον βοήθησε ψυχολογικά προκειμένου να ξεπεράσει και τον καρκίνο.
Οι SLAYER από την άλλη, είχαν τη τέλεια 7ετία ‘83 – ‘90, στην οποία ο ακραίος ήχος χρωστάει από πολλά έως και τα πάντα σε κάποιες περιπτώσεις. Αλλά δε σταμάτησαν εκεί. Στη μαύρη για το thrash δεκαετία του ‘90, εκείνοι βαρούσαν άγρια στο “Divine intervention” (1994), παίρνοντας λύσσα από το death metal, το οποίο τους χρωστάει μεταξύ άλλων τη καταστροφική μανία του. Παράλληλα, σε μικρότερο βαθμό σε αυτό και σε μεγαλύτερο βαθμό στα “Diabolus in musica” (1998) και “God hates us all” (2001) αφουγκράζονται το τι συμβαίνει στο μοντέρνο (τότε) metal ήχο (groove/alternative, αλλά και το λεγόμενο μεταλλικό hardcore), ενσωματώνοντας τις επιρροές από τους μαθητές τους κι επιστρέφοντας πράγματα πίσω σε αυτούς. To “Undisputed attitude” (1996) με έμαθε προσωπικά σε μικρή ηλικία να σέβομαι το hardcore punk όπως και γενικότερα μπάλα στο ιδίωμα αυτό, δείχνοντας μια μπάντα που δε ξέχασε ποτέ από που ξεκίνησε. Επίσης, ευθύνονται για ένα από τα πλέον βιωματικά, λατρεμένα και συγκλονιστικά reunion album για μένα, το “Christ illusion” (2006) που από εκεί με έπιασε και με έκανε άρρωστο SLAYER-ά, αγκαζέ με το Rockwave 2005, τη πρώτη μου συναυλία. Για το μεν “World painted blood” (2009) έχω επεκταθεί σε κείμενο, φυσική συνέχεια του και επίσης βιωματικό. Το “Repentless” (2015) θεωρώ ότι είναι το πιο πανάξιο κύκνειο άσμα μιας μπάντας που είναι σύμβολο του ασυμβίβαστου και του παντελονάτου στη μουσική γενικά.
SLAYER λοιπόν, λόγω βιωμάτων, και εν γένει σταθερότητας. Για μας, που ο αγέρωχος Αετός σημαίνει πολλά παραπάνω από ταχύτητα και τσίτες. Είναι το ψυχικό σθένος και το καλώς εννοούμενο θράσος που συνοψίζεται στο “μη τολμήσεις να σταθείς στο δρόμο μου, θα σε κόψω κομματάκια”. Είναι η μουσική αδρεναλίνη που δε στερεύει μέχρι να σταματήσουμε να αναπνέουμε. SLAAAAAAAAAAAAAAAAYYYYYYYYYYYYYYYYEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEER!
Υ.Γ.: Για τον Jeff Hanneman, για τον Larry Carroll, για τον Nick Menza, για τον Gar Samuelson. 4 κύριοι, οι 3 μουσικοί – καταλύτες της πορείας των συγκροτημάτων αυτών, και ο ένας σχεδιαστής κλασσικών εξωφύλλων με μοναδικό χάρισμα στην απεικόνιση. Όλοι τους ζουν μέσα από τη παρακαταθήκη που μας παρέδωσαν, έκαστος στο τομέα του. ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

SLAYER ο Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Ο εγκλεισμός πειράζει τα νεύρα. Και του Φράγκου. Και τα μεταφέρει σε εμάς εννοείται, με τις όποιες σαδομαζοχιστικές ιδέες του έρχονται στον, επηρεασμένο από το πολύ progressive, εγκέφαλο!
SLAYER vs MEGADETH λοιπόν αυτή τη φορά. Δε θα αρχίσω πάλι να αναλύω με παραδείγματα φαγητών. Αλλά δεν το λες και πιο εύκολο από το προηγούμενο, το QUEENSRYCHE vs FATES WARNING. Μεγαθήρια του thrash metal και οι δύο. Τεράστιες ηγετικές φιγούρες, τεράστιοι παίκτες που έχουν περάσει κατά καιρούς από τις τάξεις τους και φυσικά τεράστιοι δίσκοι και τραγούδια. Πιο παραγωγικοί οι MEGADETH, με 15 δίσκους έναντι 12 των SLAYER (οι οποίοι ξεκίνησαν τη δισκογραφική τους πορεία και δύο χρόνια πριν), αλλά πιο ισορροπημένη δισκογραφία αυτή των SLAYER, καθώς, κακά τα ψέματα, οι MEGADETH μας έχουν δώσει και 2-3 «πατάτες»… sorry! Στα προσωπικά μου συν, ότι και οι δύο πειραματίστηκαν και δεν κόλλησαν σε κάτι συγκεκριμένο. Οι MEGADETH πιο «γυαλισμένοι» πολλές φορές, οι SLAYER πιο «αλητεία», με τους πρώτους να είναι πιο μεγάλοι εμπορικά μεν, αλλά τους δεύτερους να είναι σχεδόν συνυφασμένοι με τον όρο thrash metal και να είναι η μπάντα που οι οπαδοί έχουν σαν παράδειγμα. Αλλά και η μπάντα που έχει επηρεάσει ηχητικά περισσότερο!
