Με όνομα εμπνευσμένο από το ομώνυμο τραγούδι των συμπατριωτών τους HELLHAMMER, οι Ελβετοί MESSIAH, είναι μία από τις πιο παλιές μπάντες της χώρας τους, καθώς το έτος ίδρυσής τους, τοποθετείται στο μακρινό 1984. Το “Fracmont”, είναι το έκτο full length άλμπουμ τους και πρώτο μετά από το, μάλλον αδύναμο, “Underground” του 1994 . Πολλά τα χρόνια απουσίας των Ελβετών από την ενεργό δράση και πάμε να δούμε αν άξιζε τον κόπο αυτή η αναμονή.
Ομολογώ ότι η πρώτη ακρόαση του “Fracmont” με άφησε με ανάμικτα συναισθήματα και αρκετά προβληματισμένο. Κάτι με ενοχλούσε, που όμως δεν μπορούσα να το προσδιορίσω και έπρεπε να ακούσω το άλμπουμ αρκετές φορές για να καταλήξω σε πιο ασφαλή συμπεράσματα. Ας ξεκινήσουμε όμως από τα βασικά.
Το πρώτο στοιχείο που προκαλεί εντύπωση ακούγοντας το “Fracmont”, είναι ότι ηχητικά θυμίζει παλιούς POSSESSED εποχής “ The eyes of horror” , τόσο στις κιθάρες, όσο και στα φωνητικά του Andy Kaina. Αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα κακό. Το πρόβλημα είναι ότι ο δίσκος αφήνει στον ακροατή μία αίσθηση επανάληψης, καθώς τα περισσότερα κομμάτια ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, σε σημείο που καταντούν προβλέψιμα. Mid tempo συνθέσεις, με ένα γρήγορο ξέσπασμα στα μισά περίπου του κάθε κομματιού και με τις ταχύτητες να κατεβαίνουν ξανά για την ολοκλήρωσή του. Γεγονός που πραγματικά κουράζει. Και είναι κρίμα, γιατί το “Fracmont” είχε τις προϋποθέσεις για να καταφέρει κάτι καλύτερο, καθώς η μπάντα ακούγεται σφιχτοδεμένη και με πολλές δυνατότητες, ενώ δεν απουσιάζουν και κάποιες πραγματικά πολύ καλές στιγμές, που αποδεικνύουν ότι οι MESSIAH δεν στερούνται ιδεών, αλλά για κάποιον λόγο δεν αξιοποιήθηκαν όπως θα έπρεπε.
Προσωπική μου εκτίμηση, είναι ότι τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το thrash σφυροκόπημα του “Singularity”, το ατμοσφαιρικό και ερεβώδες “Children of faith” (που μάλλον αποτελεί και την καλύτερη στιγμή του δίσκου), καθώς επίσης και το ρυθμικό “Throne of diabolic heretics”, με τις πολύ όμορφες εναλλαγές στον επίλογο. Και αυτό ενισχύει το σκεπτικό μου ότι αν υπήρχε περισσότερη ποικιλία στις συνθέσεις, το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό.
Το “Fracmont” δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός δίσκος. Είναι όμως ένας δίσκος μέτριος, δυστυχώς. Και σε μία χρονιά που κατακλύζεται, κυριολεκτικά, από εξαιρετικές κυκλοφορίες στο χώρο του ακραίου ήχου, οι MESSIAH αποτυγχάνουν να ακολουθήσουν τον φρενήρη ρυθμό των υπολοίπων και βγαίνουν γρήγορα εκτός συναγωνισμού.
6/10
Θοδωρής Κλώνης
