Κοίτα εδώ ομορφιές. Κοίτα πόσο με ξέρει το μεγάλο αφεντικό και τι μου αναθέτει. Τέτοιος είναι! Άκου τώρα: εγώ να γράψω όχι μόνο για την αγαπημένη μου μπάντα στο πλανήτη, αλλά να γράψω και για το άλμπουμ – επιστροφής που βίωσα σε πραγματικό χρόνο. Και όχι μόνο αυτό. Μια μικρή προσωπική ιστορία πρώτα: METALLICA (και metal γενικότερα) άρχισα να ακούω τον Οκτώβριο του 2004. Μαύρα χρόνια να λες ότι είσαι METALLICA-κιας. Αντηχούσε ακόμα η κατσαρόλα της μάνας μου που χρησιμοποιούσε ο Lars Ulrich για το “St. Anger” (μπορεί να έχω ένα δέσιμο μαζί του, λόγω του ότι ήταν το πρώτο τους που βίωσα σε πραγματικό χρόνο, ωστόσο είναι ανεκδιήγητο, τελεία και παύλα), όλοι έδειχναν με το δάχτυλο όσους άκουγαν METALLICA (το τι διάβαζα και άκουγα, από φανατικούς άλλων συγκροτημάτων….αντικείμενο κειμένου από μόνο του!). H μπάντα ωστόσο, ένιωθε υγεία, και ετοιμαζόταν ψυχικά για να το βγάλει σε υλικό. Συναυλιακά, όπως πάντα, πέρα και πάνω από όλους τους άλλους. Το 2006, πέραν του ότι έπαιξαν όλο το “Master of puppets” σε φεστιβάλ, πέταξαν ένα τυράκι στους οπαδούς με δύο καινούργια κομμάτια. Τα θρυλικά πλέον “The new song” (Βερολίνο, 2006) “The other new song”.
Οι πιο ψυλλιασμένοι αναγνωρίσατε ήδη κάποια μέρη που μετά κατέληξαν στο “Death magnetic”, συγκεκριμένα στο “End of the line” και το “All nightmare long” από το “The new song”. To “The other new song” έβγαζε μια πιο MISFITS/MOTORHEAD αύρα και καταλαβαίνει κανείς γιατί ουδέποτε κατέληξε σε κυκλοφορία Τους. Στο πρώτο “καινούργιο” κομμάτι, το σύνθημα εδόθη: “death is not the end, it’s the beginning”. “Πέθαναν” στο “St. Anger”, για να “αναγεννηθούν” στο ακόμα άτιτλο τότε διάδοχό του. Την επόμενη χρονιά, ο γράφων, τους βλέπει για πρώτη φορά στη Μαλακάσα το 2007 (χωρίς τα καινούργια κομμάτια στο set – Sick Of The Studio tour 2007). Βλέπει τους Απόλυτους σε δαιμονισμένη φόρμα (εκεί ο Lars άρχισε να επιστρέφει στη φόρμα του), και σκέφτεται “ρε φίλε, αν είναι έτσι συναυλιακά, άμα το βγάλουν και στο στούντιο….θα κλάψουν μανούλες”. H περιοδεία διαλύει τα πάντα, όπως πρέπει άλλωστε, με τη μπάντα να ετοιμάζει παράλληλα το δίσκο. Οι μέρες και οι μήνες περνούν. Ανακοινώνεται μια καινούργια πλατφόρμα για τους οπαδούς προκειμένου να βλέπουν τι παίζει με το συγκρότημα. Η πλατφόρμα άνοιξε 12 Μαΐου του 2008. Το όνομα αυτής, “Mission: metallica”. Να πέσουν τα trailer παρακαλώ!
9 Αυγούστου, ντεμπουτάρει το “Cyanide” στο Ozzfest, συγκεκριμένα στο Dallas του Texas, ενώ το πρώτο single του δίσκου “The day that never comes” (μάλλον αναφερόταν στην ημέρα κυκλοφορίας αυτού του δίσκου), στις 22 Αυγούστου στο Leeds festival. Σκηνοθέτη, ρίχτο!
