a
Ανέκαθεν αναρωτιόμουν ποιος μπορεί να είναι ο πραγματικός λόγος που οι λεγόμενες “δεινοσαυρικές” μπάντες τους hard rock και του heavy metal συνεχίζουν να ηχογραφούν και να δίνουν συναυλίες ακόμα κι αν διανύουν την όγδοη δεκαετία της ζωής τους… Μήπως έχουν ανάγκη τα χρήματα και την εμπορική καταξίωση; Οι μεγάλοι τους είδους σίγουρα όχι. Οι μικρομεσαίοι οπωσδήποτε αναγάγουν τον βιοποριστικό παράγοντα ως πρώτο στην εξίσωση. Σε κάθε περίπτωση, η κοινή συνισταμένη θα πρέπει να αναζητηθεί στον τρόπο που έχουν δομήσει την ζωή τους από την εφηβική τους ηλικία. Με λίγα λόγια, η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών/καλλιτεχνών που ανήκουν στον ευρύτερο rock/metal χώρο, έχω την αίσθηση πως εκτός του ότι αγαπούν αυτό που κάνουν, έχουν υιοθετήσει την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο για τα προς το ζην πέρα από το συνθέτουν και να περιοδεύουν. Εξαιρέσεις πάντοτε θα υπάρχουν. Θα επιβεβαιώνουν, ωστόσο, τον γενικό κανόνα.
Oι METAL CHURCH του κιθαρίστα Kurdt Vanderhoof (μοναδικό μέλος από τις εποχές της νεανικής αθωότητας), ανήκουν σαφώς στην δεύτερη περίπτωση και η αλήθεια είναι πως προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν στην επιφάνεια του metal, έστω και σε τριτοκλασάτο επίπεδο. Είναι εδώ, παλεύουν με όσες δυνάμεις διαθέτουν, το ψάχνουν, το προσπαθούν αλλά και οι ίδιοι, νομίζω, γνωρίζουν πως δύσκολα θα προσεγγίσουν την λεγόμενη νέα γενιά οπαδών. Εκείνοι που τους έμαθαν με δίσκους όπως το ομώνυμο, το “The dark” και το “Blessing in disguise” οπωσδήποτε και για λόγους καθαρά περιέργειας και νοσταλγίας θα μπουν στην λογική του να ακούσουν -αν μη τι άλλο- τι έχουν να προσφέρουν οι Αμερικανοί στο heavy metal σήμερα. Kαι αν το ζητούμενο σε παρόμοιες συνθήκες θεωρείται πλέον η αξιοπρέπεια, το “Congregation…” την διαθέτει. Μην φανταστείτε βέβαια κάτι το συγκλονιστικό, απλά οι M.C. επιχειρούν να συντηρήσουν τον ήχο που τους έκανε αγαπητούς σε ένα μικρό μέρος του μεταλλικού κοινού παγκοσμίως, άλλοτε με ικανοποιητικά αποτελέσματα και άλλοτε με ερωτηματικά.
Ερωτηματικά που προέρχονται κατά βάση από την επίπεδη και άνευρη παραγωγή που δεν αφήνει τις συνθέσεις να αναπνεύσουν και “φέρνει πίσω” τις κιθάρες προς όφελος των φωνητικών του Marc Lopes (Ross The Boss και παλαιότερα στους MELIAH RAGE). H ερμηνεία του τελευταίου –για να είμαι ειλικρινής- δεν με πείθει και δεν ένιωσα ότι μπορεί να “μπει” στα παπούτσια των αδικοχαμένων David Wayne και Mike Howe, που έχουν γράψει την δική τους ιστορία τόσο στο συγκρότημα όσο και στο U.S. metal. Συνθετικά, μπορούμε νε εντοπίσουμε ορισμένες αξιοπρόσεχτες στιγμές που οι METAL CHURCH δείχνουν ότι είναι σε θέση να γράψουν καλά τραγούδια αλλά δυστυχώς δεν πρόκειται για πλειοψηφία. Δύσκολες εποχές για πολλούς από τους καλλιτέχνες που λατρέψαμε στα παιδικά μας χρόνια και όσο κι αν επικροτώ το πείσμα και την αυταπάρνηση τους να βρίσκονται ακόμα στα προσκήνιο, τα πάντα κρίνονται στο δισκογραφικό επίπεδο. Και εκεί η εικόνα δεν είναι η καλύτερη δυνατή… Δεν αρκούν πάντα η τιμιότητα και οι καλές προθέσεις…
6 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
