MERCYFUL FATE – “Melissa” – Worst to best

Έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις, έχουν γίνει αφιερώματα επί αφιερωμάτων για τους MERCYFUL FATE και τον King Diamond, που ό,τι και να έρθω να γράψω εγώ τώρα, θα φαντάζει «χιλιαναμασημένο». Για το πώς ξεκίνησαν τη διαδρομή τους τα μέλη του group από ξεχωριστά μετερίζια, το πώς βρέθηκαν, το στοιχειωμένο διαμέρισμα του King Diamond στην Κοπεγχάγη όπου ζούσαν «Αυτοί» πριν τους «Αυτούς» (“Them”), την Εκκλησία του Σατανά και τη συνάντηση με τον Anton LaVey, το φέρετρο – κρεββάτι και όλα αυτά τα «πιπεράτα» που καλλιέργησαν τον «εξωμουσικό» μύθο του. Καλούμενος λοιπόν να βάλω σε σειρά τα τραγούδια τoυ “Melissa” και ακούγοντάς το μια ακόμη φορά, έτσι, για το εθιμοτυπικό της υπόθεσης, διαπίστωσα ξανά πως χρειαζόταν να έχεις πολλά και μεγάλα «καρύδια» για να ηχογραφήσεις μόνον επτά και με αυτά να στηρίξεις τον πρώτο σου δίσκο. Έστω και αν, εκ του αποτελέσματος, κρίνεται πως αυτά τα επτά είναι τέτοιας αξίας και «δένουν» τόσο αρμονικά μεταξύ τους, που οτιδήποτε άλλο, θα φάνταζε περιττό.

Το “Melissa” είναι ένα από αυτά τα άλμπουμ που σέρνουν πίσω τους πολύ βαριά ιστορία, με τόσες πολλές και διαφορετικές πτυχές, που είναι ικανή ακόμη και μετά από σχεδόν 40 χρόνια να σου δώσει αρκετές εργατοώρες για να τη μελετήσεις και να τη μάθεις. Είναι από τους δίσκους εκείνους που δεν χρειάζεται να αλλάξεις ούτε νότα, ούτε μιαν ανάσα. Ασκεί επάνω σου μια περίεργη γοητεία, έχει έναν «αέρα» που λίγοι δίσκοι κατάφεραν να αποπνεύσουν. Έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία και ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο είχε ακουστεί ως τότε στο heavy metal. Προσπάθησε να φέρεις τον εαυτό σου στο 1983, και αναλογίσου αυτό που έχει προηγηθεί. Μάλιστα σου δίνω τη δυνατότητα να έχεις ακούσει πολλή μουσική, από το 1970. Να μην είσαι από αυτούς που «εντυπωσιάζονται» εύκολα. Πως θα αντιδρούσες σε ΑΥΤΗΝ τη μουσική και στο διαπεραστικό, “one of a kind falsetto” του King Diamond; Στοιχηματίζω πως θα έμενες με το στόμα ανοικτό. Πέραν του shock value όμως, το “Melissa” είναι και κάτι ακόμη, ο δίσκος – ορισμός της πολύπλευρης επιδραστικότητας.

Στο άκουσμά του, αποθεώθηκε ξανά το 70s hard rock και heavy metal. Ακόμη αποθεώνεται δηλαδή, αφού για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο δίσκος αυτός δεν σταματά ποτέ να ηχεί σύγχρονος. Λες και όντως ο Kim Bendix Petersen είχε πάρε – δώσε με τον Βελζεβούλη, ζητώντας του να κάνει τη μουσική του αθάνατη. Στην εμφάνιση του group αποθεώθηκε το δόγμα του shock rock, έγινε η θεατρικότητα μέρος του mainstream heavy metal και τo μυστικιστικό και «σατανικό» στοιχείο βρήκαν πρόσφορο έδαφος ώστε να αναπτυχθούν υπό διαφορετική έννοια από αυτή των VENOM, CELTIC FROST και να συντελέσουν στη δημιουργία του πρώτου black metal κύματος. Και ύστερα από δεκαετίες, με την τεράστια επιτυχία των GHOST και με την έκρηξη του NWOTHM, ξαναείδαμε τους MERCYFUL FATE στο προσκήνιο, τη φορά αυτή όμως με τον «ηγετικό αέρα» ενός εκ των «πατέρων» της όλης φάσης. Να μιλήσω και για το κλασσικό πια “METALLICA medley”, το οποίο αποτελείται ως επί το πλείστον από δικά του κομμάτια και έγινε αιτία να γαλουχηθεί η πρώτη νέα γενιά MF οπαδών; Χρειάζεται;

