Σάββατο βράδυ. Προορισμός Gagarin 205. O λόγος: Metal From Hellas IV. Το γνωστό festival underground ελληνικών σχημάτων, δίνει για μια ακόμα φορά το παρόν σε ακόμα μεγαλύτερο χώρο. Αυτή τη φορά, με μια διαφορετική νότα από τις προηγούμενες. Στον απόηχο του θανάτου του συντάκτη επί σειρά ετών του Metal Hammer, Νίκου Ζαγγογιάννη, η τέταρτη φορά που διοργανώνεται ετούτο το festival, αφιερώθηκε στη μνήμη του, με μέρος των εσόδων να πηγαίνουν σε στήριξη της οικογένειάς του. Εκ μέρους του Rock Hard, εκφράζουμε εκ νέου τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους του. Συγκινητικό, επίσης, ήταν το ότι κάθε μπάντα, είχε ένα καλό λόγο να πει, από σκηνής για εκείνον, χώρια του να του αφιερώσει ένα τραγούδι (αν όχι όλη της την εμφάνιση).
Πρώτοι που εμφανίστηκαν, ήταν οι παλιοί γνώριμοι των λημεριών του underground, CONVIXION. Speed metal στα πρότυπα των EXCITER, αλλά και πολύ πρώιμων RAZOR, SLAYER, DESTRUCTION, που ξεσήκωσε όσους ήρθαν από νωρίς, με τη καλή διάθεση και το δεμένο παίξιμο της μπάντας. Ακούστηκε υλικό από τις 2 full-length κυκλοφορίες της μπάντας “Days of rage, nights of wrath” (2016) (ειδικά αυτό, τιμήθηκε δεόντως ως η καλύτερη ως τώρα δουλειά του συγκροτήματος) και “Convixion” (2010), καθώς και μεμονωμένα τραγούδια από συλλογές και λοιπές κυκλοφορίες. Το κλείσιμο με το κλασσικό πλέον και αγαπημένο “Drink metal”, είναι ο επίλογος μιας ακόμα δυνατής εμφάνισης από μια μπάντα, που είναι εγγύηση σε αυτό το κομμάτι. Και εις άλλα, με υγεία!
Συνεχίζουμε με ένα κλασσικότερο όνομα της σκηνής, από το μακρινό παρελθόν: τους ANGELO PERLEPES’ MYSTERY (κατά το YNGWIE MALMSTEENS’ RISING FORCE, το RITCHIE BLACKMORE’S RAINBOW και πάει λέγοντας βεβαίως). Κινούνται σε ένα νεοκλασσικό heavy metal ύφος (όπως καταλάβατε από τις αναφορές που έκανα προηγουμένως), με τη κεντρική φιγούρα της μπάντας, τον βιρτουόζο Άγγελο Περλεπέ να παραδίδει μάθημα ζωντανής απόδοσης, θα τολμήσω να πω, ακόμα και στον Σουηδό “δάσκαλο” του (πλέον). Ο τραγουδιστής της μπάντας, παρότι πρόσφατα εγχειρισμένος απέδωσε πολύ καλά καθιστός, σε σημείο που αν ο Περλεπές δεν το επεσήμαινε, μπορεί και να μην το πρόσεχα! Πολύ ενεργητικός και επικοινωνιακός και με το υλικό που κάλυψε όλη τη δισκογραφία πλην του ομώνυμου ντεμπούτου, συνέβαλλαν στα μέγιστα στη ποικιλία της βραδιάς. Συγκινητική στιγμή όταν αφιερώθηκε κομμάτι από τον Περλεπέ, στον πατέρα του που πρόσφατα όπως μας πληροφόρησε απεβίωσε. Μεταφέρουμε και από ετούτο το βήμα τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Μεταφερόμαστε σε πιο επικά περιβάλλοντα, με τους WRATHBLADE, σε ένα ύφος που δανείζεται στοιχεία εξίσου από τα επικά χρόνια των BATHORY και από τους πρώιμους MANOWAR, με σημαντική πορεία στο ντόπιο underground. Παρουσιάζοντας υλικό από τις 2 δισκογραφικές τους δουλειές (το πολύ αγαπητό “Into the netherworld’s realm” (2012), και το “God of the deep unleashed” (2017) – αποκαλύπτοντας ότι ετοιμάζουν και τρίτο άλμπουμ), ικανοποίησαν τα μάλα τους “επικάδες” του κοινού, και κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα του κοινού. Από τις μπάντες που προσωπικά χαίρομαι να ακούω πάρα πολύ, και ειδικά επί σκηνής, έχοντας γίνει μάρτυρας των ζωντανών τους εμφανίσεων που εκτός του ότι παίζουν “καρφί” ό,τι πρέπει να παιχτεί, σε κάνουν να νιώθεις πως ό,τι κάνουν στο studio, προορίζεται κατά βάση για να παιχτεί live, και όχι για να μείνει εκεί. Και αυτό είναι κάτι που βγαίνει σε κάθε τους εμφάνιση. Άντε, περιμένουμε και το τρίτο άλμπουμ!