Προσωπικά, δεν τους έχω και πολύ διαφορετικά στο κεφάλι μου, όσον αφορά την προτίμηση. Πάνω κάτω στα ίδια είναι και οι δύο μπάντες. Αλλά ελέω της στήλης και του βίτσιου του Σακ (όχι του καλού, του Shaquille O’Neal, αλλά του δικού μας), νομίζω πως πάω με SLAYER, κυρίως λόγω της μεγαλύτερης ισορροπίας που έχουν επιδείξει δισκογραφικά, αλλά και της ταύτισης με το πιο καθαρό thrash στη μεγαλύτερη διάρκεια της πορείας τους. Και επειδή είναι οι SLAYER ρε παιδάκι μου και έχουν αυτό το status στο μυαλό των οπαδών του ήχου μας. Και στα λατρεμένα mash-ups να το πάμε, ε αυτά που έχουν γίνει με SLAYER και ειδικά η οπτικοακουστική επιτομή τους, με το “Careless in the abyss”, δεν υπάρχουν απλά!

MEGADETH ο Γιώργος “Trust” Κουκουλάκης
Το αφεντικό (ξανά)τρελάθηκε. Συγγνώμη τώρα, τι δίλημμα είναι αυτό; Το βρίσκω άδικο να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο από τους BIG 4 και να το τεκμηριώσεις σε μια παράγραφο. Οπότε, ας το πάρουμε ελαφριά το θέμα. Οι MEGADETH μπορεί να ξεκίνησαν αργότερα την δισκογραφική τους πορεία, όμως σε βάθος χρόνου, παραμένουν πιο παραγωγικοί και έχοντας καλύψει μεγαλύτερο μουσικό εύρος. Από την άλλη, δεν υπάρχει άλλο συγκρότημα που να έχει παλέψει πιο τίμια, σταθερά και πειστικά από τους SLAYER. Αν υπάρχει ένα όνομα που να ορίζει το Αμερικάνικο thrash metal, αυτό είναι το δικό τους. Και οι δύο, κατάφεραν με το πέρασμα του χρόνου, να διογκώσουν το κοινό τους, να καταξιωθούν, να επιτύχουν εμπορικά και να αναγνωριστούν από τους ιστορικούς για τα μουσικά τους επιτεύγματα.  Όσο από την πλευρά των SLAYER άλλαζαν οι drummer, τόσο από την πλευρά των MEGADETH άλλαζαν οι κιθαρίστες. Παρά τις αλλαγές όμως, ο Dave Mustaine, με την καυστική του γλώσσα, επιβίωσε και προσωπικά είναι από τους πιο ιδιαίτερους μουσικούς του heavy metal γενικότερα. Οι MEGADETH για μένα, κερδίζουν στο νήμα, σκεπτόμενος πόσο παραπάνω έχω αφιερώσει σε χρόνο ακούγοντάς τους. Αν οι MEGADETH με δυσκόλεψαν δισκογραφικά με το “Risk” και το “World needs a hero”, τότε οι SLAYER με ξενέρωσαν για όλη την δεκαετία του ’90. Χαίρομαι που έχω απολαύσει και τις δυο μπάντες πάμπολλες φορές ζωντανά και ρίχνω την ψήφο μου στον Mustaine.

SLAYER ο Άγγελος Κατσούρας
Κακό μπελά έχουμε βρει με την καραντίνα, έχει κι ο Φράγκος ορεξούλες να γράφουμε αυτά που κατεβάζει ο εγκέφαλος του (γκουχ!), μας βάζει και δίλημμα τώρα σε φάση «βγάλε τα μάτια VS κόψε τα αυτιά σου». Μας έσκισε σου λέω. Κι αυτό γιατί μιλάμε αντικειμενικότατα για δύο από τις δέκα καλύτερες/σημαντικότερες/μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών στη μουσική μας. Αλλά παιδιά οι SLAYER δε μπορούν να χάσουν ούτε από το Θεό τον ίδιο. Μόνο δίπλα στους METALLICA μπορούν να μπουν σαν μέγεθος. Είναι υπεράνω όλων όσων υπήρξαν και θα υπάρξουν ποτέ. Έχουμε κοινώς να κάνουμε με το νούμερο 2 και 3 του Big 4 του άγιου thrash. Προφανώς για κάποιο λόγο ήταν οι SLAYER το νούμερο 2 και οι MEGADETH το νούμερο 3. Ακόμα κι αν πάρουμε τη χρυσή περίοδο κάθε μπάντας όπου βγάλανε μαζί δίσκους την ίδια χρονιά, έχουμε απόλυτη νίκη των SLAYER ή συντριβή των MEGADETH (πάρτε το όπως θέλετε). 1985, “Hell awaits” VS “Killing is my business…and business is good”, δεν αρχίζει καν το ματς, 1986, “Reign in blood” VS “Peace sells…but who’s buying”, ο πατέρας του ακραίου ήχου ασελγεί πάνω στη στιγμή καθιέρωσης των MEGADETH, 1988, “South of heaven” VS “So far, so good…so what!”, οι αργότεροι SLAYER κάνουν πάρτι απέναντι στους τοξικότερους MEGADETH της ιστορίας.