Ας μεταφερθούμε νοερά λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ας επισκεφθούμε τα “Easy Sound Recording” studios της Κοπεγχάγης, καθήμενοι αναπαυτικά στους καναπέδες και ας ετοιμαστούμε για το…

Τhe “MELISSA” countdown

7. “At the sound of the demon bell” (5:23)

Ε! Ποιος άλλαξε το δίσκο στο pick up; Βγάλε τους RIOT, θέλω να ακούσω το MERCYFUL FATE, σήμερα το πρωί το πήρα! Μα τι λέω, αφού δεν είναι κανείς άλλος στο σπίτι και απ’ όσο ξέρω, φαντάσματα δεν έχει. Τί riff ήταν αυτό; Πάμε πάλι μια πίσω. Χμ… κάποιος Hank Shermann άκουγε πολύ το “Fire down under” μου φαίνεται και δεν μπόρεσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του! Ωραία και η πιο bluesy αλλαγή, του ταιριάζει «γάντι». “Halloween is the night, the legend says the ghost will rise”. Μη βγεις έξω από το σπίτι, μείνε μέσα καλύτερα. Είναι περίεργη η νύχτα αυτή. Και καλό θα ήταν να σταματήσει αυτό το πράγμα που παίζει, είναι λες και καλείς ό,τι κακό υπάρχει τριγύρω, επιτέλους κλείστο! Τί εννοείς πως ταιριάζει πολύ και δημιουργεί ατμόσφαιρα; Ναι, ταιριάζει, και λοιπόν; Σκάβεις τον λάκκο σου μονάχος σου, το ξέρεις φαντάζομαι, αλλά από την άλλη, φτάσαμε ήδη στο τέταρτο τραγούδι του δίσκου, ό,τι ήταν να γίνει, έγινε. Μην ανοίξεις το παραθ…!

6. “Black Funeral” (2:50)

Πολλοί θα ήθελαν να γράψουν και πολύ θα θέλαμε και εμείς να γράφονται τέτοια τραγούδια και σήμερα, έτσι, με αυτή την άνεση. Ούτε τρία λεπτά heavy metal «καλπασμός», με τις τσιρίδες του και τα όλα του. Και σε αυτά τα σκάρτα τρία λεπτά, εσύ γίνεσαι μάρτυρας μια «μαύρης» τελετής ανθρωποθυσίας, στο όνομα του Σατανά. Όταν ήσουν μικρούλης, ή άβγαλτος «πρωτοετής» στο σχολειό του heavy metal, από τη μία «ψάρωνες», αισθανόσουν ίσως και λίγο άβολα, και από την άλλη είχες και συ την τάση να τραγουδήσεις “Oh hail Satan, yes hail Satan, now drink it, now drink, drink, forget that whore!”. Τώρα, στα «δεν ξέρω και εγώ πόσα» σου, απλά σκας χαμόγελο, κουνάς το κεφάλι και αναλογίζεσαι πόσο κάποια πράγματα δεν είναι φυσικά αυτό που (θέλουν να) δείχνουν πως είναι. Από τα αγαπημένα τραγούδια του έτερου axeman Michael Denner, παρεμπιπτόντως.