Επόμενοι θα ήταν οι σπουδαίοι τεχνοκράτες SACRAL RAGE, οι οποίοι δυστυχώς, ακύρωσαν λόγω κρούσματος κορωνοϊού στη μπάντα. Ευχόμαστε περαστικά στο μέλος της μπάντας που νόσησε και ένα εύγε από μεριάς μας, στα λοιπά μέλη που έπραξαν υπεύθυνα, κάνοντας το αυτονόητο. Κάπως έτσι, φτάνουμε στους παλιοσειρές (έτος ιδρύσεως 1992 παρακαλώ) της κλασσικής heavy metal σκηνής της χώρας μας, REFLECTION. Θα είμαι ειλικρινής (το έχω πει, ΑΥΤΟ θα με φάει! – φιρί φιρί το πάω!). Δεν με είχαν ενθουσιάσει όταν τους πρωτοείδα το Νοέμβρη του 2019 με DIVINER και TIDAL DREAMS. Κάτι απλά δε μου κόλλαγε – προσωπικά, μου είχαν φανεί αρκετά στατικοί και ένιωθα να κουράζομαι.
Είπα όμως, να δώσω (όπως συνηθίζω άλλωστε) και μια δεύτερη ευκαιρία. Ίσως, λέω, κάτι μου διέφυγε τη πρώτη φορά. Και ναι, αυτή τη φορά, με τράβηξαν περισσότερο. Λίγο η κινητικότητα επί σκηνής, λίγο η διάθεση “πάμε να πάρουμε κεφάλια” με την οποία βγήκαν, λίγο ο καλύτερος ήχος, όλα συμμάχησαν για να αλλάξει άρδην η γνώμη του υποφαινομένου γι’ αυτούς. Παίζοντας υλικό από όλη τους τη δισκογραφία, τίμησαν παλαιούς και νέους οπαδούς (και διάολε είχαν μπόλικους, οπότε η γνώμη του γράφοντος, μάλλον περισσεύει!), και μάλιστα μας έδωσαν δύο ξεχωριστές στιγμές. Μια αφιερωμένη σε ξένους οπαδούς τους από το άλμπουμ “Οδύσσεια” (2003), που ταξίδεψαν για να τους δουν (μεγάλος σεβασμός!), και μια συγκινητική εκτέλεση του πιο αναγνωρίσιμου κομματιού τους “Where immortals die” αφιερωμένο φυσικά στον Νίκο Ζαγγογιάννη, με τον πρόλογο “οι δικοί μας άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε”. Πραγματικά εξαιρετική εμφάνιση, τα σέβη μου!