Ευχαριστώ. Το άλμπουμ θα λέγεται “Death magnetic”. O τίτλος, κατά τον ίδιο τον Hetfield, αποτελεί αναφορά στη σχέση των ανθρώπων με το θάνατο. Κάποιοι έλκονται, γοητεύονται από το θάνατο, κάποιοι απωθούνται και δεν θέλουν καν να τον ακούνε. Οι παραλληλισμοί με τις καταχρήσεις του ιδίου και το πόσο επικίνδυνο επάγγελμα είναι το rock n roll, έδιναν και έπαιρναν, αν μη τι άλλο.
12 Σεπτεμβρίου 2008. Η ημέρα έφτασε, ο Γιαννάκης φρέσκος, πρωτοετής φοιτητής πλέον, αγοράζει το νέο δίσκο της μπάντας που του άλλαξε τη ζωή, την επόμενη της μέρας κυκλοφορίας. Ναι, ξέρω τι θα πείτε, και εν μέρει θα συμφωνήσω. Παράλογα τσίτα όλα στη μίξη και παραμορφωμένο ταμπούρο του Lars. Περιττό όμως να σας πω, πόσο λίγο με ενόχλησαν μετά από 100 ακροάσεις (και λίγες μπορεί να λέω, εκείνο το καιρό μόνο). Σαφώς παραγωγικά μα και συνθετικά προτιμώ το επόμενο. Η δομή του δίσκου, ήταν αυτή ενός “…and justice for all” ή του “Master of puppets”. Ξεκάθαρα ήθελαν να κάνουν αυτό το παραλληλισμό, και τους βγήκε. Τέταρτη θέση μπαλάντα/μπαλαντοειδές κομμάτι, προτελευταία το instrumental, τελευταία ένα γρήγορο κομμάτι και ούτω καθεξής. Πάμε να κατατάξουμε τώρα, μετά από μια μακρά εισαγωγή τούτο το υλικό.
The “Death magnetic” countdown
10) “Cyanide” (6.40): Το πιο heavy metal κομμάτι του δίσκου, με το τίγκα JUDAS PRIEST riff στο κουπλέ, mid-tempo και τζαμαριστό. Στα συν μια ιδιαίτερη ρυθμικά εισαγωγή με τη μπάντα να το κάνει κι αυτό τζαμαριστό, ενισχύοντας το πόσο καλά μπορεί να δουλέψει αυτό το κομμάτι live. Δε δοκιμάστηκε τυχαία πρώτο live, και ξαναπαίχτηκε γιατί ο κόσμος το γούσταρε τόσο πολύ. Δεν είναι χαζοί οι METALLICA, κόβουν αντιδράσεις και παρακολουθούν στενά το κοινό τους. Προσωπικά, το ρεφρέν έχω ένα τσικ πιο κάτω από το λοιπό κομμάτι, αλλά εντάξει, υγεία πάνω από όλα….
SUICIDE, I’VE ALREADY DIED, IT’S JUST THE FUNERAL I’VE BEEN WAITING FOR
9) “Suicide and redemption” (9.58): Πριν το φινάλε, είθισται το instrumental, κατά τα πρότυπα των ‘86 – ‘88 METALLICA, όπως προείπαμε. Ένα σχεδόν δεκάλεπτο τσουνάμι από riffs και αλλαγές, που ξεκινάει με fade in αλά “Orion”. Ωστόσο, ξανά με το πνεύμα της πιο τζαμαριστής περιόδου της δεκαετίας του ‘90 να πλανάται στο δίσκο. Οπότε θα έλεγε κανείς ότι όλο το άλμπουμ είναι μια σύνοψη της ουσίας των METALLICA με το πρώιμο heavy/thrash στοιχείο να βγαίνει περισσότερο μπροστά. Και φυσικά το instrumental δε μπορούσε να είναι εξαίρεση σε αυτό. Μιλάμε για ένα από τα αγαπημένα μου solos του Kirk σε αυτό το δίσκο, εκπληκτικό χτίσιμο, και φυσικά το απολαμβάνουν και οι υπόλοιποι το πόσο ξεσαλώνει, τονίζοντας διαρκώς τις κλιμακώσεις του solo αυτού. Ακούστε προσεκτικά και θα καταλάβετε.