5. .“Curse of the Pharaohs” (3:57)

Ένα από τα πλέον συνήθη concepts στο heavy metal, μέσα από την ματιά του King Diamond. Το 1922, ο Howard Carter γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που εισέρχεται στον τάφο του φαραώ Τουταγχαμών, μετά από 3.000 χρόνια. Ο τάφος του ανακαλύφθηκε στις 4 Νοεμβρίου, ο Carter εισήλθε εντός του στις 26 και η σαρκοφάγος ανοίχτηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1923. Ήταν ο μοναδικός ασύλητος φαραωνικός τάφος στην Κοιλάδα των Βασιλέων. Η ανακάλυψή του έλαβε σημαντική κάλυψη από τον Τύπο, ανανέωσε το ενδιαφέρον για την αρχαία Αίγυπτο και αποτέλεσε μείζον θέμα της επικαιρότητας του 1922. Κάτι τέτοιο όμως λειτούργησε και αρνητικά, αφού ενισχύθηκε η φήμη της λεγόμενης «κατάρας του Τουταγχαμών». Πολλά μέλη της ομάδας του Carter πέθαναν από μυστήρια αίτια, λίγο καιρό μετά την είσοδό τους στον τάφο του Τουταγχαμών και ο Τύπος της εποχής θεώρησε ότι οι θάνατοι προκλήθηκαν από μια τρομερή κατάρα.

Την ημέρα που άνοιξαν τον τάφο, ένα φίδι έφαγε το καναρίνι του Carter. Ο διάσημος Αιγύπτιος James Henry Breasted που συνεργάστηκε μαζί του αμέσως μετά το πρώτο άνοιγμα, ανέφερε πως έστειλε έναν αγγελιοφόρο στο σπίτι του, για να μεταφέρει το μήνυμα. Όταν ο αγγελιοφόρος πλησίαζε στο σπίτι του, ισχυρίστηκε πως άκουσε μια «αχνή, σχεδόν ανθρώπινη κραυγή». Όταν έφτασε στην είσοδο, είδε το καναρίνι στο στόμα μιας Βασιλικής Κόμπρα, του φιδιού – σύμβολο της θεάς Γουατζέτ, που προστάτευε τους Φαραώ. Το συμβάν δημοσιεύτηκε στους The New York Times στις 22 Δεκεμβρίου 1922. Από αυτό το συμβάν εμπνεύστηκε η συγγραφέας Marie Corelli την ιστορία με την κατάρα και τον Μάρτιο του 1923, δημοσίευσε μια ιστορία που προειδοποιούσε ότι ήταν καταραμένοι, όσοι τόλμησαν να διαταράξουν τον αιώνιο ύπνο του Φαραώ.

Πρώτος «έφυγε» ο George Herbert, Πέμπτος Λόρδος του Carnarvon, ο συνεργάτης του Carter, που μπήκε μαζί του στον τάφο. Πέθανε τρεις μήνες μετά την ανακάλυψή του, στις 5 Απριλίου του 1923. Οι εφημερίδες, φυσικά, τα «φούσκωσαν». Έγραψαν ότι στην είσοδο του τάφου βρέθηκε η επιγραφή «Ο θάνατος με ταχύτατα φτερά, θα επισκεφθεί όσους μπουν σε αυτόν τον ιερό τάφο», επιγραφή που φυσικά δεν υπήρχε πουθενά, ενώ ο συγγραφέας Sir Arthur Ignatius Conan Doyle μίλησε για ξόρκια των ιερέων του βασιλέα, τα οποία τον προστάτευαν. Λέγεται πως τα 26 άτομα που είχαν μπει στον τάφο του Φαραώ, πέθαναν μετά από λίγο καιρό, αλλά στην πραγματικότητα, υπήρξαν μόλις έξι θάνατοι μέσα στην επόμενη δεκαετία. Όλοι οι άλλοι πέθαναν από φυσικά αίτια, σε μεγάλη ηλικία.