Γιάννης Σαββίδης
Η παρουσία των YOTH IRIA τράβηξε το ενδιαφέρον ενός μεγάλου μέρους του κοινού του festival που περίμενε εναγωνίως να δει live τη νέα μπάντα του Jim Mutilator, του θρυλικού μπασίστα της πρώτης εποχής των ROTTING CHRIST και των VARATHRON. Επί σκηνής ήταν ο μόνος από τους μουσικούς που συνέβαλαν στην ηχογράφηση του “Under his sway” EP και του “As the flame withers” album, των οποίων ο αντίκτυπος της κυκλοφορίας τους ήταν μεγάλος. Ο εκρηκτικός θηριώδης Βασίλης στα drums και ο άψογος Νίκος στην κιθάρα έδεσαν άψογα με τον Mutilator στο μπάσο, παρουσιάζοντας πειστικά για περίπου μια ώρα το υλικό τους. Η αποκάλυψη, όμως, ήταν ο Ορέστης των ORDER OF THE EBON HAND που κλήθηκε να καλύψει το κενό του Morean, που δεν μπόρεσε να είναι παρών στις δύο συναυλίες τους στη χώρα μας. Η παρουσία του Ορέστη ήταν τουλάχιστον συγκλονιστική, γεγονός που δεν είχε αποκαλυφθεί ποτέ μέχρι σήμερα! Ο λόγος; Γιατί με την κύρια μπάντα του παίζει και μπάσο με αποτέλεσμα να είναι περιορισμένος στις κινήσεις του. Για πρώτη φορά κλήθηκε να είναι μόνο frontman και το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό για όσους τον παρακολουθούν από την πρώτη του παρουσία στο σανίδι του Ρόδον ως support στη headline εμφάνιση των ROTTING CHRIST στο Ρόδον το 1997. Ερμήνευε τους στίχους μοναδικά με τις κινήσεις του σώματος του αποκαλύπτοντας πόσο χαρισματικός frontman είναι! Και μάλιστα έμαθε τους στίχους των τραγουδιών μέσα σε δύο μέρες όπως είπε ο Mutilator από μικροφώνου! Πώς να περιγράψει κανείς τα υμνικά φωνητικά του στο ρεφραίν του “Unborn undead eternal”, δίνοντας μια τελείως διαφορετική προσέγγιση από εκείνη του The Magus στη στουντιακή του εκτέλεση; Απόλυτα θεατρικός με το corpsepaint με τη δική του προσέγγιση στα φωνητικά, ερμήνευσε και στιγμάτισε για πάντα την εμφάνιση των YOTH IRIA στη σκηνή του Gagarin. Ήταν πραγματικά μια από τις καλύτερες παρουσίες από black metal frontman που έχω δει ποτέ μου τόσο σε live όσο και σε video!
«Black metal αλητεία» είπε ο Mutilator και πραγματικά αυτό ήταν οι YOTH IRIA εκείνο το βράδυ! Η επισήμανση του ότι πλέον το black metal ακούγεται και είναι αποδεκτό από ευρύ φάσμα ακροατών είναι και η τεράστια διαφορά από τις ελάχιστες συναυλίες που είχε δώσει με τους ROTTING CHRIST στην Αθήνα. Το “The red crown turns black” ήταν καταιγιστικό, τα “Yoth iria” και “Tyrants” καθηλωτικά, το “Hermetic code” μοναδικά εκτελεσμένο και το “The great hunter” μας άφησε απλά άφωνους. Μαζί με τα δύο κομμάτια του EP συνέθεσαν ένα setlist που αν είχε και το αγαπημένο μου, “The mantis”, θα έμπαινε στο πάνθεον των αγαπημένων μου συναυλιών. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στον Mutilator που κατάφερε να παρουσιάσει ένα πειστικό σύνολο για να παρουσιάσει τους YOTH IRIA. Με το μπάσο του κατεύθυνε ρυθμικά όλους επί σκηνής και θαρρώ πως πρέπει να σκεφτεί σοβαρά να έχει μόνιμο frontman τους τον Ορέστη. Όπως αντίστοιχα ο Ορέστης πρέπει να δοκιμάσει να αφήσει το μπάσο στους ORDER OF THE EBON HAND και να οπτικοποιεί όπως εκείνη τη βραδιά τους στίχους και το black metal performance που ελάχιστοι έχουν το χάρισμα που έχει εκείνος!