8) “My apocalypse” (5.02)
Ωμό γκάζι και βία. Ούτε εισαγωγές, ούτε σάλιο, ούτε βαζελίνη, ούτε τίποτα. Στο πνεύμα ενός “Dyers eve” ή του “Damage inc” μείον την εισαγωγή του Cliff, το κομμάτι αυτό παίρνει αμπάριζα τα πάντα, μαζί και τη τελευταία αμφιβολία για την επιστροφή τους. Απτή απόδειξη ότι οι ‘TALLICA ακόμα μπορούν να γράψουν κομμάτι που ανοίγει circle pits ακόμα και σε ουρά συνταξιούχων στο ΙΚΑ. Το δε μεσαίο riff του Hammett, έκανε τον Hetfield να αναφωνήσει χαριτολογώντας “Kirk, αυτό είναι riff EXODUS, είναι 1983 και παίζεις ακόμα στους EXODUS!”. Πες το ψέματα ρε ψηλέ, πες το ψέματα…σημειώνεται ότι το κομμάτι κέρδισε Grammy για τη κατηγορία Best Metal Performance.
DEADLY VISION, PROPHECY REVEALED, DEATH MAGNETIC, PULLING CLOSER STILL
7) “The judas kiss” (8.01): Θυμάμαι να ανυπομονώ για να ακούσω το κομμάτι αυτό από όταν βγήκαν τα δειγματάκια στο Mission: Metallica από το ρεφρέν (όπως αποδείχθηκε του κομματιού). Τι riff-άρα, τι υπέροχο groove που έχει αυτό το κομμάτι, τι ασταμάτητα riff-o-κατεβάσματα είναι αυτά. Πάλι δε κατάλαβα πως πέρασαν 8 λεπτά και ένα δευτερόλεπτο. ΠΑΛΙ, όπως κάθε φορά τα τελευταία 14 χρόνια που το λιώνω. Ο James πυροβολεί τις λέξεις και ο Lars ακολουθεί ως πιστός του σύντροφος, με τον Kirk στη μέση να ξεσπαθώνει και μη να παίρνει αιχμαλώτους. Βάλε 10 μάστορα, ο νιος είναι λεβέντης!
JUDAS LIVES INSIDE THIS VOW, I‘VE BECOME YOUR NEW GOD NOW!
6) “The unforgiven III” (7.47): Ααααα η πέτρα του σκανδάλου. Η στιγμή που κάθε κρετίνος έδωσε ρεσιτάλ βλακείας και φαιδρότητας. Σχόλια γελοία για το τίτλο πριν καν ακούσουν μια νότα. Δεν χρίζει νομίζω περαιτέρω σχολιασμού, καθώς στέκει βαρύς ο πέλεκυς της λογοκρισίας άνωθεν (κοινώς το αφεντικό θα με αφαλοκόψει). Στα του κομματιού τώρα. Πανέμορφη εισαγωγή με πιάνο, παραλληλισμοί ελάχιστοι με τα δύο προηγούμενα “μέρη” της τριλογίας. Πιο ατμοσφαιρικό αλλά και γκρουβάτο, σαν μίξη των δύο βασικών εποχών των ‘TALLICA, με έναν Hetfield συγκλονιστικό όσο λίγες φορές.
Ο Ασυγχώρητος, στο στιχουργικό σύμπαν των METALLICA, είναι ένας χαρακτήρας πεμπτουσιακά τραγικός θα έλεγε κάποιος (και φυσικά, αντανάκλαση του ψυχισμού του James). Στην αρχή (στο πρώτο μέρος) δεν μπορεί να συγχωρήσει τους άλλους (τους γονείς του), στην συνέχεια (στο δεύτερο μέρος) δεν μπορεί να συγχωρέσει εσένα (δυσκολία να εμπιστευτεί στις σχέσεις), και στο τέλος (στο τρίτο μέρος) δεν μπορεί να συγχωρέσει τον ίδιο του τον εαυτό. Γι’ αυτό και το ερώτημα, αντηχεί:
FORGIVE ME, FORGIVE ME NOT, FORGIVE ME, FORGIVE ME, WHY CAN’T I FORGIVE ME?