Το πιο «γέρικο» MERCYFUL FATE τραγούδι, έρχεται από την εποχή των BRATS, είχε άλλους στίχους και το έλεγαν “Night riders”. Όπως συμβαίνει σε όλα τα τραγούδια του δίσκου πλην του “Black funeral”, ο πρώτος κιθαρίστας που «μπαίνει» είναι ο Shermann και ακολουθεί ο Denner με τα μικρά ή μεγαλύτερα lead διανθίσματα, πριν βαδίσουν αντάμα στο υπόλοιπο της σύνθεσης. Super και οι αλλαγές στον ρυθμό από το δεύτερο μισό και μετά. Θα ήθελα να είναι πιο «ψηλά», αλλά αν δεις τι ακολουθεί, η σκέψη αυτή απορρίφθηκε σχεδόν αμέσως.

4. “Satan’s fall” (11:23)

Υπάρχει μια ρήση στο heavy metal που λέει πως κομμάτι που μπαίνει με solo, σπάνια είναι κακό. Όπως κατάλαβες, για να το αναφέρω αυτό, το “Satan’s fall” ξεκινά με solo. Εδώ, πέραν των JUDAS PRIEST επιρροών, αυτό που κυριαρχεί είναι το σύνολο των prog rock ακουσμάτων της μπάντας. Συγκρινόμενο με τα υπόλοιπα τραγούδια και με ό,τι κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή, το “Satan’s fall” είναι άκρως τεχνοκρατικό, προοδευτικό, πολυσχιδές και ριψοκίνδυνο. Αλλάζει μορφή κατά το δοκούν, εξυπηρετεί το concept των στίχων άψογα με την κλιμακωτή του εξέλιξη και δίνει χώρο σε όλους να καταθέσουν τον πολύτιμο οβολό τους στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Οπότε, ήρθε η στιγμή να αποθεώσουμε το rhythm section των Timi Hansen/Kim “Ruzz” Jensen, για την εξαιρετική τους απόδοση τόσο εδώ, όσο και σε ολόκληρη τη διάρκεια του album. Αφανείς ήρωες, που για μένα θα έπρεπε να τυγχάνουν πολύ μεγαλύτερης αναγνώρισης.

3. “Melissa” (6:40)

Από εδώ ξεκινούν τα (φαινομενικά) δύσκολα, συνεπώς δράττομαι της ευκαιρίας να ξεκαθαρίσω πως οι επόμενες τρεις θέσεις, καλύπτονται από ισάξιες συνθέσεις. Και τώρα που νιώθω ανάλαφρος, ας βάλω να παίξει το ομώνυμο με την υπέροχη, την πραγματικά υπέροχη εισαγωγή! Shermann στη βασική μελωδία, Denner στο solo και ιδού πως μπορείς να φτιάξεις ένα ολόκληρο μουσικό τοπίο, μόνο με δύο κιθάρες. Βασικό ατού/χαρακτηριστικό των MERCYFUL FATE, άλλωστε, ήταν και είναι πως την θεατρικότητά τους πρωτίστως την ακούς, και μετά την βλέπεις. Ο King Diamond γονατιστός μπροστά στον ίδιο βωμό όπου έγινε η τελετή του “Black funeral”, ορκίζεται να σκοτώσει τον ιερέα και έτσι να πάρει εκδίκηση για τον χαμό της μάγισσας Melissa. Καθώς το κομμάτι απλώνει τις αρετές του στο πεντάγραμμο, εσύ ακούς τους JUDAS PRIEST και τους BLUE OYSTER CULT (δεν μπορεί να μη σου έρθουν στο νου το “The rage” των πρώτων και το “Astronomy” των δεύτερων) μέσα από μια σχεδόν «γοτθική» μπαλάντα, μέρος της αισθητικής της πολύ λάτρεψε ο φίλος μας ο Tobias (ξέρεις ποιος Tobias). “I think Melissa’s still with us” ψιθυρίζει η φωνή στο τέλος, και έρχομαι εγώ να συμφωνήσω και να κάνω την υποψία, βεβαιότητα. Είδες που ο ρομαντισμός έχει πολλά πρόσωπα; Και μια ερώτηση: τελικά ποιο είναι καλύτερο, αυτό ή το sequel (τρόπον τινά) του “Is that you, Melissa?”

