Το επικολυρικό doom metal είναι ένα από τα πλέον απαιτητικά μα και ποιοτικά είδη, όσον αφορά τον «σκληρό ήχο». Σταυροδρόμι διαφορετικών τάσεων καθώς είναι, για να το υπηρετήσει κανείς πιστά, προσπαθώντας να αποτυπώσει το μεγαλείο του, θα πρέπει να είναι ικανός τόσο ως μουσικός, όσο και ως συνθέτης. Πως αλλιώς να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μη διασυρθεί ο οποιοσδήποτε θέλει να αναπαράγει τις αυθεντικές ιδέες των “Epicus, doomicus, metallicus” και “Nightfall”; Πώς να βρεθεί εκεί όπου συναντάται το 70s metal των BLACK SABBATH, το επικό heavy των MANOWAR και το αντίστοιχα επικό hard rock της Dio εποχής των RAINBOW; Μόνο και μόνο η ιδέα φαντάζει ως άθλος, πολλώ δε μάλλον το τόλμημα να ακουστείς ισάξιος αλλά και πηγαίος, με τη δική σου προσωπικότητα.
Παγίδες, ως και απροσπέλαστα εμπόδια για αρκετούς, όχι όμως για τους πραγματικά ικανούς. Όχι για τους Σουηδούς MEMORY GARDEN, που τους χαρακτηρίζουν και τα δυο χαρακτηριστικά, τόσο αυτό του συνθετικού ταλέντου όσο και αυτό της παικτικής ικανότητας. Τουλάχιστον δύο από τους έξι πια δίσκους τους, το ντεμπούτο “Tides” (1996) και το “Mirage” (2000), λογίζονται ως μνημεία του είδους, με συνέπεια οι Σουηδοί να θεωρούνται, για όσους αγνοούν πρόσωπα και καταστάσεις, μια από της ηγέτιδες δυνάμεις του χώρου. Άλλωστε, όπως αναφέρθηκε και στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος στο doom metal, μιλάμε για μια μπάντα που βρήκε έμπνευση για το όνομά της σε τραγούδι των θεών TROUBLE. Δηλαδή, πόσες πιθανότητες δίνεις να μην είχαν ανέκαθεν τις σωστές βάσεις;
Η επιστροφή τους μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια και το πολύ καλό “Doomain”, αρχικά στον συναυλιακό και μετέπειτα και στον δισκογραφικό χάρτη, σκόρπισε όπως είναι λογικό χαρά σε όλους τους οπαδούς του είδους. Δεν είναι μικρό πράγμα η επιστροφή των MEMORY GARDEN, αν το καλοσκεφτείς. Σε μια εποχή όπου πλέον έχει χαθεί κάθε μέτρο, αποθεώνεται η πάσα μετριότητα και αγνοείται/σνομπάρεται, κυρίως λόγω κολλημάτων αλλά και για χίλιους δύο άλλους λόγους, η ποιότητα, το να ακούγεται ξανά η «φωνή» μιας τόσο αξιόλογης μπάντας είναι από μόνο του ένα σημαντικό γεγονός. Επί προσωπικού, στο άκουσμα και μόνο ενός νέου MG δίσκου, μου δημιουργήθηκε μια περίεργη αίσθηση/βεβαιότητα πως το εξαιρετικό σερί των παιδιών από το Kumla θα συνεχιζόταν απερίσπαστο και αναλλοίωτο. Να σου πω πού οφειλόταν αυτό;
Η συνισταμένη δύο ξεχωριστών παραγόντων ήταν που είχε φροντίσει να καλλιεργηθεί τόσο έντονα, μέσα μου, αυτή η αίσθηση σιγουριάς πως το “1349” θα ήταν κάτι το… μεγάλο. Από τη μια, αυτή ακριβώς η απουσία των Σουηδών για τέτοιο χρονικό διάστημα. Θεώρησα σχεδόν βεβαία την αξιοποίηση όλων αυτών των ετών (φαινομενικής) παύσης, προς τη δημιουργία σπουδαίας μουσικής. Από την άλλη με επηρέασαν οι ίδιοι οι άνθρωποι της No Remorse, οι οποίοι όποτε έχουν παρουσιαστεί τόσο βέβαιοι για το υλικό που έχουν στα χέρια τους, δεν έπεσαν ποτέ έξω. Δεν υπήρχε λοιπόν φοβία περί απογοητεύσεως και αν ισχύει (που όντως ισχύει) αυτό που λένε «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», τότε τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Shallow waters” έθεσαν στις… ράγες το τραίνο της αποθέωσης και το δεύτερο στην σειρά “Pariah” έβαλε για τα καλά μπροστά τις μηχανές του.