5) “That was just your life” (7.09): Τι υπέροχο μπάσιμο δίσκου, που να με πάρει ο Σατανάς και να με σηκώσει. Οι METALLICA όπως έπρεπε πάντα να ακούγονται, τα riffs από τον Jaymz, τα solos “πίσω και σας έφαγα” του Kirk, και θεμέλιο όλου αυτού, οι Lars/Robert να κρατάνε τα μπόσικα. Ένα κομμάτι του ονείρου, στήσιμο του ονείρου, από τη καρδιά που χτυπάει στην αρχή, στην εισαγωγή, στο χτίσιμο, στα πάντα όλα. Σφαγή 7 και κάτι λεπτών, με το καλημέρα σας, κλωτσάνε τη πόρτα, και ρωτάνε “καλησπέρα σας, τι κάνετε αλάνια;”. Καλώς σας ξαναδεχτήκαμε METALLICA, μας λείψατε!
AND THERE IT WENT, ALMOST LIKE YOUR LIFE, THAT WAS JUST YOUR LIFE!
4) “The end of the line” (7.53): Το παλαιότερο όλων ως προς τα riffs του, όπως είδαμε και πιο πάνω. Εκπληκτικό κομμάτι, γκρουβάτο, ατόφια METALLICA νέας εποχής, με ρεφρενάρα, με το μεσαίο μέρος που απλά απολαμβάνουμε τη μελωδική πτυχή του James, σε ένα ατμοσφαιρικό σημείο που απλώς είναι υπέροχα βαλμένο σε ένα άκρως τσιτωμένο κατά τα άλλα κομμάτι. Ενδεικτικό αν ρωτάτε εμένα του πόσο σοβαροί ενορχηστρωτές και συνθέτες παραμένουν οι METALLICA. Οποιαδήποτε μπάντα, ίσως να το χρησιμοποιούσε για να αρχίσει ένα μπαλαντοειδές κομμάτι, όχι όμως Εκείνοι!
ASYLUM OVERTIME, NEVERMIND, CAUSE YOU’VE REACHED THE END OF THE LINE!
3) “Broken beat & scarred” (6.26): Το κομμάτι που συνοψίζει την αναγέννηση τους, και είναι η ευθεία αναφορά ηχητικά/συνθετικά σε αυτό που θα μπορούσε να είναι το “St. Anger”. Το στιχουργικό μήνυμα της μπάντας αυτή τη κολασμένη πενταετία. Τα πλέον πέτρινα χρόνια που έχει περάσει η μπάντα. Κάντε τα 7 ή 8 για να βάλουμε μέσα και τη φυγή του Jason. Οι METALLICA έκαναν επανεκκίνηση καριέρας και τίναξαν τη μπάνκα. Ένα γκρουβάτο προς mid-tempo κομμάτι από αυτά που ξέρουν να γράφουν όσο λίγοι, με ένα εξαιρετικό γρήγορο μέρος, και ένα ρεφρέν που μεταφέρει σαφώς το πνεύμα του δίσκου
BREAKING YOUR LIFE, BROKEN, BEAT AND SCARRED…BUT WE DIE HARD!
2) “The day that never comes” (7.55): Η αιχμή του δόρατος του δίσκου, από εμπορικής απόψεως. Πρώτη του μηνός Σεπτέμβρη, βγήκε στο διαδίκτυο, τα μεσάνυχτα. Ο Γιαννάκης τότε πανηγύριζε λες και σήκωσε Champions League. Και τώρα έτσι πανηγυρίζει δηλαδής, αλλά πιο συνειδητοποιημένα. Το συγκλονιστικό τούτο κομμάτι με δομή που παραπέμπει στο “One”, αλλά με προσέγγιση του σήμερα, καθώς και ένα video clip το οποίο καθηλώνει τους ανθρώπους που το βλέπουν. Ειδικά όσους έχουν βρεθεί σε εμπόλεμη κατάσταση (σε κάθε πλευρά του πράγματος). Οι στίχοι πιο προσωπικοί ωστόσο, όπως άλλωστε συνηθίζει Εκείνος….