Μόνο το 1990 έχουμε πραγματικά μεγάλο ντέρμπι, όπου το “Rust in peace” είναι ίσως το μουσικά ανώτερο μεταλλικό άλμπουμ που βγήκε τονίζοντας την υπερβολή της μουσικής μας, αλλά και πάλι το “Seasons in the abyss” ήταν αυτό που με την ωριμότητα του κάθισε για πάντα τους SLAYER στον αιώνιο θρόνο τους. Θρόνο που έχουν και συναυλιακά με απόλυτη συντριβή των MEGADETH στον συγκεκριμένο τομέα. Οι αγαπημένοι μου MEGADETH από την άλλη έχουν άλλα καλά. Μετά το 1990 και την όλη συντριβή, είναι πολύ πιο συνεπής μπάντα, πολύ αξιοπρεπείς (σε σχέση με όλο το Big 4), παικτικά δεν τέθηκε ποτέ θέμα αν είναι ανώτεροι όχι από τους SLAYER αλλά από οποιαδήποτε μπάντα (ακόμα και όλοι οι νέο-progsters του γλυκού νερού λυγίζουν κάτω από τη σκιά τους), ενώ ο Dave Mustaine είναι πολύ πιο αγαπητή προσωπικότητα από όλους στους SLAYER (ακόμα κι από τον συγχωρεμένο Jeff Hanneman). Οι MEGADETH το πήγαν και το πάνε ακόμα καλά, έχουν τσίπα, έχουν λόγο ύπαρξης, βγάζουν άλλες φορές καλύτερα κι άλλες λιγότερα καλά άλμπουμ και μόνο στην περίοδο που βγάλανε οι SLAYER το “Christ illusion” με την επιστροφή του Dave Lombardo προσωρινά δείχνουν να βρίσκονται από κάτω.
Οι SLAYER όμως παιδιά είναι οι SLAYER. Υπάρχουν μπάντες και μέλη αυτών που μπροστά τους σκύβουν ταπεινά το κεφάλι και σέβονται, στρίβουν κι αναγνωρίζουν το μεγαλείο τους (ενδεικτικό παράδειγμα ο Mike Portnoy και οι DREAM THEATER, μεγάλοι μάγκες κι ακομπλεξάριστοι). Οι SLAYER ήταν, είναι και θα είναι πάντα το σημείο τομής του γούστου του μεταλλά, του χαρντκορά, του πάνκη, όλων των οπαδών του σκληρού ήχου. Η μόνη μπάντα που μαζί με τους MOTORHEAD σεβάστηκαν και θα σέβονται Ο-Λ-Ο-Ι  ανεξαιρέτως. Η μόνη μπάντα με τόσο φανατικό κοινό, κεφάλια άνοιξαν, κεφάλια ποδοπατήθηκαν, φωνές έκλεισαν ή έφτασαν κοντά στο άκρο για να εκφράσουν την λατρεία, συνώνυμο του κινδύνου και της ευρύτερης έννοιας της πώρωσης. Οι MEGADETH είναι η απόλυτη παικτική αρτιότητα και το υψηλότερο σημείο που μπόρεσε ποτέ να φτάσει μεταλλική παραδοσιακή μπάντα, δε μπορεί κανείς να τους το πάρει αυτό. Αλλά οι SLAYER είναι Ο-Λ-Ο-Σ ο ακραίος ήχος, η απάντηση σε κάθε κολλημένο με τα 80s, νοσταλγό των 90s, νιούφη των 00s και πάει λέγοντας. Σε κάθε κάφρο που αποφάσισε να παίξει μουσική, σε κάθε βαψομούρη στο βορρά που κατουρήθηκε πάνω του από τον τρόμο, σε κάθε έννοια του τι έπρεπε πάντα να είναι όλος ο μεταλλικός ήχος, οι SLAYER ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί.
Εξάλλου, για μια μόνο μπάντα βγήκε το προσωνύμιο ΑΡΧΟΝΤΕΣ. Λατρεύω τους MEGADETH, αλλά οι SLAYER δε μπορούν να χάσουν από καμία μπάντα με ανθρώπους να την απαρτίζουν (Σάκη θα το πληρώσεις πολύ ακριβά αυτό, είναι υπόσχεση)!

Σε ότι αφορά λοιπόν τους συντάκτες του ROCK HARD, το αποτέλεσμα ήταν μία ΠΕΛΩΡΙΑ ΙΣΟΠΑΛΙΑ 6 – 6. Εσείς τι ψηφίζετε; MEGADETH ή SLAYER;