Το “1349” είναι ένα θεματικό album, «γέννημα» των Stefan Berglund και Tom Björn. Ή σωστότερα ένα «περίπου concept», γιατί μπορεί να πραγματεύεται την ιστορία του Μαύρου Θανάτου (της επιδημίας πανώλης που αποδεκάτισε τον ευρωπαϊκό πληθυσμό μεταξύ του 1348 και του 1353 μ.Χ) αλλά έχει και αρκετές φανταστικές προσθήκες μέσα. Οι MEMORY GARDEN μας εξιστορούν «μια αρρώστια που ήρθε για να μείνει, μέσω των Ρηχών Νερών», έχοντας ξεκάθαρα πλήρη γνώση των ιστορικών γεγονότων, αφού τα «Ρηχά Νερά» δεν είναι άλλα από τη Μεσόγειο… Κίνα, Κριμαία και από κει σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη, μέσω των βενετσιάνικων θαλασσίων εμπορικών οδών. Έτσι ταξίδεψε ο Θάνατος. Πόσο ταιριαστό θέμα για να παίξεις doom! Ξέρουν να «τραγουδούν» τον ανθρώπινο πόνο οι doomsters, ξέρουν με τί είδους μουσική να τον «ντύσουν», ανάλογα την ιστορία που έχουν να αφηγηθούν. Είναι θαρρείς γεννημένοι για να το κάνουν, είναι οι προορισμένοι από την ίδια τη Μοίρα τροβαδούροι του… Και τούτοι οι Σουηδοί, είναι από τους πιο φημισμένους μα και διαχρονικούς πρεσβευτές του.
Το «επικό γκρίζο» των CANDLEMASS, MEMENTO MORI, VENI DOMINE και SOLITUDE AETURNUS, είναι ο πρώτος και κυριότερος παράγοντας περιγραφής του ήχου των MG. Βαρύ μα ταυτόχρονα άκρως μελωδικό doom metal, «τεντωμένο» όσο δεν πάει σε λυρισμό, με πολλές επικές ανατάσεις, τεχνικά και ενίοτε κλασσικίζοντα leads, λυρικές ερμηνείες πίσω από το μικρόφωνο και εν γένει βιρτουόζικη προσέγγιση. Αυτός ήταν ανέκαθεν ο χαρακτήρας της μπάντας, αυτόν θέλαμε να ακούσουμε, αυτόν και ακούμε. Άλλωστε δε θα μπορούσε να συνέβαινε κάτι άλλο, αφού αυτό είναι το στίγμα του συγκροτήματος από τις πρώτες κιόλας ημέρες και δε μας έχει συνηθίσει σε αλλαγές. Αυτός λοιπόν ο ήχος δανείζεται και προσαρμόζει πάνω του αρκετά στοιχεία από το ΣΟΒΑΡΟ power metal της σουηδικής σχολής (η καλύτερη στον κόσμο ίσως μετά την αμερικανική, σε βάθος χρόνου), όπως το αποθέωσαν groups σαν τους TAD MOROSE, με αποτέλεσμα να αποκτά έναν πιο «ραφιναρισμένο» ήχο, που γίνεται ευθύς αμέσως αντικείμενο λατρείας.
Όσο περνά η ώρα, νομίζω πως ακόμη και οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις μου, καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων. Γεμίζω από εκείνη την σπάνια ευδαιμονία που διακατέχει τον ακροατή, όταν ακούει για παρθενική φορά ένα πολυαναμενόμενο για εκείνον άλμπουμ και διαπιστώνει πόσο σπουδαίο είναι! Κάποια ακόμη στοιχεία που εμπλουτίζουν περαιτέρω τη μουσική του group, είναι η χρήση μεσαιωνικών οργάνων από τον folk καλλιτέχνη Göran “Freddy” Fredriksson και οι συμμετοχές των Josefin Bäck (η οποία είχε τραγουδήσει και στο κομμάτι “Marion”, από το πρώτο demo του 1993) και Niklas Stålvind (WOLF), ενός τραγουδιστή που με εκπλήσσει για δεύτερη φορά τραγουδώντας doom, μετά το υπέροχο album των THE DOOMSDAY KINGDOM του Leif Edling. O γνωστός μας Dan Swanö έχει κάνει υπέροχη δουλειά στη μίξη και το mastering, όσο για το εξώφυλλο του Gyula Havancsák, όπου απεικονίζονται παραστατικά όλες οι πτυχές του Μαύρου Θανάτου… Το βλέπεις και μόνος σου, τι να σχολιάσω εγώ!
Για τους φίλους των ιδίων των MEMORY GARDEN και αυτούς που έχουν εκτιμήσει τουλάχιστον τα “Tides” και “Mirage”, τούτο το έπος φαντάζει απαραίτητο. Αλλά και συ, ακόμη κι αν δεν τους ξέρεις αλλά έχεις στη δισκοθήκη σου σε περίοπτη θέση δίσκους όπως το αιωνίως υποτιμημένο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ που ονομάζεται “Chapter VI”, το “Rhymes of lunacy”, το “Songs for the Apocalypse vol. IV” ή το “Fall Babylon, fall”, μην το σκεφτείς ούτε δευτερόλεπτο. Το “1349” είναι ένας ιδανικός τρόπος να τους γνωρίσεις. Άλλη μια θέση στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, μόλις κατελήφθη. “Doom or be doomed”, όπως αξιώνει το γνωστό ρητό, ή όπως αξιώνουν οι ίδιοι οι MEMORY GARDEN εδώ… “Death has taken measurements”!
9 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
