a
Δεν γνωρίζω τι άποψη έχετε για τους MESHUGGAH ή πόσο μεγάλοι οπαδοί τους μπορεί να είστε αλλά αυτό που συμβαίνει στο “The violent sleep of reason” αποκλείεται να το περιμένατε. Σχεδόν τριάντα χρόνια συγκρότημα και με ενεργή δισκογραφική πορεία από το 1989 μέχρι σήμερα, οι τελευταίες δουλειές των MESHUGGAH όπως γνωρίζουν οι πιστοί ακόλουθοί τους, κρίνονται πλέον στις λεπτομέρειες. Άριστες στην πλειονότητά τους, με τον ήχο σε κάθε κυκλοφορία που ακολούθησε μετά το μεγαλειώδες “Nothing” να πατά γερά στον ογκώδη και μονολιθικό ήχο των 8χορδων κιθαρών με τον πιο αδαή να τις ξεχωρίζει ως αυτό που o Tomas Haake δεν γούσταρε να ηχογραφήσει τα τύμπανα και προτίμησε να τα προγραμματίσει (“Catch thirtythree”), αυτό που έχει το “Bleed” (“Obzen”) και αυτό που groove-άρει λιγάκι περισσότερο (“Koloss”).
Στο “The violent sleep of reason” (ο τίτλος έχει επηρεαστεί από ένα χαρακτικό του Ισπανού ζωγράφου και χαράκτη Francisco Goya, το “The sleep of reason produces monsters”) όμως τα πράγματα σοβαρεύουν αρκετά και μιλάμε ίσως για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους. Όσοι είχατε την εντύπωση ότι οι MESHUGGAH είχαν επαναπαυτεί, εδώ θα καταπιείτε την γλώσσα σας. Σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις τους, το συγκρότημα αποφάσισε να μπει στο studio και να ηχογραφήσει το νέο της υλικό ζωντανά με τα μέλη να βρίσκονται στον ίδιο χώρο, προσδίδοντας έναν 80’s-early 90’s αέρα όπως ακριβώς τα άλμπουμ που γούσταραν να ακούν όταν ήταν νεότεροι. Για να το επιτύχουν αυτό συνεργάστηκαν με τον Tue Madsen στα Puk Studios της Δανίας, ηχογραφώντας με old-school ενισχυτές χωρίς καμία χρήση re-amping και μιλάμε για ένα συγκρότημα που για τις τελευταίες τους δουλειές δεν πρόβαραν καν το υλικό πριν το ηχογραφήσουν και δούλευαν λεπτομερώς ο καθένας πάνω στο όργανό του, χρησιμοποιώντας τελευταίας τεχνολογίας εξοπλισμό ώστε να τελειοποιήσουν όσο το περισσότερο δυνατό το τελικό αποτέλεσμα.
Το οξύμωρο εδώ όμως ότι στο “The violent sleep of reason” οι MESHUGGAH πετυχαίνουν ίσως τον καλύτερο ήχο που είχαν ποτέ και σε εκτελεστικό επίπεδο έχουν ξεφύγει εντελώς παίζοντας ευθαρσώς πιο περίπλοκα θέματα και με πιο «πυκνό» παίξιμο που στο τέλος θεωρείς ότι μας κοροϊδεύουν. Με το όγδοο άλμπουμ τους οι MESHUGGAH επαναπροσδιορίζουν για άλλη μία φορά τον ήχο τους, προκαλώντας σοκ και δέος επιπέδου “Nothing” και “Chaosphere”, κυκλοφορώντας το πιο αρρωστημένο και heavy άλμπουμ της χρονιάς και ίσως της καριέρας τους. Ο σφιχτοδεμένος και συμπαγής ήχος του “Koloss”, σαν χοντρό ερπετό που σέρνεται στο έδαφος και με απότομες σπασμωδικές κινήσεις επιτίθεται αιφνιδιαστικά στο θήραμά του, εδώ πηγαίνει σε άλλο επίπεδο με τη φωνή του Jens Kidman να ακούγεται ακόμη πιο κακιασμένη και ζοφερή. Οι κιθάρες των Fredrik Thordendal και Mårten Hagström έχουν απίστευτο όγκο, ειδικά στα πιο αργόσυρτα riff τα οποία δεν παίρνεις χαμπάρι από που ξεκινούν και που κυκλώνουν, όπως επίσης δεν περιορίζονται στην μονόχορδη νοοτροπία που επιβάλει η οκτάχορδη, με τα lead να σε βραχυκυκλώνουν και το μπάσο του Dick Lövgren σε καταπίνει ολόκληρο. Τελευταίο αφήνω τον Tomas Haake, έναν από τους καλύτερους metal drummer που έχουν υπάρξει ποτέ, ο οποίος με περίσσεια άνεση στο παίξιμο του και ειλικρίνεια στις συνεντεύξεις του δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης από κανέναν.
Σε στιγμές νιώθεις ότι κάποια από τα riff έχουν γραφτεί κυριολεκτικά πάνω του και όλα αυτά χωρίς να φλυαρεί και με στιβαρό παίξιμο που σε καθοδηγεί στο headbanging. Οι MESHUGGAH είναι ο ορισμός του one-of-a-kind συγκροτήματος, με πέντε συνθέτες στις τάξεις τους και με το metal πρόσημο παρά το πειραματικό ύφος τους να παραμένει πάντα θετικό και σύμφωνα με δηλώσεις των ίδιων, αδιαπραγμάτευτο. Δεν υπάρχει περίπτωση οι οπαδοί τους να μην ενθουσιαστούν, είναι μονόδρομος οι αντιδράσεις. Στον αντίποδα όσοι δεν είχαν ασχοληθεί μέχρι σήμερα καλά θα κάνουν να ασχοληθούν τώρα γιατί δύσκολα θα τους δοθεί ανάλογη ευκαιρία, αν και με αυτούς του θεότρελους Σουηδούς ποτέ δεν ξέρεις. Όσοι δεν τους γούσταραν πιθανότατα να τους μισήσουν ακόμα περισσότερο. Δεν υπάρχει μέση λύση εδώ όπως και δεν υπάρχει άλλο σχήμα που να ακούγονται όπως αυτοί. Γι’ αυτό και δεν αναφέρεται το όνομα κανενός άλλου συγκροτήματος στις παραπάνω γραμμές.
9 / 10
Κώστας Αλατάς