I’LL END THIS DAY, I’LL SPLATTER COLOR ON THIS GRAY, WAITING FOR THE ONE, THE DAY THAT NEVER COMES
1) “All nightmare long” (7.57): Η απόλυτα αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου, το κομμάτι που διαλύει όλες τις αμφιβολίες, που στέλνει όποιον είπε κακή κουβέντα για το ιερό λογότυπο και συγκρότημα για τσάι. Εκπληκτικό riffing, ρεφρέν για σεμινάριο, και ένα στήσιμο που μαρτυράει πόσο το απόλαυσε να το παίζει στο studio. Επίσης από τα παλαιότερα riffs, μάλιστα αποτελεί ιδέα του Rob Trujillo από τις ημέρες που μπήκε στη μπάντα το 2003 μετά το “St. Anger”. Όπως και να ‘χει, η μπάντα έχει ξαμοληθεί αγριεμένη και θα σου φάει το καρύτσαφλο. Ίσως να ζήσεις να το διηγηθείς. Ίσως.
THEN YOU CRAWL BACK IN, INTO YOUR OBSESSION
NEVER TO RETURN, THIS IS YOUR CONFESSION
HUNT YOU DOWN WITH NO MERCY, HUNT YOU DOWN ALL NIGHTMARE LONG
FEEL US BREATHE UPON YOUR FACE, FEEL US SHIFT EVERY MOVE WE TRACE
HUNT YOU DOWN WITH NO MERCY, HUNT YOU DOWN ALL NIGHTMARE LONG, YEAH
LUCK RUNS OUT, YOU CRAWL BACK IN, BUT YOUR LUCK RUNS OUT!
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα demos του δίσκου, με διαφορετικούς στίχους και ελαφρώς διαφορετικά μέρη τα κομμάτια, με τίτλο “Demo magnetic”. Απαντάται στην έκδοση φερέτρου του δίσκου, ενώ οι τίτλοι είναι ενδεικτικοί του αυτοσαρκασμού της μπάντας! Στην demo εκδοχή του “My apocalypse” ακούγεται μέχρι και ο Lars σε δεύτερα φωνητικά στη γέφυρα του κομματιού
Ο δίσκος ήταν ο 5ος στη σειρά που ντεμπούταρε στο νούμερο ένα του Billboard 200. Η περιοδεία 2 ετών με τίτλο “World Magnetic” κρίνεται ως άκρως επιτυχημένη, με τρία DVD να βγαίνουν από διαφορετικές φάσεις της περιοδείας, για διαφορετικές αγορές της υφηλίου. “Français pour une nuit – Live aux arènes de Nîmes 2009” (πως το μιλάω το Γαλλικό…) στην Nimes της Γαλλίας, “Orgullo, pasión y gloria – tres noches en la ciudad de México” (…και το Μεξικάνικο!) στη πόλη του Μεξικό, καθώς και τα δύο “Live from down under” για την Αυστραλιανή αγορά. Ξεχωριστή μνεία στο “The big 4: live in Sofia, Bulgaria” μαζί με τους SLAYER, MEGADETH, ANTHRAX σε μια περιοδεία που πέρασε κι από τα μέρη μας.
Στο συνθετικό κομμάτι ο δίσκος είχε ένα συνοδευτικό EP που βγήκε το 2011 το Δεκέμβριο, με τίτλο “Beyond magnetic” που αποτελεί υλικό που δε μπήκε στο δίσκο, κάνοντας μας να απορούμε γιατί. Αλλά άγνωσται αι βουλαί των Hetfield, Ulrich και σια (όχι η Λιαροπούλου)
Κάπως έτσι ολοκληρώνεται ένα ακόμα κείμενο. Ελπίζω να κατάφερα να τονίσω τη τόσο μεγάλη σημασία του “Death magnetic” για τους METALLICA, αλλά και για τους ίδιους τους οπαδούς τους που το αγκάλιασαν με τόση θέρμη. Σίγουρα η σειρά σας διαφέρει, ωστόσο, αυτό μικρή σημασία έχει μπροστά στην ουσία του πράγματος. Και όπως είχα διαβάσει σε μια κριτική τότε: δεν ασχολούμαστε με το “Death magnetic” επειδή το έβγαλαν οι METALLICA. Ασχολούμαστε με τους METALLICA επειδή έβγαλαν το “Death magnetic”.
Γιάννης Σαββίδης