Το κλείσιμο της βραδιάς είχαν αναλάβει οι ROCK N’ ROLL CHILDREN, οι οποίοι δεν αρκέστηκαν στα κομμάτια ύμνους από τον DIO όπως κάνουν συνήθως. Ακριβώς μετά το “Man on the silver mountain” μας ξάφνιασαν με το “Bloodstreets” των RIOT, προετοιμάζοντας το έδαφος για μια ακόμα μοναδική τους εμφάνιση. Κι επειδή είναι σε φεστιβάλ ανέλαβαν το ρόλο του juke box χαρίζοντας χαμόγελα από όσους έμειναν να τους απολαύσουν. Στο “Touch of evil” πήραμε μια γεύση του πως θα ήταν οι JUDAS PRIEST αν δεν είχαν δεύτερη κιθάρα και χωρίς να έχουν τα πλήκτρα που «γέμιζαν» το κενό της ρυθμικής ειδικά όταν σόλαρε με μαεστρία ο Μανώλης Τσίγκος. Ο γιατρός όλων μας ανέλαβε και τα φωνητικά του “Emerald” των THIN LIZZY, ξεσηκώνοντας όλους μας! Ο Γιάννης Παπανικολάου ερμήνευε με τον δικό του τρόπο κάθε κομμάτι που είχαν επιλέξει χωρίς να μιμείται ούτε τον Coverdale στο “Stormbringer” των DEEP PURPLE, ούτε τον Eric Adams στο “Thor”, ξεσηκώνοντας τους Manowarriors που δεν έχασαν την ευκαιρία να σηκώσουν τα χέρια τους με τον χαιρετισμό της μπάντας. Και πως να μην εξάρεις όλη την μπάντα στην εκπληκτική εκτέλεση του “Edge of thorns” των SAVATAGE;
Και να που ακούσαμε σωστά τραγουδισμένο το “Bark at the moon” – μη μου πείτε ότι τραγουδάει σωστά ο Ozzy! Η απάντηση στο «ποια μπάντα είναι καλύτερη για να κλείνει ένα φεστιβάλ» δόθηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο εκείνο το βράδυ. Μια tribute μπάντα που να ξεσηκώσει όλους να τραγουδήσουν με την ψυχή τους «δικούς τους» ύμνους όπως τα “The last in line”, “Holy diver”, “One night in the city”, “Die young”, “Falling off the edge of the edge of the world” και να τα συνδέει άψογα με το “Crusader” των SAXON χωρίς να αλλάζουν το χαρακτήρα τους, αποδίδοντας τους μια νέα υπόσταση μέσω της ερμηνείας τους. Αυτό ακριβώς είναι το heavy metal party και οι ROCK N’ ROLL CHILDREN τα κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο κλείνοντας πανηγυρικά με το “Heaven and hell” των BLACK SABBATH.
Αν ήταν παρόντες και οι SACRAL RAGE θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι θα ήταν το πληρέστερο φεστιβάλ με εγχώριες μπάντες που έχει γίνει ποτέ, καλύπτοντας όλο το φάσμα του σκληρού ήχου. Αναμφίβολα όσοι είμασταν παρόντες θα έχουμε να θυμόμαστε για πάντα την τέταρτη εκδοχή του Metal from Hellas, που οφείλουμε όλοι μας να αγκαλιάσουμε σαν προσπάθεια φτάνοντας στο σημείο να γίνει – γιατί όχι; – και sold out. Ο ήχος ήταν άψογος σε όλες τις μπάντες και ο καθένας μας θα έχει κάτι να θυμάται από κάθε μπάντα που ανέβηκε στο σανίδι του Gagarin. Ήδη ανυπομονώ για το επόμενο line up του festival! Πάντα τέτοια να έχουμε!
Λευτέρης Τσουρέας
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