2. “Evil” (4:45)

Σεμιναριακή σύνθεση ως προς το πώς θα πρέπει μια μπάντα να κερδίζει τις εντυπώσεις από τα πρώτα λεπτά. Αν αυτό δεν είναι ένα από τα καλύτερα εναρκτήρια άσματα όλων των εποχών, τότε δεν ξέρω τι είδους τραγούδια μπορούν να αντιπροσωπεύσουν αυτόν τον ρόλο. Αν ο Bruce Dickinson χαρακτηρίστηκε ως “air raid siren” το 1982, ο King Diamond με την εισαγωγική του τσιρίδα δεν θα έπρεπε να λάβει κι αυτός ένα αντίστοιχο προσωνύμιο; «Η σειρήνα από την Κόλαση», ίσως; “I was born on the cemetery, under the sign of the moon… Raised from my grave by the dead!”. Στίχοι που σήμερα ίσως ακούγονται ανώριμοι και σχηματίζουν το χαμόγελο στα χείλη μας, αλλά τότε προκαλούσαν τρομερό shock. Lead μέρη έρχονται από το πουθενά, ξεπετάγονται από δω και από κει και όταν φτάνουμε περίπου στο τρίτο λεπτό, ξεκινά ένα διπλό κιθαριστικό crescendo, καθηλωτικό όσο λίγα. Εκεί είναι που ακούμε λίγο από το “Eye of the tiger” των SURVIVOR. Ή κάτι που το θυμίζει, έστω…

1. “Into the coven” (5:11)

Το καθαρά υποκειμενικό ΝΟ 1 του “Melissa”. Είμαστε στο τρίτο τραγούδι, έχουν προηγηθεί τα “Evil” και “Curse of the Pharaohs”, οπότε η σχεδόν παραμυθένια εισαγωγή των Shermann/Denner (o δεύτερος στις baroque μελωδίες), όχι μόνο δεν ηρεμεί, αλλά προδιαθέτει τον ακροατή για ένα ακόμη σπουδαίο κεφάλαιο στο μυθιστορηματικό θρίλερ που εξελίσσεται μπροστά του. “Howl like a wolf and a witch will open the door!” Η εκπληκτική riff-ολογία ανασύρεται από τις 70s μέρες των μεγάλων JUDAS PRIEST και παραδίδεται με το 80s ένδυμά της, ανανεωμένη και εξίσου «κοφτερή» με τότε, η αλληλουχία των leads αγγίζει την τελειότητα ενώ ο King ουρλιάζει την τελετή μύησης του πρωταγωνιστή στις Δυνάμεις του Σκότους. Σε αυτό το album και ειδικότερα σε αυτό το κομμάτι, υπάρχουν μερικές από τις εντυπωσιακότερες (πόσα κοσμητικά επίθετα έχω χρησιμοποιήσει σε μια στάλα κείμενο, είδες;) κιθάρες στην ιστορία του Heavy Metal, και επ’ αυτού δεν δέχομαι κανέναν αντίλογο. Κορυφαίο αριστούργημα.

Αυτό ήταν, φτάσαμε στο τέλος, εύκολα θα έλεγα. Ας σημειώσουμε πως το outtake “Black Masses” που εμφανίστηκε σε νεότερες εκδόσεις του άλμπουμ δεν συμπεριλήφθηκε στην αντίστροφη μέτρηση, ακριβώς επειδή είναι outtake, και ας απολαύσουμε ξανά ολόκληρο τον δίσκο:

Δημήτρης Τσέλλος